ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οπορτουνισμός: Πάντα στην υπηρεσία των μονοπωλίων

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Κατά της μυθολογίας του μονόδρομου», αρθρογραφεί στην κυριακάτικη «Αυγή» ο Π. Λαφαζάνης, στέλεχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που έκανε σκοπό της ύπαρξής του την υπεράσπιση του ευρωμονόδρομου. Δικαίωμα στο λάθος βέβαια έχουν όλοι, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση κανένα «λάθος» δεν αναγνωρίζεται, κάθε άλλο... Ολόκληρο το άρθρο συντίθεται από οπορτουνιστικούς «μύθους» άκρως αποπροσανατολιστικούς για το λαό. Τι λέει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ; Οτι η χώρα χρεοκόπησε, ότι τελεί υπό οικονομική κατοχή και ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση αλλά «εθελοντική επιτροπή διαχείρισης των εντολών των αγορών και των διευθυντηρίων της ΕΕ», ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος «εθνικής παρακμής» αν εφαρμοστούν τα μέτρα της κυβέρνησης. Ακόμα ότι το «νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο μετατρέπεται σε σωρούς ερειπίων» και ότι «κλονίζεται συθέμελα όλο το οικοδόμημα της ΕΕ, έτοιμο να αποσαθρωθεί».

Κι αφού τα λέει όλα αυτά στηλιτεύει τη «δημοσιονομική τρομοϋστερία», την οποία προηγούμενα έχει τροφοδοτήσει με όσα γράφει και υπερασπίζεται κάποιον εναλλακτικό δρόμο, για τον οποίο άραγε χρειάζεται κανείς να παλέψει αν, όπως ισχυρίζεται, όπου να 'ναι καταρρέει ο καπιταλισμός και η ΕΕ; Επειδή, βεβαίως, ξέρουν καλά οι οπορτουνιστές ότι ούτε ο καπιταλισμός ούτε η ΕΕ καταρρέουν, αλλά ανατρέπονται, όταν η λαϊκή οργή μετουσιωθεί σε υλική δύναμη πάλης, ρήξης, σύγκρουσης και ανατροπής, σπεύδει να προφυλάξει την ευρωένωση, ζητώντας κίνημα και συμμαχία, με στόχο την ...επαναθεμελίωση «μιας νέας ευρωπαϊκής προοπτικής»! Οπου σαν νέο εμφανίζει το παλιό, αλλά κάπως ρετουσαρισμένο π.χ. ακύρωση του ανεξάρτητου ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και υπαγωγή της σε έλεγχο, διαμόρφωση ενός «δημοκρατικού, αποτελεσματικού κράτους», έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος και ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα...

Η «μυθολογία» του οπορτουνισμού στην υπηρεσία του ευρωενωσιακού καπιταλισμού.

Σπρώχνει και αντιασφαλιστικά ο ΛΑ.Ο.Σ.

«Θυμίζουμε στον κ. Λοβέρδο το πάθημα Γιαννίτση και τα παθήματα των υπουργών της ΝΔ. Δεν μετράνε οι προθέσεις, όσο μετράει η τελική ρύθμιση. Προθέσεις έχουμε ακούσει πολλές. Ρυθμίσεις δεν έχουμε δει....». Αυτό ήταν το σχόλιο του ΛΑ.Ο.Σ. χτες για το Aσφαλιστικό. Αυτό που «δεν έχει δει» ο ΛΑ.Ο.Σ. το βιώνουν με τον πιο οδυνηρό τρόπο οι εργαζόμενοι που τα τελευταία χρόνια βλέπουν τον οδοστρωτήρα της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, υποβοηθούμενο από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να κατεδαφίζει ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα το ένα μετά το άλλο. Οι κατά τον ΛΑ.Ο.Σ. «ανύπαρκτες» ρυθμίσεις επέφεραν μέσα σε λίγα χρόνια δραστική αλλαγή του «χάρτη» της Κοινωνικής Ασφάλισης με κύρια χαρακτηριστικά την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και τη μείωση των συντάξεων, για όλους και ιδιαίτερα για τους νεότερους εργαζόμενους και τις γυναίκες. Και έπεται συνέχεια με μεγαλύτερη ακόμα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με παραπέρα χτύπημα στο ύψος των ήδη ισχνών συντάξεων, με πετσόκομμα των Βαρέων και Ανθυγιεινών κ.ο.κ. Ολα όσα σχεδιάζονται θα πατήσουν στο έδαφος που διαμόρφωσαν οι προηγούμενες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, αυτές που κατά τον ΛΑ.Ο.Σ. δεν υπάρχουν. Είναι προφανές τι ζητάει ο ΛΑ.Ο.Σ. Δουλειά ως τον τάφο, συντάξεις φτωχοκομείου. Οπως προφανές είναι και το πώς πρέπει να απαντήσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα σε όσους υλοποιούν αυτήν την πολιτική και όσους πιέζουν να υλοποιηθεί γρηγορότερα.

