ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

`Η αυτοί ή εμείς

Μαζί και παράλληλα με την πολιτική που χτυπά βάναυσα τους εργαζόμενους, η κυβέρνηση προωθεί πολύ σημαντικά μέτρα ενίσχυσης των κεφαλαιοκρατών. Η πολιτική ΕΕ - κυβέρνησης δεν επιδιώκει να δώσει λύση σε μια συγκυριακή δημοσιονομική αδυναμία, αλλά να τελειώσει μια και καλή με τα «βαρίδια» - κατακτήσεις της εργατικής τάξης, που το μεγάλο κεφάλαιο θεωρεί ότι του στερούν πόρους και κέρδη. Κάθε ευρώ από τη μείωση του λαϊκού εισοδήματος, από την αύξηση των φόρων των μισθωτών και συνταξιούχων, από τη μείωση των συντάξεων, από την περικοπή των ασφαλιστικών τους κατακτήσεων, είναι ένα ευρώ παραπάνω για τους κεφαλαιοκράτες.

Ηδη, έχει αρχίσει να συγκεντρώνεται το ζεστό χρήμα, που θα μετατραπεί σε επιχορηγήσεις, χρηματοδοτήσεις, στήριξη «συμπράξεων» δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ηδη, έχει στηθεί το νέο ψευδεπίγραφο σκηνικό της «πράσινης ανάπτυξης», που υποδηλώνει τους νέους «δρόμους του χρήματος». Η ΕΕ και η κυβέρνηση, «δασκαλεμένες», σηματοδοτούν και ενισχύουν τα νέα πεδία οικονομικής δραστηριότητας, που εναρμονίζονται με τις επιλογές του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Το υστέρημα των εργαζομένων θα στηρίξει πολύ συγκεκριμένα σχέδια και τα μέτρα που λαμβάνονται κάτω από την τρομοκρατία της κατάρρευσης των πάντων, θα διασφαλίσουν ότι η «αφαίμαξη» θα είναι διαρκής, μόνιμη.

Η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση αποτελεί «φάρο» για το πού πρέπει να στραφεί το κεφάλαιο, προκειμένου να απολαύσει τα λάφυρα από τη ληστεία του λαού και «καρότο» για τους εργαζόμενους, για να πιστέψουν ότι υπάρχει ελπίδα, αρκεί να δεχτούν να θυσιαστούν τα δικαιώματά τους. Η επιχειρηματολογία, όμως, που υποστηρίζει ότι η χρηματοδότηση «νέων» επενδύσεων των κεφαλαιοκρατών οδηγεί σε «ανάπτυξη», που θα έχει ευεργετικές συνέπειες και για τους εργαζόμενους, είναι εντελώς ξεπερασμένη. Σκέτο παραμύθι. Οποιαδήποτε καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αποκλειστικά προς όφελος του κεφαλαίου, ενώ σε ό,τι αφορά την τωρινή φάση η όποια ...ανάπτυξη προκύψει, θα είναι ισχνή και αναιμική, αλλά, πάντως, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των αφεντικών.

Κάθε μέτρο που λαμβάνεται στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής στήριξης των μονοπωλίων, είναι ένα βόλι που χτυπά κατάστηθα την εργατική τάξη, τους μικρομεσαίους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους συνταξιούχους, τους νέους. Είναι μια σφαίρα που σιγουρεύει την περισσότερη ...εξαθλίωση, που μεγαλώνει την άβυσσο ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς. Τίποτα δεν έχουν να κερδίσουν οι εργαζόμενοι από αυτήν την πολιτική και την επίτευξη των στόχων ΕΕ - κυβέρνησης και μεγαλοεπιχειρηματιών. Τίποτα άλλο, πέρα από τη διαρκή επιδείνωση της θέσης τους. Γι' αυτό δεν έχουν δικαίωμα να μετατραπούν σε «αυτόχειρες» ξεγελασμένοι από το ίδιο και το ίδιο παραμύθι. Αυτή η ώρα είναι η ώρα της αντίστασης. Ο αγώνας, το όπλο τους. Κάθε τόπος δουλειάς είναι ένα χαράκωμα και οι απεργιακές συγκεντρώσεις είναι πεδία μάχης. Ο πόλεμος έχει ξεσπάσει. Με το ΠΑΜΕ, με την ΠΑΣΥ, με την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα των ΕΒΕ, σήμερα στην απεργία, αύριο πάλι στην απεργία, στο μπλόκο, στην πλατεία, στη γειτονιά, σπίτι το σπίτι. Για μεροκάματο, που θα μπορεί να θρέψει την οικογένεια, να μορφώσει τα παιδιά, να περιθάλψει τον άρρωστο, να στηρίξει τον απόμαχο της δουλειάς. Για δικαιώματα στην Ασφάλιση, στη δουλειά, οπουδήποτε ζουν και υπάρχουν αυτοί που παράγουν τον πλούτο με τον ιδρώτα τους. Αγώνας που, διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών τους, να κατευθύνεται στην ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Οι Αϊτινοί διαδηλώνουν

