Το Σαββατοκύριακο 19-20 του Φλεβάρη στιγματίστηκε από μια τρομερή καταστροφή, σοβαρότατες πλημμύρες και κατολισθήσεις, που σκόρπισαν τρόμο, πόνο και θάνατο στο νησί της Πορτογαλίας, Μαδέιρα με θύματα τα λαϊκά κυρίως στρώματα. Ενα προδιαγεγραμμένο έγκλημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο νησί «τουριστικό θέρετρο», που ήταν παντελώς γυμνό από οποιαδήποτε υποδομή για το λαό. Ομως αυτή η καταστροφή δεν είναι το μόνο βάσανο που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Πορτογάλοι εργαζόμενοι που βρίσκονται αντιμέτωποι με την αντεργατική πολιτική της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης του Ζοζέ Σόκρατες, που σαρώνει κατακτήσεις και δικαιώματα.

Οπως και η Ελλάδα, η Πορτογαλία αντιμετωπίζει οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, με την ανεργία να φουντώνει ξεπερνώντας πλέον το 10%. Επίσης, η ελαστική εργασία και οι πρόσκαιρες μορφές εργασίας χωρίς δικαιώματα, αυτές οι βάρβαρες μορφές καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τείνουν να γενικευτούν και κλιμακώνεται η επίθεση ενάντια στους μισθούς των εργαζομένων και στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ενώ γίνονται δοκιμές για κατάργηση ή περικοπές στον 13ο μισθό. Και στην Πορτογαλία το λεγόμενο Σύμφωνο Σταθερότητας προμηνύει νέες και βαθιές υποχωρήσεις σε θέματα μισθών και δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ως συνέπεια όλων των παραπάνω επιδεινώνονται οι συνθήκες ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των Πορτογάλων και η φτώχεια και η εξαθλίωση εξαπλώνονται. Την ίδια στιγμή, οι τράπεζες με προσβλητική ξεδιαντροπιά δηλώνουν ότι τα ημερήσια κέρδη τους φτάνουν τα 5 δισ. ευρώ, ενώ τα κόμματα της δεξιάς πολιτικής ετοιμάζονται να εγκρίνουν τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2010, με βάση τον οποίο θα συνεχιστεί και θα ενταθεί αυτή η πολιτική που είναι η βασική αιτία της άσχημης οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται τα λαϊκά στρώματα.

Η Πορτογαλία είναι μία από τις πιο «εύθραυστες» χώρες της οικονομικής γεωγραφίας της ΕΕ. Το δημόσιο έλλειμμα έφτασε το 9,3% του ΑΕΠ το 2009 και σήμερα πιέζεται από την ΕΕ και το ΔΝΤ, που απαιτούν μειώσεις μισθών, όπως στην Ελλάδα και στην Ισπανία, ενώ το χρέος της χώρας έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις φτάνοντας περίπου στο 75% του ΑΕΠ.

Σύμφωνα με στοιχεία της «Γιούροστατ», τον Οκτώβρη του 2009 το επίσημο ποσοστό ανεργίας ήταν της τάξης του 10,2% και ο επίσημος αριθμός των ανέργων έφτανε τις 567,7 χιλιάδες. Αν, όμως, σε αυτό το νούμερο προστεθούν και όσοι δεν έχουν συμπεριληφθεί, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται στην ανεργία, αν ακόμα προστεθεί και η «αόρατη υποαπασχόληση», τότε ο πραγματικός αριθμός των ανέργων ξεπερνάει τις 720.000 και το ποσοστό ανεργίας φτάνει στο 12,7%. Ακόμα, το ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες, επίσημα είχαν καταγραφεί 283.400, το τελευταίο τρίμηνο του 2009 έφτασε το 10,7%, ενώ στους νέους, επίσημα καταγεγραμμένοι 100.300, έφτανε το 22,2%. Με αυτό το νούμερο των ανέργων, η χώρα χάνει πλούτο αντίστοιχο με πάνω από 20 δισ. ευρώ ετησίως.

Μια σοβαρή πλευρά της κατάστασης στη χώρα είναι το γεγονός ότι ενώ η ανεργία αυξάνεται, ταυτόχρονα η στήριξη στους ανέργους μειώνεται, έτσι από τους επίσημα 567.000 ανέργους μόνο οι μισοί έχουν δικαίωμα στο επίδομα ανεργίας, ενώ 40% δεν έχει απολύτως καμία κοινωνική στήριξη. Μεταξύ του 2007 και 2009, το ποσό που προέβλεπε ο κρατικός προϋπολογισμός για τα επιδόματα ανεργίας μειώθηκε κατά 400 εκατομμύρια ευρώ!

Ακόμα, το ΑΕΠ μειώθηκε σε σχέση με το 2008 κατά 2,7%, τη στιγμή που οι τράπεζες παρουσιάζουν κέρδη πάνω από 5 εκατομμύρια ευρώ ημερησίως το 2009!