«Ανησυχία» για τον «Καλλικράτη»

Καλύτερο σύμμαχο από το ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση φαίνεται ότι δε θα μπορούσε να βρει στην προώθηση της περιβόητης διοικητικής μεταρρύθμισης, γνωστής και ως «Πρόγραμμα Καλλικράτης». Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός του, Φ. Κουβέλης, μιλώντας σε ημερίδα της παράταξης στη Ρόδο, τάχθηκε υπέρ των μεγάλων αυτοδιοικητικών μονάδων, εκφράζοντας ταυτόχρονα την ανησυχία του για την τύχη της μεταρρύθμισης.

«Υπάρχει ο κίνδυνος - είπε - το σχέδιο ''Καλλικράτης'' όχι μόνο να μην υπηρετήσει την ουσιαστική μεταρρύθμιση, αλλά και να οδηγήσει το όλο εγχείρημα σε αυτοαναίρεση και απορρύθμιση». Για να αποφευχθεί αυτός ο κίνδυνος παρουσίασε μια σειρά προτάσεις όπως, «να υπάρξει περιορισμός του κράτους στον επιτελικό του ρόλο», καθώς και η μεταφορά αρμοδιοτήτων και πόρων στους ΟΤΑ κλπ, κλπ...

Από τέτοιες διακηρύξεις φυσικά είναι γεμάτο το κυβερνητικό σχέδιο «Καλλικράτης», ώστε να καταντά τουλάχιστον περιττή η επανάληψή τους από το ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα η κυβέρνηση πάει παραπέρα δηλώνοντας στο σχέδιό της ότι «η Νέα Αρχιτεκτονική αναμένεται... να συμβάλλει θετικά στην εύρυθμη λειτουργία της αγοράς», ενώ «μέτρο για την αξιολόγηση της επιτυχίας της είναι.. η ενίσχυση της επαγγελματικής δράσης και της επιχειρηματικότητας».

Γι' αυτό γίνεται η μεταρρύθμιση. Για την αγορά και την επιχειρηματικότητα. Αλλά επ' αυτών ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ τήρησε σιγήν ιχθύος. Μήπως γιατί είναι υπέρ της αγοράς;

Δεν θα τους περάσει

Παπαγεωργίου Βασίλης

Συνεργάτες (δηλαδή ενταγμένους σε χαφιέδικους μηχανισμούς) τους πολίτες θέλει ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχ. Χρυσοχοΐδης, στην αστυνόμευση! Ετσι μιλώντας στη Θεσσαλονίκη τους κάλεσε «ν' ανοίξουν τις πόρτες των σπιτιών τους στους αστυνομικούς» με πρόσχημα ότι «θέριεψε το έγκλημα».

Προανήγγειλε, λοιπόν, ένα νέο σύστημα αστυνόμευσης, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Θέλω ν' απευθύνω ένα μήνυμα από τη Θεσσαλονίκη για το ξεκίνημα του καινούργιου συστήματος αστυνόμευσης. Ο αστυνομικός θα περνάει πλέον ανά τακτά χρονικά διαστήματα από τα σπίτια των πολιτών».

Δεν πρόκειται βέβαια για κανένα νέο σύστημα. Αντίθετα, πρόκειται για ένα σύστημα αστυνόμευσης βγαλμένο από τις πιο μαύρες εποχές της πρόσφατης ιστορίας του τόπου. Και που βέβαια κύριο στόχο δεν έχει την «εγκληματικότητα», αλλά την τρομοκράτηση των εργαζομένων και ολόκληρου του λαού, ιδιαίτερα τώρα που βρίσκονται σε θέση μάχης για να αποκρούσουν τη λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων, ενώ ταυτόχρονα οργανώνουν την αντεπίθεσή τους για νέες διεκδικήσεις και κατακτήσεις.

Αλλά βέβαια, δε θα τους περάσει...

