ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η καταγεγραμμένη αλήθεια...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Χτες, ανήμερα της επετείου εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, το ΒΗΜΑ φιλοξενεί δηλώσεις του γιου του, ο οποίος μιλώντας για το έργο του Ν. Μπελογιάννη, «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», ισχυρίζεται πως «επειδή περιείχε απόψεις που δεν συντάσσονταν με τη γραμμή του ΚΚΕ, το χειρόγραφο "θάφτηκε", η έκδοση δεν έγινε ποτέ». Για να διαψευστεί όχι μόνο από την πραγματικότητα, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς λίγες αράδες παρακάτω καταγράφεται: «Το 1998 η Σύγχρονη Εποχή ανασύρει το χειρόγραφο από τα αρχεία του ΚΚΕ και το τυπώνει για τα ογδοντάχρονα του ΚΚΕ, "καπηλευόμενη τη μνήμη του νεκρού", συνεχίζει» (σ.σ. ο γιος του).

Δεν είναι η πρώτη φορά που ξερνάει χολή σε βάρος του ΚΚΕ με ψέματα, φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να αυτοαναιρείται. Ο,τι κι αν πουν κι ό,τι κι αν γράψουν οι διάφοροι καλοθελητές που σήμερα επιτίθενται στο ΚΚΕ, μιλώντας δήθεν στο όνομα του Νίκου Μπελογιάννη, εκείνο που παραμένει αληθινό, ολοζώντανο και επιβεβαιωμένο από την ίδια τη ζωή, είναι αυτά που ο ίδιος ο κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης έλεγε, έγραφε, ξεκαθάριζε: «Είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας» (Απολογία στην πρώτη δίκη, το 1951), «Αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας» (Απολογία στη δεύτερη δίκη, το 1952).

Προτάσεις αποπροσανατολισμού...

Με αφορμή τον τραγικό θάνατο του 15χρονου ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Φ. Κουβέλης επανέφερε χτες, σε συνέντευξή του στον «Αθήνα 9.84», την πρόταση για διοργάνωση μιας «διαμαρτυρίας, μιας εκδήλωσης» κατά της τρομοκρατίας. Συγκεκριμένα δήλωσε: «Το θεωρώ υποχρέωση της Αριστεράς και το θεωρώ όχι μόνο στη βάση του δραματικού γεγονότος που συνέβη αυτές τις ημέρες, με το θάνατο του δεκαπεντάχρονου Αφγανού... Θεωρώ αναγκαίο να γίνει μια διαμαρτυρία, μια εκδήλωση, η οποία θα καταδικάζει απερίφραστα την τρομοκρατία και θα καλεί σε δημοκρατική συσπείρωση όλους τους πολίτες. Και την άποψη αυτή, τη διατυπώνω επίμονα εδώ και πάρα πολύ καιρό, διότι ακριβώς αυτό το δημοκρατικό μέτωπο είναι αυτό που μπορεί να ακυρώσει ιδεολογικές επιφάσεις, τις οποίες επικαλούνται αυτοί που τρομοκρατούν».

Τι παραπάνω όμως θα γνωστοποιούσε μια τέτοια εκδήλωση απ' τις ήδη γνωστές θέσεις κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στην «τρομοκρατία»; Αυτήν που εκπορεύεται από τους κρατικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και υπηρεσίες για να κάνουν πολέμους ενώ λειτουργούν προβοκατόρικα σε βάρος του κινήματος, δίνουν άλλοθι για νέα μέτρα αυταρχισμού και καταστολής.

... που διευκολύνουν σχέδια μέτρων καταστολής

Δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι πρωτοβουλίες σαν αυτή που εισηγείται ο Φ. Κουβέλης συγκαλύπτουν τα «κρυφά ελατήρια» της «τρομοκρατίας», τις υπόγειες διαδρομές και συνδέσεις της ακόμα και με μυστικές υπηρεσίες. Και κανένα «δημοκρατικό μέτωπο» δεν μπορεί να εξαλείψει ένα φαινόμενο που, αν δεν προκαλείται εξαρχής, αξιοποιείται μετά για την επιβολή σχεδιασμών και μέτρων εχθρικών προς το λαό και το λαϊκό κίνημα. Αντίθετα, τέτοια μέτωπα είναι «βούτυρο στο ψωμί» όσων απεργάζονται αυτούς τους σχεδιασμούς.

