Παπαγεωργίου Βασίλης

Εντός του ΣΥΡΙΖΑ και με πρωτεργάτη τον πρώην επικεφαλής του Αλ. Αλαβάνο, δρα ένας πόλος στελεχών και συνιστωσών του σχήματος που θέλει να εμφανιστεί σαν «αντιπαραθετικός» προς τον ΣΥΝ και την ηγεσία του. Ταυτόχρονα, οι υποστηρικτές του αφήνουν να αιωρείται το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής «αποκόλλησης», αν δε σταθεί δυνατό να θέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ υπό τον πλήρη έλεγχό τους.

Από μεριάς τους γίνεται λόγος για κάτι «νέο» και «ελπιδοφόρο». Ομως το πολιτικό πλαίσιο που συνοδεύει αυτή την κίνηση, η «πλατφόρμα», όπως ονομάστηκε κατά την πρόσφατη παρουσίασή της από τον Αλ. Αλαβάνο, αποκαλύπτει τον γνωστό γερασμένο οπορτουνισμό, που πλασάρεται σε νέα συσκευασία.

Επιδίωξη του αστικού πολιτικού συστήματος, που φαίνεται να καλοβλέπει τέτοιες και άλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες, είναι να παίξει πιο αποτελεσματικά το ρόλο στον οποίο δυσκολεύεται να ανταποκριθεί ο σημερινός ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας «καεί» απ' την άκριτη στήριξή του στη σοσιαλδημοκρατία, αλλά κι απ' τις αποκαλυπτικές, για το περιεχόμενο και την ποιότητα της «συμμαχίας», εσωτερικές αντιπαραθέσεις και αντεγκλήσεις.

Να «αγκιστρώσει» δηλαδή ανθρώπους του μόχθου, να ανακόψει τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων, να παρεμποδίσει θετικές διεργασίες που μπορεί να οδηγήσουν σε αμφισβήτηση του συστήματος και συμμετοχή στην πάλη εναντίον του, απ' τη σκοπιά των εργατικών λαϊκών συμφερόντων και βεβαίως να χτυπήσει το ΚΚΕ.

Δεν είναι τυχαίο - αντίθετα λέει πολλά - το γεγονός ότι σημείο αναφοράς του «πόλου» που συγκροτείται είναι ο δημοσκοπικά «φουσκωμένος» ΣΥΡΙΖΑ του 2008 και στόχος «να αξιοποιήσει, να διευρύνει και να αναπτύξει τα χαρακτηριστικά» εκείνης της περιόδου, όταν καταγραφόταν ως ένα «γερό» ανάχωμα και ισχυρός «απορροφητήρας» της λαϊκής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης.

Βεβαίως, κάθε άλλο παρά να αγνοηθεί πρέπει το ιστορικό προηγούμενο. Με αποκορύφωμα το 1968, ο λαός έχει δει τον οπορτουνισμό σε πολλές «συσκευασίες» και με διαφορετικές «ταμπέλες», που όμως ούτε στο ελάχιστο δεν επηρέασαν τη φύση, το ρόλο, τη στρατηγική του. Ολες οι απόπειρες «αναβάπτισης» και ρετουσαρίσματος του οπορτουνιστικού χώρου έγιναν στο όνομα της «ανανέωσης», που αενάως την αναζητούν, αλλά μόνο για το περιτύλιγμα με το οποίο θα πλασάρονται.

Πιο πρόσφατα, το 2001, η τότε ηγεσία του ΣΥΝ, με αυτά τα κίνητρα, προχώρησε στη συγκρότηση του λεγόμενου «Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς». Ευθαρσώς ομολογούνταν τότε από κορυφαία στελέχη του ΣΥΝ: «Ο χώρος μας δίνει τη δυνατότητα να συσπειρώσουμε δυνάμεις και να απομονώσουμε το ΚΚΕ»!

Λίγο αργότερα ο «χώρος» έγινε ΣΥΡΙΖΑ. Διατηρώντας τις ίδιες στοχεύσεις. Μέχρι και σήμερα, στελέχη όλων των τάσεων, όλων των συνιστωσών, στελέχη ένθερμοι υποστηρικτές των κινήσεων Αλαβάνου εκφράζουν τη δυσφορία τους για το ότι δεν έχουν καταφέρει το στόχο της «ανατροπής του συσχετισμού εντός της αριστεράς», να εκτοπίσουν δηλαδή το ΚΚΕ.

