ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κάποιοι άλλοι θα πληρώσουν

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αποκαλυπτικός ήταν ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας «Καθημερινή», με αφορμή την προχτεσινή παρουσίαση του κυβερνητικού νομοσχεδίου, για την «απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών». «Αρχίζει το μεγάλο παιγνίδι - Στον πακτωλό των "απελευθερωμένων" τηλεπικοινωνιών και των έργων του τρίτου πακέτου» σημείωνε στον τίτλο της η εφημερίδα, ενώ το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ άρχιζε ως εξής: «Το μεγάλο οικονομικό παιγνίδι, στο οποίο θα εμπλακούν εγχώριες και διεθνείς επιχειρηματικές δυνάμεις, αρχίζει σιγά σιγά να ξετυλίγεται, με πρώτο πεδίο εφαρμογής τις τηλεπικοινωνίες και τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα».

Εμείς, να συμπληρώσουμε, απλώς, ότι κάποιες άλλες «δυνάμεις», θα πληρώσουν τους υπέρογκους λογαριασμούς των «μεγάλων παιγνιδιών των διεθνών και εγχώριων επιχειρηματικών δυνάμεων» και αυτές, δεν είναι άλλες, από τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα...

Περί πολιτικής

«Την ανάγκη υπεράσπισης της πολιτικής και της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας τόνισε η εισηγήτρια του ΣΥΝ Μ. Δαμανάκη, η οποία κατηγόρησε τη ΝΔ ότι φιλοδοξεί να παίξει ένα ρόλο "πολιτικού βραχίονα της πλειοψηφίας της Ιεραρχίας"», σημειώνει η χτεσινή «Αυγή», σχετικά με την προχτεσινή τοποθέτηση της Δαμανάκη στη Βουλή, για την πρόταση της ΝΔ περί προαιρετικής αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες.

Και το σημειώνουμε, για τους παρακάτω λόγους: Αν δεν κάνουμε λάθος - και δε νομίζουμε πως κάνουμε - πολιτική κάνει και η Ιεραρχία, όπως και η κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά κόμματα, όπως και άλλοι. Πολιτική έκανε η ηγεσία της Εκκλησίας και παλιότερα, για παράδειγμα επί αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ανεξάρτητα της μορφής ή των τόνων, που χρησιμοποιούσε. Πολιτική ασκούν ακόμη και τα θεοκρατικά καθεστώτα, όπου υπάρχουν. Επομένως, το πρόβλημα δε βρίσκεται στην υπεράσπιση της πολιτικής (ενάντια σε τι, αλήθεια), αλλά στο αντιπάλεμα διαφορετικών πολιτικών, ανάμεσα στις οποίες επιλέγεις, με ποιες συμφωνείς και υπερασπίζεσαι και με ποιες διαφωνείς.

Προφανώς - στο συγκεκριμένο θέμα, τουλάχιστον - η ηγεσία του ΣΥΝ συμφωνεί με την πολιτική της κυβέρνησης και τάσσεται ενάντια σ' αυτή της Ιεραρχίας και της ΝΔ, ενώ το ΚΚΕ δε συμφωνά, ούτε με τη μια ούτε με την άλλη και προτείνει τις δικές του θέσεις.

Απλώς, νομίζουμε πώς είναι τα πράγματα...

Από τη «λογοδιάρροια» στην «τσιμουδιά»

