Γιατί αν, ειδικά τώρα, μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης η λυσσαλέα προσπάθεια εργοδοσίας - ΕΕ - κυβέρνησης - δυνάμεων του ευρωμονόδρομου και του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού να κρατήσουν κλειστό το στόμα των εργατών και σκυμμένο το κεφάλι τους αποτύχει, και οι εργάτες «νεκρώσουν» τους τόπους δουλειάς για 24 ολόκληρες ώρες και πλημμυρίσουν τις πλατείες και τους δρόμους όπου έχουν οριστεί οι 65 απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, διαδηλώνοντας για τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, τότε, ναι, και η οργή και η ανησυχία του εργατόκοσμου που «φούντωσαν» οι εξελίξεις της περασμένης εβδομάδας μπορούν να γίνουν γόνιμο έδαφος για την οργάνωση της πάλης του.

Γι' αυτό και δεν πρέπει να πάει χαμένο ούτε ένα λεπτό, από τις λιγοστές ώρες που μένουν μέχρι την 24ωρη πανελλαδική απεργία που έχουν προκηρύξει εκατοντάδες πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές ενώσεις, ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ για άμεση κλιμάκωση της πάλης, στον καρποφόρο δρόμο που χάραξε πιο βαθιά και η απεργία στις 17 του περασμένου Δεκέμβρη.

Μαζικά, συγκροτημένα, υπεύθυνα, κάθε εργατοϋπάλληλος, μετανάστης, νέος, γυναίκα, συνταξιούχος, κάθε κομμάτι των λαϊκών στρωμάτων καλείται να δώσει με αυταπάρνηση τη μάχη της προετοιμασίας της απεργίας. Να «ακουστεί» βροντερό το «φτάνει πια» που λένε όλο και περισσότεροι εργάτες. Πάνω απ' όλα, να αποτυπώσει η απεργία την αποφασιστικότητα όσο το δυνατόν περισσότερων εργαζομένων να πάρουν επιτέλους τα δικά τους μέτρα ενάντια στα μέτρα με τα οποία το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του λεηλατούν τη ζωή τους. Να πάρουν τα δικά τους ταξικά μέτρα, κόντρα στην πολιτική που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλίων. Και τέτοια μέτρα είναι μόνο όσα δυναμώνουν την οργανωμένη και ταξικά προσανατολισμένη πάλη του.

Αυτή τη νέα δύναμη με την οποία η επιτυχία της απεργίας μπορεί να οπλίσει τους εργάτες δεν είναι καθόλου άγνωστη για τους αντιπάλους τους. Γι' αυτό και βομβαρδίζονται καθημερινά από μια αισχρή προπαγάνδα, με την οποία κυβέρνηση, αστικά κόμματα, οπορτουνιστές, εργατοπατέρες, αστικά ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν τους εργάτες όχι απλά να μην αντιδράσουν, αλλά συνειδητά να συναινέσουν στη σφαγή των δικαιωμάτων τους:

• Τα μέτρα που έχουν ήδη ξεκινήσει να εφαρμόζονται είναι «αναγκαία» λένε στους εργάτες η κυβέρνηση, ο ΛΑ.Ο.Σ. κλπ. Δε λένε όμως ότι, ναι, είναι αναγκαία, όχι για τους εργάτες, αλλά για να διασφαλίσει το κεφάλαιο το επενδυτικό περιβάλλον που χρειάζεται για να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά του. Οπως δε λένε ότι ο εργάτης κανένα λόγο δεν έχει να ανησυχεί για το αν θα γεμίζουν τα ταμεία του αστικού κράτους, αφού και όταν αυτά έχουν χρήματα εκείνος δεν ικανοποιεί τις ανάγκες του.
• Χρειάζεται, λένε στους εργάτες η κυβέρνηση, η ΝΔ, να εξευμενιστούν οι αγορές. Δηλαδή ισχυρίζονται ότι αν ταΐσουμε την πεινασμένη τίγρη, εκείνη θα πάψει μετά να γυρεύει φαγητό... Μα, οι νόμοι της αγοράς και της καπιταλιστικής οικονομίας είναι που δημιούργησαν και την κρίση.
• Χρειάζεται, λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, να ορθώσουμε αντιστάσεις στις πιέσεις των αγορών. Κάνει κριτική στην κυβέρνηση ότι δεν εφαρμόζει το προεκλογικό της πρόγραμμα, παρ' όλο που το ΠΑΣΟΚ εφαρμόζει με απόλυτη συνέπεια αυτό το πρόγραμμα.
• Οι αλλαγές αυτές θα οδηγήσουν σε καλύτερες μέρες, λένε ακόμα. Πώς θα έρθουν όμως οι καλύτερες για τον εργάτη και την εργάτρια; Με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, το πάγωμα των μισθών, την πλήρη κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης; Ναι, αυτές οι μέρες θα είναι καλύτερες, αλλά όχι για τους εργάτες, μόνο για τις πολυεθνικές. 'Η μήπως θέλουν να μας πουν ότι μόλις περάσει η κρίση θα αυξήσουν τις συντάξεις και τους μισθούς στο ύψος των σύγχρονων αναγκών και θα εξασφαλίσουν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας για την ανεμπόδιστη πρόσβαση όλων και την πλήρη αξιοποίηση της τεχνολογικής και επιστημονικής ανάπτυξης υπέρ του λαού;
• Τα μέτρα είναι άδικα λένε πολλοί, όπως π.χ. η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ, αποσιωπώντας ότι αυτά τα μέτρα είναι απόλυτα δίκαια και αναπόφευκτα για τα συμφέροντα όμως των καπιταλιστών. Γιατί η πολιτική που τα γεννά είναι πολιτική βαθιά ταξική, που δεν ανατρέπεται από μια «δικαιότερη» ή «πιο ευαίσθητη» κυβέρνηση, αλλά από μια εξουσία ταγμένη απόλυτα στην εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων.