Παρ' όλους τους βερμπαλισμούς, ο υπό τον Αλαβάνο «πόλος συσπείρωσης», που ήδη λειτουργεί και ενδεχομένως αποτελεί το πρόπλασμα ενός ανεξάρτητου σχήματος, δεν μπορεί να κρύψει ότι κινείται σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση. Δεν ξεφεύγει στο ελάχιστο από τη στρατηγική που υπηρετεί διαχρονικά ο χώρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πολιτική «πλατφόρμα» που έχει ήδη δημοσιοποιηθεί, αναπαράγεται η αποπροσανατολιστική ερμηνεία της οικονομίας και της πολιτικής, περί «επιτροπείας της χώρας απ' τις Βρυξέλλες και τους κερδοσκόπους των αγορών», περί «ενδοτισμού της κυβέρνησης στις διεθνείς μαφίες των αγορών», περί μιας ΕΕ «που παραπαίει».

Σ' αυτό το επιζήμιο για τα λαϊκά συμφέροντα υπόβαθρο, επισημαίνεται ως ανάγκη η ανάληψη δράσης κατά το πρότυπο του πολυχρησιμοποιημένου πια απ' τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «κινήματος του άρθρου 16». Αλλά και η ανάγκη άσκησης «δομικής αντιπολίτευσης» προς τις «δομές, τα στερεότυπα και τις προτεραιότητες του κατεστημένου», όχι όμως προς το «κατεστημένο» αυτό καθαυτό, ως οικονομική και πολιτική εξουσία.

Σαν στόχος διακηρύσσεται «ένα πρόγραμμα βαθύτατων αλλαγών, που αμφισβητεί τη θεσμοποιημένη κοινωνική αδικία». Σκόπιμα η διακήρυξη σ' αυτό το κρίσιμο σημείο αναλώνεται σε γενικότητες, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο να τραβηχτεί στο σχήμα κάθε καρυδιάς καρύδι, με θολό προσανατολισμό, πάντα όμως στο πλαίσιο της διαχειριστικής κριτικής απέναντι στο κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα.

Στο ίδιο πνεύμα, αναζητείται ένας «άλλος» ευρωπαϊσμός που «δε θα υποτάσσεται στις αγορές». Σαν να πρόκειται η ΕΕ των μονοπωλίων να κάνει φιλολαϊκή στροφή και να διατηρεί ταυτόχρονα το χαρακτήρα της ως διακρατικής ιμπεριαλιστικής ένωσης. Καμιά επί της ουσίας κριτική δε γίνεται στη στρατηγική της κυβέρνησης. Αντίθετα, τονίζονται διαχειριστικές πλευρές της αντιλαϊκής διακυβέρνησης, με καθαρό στόχο να εκτονωθεί η λαϊκή αντίδραση και να διοχετευτεί σε ακίνδυνες για το σύστημα διεξόδους.

Το πόσο «νέο» είναι αυτό που «κυοφορείται» φαίνεται κι απ' το γεγονός ότι οι συντελεστές του ομνύουν στα 15 σημεία που πριν από δύο περίπου χρόνια είχαν παρουσιαστεί, με στόχο να εμφανίσουν την πολιτική του σχήματος σαν αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή. Είναι και αυτή μια αντανακλαστική αντίδραση του οπορτουνισμού στην πίεση που του ασκεί η πολιτική και η δράση του ΚΚΕ, με στόχο να παραπλανήσει λαϊκές συνειδήσεις που ριζοσπαστικοποιούνται.

Στα «15 σημεία» προβάλλεται στα λόγια η προοπτική του σοσιαλισμού, αποσιωπάται όμως ότι έχουν απορρίψει ρητά και κατηγορηματικά τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης και έχουν αποκηρύξει σε όλους τους τόνους το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι σαν σοσιαλισμό εμφανίζουν την αστική δημοκρατία, καθώς τον προσδιορίζουν σαν το σύστημα «που βάζει τον άνθρωπο και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη», αποσιωπώντας ότι σοσιαλισμός σημαίνει κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και άρα του κέρδους.

Βάλλουν κατά του «νεοφιλελευθερισμού», που τραυματίζει λένε «τη λειτουργία της δημοκρατίας και των θεσμών»! Σκόπιμα αποδίδουν αταξικό πρόσημο στη «δημοκρατία» και τους «θεσμούς», για να αφήσουν στο απυρόβλητο αυτό καθ' αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης και να ενοχοποιήσουν ανέξοδα τις μορφές με τις οποίες το διαχειρίζεται η πολιτική εξουσία.

