Ενα από τα πολλά προπαγανδιστικά φυλλάδια που εξέδωσε και μοίρασε κατά χιλιάδες το ΚΚΕ, αποκαλύπτοντας τα αντιδραστικά σχέδια της ΕΕ να ξαναγράψει την Ιστορία

Η θεσμοθέτηση του σύγχρονου αντικομμουνισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η «νομιμοποίηση» της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας και πρακτικής σε χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς απαγορεύσεις και διωγμούς, αποτελούν μια πορεία που εξελίχθηκε τα χρόνια που ακολούθησαν τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Την τελευταία πενταετία, ωστόσο, περιβάλλεται το μανδύα αποφάσεων και ψηφισμάτων οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Πυρήνας αυτής της αντικομμουνιστικής εκστρατείας είναι η εξίσωση κομμουνισμού και ναζισμού, που θεσμοθετείται τα τελευταία χρόνια βήμα βήμα, το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, ώστε να χρησιμοποιηθεί από τα επιτελεία της άρχουσας τάξης, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία σαν όπλο ενάντια στους λαούς και στα εργατικά - λαϊκά κινήματα, μπροστά στην όξυνση της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και των αδιεξόδων του.

Η προσπάθεια θεσμοθέτησης του σύγχρονου αντικομμουνισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο εντάθηκε στο Συμβούλιο της Ευρώπης, με την ψήφιση στις 25 του Γενάρη 2006 από τη Συνέλευση του εν λόγω Οργανισμού του κατάπτυστου και φασιστικής έμπνευσης «Αντικομμουνιστικού Μνημονίου», υπό τον τίτλο «Για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».

Το μνημόνιο υπερψηφίστηκε από 85 μέλη της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, έναντι 50 που το καταψήφισαν και 11 που ψήφισαν λευκό. Χάρη και στη δραστηριοποίηση του ΚΚΕ και άλλων Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης το μνημόνιο δε συγκέντρωσε τα 2/3 των 146 ψηφισάντων, ώστε να μπορεί να εισαχθεί για συζήτηση στο Συμβούλιο των Υπουργών. Κατά συνέπεια, το ψήφισμα χαρακτηρίστηκε «no recommandation» («μη συνιστώμενο»), έχει ωστόσο ιστορική σημασία γιατί σηματοδότησε τις μετέπειτα μεθοδεύσεις και σε άλλους οργανισμούς.

Το μνημόνιο σηματοδοτεί - όπως τόνιζε σε σχετική ανακοίνωσή της η ΚΕ του ΚΚΕ - την αρχή νέας αντικομμουνιστικής υστερίας και αποτελεί ποιοτικά νέο βήμα της. Η αναγόρευση σε έγκλημα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της ταξικής πάλης δεν έχει στόχο μόνο τους κομμουνιστές. Εχει όλους τους λαούς και τα κινήματά τους. Οι στοχεύσεις του «αντικομμουνιστικού μνημονίου» αποτελούν επιλογή που εκτρέφεται στο έδαφος της γενικότερης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής και αποτελεί συστατικό της.

Μέρος αυτού του αντιδραστικού πλέγματος είναι και το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό ψήφισμα, που εγκρίθηκε την Πέμπτη 2 του Απρίλη 2009 από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, βάσει του οποίου καθιερώνεται η 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και να γιορτάζεται με αξιοπρέπεια και αμεροληψία».

Το κοινό ψήφισμα των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), των Φιλελευθέρων (ALDE), της Ενωσης για την Ευρώπη των Εθνών (UEN) και των Πρασίνων (Verts), με τη θετική ψήφο και των Σοσιαλιστών (PSE), πέρασε σαν θέση της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με 553 ψήφους υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές, θεσμοθετώντας έτσι στην ΕΕ τον αντικομμουνισμό και ανεβάζοντας την αντικομμουνιστική εκστρατεία, που ξεκίνησε το σχετικό Μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, το Γενάρη του 2006, στο επόμενο επίπεδο.

Του ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου είχε προηγηθεί, στις 2-3 του Ιούνη 2008, η συνδιάσκεψη της Πράγας υπό τον τίτλο «Συνείδηση της Ευρώπης και κομμουνισμός», υπό την αιγίδα της Τσεχικής Γερουσίας, όπου συγκεντρώθηκαν αντικομμουνιστές από όλη την Ευρώπη και άλλες χώρες. Με το κείμενο που υπέγραψαν οι συμμετέχοντες, δίνονται κατευθύνσεις για πρακτικά μέτρα στην κατεύθυνση της παραχάραξης της Ιστορίας.

Ανάλογες απόπειρες θεσμοθέτησης του αντικομμουνισμού στην Ευρώπη είχαν γίνει και παλιότερα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως το Φλεβάρη του 2006 και το Μάρτη του 2008, με τη συμμετοχή μάλιστα και ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ.

