Ο αγώνας των ναυτεργατών όχι μόνο δε θίγει - όπως προπαγανδίζει η πλουτοκρατία - αλλά υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα(φωτ. από την απεργία στις 17/12/2009)

Αυτές ακριβώς τις συνέπειες είναι που θέλουν να αποκρύψουν από το λαό η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, βουλευτές των άλλων αστικών κομμάτων, οι εκπρόσωποι των μεγάλων επιχειρηματικών, μονοπωλιακών ομίλων στο χώρο του τουρισμού και της κρουαζιέρας (π.χ., ΣΕΤΕ), με την ενορχηστρωμένη επίθεση που εξαπέλυσαν σε βάρος των ναυτεργατών και των δυνάμεων του ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, επειδή στη διάρκεια της ναυτεργατικής απεργίας στις 26 του Απρίλη ακινητοποίησαν το πλωτό κάτεργο. Επίθεση που όλες αυτές οι δυνάμεις του κεφαλαίου πλαισίωσαν με μια άθλια, αισχρή προπαγάνδα με αυθαίρετα στοιχεία. Μάλιστα, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) παρουσίασε και συγκεκριμένα νούμερα για «10 εκατ. ευρώ λιγότερα έσοδα και 400 νέους άνεργους» που τάχα θα προκύψουν αν σταματήσει το «Ζενίθ» να έρχεται στον Πειραιά. Βέβαια, η ίδια η σύνθεση του πληρώματος, όπου δεν υπάρχει ούτε ένας ναυτεργάτης με συγκροτημένα δικαιώματα - το ίδιο ισχύει και για τον ένα και μοναδικό Ελληνα που υπάρχει ανάμεσα στο πλήρωμα - ξεμπροστιάζει την «ανησυχία» τους για την προστασία του δικαιώματος στην εργασία.

Οπως και το γεγονός ότι οι επιβάτες είναι «πακεταρισμένοι» και δεν αφήνουν σε καταστήματα του Πειραιά, αλλά και των νησιών που επισκέπτονται, ούτε ένα ευρώ, αφού τους παρέχονται τα πάντα μέσα στο πλοίο και στα μονοπωλιακά ξενοδοχειακά συγκροτήματα, απαντάει τι όφελος έχουν οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί ΕΒΕ από αυτού του είδους τον τουρισμό και την κρουαζιέρα.

Τα πρώτα «θεμέλια» του Κανονισμού 3577/92 (ακρογωνιαίος λίθος για την απελευθέρωση της ακτοπλοΐας) τέθηκαν με την Κοινή Ναυτιλιακή Πολιτική (ΚΝΠ) της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία θεσπίστηκε στα μέσα του 1985 από την αρμόδια Επιτροπή της ΕΟΚ και εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Υπουργών. Σκοπός της ΚΝΠ ήταν να εξασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα του κοινοτικού στόλου απέναντι στους στόλους της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ. Από τα κείμενα που είχαν δημοσιοποιηθεί τότε γινόταν καθαρό ότι η ανταγωνιστικότητα αυτή θα περνούσε πρώτα και κύρια μέσα από τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των ναυτεργατών.

Ολόκληρο το κείμενο του Κανονισμού 3577/92 το διαπνέουν οι αντιλήψεις του κεφαλαίου για τον «αναγκαίο», «κυρίαρχο» και «απαραβίαστο» χαρακτήρα των «νόμων της αγοράς» και της «ελεύθερης», δηλαδή ασύδοτης, δράσης του κεφαλαίου, του οποίου ο σκληρός πυρήνας είναι το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Τα δικαιώματα και των ναυτεργατών θυσιάζονται στο βωμό των τεσσάρων ελευθεριών, που καθορίζονται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίου, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργαζομένων, χωρίς κοινωνικούς περιορισμούς και κοινωνικές δεσμεύσεις.

Αυτό, εξάλλου, γίνεται σαφές από τον πρόλογο του κειμένου του Κανονισμού που αναφέρει: «Η κατάργηση των περιορισμών στην παροχή υπηρεσιών θαλάσσιων μεταφορών εντός των κρατών - μελών είναι αναγκαία για την εγκαθίδρυση της εσωτερικής αγοράς, ότι η εσωτερική αγορά περιλαμβάνει ένα χώρο, στον οποίο εξασφαλίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, των προσώπων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων. Κατά συνέπεια, η ελεύθερη κυκλοφορία των υπηρεσιών πρέπει να εφαρμοστεί στις θαλάσσιες μεταφορές εντός των κρατών - μελών. Της ελευθερίας αυτής πρέπει να επωφεληθούν οι πλοιοκτήτες της Κοινότητας»!

Για να επωφεληθούν, λοιπόν, οι εφοπλιστές και να αυξήσουν παραπέρα τα ήδη αστρονομικά κέρδη τους, ποδοπατιούνται κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών, καταργούνται εργατικές κατακτήσεις, που σημαίνει ότι αυξάνεται κατακόρυφα ο βαθμός εκμετάλλευσης και των εργατών της θάλασσας, ακυρώνοντας ντε φάκτο, όπως αποδεικνύεται από μελέτες νομικών, Διεθνείς Συμβάσεις που εξασφαλίζουν, στο ελάχιστο, το σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων των χωρών και πάει λέγοντας.