«Αχόρταγη» η Σοφοκλέους «τρώει» τις «καταθέσεις» των «επενδυτών» στο «ναό του χρήματος». Ο δείκτης πέφτει, πλέον, συνεχώς, διαμαρφώνοντας τραγικές καταστάσεις για χιλιάδες «παίκτες» του Χρηματιστηρίου. Η κυβέρνηση, «τσιμουδιά», ούτε ένα λόγο παρηγόριας, ούτε μια κουβέντα αισιοδοξίας. Θυμάστε πέρσι τέτοιο καιρό; «Λογοδιάρροια» είχε πιάσει τους κυβερνώντες και καθημερινά δήλωναν ότι το Χρηματιστήριο δείχνει την «υγεία», την «ενεργητικότητα», το «δυναμισμό» και τις «λαμπρές προοπτικές» της ελληνικής οικονονομίας. Συμπλήρωναν δε, ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ακόμα καλύτερα με την ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ. Τώρα η ένταξη στην ΟΝΕ επιτεύχθηκε, αλλά το Χρηματιστήριο «πάει πάτο». Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η ΟΝΕ βλάπτει την εθνική οικονομία κι αυτό αντανακλάται και στο Χρηματιστήριο - αφού, σύμφωνα με την κυβέρνηση, αυτό αποτελεί τον «καθρέφτη» της ελληνικής οικονομίας - κι, επομένως, τέτοιο καιρό πέρσι, οι κυβερνώντες έλεγαν, εν γνώσει τους, ασύστολα ψεύδη προκειμένου να «μπάσουν» όσο το δυνατόν περισσότερους αφελείς Ελληνες στο «μαντρί της Σοφοκλέους», για να τους «φάνε» οι «λύκοι», δηλαδή, μια χούφτα ντόπιων και ξένων μεγαλοεπιχειρηματιών που «αρμέγουν», μέσω του Χρηματιστηρίου, τα λαϊκά εισοδήματα.

Αποζημιώνονται τα θύματα καταναγκαστικής εργασίας

Associated Press

Ισως, καταλάβατε, τι εικονίζει η διπλανή, παλιά φωτογραφία. Πρόκειται για κρατούμενους του διαβόητου ναζιστικού στρατοπέδου Νταχάου, που παρέχουν καταναγκαστική εργασία, στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Αφορμή για να τη θυμηθούμε, μας έδωσε η προχτεσινή απόφαση της Κάτω Βουλής της Γερμανίας, σύμφωνα με την οποία, θα αποζημιωθούν οι άνθρωποι που είχαν υποβληθεί σε καταναγκαστική εργασία από τους Ναζί. Υπολογίζεται, ότι πρόκειται να αποζημιωθούν 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι, με δέκα δισεκατομμύρια μάρκα (περίπου 1,72 τρισ. δραχμές), τα οποία θα χορηγηθούν από ίδρυμα που συστήθηκε γι' αυτό το σκοπό.

Καταλαβαίνει, άραγε, η ελληνική κυβέρνηση, ότι μετά και την εξέλιξη αυτή, γίνονται ακόμη μεγαλύτερες και βαριές οι ευθύνες της, στην περίπτωση που δεν υποστηρίξει και, μάλιστα, αποτελεσματικά το αίτημα της αποζημίωσης των συγγενών θυμάτων του Διστόμου ή - πολύ περισσότερο - συνεχίσει τη σημερινή, υποκριτική και δήθεν ουδέτερη στάση της;

Ο ενοχος έχει ταυτότητα

«ΡΙΚΟΜΕΞ, ΦΑΡΑΝ, ΦΟΥΡΛΗΣ, ΠΑΠΟΥΤΣΑΝΗΣ... Εκεί χτύπησε στο ψαχνό ο φονικός σεισμός. Εργοστάσια σωριάστηκαν σαν να ήταν ψεύτικα και μετατράπηκαν σε ομαδικούς τάφους. Το μεροκάματο πληρώθηκε όχι μόνο με ιδρώτα, όπως κάθε μέρα, αλλά με τρόμο ασύλληπτο και αίμα». Αυτά γράφαμε, στην ίδια ακριβώς στήλη, δύο εικοσιτετράωρα μετά το φονικό σεισμό της 7ης Σεπτέμβρη '99. Μέσα, μάλιστα, από τον κουρνιαχτό των ερειπίων, τις οιμωγές του πόνου, αλλά και κάποιες δόσεις παραπληροφόρησης, δε διστάσαμε να καταλογίσουμε ευθύνες στους πραγματικούς ενόχους. Γιατί ο ένοχος είχε και έχει ταυτότητα. Ηταν και είναι «η αδηφαγία του κεφαλαίου που σε τέτοιες στιγμές -σημειώναμε- δεν αποδεικνύει μόνο την εγκληματική του αδιαφορία για τη ζωή του εργάτη, αλλά τον ίδιο τον παραλογισμό του μπροστά στο βωμό του κέρδους».