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι νεκροί θα φτάσουν 300.000, 1,2 εκατομμύρια άστεγοι κινδυνεύουν άμεσα από την εαρινή περίοδο των βροχών που ήδη έχει αρχίσει. Μάλλον πρόωρα. Και όλα αυτά σε ένα μικρό κομμάτι γης όπου πριν το σεισμό της 12ης Ιανουαρίου εκατοντάδες χιλιάδες πάμφτωχοι κάτοικοί της, τρέφονταν με μπισκότα λάσπης, που ήταν γνωστά ως terre, δηλαδή χώμα που ήταν η πρώτη ύλη: ξηρή κίτρινη άργιλος από τα κεντρικά υψίπεδα της Αϊτής, ανάμεικτη με νερό, αλάτι και φυτικά αρτύματα ή και μαργαρίνη.

Σ' αυτό το κατακρεουργημένο σώμα από τις συνεχείς επεμβάσεις, τα πραξικοπήματα εκ μέρους των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των επιβολών των «ευαγών ιδρυμάτων» όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά. και καταπληγωμένο από το σεισμό, η παρέλαση των «ηγετών» έχει αρχίσει, όπως των Αμερικανών αξιωματούχων, του Καναδού πρωθυπουργού Στίβεν Χάρπερ, του Γάλλου Προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Ο καθείς κομίζει το «δικό του σχέδιο ανοικοδόμησης», δηλαδή προωθώντας την προάσπιση των συμφερόντων τους κατά μονάς, ή ακόμη και μέσα από αμοιβαίες υποχωρήσεις μέσω συμμαχιών με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στο όνομα του «ανθρωπισμού». Ουδείς δίνει σημασία στους Αϊτινούς καθώς τους αντιμετωπίζουν ως «αντικείμενο» ή το μέσο. Είναι ορατοί μόνο ως ντεκόρ στις φωτογραφίες για τα διεθνή ΜΜΕ...

Ομως οι Αϊτινοί είναι παρόντες όσο και εάν τους «ενοχλεί». Παρά τον πόνο και το όλεθρο που βιώνουν διαδηλώνουν καθημερινά ενάντια στην εγκληματική πολιτική που ακολουθείται όσον αφορά τη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας. Διαδήλωσαν και κατά της παρουσίας του Νικολά Σαρκοζί απαιτώντας τα 21 δισ. των αποζημιώσεων που οφείλει η Γαλλία στην Αϊτή και είχε απαιτήσει ο πρώην Πρόεδρος Ζαν Μπερτράντ Αριστίντ, ο οποίος όταν τόλμησε να απαιτήσει εκδιώχθηκε με την απειλή των όπλων, υπενθυμίζοντας ότι όσο και εάν καταστέλλουν και εγκληματούν οι ιμπεριαλιστές, οι λαοί ούτε ξεχνούν ούτε υποτάσσονται.