Οι συνέπειες από την άρση του καμποτάζ θα μπορούσαν συνοπτικά να κωδικοποιηθούν ως εξής:

• Ναυτεργάτες: Η παρουσία των πλοίων των πολυεθνικών στους εσωτερικούς θαλάσσιους πλόες αυτόματα τσακίζει τα εργασιακά δικαιώματα Ελλήνων ναυτεργατών που απασχολούνται στο χώρο της κρουαζιέρας, αλλά και της ακτοπλοΐας, καθώς η άρση αφορά σε όλες τις κατηγορίες πλοίων. Η κυβέρνηση την ξεκινά από τα πλοία της κρουαζιέρας ανοίγοντας το δρόμο για όλες τις κατηγορίες πλοίων. Ηδη η τελευταία ανακοίνωση της Ενωσης Επιχειρήσεων Ναυτιλίας (πρώην ακτοπλοΐας) δείχνει τι περιμένει τους ναυτεργάτες: «Η Ενωση Επιχειρήσεων Ναυτιλίας (ΕΕΝ) τάσσεται υπέρ της άμεσης άρσης του καμποτάζ υπό ένα και μόνο όρο: Ολα τα επιβατηγά ελληνικά πλοία (κρουαζιερόπλοια, διεθνών πλόων και ακτοπλοϊκά) να έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις με αυτά των κοινοτικών και μη συναδέλφων τους πλοιοκτητών σε θέματα επάνδρωσης και επιδότησης εργοδοτικών εισφορών». Εν ολίγοις, νομιμοποιούνται οι μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις και οι συνθήκες εργασίας γαλέρας.
• Νησιά: Η άρση του καμποτάζ στην ακτοπλοΐα έχει αρχίσει να εφαρμόζεται σταδιακά από το 2001 με το νόμο 2932 που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον οποίο εφάρμοσε και ενίσχυσε με ευλάβεια η κυβέρνηση της ΝΔ. Η ελεύθερη δρομολόγηση των ακτοπλοϊκών πλοίων είχε ως αποτέλεσμα αύξηση της τιμής των εισιτηρίων σε αυτό το διάστημα, μέχρι και 400%, νησιά να αντιμετωπίζουν τον εφιάλτη της απομόνωσης καθώς οι εφοπλιστές δρομολογούν και αποδρομολογούν τα πλοία ανάλογα με τις ορέξεις τους. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ επιδοτήσεις στους εφοπλιστές με την πατέντα των «άγονων γραμμών». Οι εφοπλιστές να αμφισβητούν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας των ναυτεργατών, ακόμα και το αυτονόητο δικαίωμά τους να παίρνουν τους μισθούς τους. Με την εισβολή των πολυεθνικών στις εσωτερικές θαλάσσιες συγκοινωνίες, των οποίων τα πλοία θα μπορούν να επιβιβάζουν και να αποβιβάζουν επιβάτες σε ελληνικά λιμάνια, ανοίγει διάπλατα η κερκόπορτα για την πλήρη απορρύθμιση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών. Ενώ ο ανελέητος ανταγωνισμός μεταξύ των εφοπλιστών, ντόπιων και ξένων, των μονοπωλιακών ομίλων, θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες.
• Αμυντική ικανότητα: Οι εσωτερικές θαλάσσιες μεταφορές είναι ενταγμένες στον αμυντικό σχεδιασμό της χώρας. Αυτό πηγάζει από τη γεωγραφική διαμόρφωση της Ελλάδας και την ανάγκη της, ανά πάσα στιγμή, σύνδεσης της ηπειρωτικής με τη νησιωτική χώρα. Η άρση του καμποτάζ και οι εξελίξεις που θα επιφέρει είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσουν σοβαρές αρνητικές παρενέργειες στον κρίσιμο τομέα της εθνικής άμυνας και πολύ περισσότερο τώρα που οι Αμερικανο-ΝΑΤΟικοί και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν φτάσει ευθέως να αμφισβητούν τα σύνορα της χώρας.

Γίνεται σαφές ότι όσο τα πλοία θα παραμένουν στα χέρια των καπιταλιστών τόσο θα χειροτερεύει η θέση των ναυτεργατών, θα βασανίζονται οι νησιώτες από την ακρίβεια και τον τρόμο της απομόνωσης, θα πλήττεται συνολικά το βιοτικό τους επίπεδο και οι εργαζόμενοι της χώρας θα πληρώνουν από το εξανεμισμένο εισόδημά τους τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ των επιδοτήσεων προς τους εφοπλιστές. Οι όποιες αυταπάτες πρέπει να εξαλειφθούν. Οι εργαζόμενοι, σε κοινό μέτωπο με τους ΕΒΕ της πόλης και της υπαίθρου, εργάτες στεριάς και θάλασσας, ένα δρόμο έχουν μπροστά τους: Την οργάνωση της πάλης τους, το κοινό τους μέτωπο που θα διεκδικήσει τη λαϊκή εξουσία, πετώντας από το σβέρκο τους όλα αυτά τα παράσιτα, τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους. Να μετατρέψουν τα πλοία σε λαϊκή περιουσία, για να γίνουν εργαλείο για την ευημερία του λαού, για ναυτιλία που θα εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.