Ποια είναι, όμως, η γνώμη του Νόαμ Τσόμσκι για το Μεσανατολικό και τις «ειρηνευτικές διαδικασίες» των ΗΠΑ; Διαβάστε τι γράφει:

«Μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν τελικά σε θέση να επιβάλλουν τη δική τους μονομερή λύση, που δεν είναι άλλη από τη δημιουργία ενός κατ' όνομα κράτους, πλήρως εξαρτημένου από το Ισραήλ. Αυτό μας φέρνει στο σήμερα, το Καμπ Ντέιβιντ 2000.

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ελέχθη κατά κόρον, ότι το κύριο πρόβλημα ήταν η Ιερουσαλήμ - αυτό δε, είναι λανθασμένο αλλά και λίγο παραπλανητικό. Υπήρχαν "δημιουργικές" λύσεις που θα εξασφάλιζαν τη συμβολική παλαιστινιακή εξουσία στην Ιερουσαλήμ. Αν όμως θέσουμε ένα θεμελιώδες ερώτημα τα πράγματα περιπλέκονται: Τι είναι η Ιερουσαλήμ; Οταν το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτικη Οχθη το 1967, προσάρτησε με όχι και τόσο ευγενικό τρόπο την Ιερουσαλήμ και τριπλασίασε τα σύνορα της πόλης. Η δημιουργία μιας "ευρύτερης Ιερουσαλήμ", που ξεπέρασε κατά πολύ αυτά τα σύνορα, ήταν βασική επιδίωξη όλων των μετέπειτα κυβερνήσεων. Η περιοχή την οποία το Ισραήλ ενέταξε στο "Χάρτη του Τελικού Καθεστώτος" ως Ιερουσαλήμ, επεκτείνεται σε όλες τις κατευθύνσεις, περικυκλώνοντας σχεδόν τη Ραμάλα και τη Βηθλεέμ, δυό σημαντικές παλαιστινιακές πόλεις...».

Και ο Νόαμ Τσόμσκι συνεχίζει: «Η εντατική οικοδόμηση εποικισμών των τελευταίων ετών είναι σχεδιασμένη για να επιβάλει τετελεσμένα γεγονότα που θα οδηγήσουν σ' αυτόν τον "μόνιμο διακανονισμό". Αυτή ήταν η πολιτική όλων των κυβερνήσεων από τις συμφωνίες του Οσλο το 1993, ακόμη και των θεωρουμένων φιλειρηνικών του Ράμπιν, του Πέρες και του Μπάρακ.

Το τελικό σχέδιο είναι να δημιουργηθεί ένα παλαιστινιακό κράτος που θα αποτελείται από τέσσερα αποκομμένα μεταξύ τους καντόνια στη Δυτική Οχθη. Το πέμπτο καντόνι, η Λωρίδα της Γάζας, δεν είναι ακόμη σίγουρο ότι θα δοθεί ολόκληρο στους Παλαιστινίους. Ετσι, η χρήσιμη περιοχή και οι βασικοί πόροι (κυρίως το νερό) θα παραμείνουν υπό ισραηλινό έλεγχο, όμως ο πληθυσμός θα ελέγχεται από ένα παλαιστινιακό καθεστώς υποταγμένο στο Ισραήλ».