Ζητούν ακόμα ρυθμίσεις όπως «συγκρότηση κρατικού πόλου παρέμβασης στο τραπεζικό σύστημα, με πυλώνες την Εθνική Τράπεζα, την ΑΤΕ και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο...». Κρύβουν από το λαό ότι ακόμα και ένα τέτοιο σχήμα δε θα μπορούσε παρά να υποτάσσεται και να υπηρετεί τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς, σε βάρος των εργατικών λαϊκών συμφερόντων.

Ζητούν την «κατάργηση των Συνθηκών της ΕΕ και ιδιαίτερα των διατάξεων της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, που προωθούν συνταγματική θεσμοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού». Ζητούν δηλαδή την κατάργηση συγκεκριμένων διατάξεων, όχι των συνθηκών στο σύνολό τους! Και βεβαίως «την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας», σαν να πρόκειται για πανάκεια. Ξέχωρα που ο ΣΥΝ ήταν αυτός που ψήφισε το Μάαστριχτ και την ΟΝΕ, συστατικό στοιχείο των οποίων είναι ο αυστηρός δημοσιονομικός έλεγχος προς όφελος του κεφαλαίου. Ενα από τα εργαλεία για αυτόν τον έλεγχο είναι και το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Βιάζοντας την κοινή λογική, αξιώνουν «να επανέλθουν υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο όλες οι Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί στους τομείς της Ενέργειας, των Τηλεπικοινωνιών, των Υδάτινων Πόρων Υδρευσης και των Μεταφορών, χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων». Παραβλέπουν ότι κάτι τέτοιο επιβάλλει ανυπακοή στους νόμους ευρωενωσιακής απελευθέρωσης, καθώς και το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις στα χέρια ενός αστικού κράτους δεν μπορούν παρά να υπηρετούν τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα και όχι το λαό.

Δεν πρέπει να υπάρξει ούτε ένας άνθρωπος του μόχθου που να «τσιμπήσει» τα «δολώματα» των οπορτουνιστών. Σήμερα είναι αναγκαία η συσπείρωση και η κοινή δράση όλων όσοι πλήττονται απ' την ευρωενωσιακή στρατηγική, την οποία υλοποιούν με πυγμή οι πολιτικοί του εκπρόσωποι στη χώρα μας, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. Σήμερα είναι ανάγκη το εργατικό λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί, να περάσει στην αντεπίθεση, να αναπτύξει την πάλη του σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, χειραφετημένο απ' την πολιτική και την ιδεολογία της άρχουσας τάξης.

Ο οπορτουνισμός δε θέλει ένα τέτοιο κίνημα ταξικό, που ξέρει τι θέλει και το διεκδικεί με κάθε μορφή πάλης. Που ξέρει τις αιτίες οι οποίες εμποδίζουν σήμερα το λαό να απολαύσει όλα όσα δικαιούται και τις αντιπαλεύει, στρέφοντας την πάλη του εναντίον όλων όσοι υπηρετούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απ' τη μία ή την άλλη θέση, τη διαιώνιση του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Κι όχι μόνο δεν το θέλει, αλλά κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του για να το παρεμποδίσει ή να το ενσωματώσει και να το ωθήσει σε ατραπούς αδιέξοδους, ακίνδυνους για το σύστημα που μοιραία οδηγούν στην απογοήτευση και την αποστράτευση. Και το κάνει δηλητηριάζοντας τις λαϊκές συνειδήσεις με το να υπερασπίζεται, και να καλεί το λαό να την υπερασπιστεί κι αυτός με την πάλη του, την ουτοπία ότι μπορεί να υπάρξει ένας «ηθικός» καπιταλισμός, μια Ευρωπαϊκή Ενωση που θα λειτουργεί με γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα και όχι του κεφαλαίου.

Πέραν των παραπάνω, απόδειξη είναι και η υπονομευτική του δράση ενάντια στις απεργιακές κινητοποιήσεις της 17ης Δεκέμβρη και της 10ης Φλεβάρη. Απόδειξη και η συμπόρευσή τους με τις συμβιβασμένες και ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Απόδειξη και η κατασυκοφάντηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και του ΚΚΕ. Αποδείξεις που αθροίζονται στη μεγαλύτερη όλων: Τη στήριξη που παρείχε σε κρίσιμες στιγμές σε στρατηγικής σημασίας για την κερδοφορία του κεφαλαίου αποφάσεις, εξωραΐζοντάς τες στα μάτια του λαού και συνδράμοντας στην άμβλυνση των λαϊκών αντιδράσεων.