Είκοσι (20) δισ. ευρώ παραχώρησε ο κρατικός κορβανάς (δηλαδή ο ίδιος ο λαός) στις τράπεζες για τη «σωτηρία τους», ενώ στηρίζεται ποικιλοτρόπως το κεφάλαιο. Ομως οι αστοί λένε ότι δεν υπάρχουν χρήματα για αύξηση μισθών και συντάξεων, για τα επιδόματα ανεργίας, για την εκπαίδευση και την υγεία, για την καταπολέμηση της φτώχειας κλπ.

Η παραπάνω κατάσταση θέτει όλο και πιο επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη την ανάπτυξη και εντατικοποίηση των μαζικών αγώνων του εργαζόμενου λαού, ως πρωταρχικό δρόμο απάντησης και κατάκτησης της αναγκαίας εναλλακτικής λύσης σε ρήξη με τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Με αυτή την έννοια «οι μαζικοί αγώνες και κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν τις τελευταίες βδομάδες στην Πορτογαλία αποτελούν ένα ιδιαίτερα θετικό σημάδι αναφορικά με τις υπάρχουσες δυνατότητες» αναφέρει σε άρθρο της (25/02) η εφημερίδα του Πορτογαλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, «Αβάντε». Πραγματικά οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και πορείες των νοσηλευτών και των εργαζομένων στη Δημόσια Διοίκηση, στις 5 του Φλεβάρη, οπότε βγήκαν στους δρόμους της Λισαβόνας πάνω από 50.000 εργαζόμενοι, αποτέλεσαν μια σημαντική ημέρα για την υπεράσπιση της συλλογικής σύμβασης και τη διεκδίκηση της απόσυρσης των αντεργατικών κανόνων που συμπεριλαμβάνονται στον Εργατικό Κώδικα, κυρίως αυτών «που περιορίζουν το δικαίωμα της σύμβασης και που δίνουν τη δυνατότητα δημιουργίας εργατικών καθεστώτων με διαφοροποιημένα δικαιώματα, ανάλογα με τη συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων».

Να πούμε εδώ, ότι η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση Σόκρατες προτίθεται να παγώσει τις αμοιβές στη δημόσια διοίκηση, που μεταφράζεται σε μια πραγματική μείωση μισθών, όταν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έχασαν σχεδόν το 4% της αγοραστικής τους δύναμης τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ από το 2005, και πάλι η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση Σόκρατες κατάργησε γύρω στις 72.000 θέσεις εργασίας στη δημόσια διοίκηση, από τις οποίες 17.000 μέσα στο 2009! Ας σημειωθεί ότι η ηγεσία του Κοινού Μετώπου των Συνδικάτων της Δημόσιας Διοίκησης και της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων CGTP-IN προειδοποίησαν για το γεγονός, που έχει ήδη επιβεβαιωθεί, ότι τα άγρια μέτρα που εφαρμόζουν στο Δημόσιο θα φτάσουν να επεκταθούν στο σύνολο των εργαζομένων της χώρας.

Ακόμα, την Πέμπτη 4 του Μάρτη, το Κοινό Μέτωπο των Συνδικάτων της Δημόσιας Διοίκησης (FCSAP) πραγματοποίησε δυναμική απεργιακή κινητοποίηση που, εκτός των παραπάνω, αποτέλεσε διαμαρτυρία για τις αυξανόμενες πρόσκαιρες μορφές εργασίας χωρίς δικαιώματα και την εντεινόμενη έλλειψη αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας και για την απόσυρση του «νόμου ειδικής κινητικότητας». Ενώ έχουν εξαγγελθεί και περαιτέρω κινητοποιήσεις, όπως το συλλαλητήριο των νέων εργαζόμενων, που οργανώνει η Interjovem για τις 26 του Μάρτη καθώς και ο γιορτασμός της εργατικής Πρωτομαγιάς, που όπως όλα δείχνουν, γράφει η «Αβάντε», ότι θα αποτελέσει μια μεγάλη μέρα αγώνων.

Σε όλους αυτούς τους αγώνες, γράφει η εφημερίδα «Αβάντε», οι εργαζόμενοι θα προχωρήσουν «προσπερνώντας γιγάντια εμπόδια και δυσκολίες, αντιμετωπίζοντας απειλές, εκβιασμούς και κατασταλτικές ενέργειες, απορρίπτοντας θαρραλέα και με υψηλή ταξική συνείδηση την έντονη ιδεολογική αντεπίθεση των προπαγανδιστών που βρίσκονται στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου που στόχο έχουν την εξόντωσή τους, προβάλλοντας το αναπόφευκτο της κατάστασης, διακηρύσσοντας τη ματαιότητα των αγώνων, εφευρίσκοντας και εγκαθιστώντας τη διάσπαση, τελικά δικαιολογώντας την εκμετάλλευση και παρουσιάζοντας την συσσώρευσή του (του μεγάλου κεφαλαίου) ως φυσική κατάσταση των πραγμάτων...».