Η μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας το 2009, σε σχέση με το 2008, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την ανάγκη για έναν άλλο τύπο σχεδιασμού και ανάπτυξης της οικονομίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας - δημοσιεύθηκαν την περασμένη βδομάδα - το σύνολο των αδειών που εκδόθηκαν από τις Πολεοδομίες της χώρας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα ήταν μειωμένο κατά 14,2% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Μείωση, που αντιστοιχεί σε 24,1% λιγότερη χτισμένη επιφάνεια και σε 25,9% μείωση του όγκου (σε κυβικά μέτρα). Αποτέλεσμα αυτής της μείωσης είναι η εκτίναξη της ανεργίας στον κλάδο των κατασκευών, η οποία στους τόπους δουλειάς εκφράζεται ποικιλοτρόπως. Με εντατικοποίηση της εργασίας, με εργοδοτική τρομοκρατία και φόβο για την ανεργία που έρχεται απ' την πλευρά των εργαζομένων, με καταπάτηση εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Υπάρχει απάντηση σε αυτήν την κατάσταση, όπως διαμορφώνεται στα γιαπιά όλης της χώρας; Η Ομοσπονδία Οικοδόμων, από τον Οκτώβρη ακόμη, όταν και παρουσίασε το πλαίσιο πάλης, ξεκαθάρισε πως η πάλη ενάντια στη διόγκωση της ανεργίας πρέπει να συνδυαστεί με την πάλη για την αναζωογόνηση της οικοδομικής δραστηριότητας. Σε ποια κατεύθυνση, όμως; Η οικοδομική δραστηριότητα να πάψει να γίνεται με γνώμονα τις ανάγκες του κεφαλαίου για μεγαλύτερα κέρδη και αντιθέτως να υπηρετεί τις ανάγκες των εργαζομένων, τις ανάγκες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Πάνω σε αυτή τη βάση, ας αναρωτηθούμε: Πόσα σχολεία χτίστηκαν φέτος; Πόσα δημόσια νοσοκομεία; Πόσα και ποια αντιπλημμυρικά έργα έγιναν; Υπήρξε αντισεισμική θωράκιση σε μια χώρα όπου εκλύεται το 50% της σεισμικής δραστηριότητας στην Ευρώπη; Τίποτα απ' τα παραπάνω δεν έγινε. Η Αθήνα, αυτή η τερατούπολη, έχει τον ίδιο αριθμό δημόσιων μαιευτηρίων που είχε και τη δεκαετία του ...1950 («Ελενα» και «Αλεξάνδρα»)! Στο δήμο της Αθήνας το 10% των σχολείων και στη Θεσσαλονίκη το 35% λειτουργούν σε διπλοβάρδια. Αρα χρειάζεται να χτιστούν σχολεία. Στον Πειραιά 53 σχολεία βρίσκονται υπό έξωση. Το 30,2% των σχολικών κτιρίων είναι χτισμένα πριν το 1959. Την ίδια στιγμή, κάθε χρόνο, με τις πρώτες νεροποντές, χάνονται ανθρώπινες ζωές.

Είναι επιτακτική ανάγκη, σήμερα, οι εργαζόμενοι στην οικοδομή και στον κλάδο να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα. Οτι, δηλαδή, όσο συνεχίζεται η οικοδομική δραστηριότητα να έχει ως γνώμονα το κέρδος λίγων μεγαλοκαρχαριών, όχι μόνο δε θα έχουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα τα μεγάλα - στην κυριολεξία - εκείνα έργα που είναι αναγκαία για την καλυτέρευση της ποιότητας ζωής τους, αλλά επιπλέον, και οι ίδιοι οι οικοδόμοι και οι εργαζόμενοι στις κατασκευές θα βρίσκονται μόνιμα υπό την απειλή της ανεργίας. Μόνο που, για να γίνει αυτό, χρειάζεται άλλος τρόπος ανάπτυξης, με κεντρικό σχεδιασμό. Και σε αυτή την περίπτωση το δίλημμα είναι ένα: «Εργα για τα μονοπώλια ή για το λαό;».