Το βολικό σύνθημα «κατά της τρομοκρατίας» γενικώς και αορίστως, ήταν αυτό που στο παρελθόν ωθούσε τα στελέχη του ΣΥΝ στην αμερικάνικη πρεσβεία για να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους για το χτύπημα στους δίδυμους πύργους, την ώρα που οι ΗΠΑ «πατώντας» σ' αυτό ετοιμάζονταν για μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε βάρος χωρών και λαών. Αυτό που τους ωθούσε να καταγγέλλουν αντιπολεμικές κινητοποιήσεις σαν «ανεύθυνες και τυχοδιωκτικές κινήσεις» με το ίδιο επιχείρημα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού: «Πρέπει να αντιμετωπιστεί ο Μπιν Λάντεν».

Η αντιλαϊκή πολιτική ανατρέπεται...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΟΜΩΣ να πείτε, από πολιτική δε λέει τίποτε (ή, μάλλον, «λέει» πολλά αρνητικά) αυτή η κυβέρνηση, αλλά από ...οργάνωση σκίζει.

Μόνο στο κορυφαίο επίπεδο διαθέτει τουλάχιστον 3 όργανα: Το Υπουργικό Συμβούλιο, την Επιτροπή Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής (με αρχηγό Πάγκαλο!) και το Διαθεσμικό Οργανο (όλοι οι προηγούμενοι, συν πολιτικά και κοινοβουλευτικά στελέχη).

Είναι οργανωμένοι ...οριζοντίως και καθέτως, με στόχο να λειτουργούν ως ομάδα και να μη χαθεί ούτε ένα δευτερόλεπτο στο συντονισμό. Καλοκουρδισμένη μηχανή με τα όλα της.

Οχι πως μας ενδιαφέρουν και ιδιαίτερα τα ...οργανωτικά τους, απλά το παρατηρούμε. Γιατί την πολιτική τους δεν είναι να την παρατηρείς. Μόνο για να την ανατρέπεις κάνει...

...ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ η παρουσία της Εκκλησίας τον τελευταίο καιρό. Οπως είπε και χτες στην Επιτροπή Οικονομικών, δε θέλει «προνόμια», αλλά «ίση μεταχείριση» στη φορολογία της.

Μόνο που δε διευκρίνισε με ποιους θέλει να έχει «ίση μεταχείριση»: Με τους μισθωτούς ή με τους επιχειρηματίες;

Γιατί αν της συμπεριφερθούν όπως στους μισθωτούς, πρέπει να της πάρουν τουλάχιστον το 80% των όσων έχει και για τα υπόλοιπα να την φορολογήσουν ανελέητα. Πιστεύουμε ότι δε θέλει κάτι τέτοιο...

Ας μην ανησυχούν, όμως, οι ιεράρχες μας. Η κυβέρνηση ...δεν ξεχωρίζει το ποιος κάνει επιχειρηματικές δραστηριότητες. Είτε το κεφάλαιο φοράει ράσα, είτε κουστούμια, έχει την ίδια αντιμετώπιση: Φοροαπαλλαγή και στήριξη.

Αρκεί να κάνει επιχειρήσεις και να βγάζει κέρδη. Και στους κόλπους της Εκκλησίας το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό το «σπορ»...

Γρηγοριάδης Κώστας

Η αξία της ταξικής αλληλεγγύης

Ο τρίμηνος αγώνας των Αιγύπτιων αλιεργατών της Μηχανιώνας στη Θεσσαλονίκη για μια αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη δύναμη της ταξικής αλληλεγγύης της εργατικής τάξης. Οι αλιεργάτες που ήρθαν αντιμέτωποι με την εργοδοτική ασυδοσία, η οποία τρέφεται και στηρίζεται από την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού με στήριγμα πολλές φορές την ...«τυφλή» αστική Δικαιοσύνη, βρήκαν από την πρώτη στιγμή συμπαραστάτη και στήριγμα το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, τα ταξικά τους αδέλφια. Σε όλο αυτό το διάστημα, σχεδόν σε καθημερινή βάση, η Μηχανιώνα έγινε μετερίζι ανθρωπιάς, αλληλοβοήθειας και σχολείο ταξικής πάλης.