Γρηγοριάδης Κώστας

Καθολική αντεπίθεση

Μέρα με τη μέρα, επιβεβαιώνεται ακόμα πιο περίτρανα το κάλεσμα που είχε απευθύνει το ΚΚΕ αμέσως μετά τις εκλογές: Οτι χρειάζεται πόλεμος στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει η πλουτοκρατία σε βάρος των εργατοϋπαλλήλων και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων. Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύουν κεφάλαιο - ΕΕ - αστικά κόμματα, είναι επιτακτική ανάγκη οι εργαζόμενοι να αναπτύξουν ταξικούς, ενωτικούς, ριζοσπαστικούς και επιθετικούς αγώνες. Η περιχαράκωση γύρω από συντεχνιακά αιτήματα ή στόχους πάλης που αφορούν στον έναν ή στον άλλον κλάδο, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, ισοδυναμεί με υποχώρηση. Γιατί τα αντιλαϊκά μέτρα τελικά βάζουν στο στόχαστρο τον κάθε εργαζόμενο, τον κάθε φτωχό αγρότη, τον κάθε επαγγελματοβιοτέχνη, όλων των κλάδων και των ειδικοτήτων. Κάθε βήμα πίσω από τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών ισοδυναμεί με πολλαπλάσια βήματα πίσω από τα κεκτημένα δικαιώματα.

Απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση μπορούν να δώσουν μόνο οι ρωμαλέοι αγώνες που αναπτύσσονται με πλαίσιο που ενώνει ταξικά τους εργάτες, που ωθεί στη συμμαχία τους με τη φτωχή αγροτιά, τους μικρούς ΕΒΕ. Απαιτείται ενιαίο μέτωπο όλων εκείνων των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από τη βάρβαρη επίθεση του συνεκτικού μετώπου της πλουτοκρατίας και των αστικών κομμάτων. Χρειάζονται αγώνες επιθετικοί, γιατί σήμερα δεν αρκεί να μη χάσει ο ένας ή ο άλλος κλάδος το ένα ή το άλλο δικαίωμα, ούτε αρκούν οι αγώνες κατά κλάδο, κλπ. Τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν μόνο την αρχή για την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Ως εκ τούτου, το ενιαίο λαϊκό μέτωπο οφείλει να έχει ξεκάθαρη στόχευση: Κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου που υπηρετεί η πολιτική την οποία εφαρμόζουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας.

Επομένως, ο κοινός αγώνας με τη ΓΣΕΕ, όπως επιμένει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει στήριξη της κυβέρνησης ενάντια δήθεν στις πιέσεις των αγορών (ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θέλει επίσης μέτρα που να στηρίζουν την οικονομία, αλλά την παραγωγική και όχι την κερδοσκοπική, λες και υπάρχει και μη παραγωγική ή μη κερδοσκοπική...), στέλνει τους εργάτες στο βρόχο των μονοπωλίων. Το τελευταίο διάστημα, μπορεί φραστικά να... διατρανώνουν ότι δήθεν επιδιώκουν ενωτικούς αγώνες, αλλά φροντίζουν να τους αποστεώσουν εκ των προτέρων από κάθε ταξικό περιεχόμενο. Αν στο προσκήνιο δεν μπουν οι σύγχρονες ανάγκες των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων, οι οποίες βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων που προωθεί η εφαρμοζόμενη πολιτική, τότε τελικά οι αγώνες δε θα μετρήσουν ούτε καν τη διατήρηση των όποιων κατακτήσεων. Αυτή η ταχτική ωθεί, κάτω από την «πίεση» της συναίνεσης, στον «εθνικό» στόχο της αύξησης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου...

Σήμερα, η μόνη αποτελεσματική άμυνα είναι η αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μόνο έτσι οι εργαζόμενοι μπορούν όχι μόνο να μη χάσουν τα δικαιώματα που με αίμα κατακτήθηκαν αλλά και να μετρήσουν κάποιες κατακτήσεις. Μέσα από την ανάπτυξη και το βάθεμα αγώνων με τέτοιο περιεχόμενο βαθαίνει η πολιτικοποίηση της πάλης, γίνεται κτήμα ποιος είναι ο αντίπαλος στον ταξικό αυτό πόλεμο. Ετσι ανοίγει ο δρόμος της ριζοσπαστικοποίησης συνειδήσεων και ριζώνουν γερά τα θεμέλια για την ανάπτυξη της λαϊκής συμμαχίας που θα παλεύει για την ανατροπή, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Ελένη ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