Δέκα μήνες μετά το «έγκλημα», όπως το χαρακτήριζαν σχεδόν όλοι τότε, το έγκλημα συνεχίζεται. Ο ένοχος, γνωστός από τότε, αλλά σήμερα ελεύθερος και εξαγνισμένος από το χρόνο, αλλά κυρίως από ένα σύστημα συγκάλυψης, επιστρέφει και προκαλεί. Η «Φαράν», κάτω από τα ερείπια της οποίας, άφησαν την τελευταία τους πνοή οχτώ εργάτες, με καταχώρισή της στον Τύπο, ευχαριστεί τις ασφαλιστικές εταιρίες για την αποζημίωση ύψους 1.200.000.000 δραχμών που κατέβαλαν για την αποκατάσταση των ζημιών. Βέβαια, δεν μπορούν ν' απευθύνουν «ευχαριστίες» προς τους εργοδότες και την πολιτεία, οι οικογένειες των οχτώ νεκρών, που εισέπραξαν κάποια ψίχουλα για το χαμό των ανθρώπων τους. Δεν μπορούν να πούνε τα ίδια, οι τραυματισμένοι εργάτες και οι 70 απολυμένοι της εταιρίας.

Πράγματι, ο σεισμός, οι θεομηνίες, δεν επιλέγουν θύματα. Η φύση δεν κάνει κοινωνικές διακρίσεις. Και όμως: Ενώ τ' αφεντικά της «Φαράν» μετρούν στα ταμεία τους τον πακτωλό των αποζημιώσεων, οι εργάτες της επιχείρησης, 10 μήνες μετά, μετρούν τον πόνο, την αναλγησία, την υποκρισία και την αβεβαιότητα της ανεργίας. Γι' αυτούς ο εφιάλτης του σεισμού δεν τέλειωσε.

Αλλά τις οικογένειες των νεκρών, τους τραυματίες και τους 70 απολυμένους δεν τους ξέχασε μόνο ο εργοδότης. Τους ξέγραψε από τα τεφτέρια της και η κυβέρνηση. Τότε, μέσα στον κουρνιαχτό του σεισμού, η κυβέρνηση έσπευσε να δώσει εγγυήσεις για αποκατάσταση των πληγέντων. Να ζητήσει ευθύνες και να πλειοδοτήσει στη φραστική καταδίκη των υπευθύνων. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δε δίστασε να μιλήσει για «μαφιόζικη συμπεριφορά», γι' αυτούς που κατασκεύασαν ή επέτρεψαν να κατασκευαστούν τα εργοστάσια - «φέρετρα». Αλλά αν είναι «μαφιόζοι» αυτοί που έφτιαξαν τέτοια εργοστάσια και έβαζαν εργάτες εκεί μέσα να τους ξεζουμίζουν, τι είναι η πολιτική ηγεσία εκείνη, που δέκα ολόκληρους μήνες μετά το σεισμό, αφήνει τους μαφιόζους να συνεχίζουν ανενόχλητοι το επιχειρηματικό τους έργο;

Πώς θα χαρακτηρίσουμε την πολιτική και τους πολιτικούς που αφήνουν τη διαδικασία απόδοσης ευθυνών να σέρνεται; Που, ενώ από τον περασμένο Οκτώβρη, στα χέρια της Δικαιοσύνης βρίσκεται τεχνική έκθεση της ακαταλληλότητας του εργοστασίου της «Φαράν», μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει τίποτα;

«Οταν το κέρδος πρωτεύει - ο άνθρωπος περισσεύει», κραύγαζε ο υπέρτιτλος της εφημερίδας μας, δυο μέρες μετά το σεισμό. Και είχε δίκιο. Οι εξελίξεις γύρω από τη «Φαράν» το επιβεβαιώνουν.

Οι ένοχοι

Με τις βροχές

πνιγόμαστε,

η ζέστη

μας σκοτώνει

κι όταν φυσάει

δυνατά,

μας παίρνει,

μας σηκώνει...

Και ερωτώ

για όλ' αυτά

φταίει μονάχα