Ενα ανώτερο δείγμα ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης ήταν αυτό που συνέβη την Κυριακή τα ξημερώματα, όταν μπροστά στην ενωμένη πάλη των εργατών «έσπασε» ο απεργοσπαστικός μηχανισμός που επιχείρησαν να στήσουν οι πλοιοκτήτες, μεταφέροντας από τον Πειραιά στη Μηχανιώνα, «εν κρυπτώ και παραβύστω», 12 Αιγύπτιους αλιεργάτες. Με την κινητοποίηση του Συλλόγου Αιγυπτίων Αλιεργατών και του ΠΑΜΕ, με την κουβέντα εργατών με εργάτες, τελικά οι 12 εργάτες δε δέχτηκαν να γίνουν απεργοσπάστες. Παρά την ανάγκη τους για μεροκάματο, παρά τη φτώχεια και την ανέχειά τους, κατάλαβαν ότι η αξία της αλληλεγγύης, το κοινό συμφέρον των εργατών είναι πάνω από τις προσωπικές ανάγκες. Συνειδητοποίησαν ότι ο αγώνας των συναδέλφων τους πρέπει να είναι νικηφόρος για να γυρίσουν όλοι στα αλιευτικά με το κεφάλι ψηλά, με ψηλότερα τον πήχη της αξιοπρέπειας, και για τους ίδιους, και για όσους άλλους έρθουν στη συνέχεια.

Στο δουλοπάζαρο που επιχειρούν οι μεγαλοπλοιοκτήτες, προβάλλοντας το πρόσχημα της κρίσης για να ρίξουν τα βάρη στις πλάτες των σκληρά εργαζόμενων στη θάλασσα με άθλιες συνθήκες δουλειάς, αντιπαρατέθηκε η περήφανη ενωμένη απάντηση των εργατών της θάλασσας και της στεριάς, με μπροστάρη το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, κόντρα στους τεχνητούς διαχωρισμούς σε ξένους και Ελληνες. Το δίκιο των Αιγύπτιων εργατών, η θέλησή τους να αρνηθούν να τους κλέβουν τον ιδρώτα οι πλοιοκτήτες, με περικοπές της τάξης του 60% (από 1.200 σε 300 - 400 ευρώ), με τη δικαιολογία της μείωσης του μερτικού τους γιατί δήθεν μειώθηκε ο τζίρος από την πώληση των αλιευμάτων, ξεχείλισε το «ποτήρι». Αυτός ο τρόπος υπολογισμού του μισθού τους (από τα καθαρά κέρδη που βγαίνουν από τις πωλήσεις, αφού αφαιρεθούν τα λειτουργικά έξοδα, με το 50% να πηγαίνει στον ιδιοκτήτη και το άλλο 50% να μοιράζεται στους αλιεργάτες του κάθε σκάφους) παραπέμπει έτσι και αλλιώς σε άλλες εποχές και αποτυπώνει το μέγεθος της εκμετάλλευσης. Το ΠΑΜΕ, εκφράζοντας την εργατική και διεθνιστική του αλληλεγγύη, μπήκε μπροστά, συνέβαλε στην οργάνωση του αγώνα και τη διεκδίκηση, προβάλλοντας το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα και μισθούς που να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια η λαϊκή οικογένεια.

Την αξία της ταξικής αλληλεγγύης, το ΠΑΜΕ την κάνει πράξη καθημερινά, αντιπαλεύοντας τη στρατηγική του κεφαλαίου με το σύνθημα «Ελληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι». Στην Αθήνα και στα άλλα αστικά κέντρα, στα σκλαβοπάζαρα του φασόν, στους εργάτες γης στη Μανωλάδα, στο αντιπάλεμα των πογκρόμ κατά μεταναστών. Ο αγώνας της Μηχανιώνας είναι άλλη μια παρακαταθήκη για το ταξικό κίνημα.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