Στη «Μεγάλη Βδομάδα» του θρησκευτικού μύθου υπάρχουν τα πάθη, υπάρχει και η ανάσταση σαν από μηχανής θεός. Στην πραγματική ζωή τα πάθη παραμένουν στο διηνεκές όσο η ανάσταση δεν οργανώνεται, από τους ίδιους τους ανθρώπους που παθαίνουν, για να γίνει υπαρκτή.

Αρα καλές οι προσευχές και οι νηστείες, αλλά ανάσταση χωρίς να είσαι δυνατός στη μάχη δεν θα υπάρξει.

Η αστική τάξη κάνει καθαρό πως δεν αφήνει στιγμή να πάει χαμένη, ότι δεν θα υπάρχει ανάπαυλα στην επίθεσή της ενάντια στο λαϊκό εισόδημα και στα δικαιώματα. Η «Ελευθεροτυπία», μάλιστα, ετοιμάζεται να βγάλει και σχετικό επίδομα υπερκόπωσης στην κυβέρνηση για τις προσπάθειες που κάνει ώστε «να πιάσουν τόπο οι θυσίες».

Στο σύνολό του ο αστικός Τύπος αφού γάνωσε για μήνες τα μυαλά των ανθρώπων με την καταστροφή που έρχεται, αφού φύτεψε στις συνειδήσεις ως ιστορική ανάγκη την πλέον άγρια επιδρομή στο λαϊκό εισόδημα, τώρα ζητάει να εξασφαλιστεί η λαϊκή συναίνεση για να μην πάνε οι κόποι χαμένοι.

Κι επειδή καταλαβαίνουν πως αυτή τη συναίνεση δεν θα την έχουν, προετοιμάζονται για κάθε ενδεχόμενο. Στο χέρι του λαϊκού κινήματος είναι και η «κοινωνική έκρηξη» να έχει πράγματι απρόβλεπτες διαστάσεις και οι πολιτικές ανακατατάξεις να είναι τέτοιες που να μην έχουν τόπο να σταθούν οι αστοί. Αρκετές φορές άλλαξε τα ρούχα του ο Μανολιός, καιρός να μείνει στο κέντρο της αγοράς γυμνός.

Για όποιον ακόμα αμφιβάλλει για το ποιον χτυπάνε τα κυβερνητικά μέτρα, ας προσέξει την εντολή μέσα από το άρθρο στο ΕΘΝΟΣ, να αποδείξει η κυβέρνηση ότι αγνοεί το πολιτικό κόστος, δηλαδή να παραμείνει σταθερή στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Ε, αυτή η σταθερότητα πρέπει να πληρωθεί. Και από την κυβέρνηση και από την τάξη που υπηρετεί η κυβέρνηση και από τα κόμματα αυτής της τάξης.

Πέρα απ' τους μύθους, λοιπόν, που έχουν πληρωθεί ως τώρα πολύ ακριβά από την εργατική τάξη, όποτε καλέστηκε να κάνει θυσίες για την καπιταλιστική ανάπτυξη, χωρίς ανάπαυλα, όπως ακριβώς δεν έχει ανάπαυλα η επίθεση, πρέπει νάναι και ο λαϊκός αγώνας, η λαϊκή αντεπίθεση. Οχι γενικώς και αορίστως, όχι με «εβδομαδιαία χάπενιγκ» όπως προτείνουν κάτι παρακλάδια του ΠΑΣΟΚ που επιμένουν πως ένα αστικό κόμμα μπορεί να βρει τον καλό του εαυτό. Αλλά με κείνη τη βασανιστική διαδικασία που συγκεντρώνει πράγματι δυνάμεις και τις προετοιμάζει για ενιαίο ταξικό πόλεμο. Που κηρύσσει ήδη αντεπίθεση και διεκδίκηση όλων των αναγκών.

