Σε κλίμα έντασης εξελίχθηκε η συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ το περασμένο Σάββατο με θέμα την έγκριση των Θέσεων για το έκτακτο Συνέδριο (3 - 6 Ιούνη).

Τα πνεύματα οξύνθηκαν αρκετές φορές, κυρίως για τη διαδικασία διεξαγωγής των ψηφοφοριών πάνω στην πληθώρα των κειμένων που είχαν κατατεθεί από τάσεις, ομάδες στελεχών κλπ. και είχαν ονομαστεί εκδοχές ή και προσθήκες στο κείμενο Θέσεων.

Το αποτέλεσμα ήταν αλλεπάλληλες ψηφοφορίες, ακόμα και για τον τρόπο διεξαγωγής της ψηφοφορίας! Ενταση, όμως, επικράτησε και όταν ο Δ. Χατζησωκράτης προσπάθησε ανεπιτυχώς να παρουσιάσει τις θέσεις της «Ανανεωτικής Πτέρυγας».

Με φωνές, ακόμα και γιουχαΐσματα, μέλη της ΚΠΕ, που διαφώνησαν με την απόφαση του προεδρείου να του δοθεί ο λόγος ως εκπροσώπου της «Ανανεωτικής Πτέρυγας», τον διέκοπταν συνεχώς, με αποτέλεσμα να μην κατορθώσει να ολοκληρώσει την παρουσίαση.

Η ΚΠΕ ενέκρινε κατά πλειοψηφία (68 ψήφοι) το κείμενο της Επιτροπής Θέσεων και απέρριψε τις εκδοχές και προσθήκες που είχαν κατατεθεί σε σημεία που αφορούσαν στην οικονομική κρίση, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στον ΣΥΡΙΖΑ, στη λειτουργία του κόμματος κ.ά.

Ωστόσο, το «πακέτο» όλων αυτών των κειμένων θα προωθηθεί στις οργανώσεις για τον προσυνεδριακό διάλογο, όπως και το κείμενο θέσεων της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» που μειοψήφησε (20 ψήφοι).

Με 43 ψήφους έναντι 39, απορρίφθηκε η πρόταση το έκτακτο συνέδριο να συζητήσει καταστατικές αλλαγές. Ωστόσο, η «αριστερή ανασύνθεση», σε ανακοίνωσή της, καταγγέλλει την ΚΠΕ ότι «φρενάρει πραξικοπηματικά τις καταστατικές αλλαγές». Οπως σημειώνει, πρόκειται για «αντικαταστατική απόφαση» που ελήφθη «με πολύ ισχνό και αμφισβητήσιμο συσχετισμό» και «δείχνει ξεκάθαρα ότι για μεγάλο μέρος της ηγεσίας του κόμματος η επιλογή του Εκτακτου Συνεδρίου έγινε κυρίως για λόγους διαμόρφωσης νέων εσωκομματικών συσχετισμών (...) η φωνή της βάσης ξεχάστηκε γρήγορα (...) τα μέλη καλούνται να τοποθετηθούν βεβιασμένα επί μιας σειράς δύσκολων στρατηγικών ζητημάτων, που δεν έχουν επαρκώς κουβεντιαστεί ώστε να νομιμοποιήσουν με αυτόν τον τρόπο την αναδιάταξη των ισορροπιών του ίδιου πάνω - κάτω στελεχικού δυναμικού».

Στην ίδια συνεδρίαση υπερψηφίστηκε και η εισήγηση για τα θέματα Αυτοδιοίκησης, σύμφωνα με την οποία στις επικείμενες εκλογές δε θα υπάρξουν συμφωνίες για κοινή εκλογική κάθοδο με άλλα κόμματα. Ωστόσο, η εμπειρία λέει ότι οι διακηρύξεις απ' την πράξη απέχουν, καθώς σε πολλές περιοχές της χώρας έχουν διαμορφωθεί από χρόνια συνεργασίες κυρίως με το ΠΑΣΟΚ, που όπως εκτιμούσαν και μέλη της ΚΠΕ είναι πολύ δύσκολο να «σπάσουν».

Στην ομιλία του, ο Αλ. Τσίπρας εξέφρασε ξανά τη δυσαρέσκεια του κόμματός του για την εμπλοκή του ΔΝΤ στην ευρωενωσιακή απόφαση - συμφωνία «βοήθειας» προς την Ελλάδα, αναπαράγοντας το αποπροσανατολιστικό ψευτοδίλημμα «ΕΕ ή ΔΝΤ». Επανέλαβε ότι η χώρα «παραμένει δέσμια των κερδοσκόπων» και καταφέρθηκε ενάντια σε κάποιους «νεοφιλελεύθερους μάγους» που «οικοδόμησαν μια Ευρώπη δεμένη χειροπόδαρα από τις αγορές».