Δε φτιάχνουν με ψέματα οι τιμές

Η αγροτική παραγωγή όλο και συρρικνώνεται, ενώ οι τιμές των αγροτικών προϊόντων ρίχνονται σε όλο και πιο εξευτελιστικά επίπεδα εξαιτίας της ακολουθούμενης αντιαγροτικής πολιτικής και της ασυδοσίας των εμποροβιομηχάνων. Σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, από το 2004 ως το 2009 ο όγκος της παραγωγής μειώθηκε κατά 7% για τη φυτική και κατά 2% για τη ζωική. Παράλληλα, μεγάλη είναι και η μείωση των τιμών βασικών αγροτικών προϊόντων όπου, για παράδειγμα, η πτώση της τιμής ήταν για το ελαιόλαδο (-20%), στα φρούτων (μήλα: -48%, ροδάκινα: -43%), στα σταφύλια (-40%) και στο γάλα (-14%). Και το κακό δεν πρόκειται να σταματήσει, ούτε αν υπογραφούν «συμβόλαια» με τους εμποροβιομηχάνους, ούτε αν γίνει «παρατηρητήριο τιμών», όπως διαλαλεί η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Αν δεν υπάρξουν κατώτατες εγγυημένες τιμές και εγγυημένο εισόδημα, δε θα υπάρχει καμία εξασφάλιση για την αγροτιά. Η μικρομεσαία αγροτιά θα πλήττεται ανελέητα όσο εφαρμόζεται η αντιαγροτική πολιτική που επιβάλλουν η νέα ΚΑΠ, ο ΠΟΕ και τα μονοπώλια. Θα οδηγείται με ταχείς ρυθμούς στη φτώχεια και το ξεκλήρισμα και τη γη της θα τη συγκεντρώσουν λίγοι μεγαλοεπιχειρηματίες αγρότες. Μπρος σ' αυτή την κατάσταση, δεν υπάρχει άλλη επιλογή για τη μικρομεσαία αγροτιά, παρά μόνο να εντείνει και να μαζικοποιήσει τον αγώνα, μαζί με την εργατιά και τα άλλα λαϊκά στρώματα για την ανατροπή της ακολουθούμενης αντιαγροτικής - αντιλαϊκής πολιτικής.

Η υποκριτική τέχνη των συμβιβασμένων

Πρότεινε να γίνει απεργία στις 16 ή στις 18 Δεκέμβρη αλλά σε κάθε περίπτωση όχι στις 17 Δεκέμβρη γιατί εκείνη τη μέρα θα έκανε το ΠΑΜΕ. Για την απεργία στις 10 Φλεβάρη εγκάλεσε το ΠΑΜΕ γιατί αρνήθηκε να συμφωνήσει σε «ένα στοιχειώδες πλαίσιο» με την ίδια και τη ΔΑΚΕ. Προχτές με ανακοίνωσή της, δύο μόλις μέρες πριν την απεργία, επιχειρεί να εμφανιστεί ως μπροστάρης και οργανωτής του αγώνα. Φθάνει να καλεί ακόμα και «στην περιφρούρηση της απεργίας» (σωστό ως κάλεσμα αλλά υποκριτικό από τη συγκεκριμένη δύναμη).

Ο λόγος για την «Αυτόνομη Παρέμβαση», το συνδικαλιστικό εκφραστή του δεξιού οπορτουνισμού, που δήθεν σήμερα καίγεται για την επιτυχία της απεργίας. Ομως ανήκει σε αυτές τις δυνάμεις που ποτέ δεν έχουν βγει μπροστά για να στηρίξουν τους σκληρούς αγώνες που δίνουν οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς. Που κατέχουν την τέχνη να προτείνουν «λύσεις» βολικές για τους εργοδότες και να τις εμφανίζουν σαν να είναι σε όφελος των εργαζομένων (όπως έκαναν με το Λαναρά και τα «stage», όπου στη μεν πρώτη περίπτωση «αγωνίζονταν» για νέα επιδότηση του εργοδότη και στη δεύτερη δε στήριξαν το αίτημα των εργαζομένων για άμεση μονιμοποίηση όλων). Που προσπαθούν να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους σε λογικές διαχείρισης του καπιταλισμού, καλώντας σε αγώνες «για να γίνει πιο ανθρώπινος».

Αυτός είναι ο ρόλος της «Αυτόνομης Παρέμβασης» και γι' αυτό σήμερα θα βρεθεί εκεί που ανήκει. Στο Πεδίον του Αρεως, μαζί με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, «ενωμένη» με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ σε μια «ενότητα» επικίνδυνη για τους εργάτες και τα συμφέροντά τους.