Το παραπάνω ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό «ολοκληρωτικό καθεστώς» και οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις κατηγορούνται για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Θεωρεί τις σοσιαλιστικές χώρες απότοκο του φασισμού, υποστηρίζοντας ότι «η ευρωπαϊκή ενοποίηση υπήρξε εξαρχής μια απάντηση στα δεινά που επέφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και η ναζιστική τυραννία που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και στην επιβολή ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη».

Ακόμα, ξεκαθαρίζει ότι στόχος ήταν και παραμένει το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, σημειώνοντας ότι «η Ευρώπη δε θα ενωθεί ποτέ αν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της Ιστορίας της, να αναγνωρίσει το ναζισμό, το σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως μέρος της κοινής Ιστορίας της και αν δεν διεξαγάγει τίμιο και ουσιαστικό διάλογο για τα εγκλήματα των καθεστώτων αυτών κατά τον περασμένο αιώνα».

Ενδεικτική ήταν, κατά την ψηφοφορία, η στάση των Ελλήνων ευρωβουλευτών, καθώς ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ. φρόντισαν να μη συμμετέχουν καν στη διαδικασία, ενώ η ΝΔ «απείχε». Το ΚΚΕ καταψήφισε και καταδίκασε απερίφραστα το ψήφισμα και την αντικομμουνιστική υστερία που λαμβάνει χώρα στην ΕΕ. Το ΠΑΣΟΚ καταψήφισε μεν το ψήφισμα, φρόντισε όμως να αφήσει ανοιχτή την πόρτα σε αντιδραστικούς συνειρμούς, ότι «ο ναζισμός και ο σταλινισμός ως δύο μοναδικά φαινόμενα είχαν ουσιαστικές διαφορές» και ότι «το καθένα είχε διαφορετική αφετηρία και που για διαφορετικούς λόγους έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του πολίτη».

Αυτό που πραγματικά αποκαλύπτεται, μέσα από αυτά τα κατάπτυστα κείμενα, είναι ότι ο αντικομμουνισμός ήταν και παραμένει το όχημα όλων των αντιδραστικών δυνάμεων, των δυνάμεων που υπηρετούν την πλουτοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, σε βάρος των λαϊκών ελευθεριών και κατακτήσεων.

Παραδέχονται, χωρίς να θέλουν να το δείξουν, ότι η κομμουνιστική ιδεολογία, η ένταση της ταξικής πάλης, η ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, όχι μόνο αποτελούν ανάγκη των καιρών από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, αλλά στρατεύονται γι' αυτά τα ιδανικά ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου, τους οποίους ο καπιταλισμός και το αστικό πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνονται σαν απειλή και προσπαθούν να τους ευνουχίσουν από την επαναστατική θεωρία, την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και την προοπτική της.

«Εδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια-δυο βδομάδες». (Ο Γκαίμπελς για το Κατίν, Απομνημονεύματα, 13 Απρίλη 1943)!

Ετσι, η εκπομπή «Σαν Σήμερα» (ΝΕΤ, 13 Απρίλη), που επιμελείται ο Πάνος Παπαδόπουλος, αν και αρχικά εξιστορώντας τα γεγονότα προσπάθησε να κρατήσει κάποιες αποστάσεις, κατέληξε σε έναν οχετό κατά της Σοβιετικής Ενωσης.

«Πληροφορείται» λοιπόν ο τηλεθεατής πως ενώ έως το 1990 η πλειοψηφία του κόσμου αναγνώριζε το Κατίν ως ναζιστικό έγκλημα, ήλθε ο Γκορμπατσόφ (ο οποίος εξυμνείται δεόντως) να παραδεχθεί τη σοβιετική ενοχή: «Μια από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας ξαναγράφεται από την αρχή», τόνισε η εκπομπή, «αποκαλύπτοντας τον πολιτικό αμοραλισμό του σταλινικού καθεστώτος με τρόπο σοκαριστικό, για ολόκληρη την ανθρωπότητα και κυρίως για τα εκατομμύρια των κομμουνιστών όπου Γης, οι οποίοι ξαφνικά ανακάλυπταν ότι 47 ολόκληρα χρόνια είχαν πιστέψει και υπεράσπιζαν ένα άθλιο ψέμα»! Ετσι απλά.

Το Κατίν, δεκαετίες τώρα ενσωματωμένο στο οπλοστάσιο του αντικομμουνισμού, συνεχίζει να βρίσκεται στην επικαιρότητα. Σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος, τα ΜΜΕ κλπ. χύνουν τόνους κροκοδείλια δάκρυα για τους σφαγιασθέντες Πολωνούς αξιωματικούς. Δεν τους ενδιαφέρει όμως το έγκλημα. Δεν τους ενδιαφέρει η ιστορική αλήθεια. Ολα τα ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν τη ναζιστική ενοχή απλά διαγράφονται. Στην πυρά η ΕΣΣΔ! Στην πυρά ο Στάλιν. Και η ουσία: Στην πυρά ο σοσιαλισμός ως αναγκαιότητα και επικαιρότητα. Γιατί, όπως έλεγε και μια ναζιστική προπαγανδιστική αφίσα της εποχής: «Αν τα σοβιέτ κερδίσουν τον πόλεμο, Κατίν παντού»!