Ευρωενωσιακά προσηλωμένος και εκφράζοντας τη συλλογική επιθυμία του κόμματός του για περισσότερη και ισχυρότερη ΕΕ, κατήγγειλε το «μοντέλο οικοδόμησης της ΟΝΕ» και ανέσυρε παλιάς κοπής σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις για ισχυρό προϋπολογισμό, πολιτικό έλεγχο της ΕΚΤ, δημοκρατική εμβάθυνση της ΕΕ, για νέους θεσμούς, νέες ηγεσίες στην ΕΕ. Πρόκειται για θέσεις που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ενισχύουν τις αυταπάτες ότι ένα ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα μπορεί να μετεξελιχθεί σε φιλολαϊκό, με θεσμικές πολιτικές παρεμβάσεις, χωρίς ανατροπή της καπιταλιστικής οικονομικής του βάσης.

Εφτασε, μάλιστα, στο σημείο να κηρύξει τον ανένδοτο στην Μέρκελ, δηλώνοντας ότι «εργαζόμαστε για να υποστεί η κυρία Μέρκελ μια οδυνηρή ήττα στις επερχόμενες εκλογές στη Ρηνανία Βεστφαλία».

Ο Αλ. Τσίπρας εμφανίστηκε σχεδόν ικέτης προς τις τράπεζες να συνεισφέρουν κι αυτές «κάτι, ένα μέρος από τα κέρδη τους». Αποδεικνύοντας τον καιροσκοπισμό που χαρακτηρίζει το χώρο, ο Αλ. Τσίπρας, μετά την κριτική που του ασκήθηκε για το μειλίχιο των δηλώσεών του κατά τη συνάντηση με τον αρχιεπίσκοπο, από το βήμα της ΚΠΕ εμφανίστηκε λάβρος κατά της αμύθητης περιουσίας της Εκκλησίας.

Στο μεταξύ, χτες ο Δ. Χατζησωκράτης, μιλώντας στο «Κανάλι 1», εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για την υποδοχή που του επεφύλαξαν στην ΚΠΕ, λέγοντας ότι «δεν ήταν μία καλή στιγμή (...) ήταν κάτι που εγώ θέλω να το ξεχάσω».

Υπερασπίστηκε την επιλογή του ΣΥΝ να υπερψηφίσει το Μάαστριχτ, αναφέροντας ότι «το 1992 είπαμε ναι στην προσπάθεια η ΕΕ να κάνει ένα βήμα προς την πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση (...) να ερχόμαστε πίσω και να λέμε ότι εκείνη η απόφασή μας δεν ήταν μία θετική εξέλιξη, αυτό θα είναι λάθος. Γιατί δεν είναι μόνο το σύμφωνο σταθερότητας, είναι και το ενιαίο νόμισμα. Υπάρχει κανείς που λέει ότι δεν θέλει το ενιαίο νόμισμα και ότι αυτό δεν έπρεπε να γίνει;».

Τέλος, επανέλαβε ότι αν το συνέδριο υπερβεί την «κόκκινη γραμμή» που αφορά στη σχέση του ΣΥΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε οι ανανεωτές θα εξετάσουν κάθε ενδεχόμενο, και αυτό της αποχώρησης, από το κόμμα.

Το «Πριν» ενοχλείται από τη θέση του ΚΚΕ ότι η κρίση αναδεικνύει σαν θεμελιώδες το ζήτημα «αστική εξουσία ή εργατική λαϊκή εξουσία» και αποφαίνεται: «Ετσι, η αναγκαία ταξική ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος δεν έχει ως περιεχόμενο μια γραμμή μαζικής αντίστασης και νικηφόρων ρηγμάτων στην επίθεση, ούτε μια πολιτική ανατροπής της απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης με επιδίωξη την επανάσταση», αλλά «την προετοιμασία και οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για αποφασιστική αναμέτρηση με τα μονοπώλια, για την ανατροπή της εξουσίας τους». Σε άλλο σημείο εκτιμάει ότι το ΚΚΕ προκρίνει την «αντικατάσταση της έμπρακτης, υλικής προώθησης της επανάστασης από την ιδεολογική αντεπίθεση. "Δύναμη κρούσης, το βαρύ πυροβολικό - αναφέρεται στην απόφαση - είναι και πρέπει να είναι η ιδεολογική δουλειά" (...) ωστόσο αυτή πρέπει να εξοπλίζει (...) το μαζικό εργατικό κίνημα».

Δεν προκαλεί εντύπωση η ιδεολογική και πολιτική αδυναμία του «Πριν» και του ΝΑΡ να σταθούν με σοβαρά επιχειρήματα απέναντι στο κείμενο της Απόφασης του ΚΚΕ. Πρόκειται άλλωστε για τον πολιτικό εκείνο χώρο που εξαντλεί την επαναστατικότητά του στο να παίζει το ρόλο του χειροκροτητή στις συγκεντρώσεις της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας. Είναι ο χώρος εκείνος που σε συνθήκες κρίσης καλεί επί της ουσίας τους εργαζόμενους και το λαό να παλέψουν για να μην καταλήξει η χώρα στο «κακό» ΔΝΤ, αλλά να εξυπηρετηθούν τα καπιταλιστικά δάνεια με ρευστό από την «καλή» ΕΕ. Καλεί δηλαδή το λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή, αντί να παλέψει για την ανατροπή του ιμπεριαλισμού και των περιφερειακών ενώσεών του.