Εκείνο πάντως στο οποίο όλοι συμφωνούν είναι ότι «απαιτούνται θυσίες». Γι' αυτό και, αναγνωρίζουν μεν - όπως λένε - τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται οι εργάτες, αλλά τους ζητούν νέες θυσίες, ώστε να κλειστούν ακόμα πιο βαθιά στο λάκκο της ανεργίας, της μιζέριας, της ανασφάλειας...

Η μόνη θυσία που μπορεί να προσφέρει στους εργαζόμενους αληθινά καλύτερες μέρες είναι η συνειδητή και με αυταπάρνηση στράτευση στην ταξική πάλη.

Θυσία είναι κι η επιλογή χιλιάδων εργατών που εδώ κι εβδομάδες, αμέσως αφού σχολάσουν από το μεροκάματο δεν πάνε να ξεκουραστούν ή να διασκεδάσουν, αλλά βγαίνουν εξόρμηση με το φυλλάδιο για την απεργία στο χέρι ή πηγαίνουν στην πικετοφορία με την οποία το συνδικάτο σηκώνει στο πόδι τη γειτονιά, και αυτό ισχύει πρώτα απ' όλα για τους κομμουνιστές, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα. Θυσία είναι κι η επιλογή, ήδη, χιλιάδων να απεργήσουν την Τετάρτη και να περιφρουρήσουν με κάθε τίμημα την απόφασή τους, κόντρα στους μηχανισμούς και τις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας.

Σ' αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, τις μέρες που απομένουν πρέπει να «βγάλουν φωτιά» τα πόδια κάθε εργάτη και εργάτριας. Να ριχτούμε όλοι με αυταπάρνηση στη μάχη για την προπαγάνδιση της απεργίας. Για να κουβεντιαστεί ακόμα πιο πλατιά και βαθιά η σημασία και η κρισιμότητα ειδικά αυτής της απεργιακής μάχης. Να συνεχιστούν οι συζητήσεις και συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς.

Είναι κρίσιμο ζήτημα τα ταξικά συνδικάτα να κινητοποιήσουν πλατιά τον κόσμο, τα μέλη τους να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί για την επιτυχία της απεργίας. Να αξιοποιηθεί κάθε μέσο για να φτάσει η φωνή του ΠΑΜΕ παντού, ακόμα κι εκεί όπου δεν υπάρχει καμιά επαφή, όπως έκαναν οι ταξικές δυνάμεις στο Χρηματοπιστωτικό μοιράζοντας το απεργιακό κάλεσμα σε συναδέλφους ακόμα και με φαξ. Να δώσει η ίδια η προετοιμασία της απεργίας κουράγιο στον κόσμο, κόντρα στην ηττοπάθεια, με ευρηματικότητα, όπως έγιναν στα ΕΛΤΑ, όπου την επομένη του πρωθυπουργικού διαγγέλματος στήθηκε μικροφωνική, οι ταξικές δυνάμεις επισήμαναν ότι η μάχη, ναι, είναι σκληρή, αλλά μπορεί να δώσει διέξοδο, γι' αυτό και δίνεται με αισιοδοξία. Να αντιληφθεί ο εργατόκοσμος ότι στο ΠΑΜΕ μπορεί να βρει καταφύγιο, όχι γιατί υπάρχει κανένα μαγικό ραβδί που θα του λύσει διά μαγείας τα προβλήματά του, αλλά γιατί η ταξική αλληλεγγύη και πάλη μπορούν να τον κάνουν να ανακαλύψει την ανεξάντλητη δύναμη που έχει.

Η δράση του ΠΑΜΕ συναντά θετική ανταπόκριση και γόνιμο έδαφος, καταρχήν στην οργή που πολλοί εργάτες διατύπωσαν και την περασμένη εβδομάδα, στήνοντας «πηγαδάκια» στις εξορμήσεις των ταξικών δυνάμεων και σημειώνοντας: «όλο εμείς πληρώνουμε», «να μου κοπεί το χέρι που τους ψήφισα», «μας θέλουν με το κεφάλι σκυμμένο» κλπ. Για να απορρίψουν όμως μαζικά οι εργάτες, στη συνείδησή τους, τα αντεργατικά μέτρα, χρειάζεται ένταση της ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης.

Μέσα στους τόπους δουλειάς, αντιπαράθεση με τη συναινετική λογική που καλλιεργούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ερμηνεία από ταξική σκοπιά της «πραγματικότητας» που παρουσιάζουν τα αστικά ΜΜΕ, εξαφανίζοντας κάθε προετοιμασία του ΠΑΜΕ για την απεργία. Σύγκρουση με το «ρεαλισμό» της υποταγής που, είτε με το μαστίγιο είτε με το καρότο, επιβάλλει η εργοδοσία.

Ωστε να βγαίνουν συμπεράσματα. Να ωριμάζει η ταξική συνείδηση του εργάτη. Να σφυρηλατείται η ταξική αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, σχέση εργασίας, φυλή κλπ. Να αποκαλύπτεται πως δύο είναι οι δρόμοι ανάπτυξης - η οικονομία δεν είναι «εθνική» αλλά υπαγορευμένη είτε από τα εργατικά είτε από τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Να αποκαλύπτεται πως είναι διακριτά και αντίπαλα τα δύο στρατόπεδα: από τη μια μεριά είναι τα μονοπώλια και από την άλλη ο λαός.