Ασχετο: κάτι παράξενα πράγματα: Την ώρα που μέσα από την «Καθημερινή» παρουσιαζόταν το δόγμα της «μηδενικής ανοχής», που εφάρμοσε ο Τζουλιάνι στη Νέα Υόρκη, σαν αναγκαίο να εφαρμοστεί και στην Αθήνα, την ώρα που σε άλλο άρθρο στην ίδια εφημερίδα ζητούνταν ως και η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, εντελώς τυχαία «μπαμ ηκούσθη στον αέρα» και εγκαινιάστηκε με ένα νεκρό παιδί η κάθοδος στο δρόμο της νέας ομάδας των ένοπλων μισθοφόρων, που εντέλλεται να επιβάλλει το νόμο και την τάξη σε επίπεδο γειτονιάς πλέον. Σύμπτωση.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΝΙΑΙΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ στον πόλεμο που κήρυξε το κεφάλαιο

ΤΟ ΒΗΜΑ: Τρίτο κύμα μέτρων

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Τρία χρόνια στον σταυρό

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Αγώνας για δάνεια - ανάσα

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΜΑΣ ΒΑΛΑΝΕ 2 παιδονόμους

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Εν όψει δανείου 5 δισ. η Ελλάδα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Μίζες - ρεκόρ για τα υποβρύχια

Η ΑΥΓΗ: Επικίνδυνες επιλογές σε Αθήνα - Βρυξέλλες

ΤΑ ΝΕΑ: Βόμβα και αίμα με τρομοκρατική σφραγίδα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «ΤΥΦΛΟ» ΧΤΥΠΗΜΑ με ένα νεκρό και τραυματίες

ΕΘΝΟΣ: ΑΓΡΙΑ ΝΥΧΤΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Βόμβα σκότωσε πρόσφυγα

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΤΡΑΓΩΔΙΑ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΜΕ ΤΣΕΚΟΥΡΙΑ ληστεύουν με καλάσνικοφ

«Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει να εφαρμόσει μια πολιτική λιτότητας που πρέπει να εδράζεται στη συναίνεση του λαού. Αρα πρέπει να είναι προφανής και η πλευρά της ανάπτυξης - ότι δεν πάνε χαμένες οι θυσίες των εργαζομένων που σηκώνουν και το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής κρίσης» (ο Σ. Ψυχάρης στο ΒΗΜΑ).

Η λιτότητα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ήταν και παραμένει κεντρικό στοιχείο της πολιτικής όλων των αστικών κυβερνήσεων. Τα αναπτυξιακά προγράμματα, δηλαδή η παροχή κρατικού χρήματος στους καπιταλιστές για να κάνουν επενδύσεις, επίσης για δεκαετίες τώρα διαδέχονται το ένα το άλλο. Με λιτότητα και με ανάπτυξη οι εργαζόμενοι ήταν και παραμένουν οι χαμένοι. Εχουν πια αρκετή συσσωρευμένη εμπειρία, όχι μόνο για να διακηρύξουν «καμιά συναίνεση στη σφαγή μας», αλλά και για να συσπειρωθούν γύρω από στόχους πάλης που με σημαία τις λαϊκές ανάγκες θα ανοίγουν δρόμο για μια λαϊκή οικονομία που για να εφαρμοστεί απαιτεί λαϊκή εξουσία, άρα και πολιτικό αγώνα με τέτοια στόχευση.

«Αν τα μέτρα δεν εφαρμοστούν και αν δεν αποδώσουν συντόμως, τότε θα μας αναλάβει ο καρχαρίας - με τις ευχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης η οποία σε ένδειξη φιλίας και συμπαράστασης μπορεί να τσοντάρει κανένα διμερές δάνειο. Αν συμβεί καμία στραβή τα "δεν ήξερα" και τα "δεν κατάλαβα" είναι περιττά. Τώρα πλέον ξέρουμε όλοι» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

Επειδή οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να συναινέσουν στη σφαγή τους, οι αστοί καταφεύγουν στον εκβιασμό. Δείχνουν ως κακό καπιταλιστή το ΔΝΤ και ως καλό την ΕΕ και καλούν σε επιλογή. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, ομολογούν ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να εφαρμοστούν τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα. Οι εργαζόμενοι και επειδή ξέρουν και επειδή καταλαβαίνουν έχουν μόνο μια επιλογή: να παλέψουν για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα, να παλέψουν για την κατάργηση των καπιταλιστών.