Με αμείωτο ρυθμό συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις σχετικά με το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Από τη μία πλευρά, η ομάδα των «6» (τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας - Κίνα, Ρωσία, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία - και Γερμανία) βρίσκονται σε αλλεπάλληλους κύκλους επαφών, προσπαθώντας να καταλήξουν σε κοινή θέση. Ο στόχος δεν είναι εύκολος, καθώς το «παζάρι» γίνεται ολοένα σκληρότερο.

Βρετανία - Γαλλία - ΗΠΑ - Γερμανία έχουν απεργαστεί ένα πρώτο σχέδιο επιπλέον κυρώσεων, το οποίο δεν καλύπτουν Ρωσία και Κίνα. Η ρωσική ηγεσία έχει, σαφώς, μετατοπιστεί από την αρχική εντελώς αρνητική της θέση. Επικρίνει σκληρά την ιρανική ηγεσία, χαρακτηρίζοντας «παράλογη» τη στάση της και απευθύνει αλλεπάλληλες εκκλήσεις να αποδεχτεί την υπάρχουσα πρόταση ανταλλαγής τού, σε χαμηλό ποσοστό, εμπλουτισμένου ουρανίου με έτοιμο πυρηνικό καύσιμο, χωρίς άλλες χρονοτριβές. Καταλήγει, δε, ότι οι κυρώσεις είναι «αναπόφευκτες εφόσον η Τεχεράνη επιμείνει» και κατέθεσε δικές της προτάσεις αλλαγών στο σχέδιο ψηφίσματος.

Η Κίνα, από την άλλη, αν και επιλέγει την επωδό της «αναγκαιότητας διαλόγου», φαίνεται να υποχωρεί από την αντίθεσή της στις επιπλέον κυρώσεις. Σημαντικό ρόλο στη σταδιακή αυτή αλλαγή φαίνεται ότι διαδραμάτισε η διαβεβαίωση της Ουάσιγκτον ότι θα καλύψει μεγάλο ποσοστό των κινεζικών αναγκών σε πετρέλαιο, στην περίπτωση, που, λόγω κυρώσεων, η Τεχεράνη διακόψει τη ροή μαύρου χρυσού προς τον αναπτυσσόμενο κινεζικό δράκο.

Τελευταίο «επεισόδιο» στις προσπάθειες εκμαίευσης της κινεζικής ψήφου είναι και η επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου στην Κίνα. Ο Νικολά Σαρκοζί φέρεται να προσέφερε, μέσα από σειρά εμπορικών και τεχνολογικών συμφωνιών, ανταλλάγματα στον όμολογό του, Χου Ζιντάο, προκειμένου το Πεκίνο, αν δεν στηρίξει ανοιχτά, τουλάχιστον να μην ασκήσει βέτο στο οποιοδήποτε σχέδιο ψηφίσματος.

Στο παιχνίδι έχουν δυναμικά εισέλθει και οι Βραζιλία και Τουρκία, από τη θέση των μη μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας στην παρούσα φάση. Η κάθε μία, προωθώντας την εικόνα της ως ανερχόμενης περιφερειακής δύναμης στην περιοχή της, προσφέρθηκαν όχι μόνο να μεσολαβήσουν, αλλά ακόμη και να γίνουν το «πεδίο ανταλλαγής» του ιρανικού εμπλουτισμένου ουρανίου με έτοιμο καύσιμο. Και οι δύο απορρίπτουν, τουλάχιστον σήμερα, την επιβολή κυρώσεων και ξεκίνησαν, ήδη, επαφές με την Τεχεράνη, καλώντας την να δώσει αποδείξεις για τον ειρηνικό χαρακτήρα του πυρηνικού της προγράμματος, αλλά και με τα υπόλοιπα μη μόνιμα μέλη του Συμβουλίου.

Τη δική της «καμπάνια» εγκαινίασε και η ιρανική ηγεσία, με τον Πρόεδρο Αχμαντινετζάντ και τον υπουργό Εξωτερικών Μοτακί να επισκέπτονται πρωτεύουσες μη μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας (Ουγκάντα, Αυστρία, Βοσνία), όπου, όμως, δε φαίνεται να έλαβαν καμία δέσμευση. Παράλληλα, η Τεχεράνη επανήλθε στην πρόταση ανταλλαγής, που είχε απορρίψει, χωρίς, όμως, να ξεκαθαρίζει τι έχει αλλάξει στη θέση της.

Είναι πλέον προφανές ότι το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα είναι πρόσχημα για την εκδήλωση ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεται η πολύτιμη γεωστρατηγικά και ενεργειακά ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Είναι η «κορυφή του παγόβουνου» βαθύτερων διεργασιών - διαγκωνισμών, που αφορούν στην αλλαγή συμμαχιών, στρατηγικών εταίρων και ισορροπιών στην περιοχή.

Σαφώς, κυρίαρχος παραμένει ο ρόλος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος, όμως, είναι στο επίκεντρο της οργής των αραβικών λαών. Η θέση των φιλο-αμερικανικών αραβικών ηγεσιών έχει δυσκολέψει και έχει δημιουργηθεί περιθώριο διείσδυσης άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που, αν και ευθύνονται επίσης για τα εγκλήματα κατά των λαών της περιοχής, δε «φορτώνονται» εξίσου τις συνέπειες.

Το κλίμα αυτό επεδίωξε να αλλάξει η προεδρία Ομπάμα, με την «επίθεση φιλίας» προς το μουσουλμανικό κόσμο. Εγκαίρως έγινε αντιληπτό ότι η αλλαγή κλίματος «περνά» μέσα από την επίτευξη έστω και επιφανειακής προόδου σε ένα πολύ κομβικό, για την αραβική κοινή γνώμη, ζήτημα: Στο Παλαιστινιακό και κατ' επέκταση σε οτιδήποτε σχετίζεται με την προνομιακή αντιμετώπιση του Ισραήλ από την Ουάσιγκτον. Μια προνομιακή αντιμετώπιση, που υπερβαίνει την πολιτική και διπλωματική στήριξη και αφορά και την οικονομική πλευρά (ετήσια στρατιωτική αμερικανική βοήθεια 3 δισεκατομμύρια δολάρια, εισαγωγές από το Ισραήλ 17 δισεκατομμύρια δολάρια το 2009).

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι φιλο-αμερικανικές αραβικές ηγεσίες ξεκαθάρισαν στην αμερικανική διπλωματία ότι δεν μπορούν να παράσχουν την υποστήριξη και τις διευκολύνσεις που ο Λευκός Οίκος επιθυμεί. Είτε πρόκειται για τη δήθεν επικινδυνότητα του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, προκειμένου να πιεστεί η Τεχεράνη για να «συμμορφωθεί» με το ρόλο που της αποδίδεται στους νέους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή χωρίς να διεκδικεί μεγαλύτερη ισχύ ως περιφερειακή δύναμη, είτε για την κατοχή σε Ιράκ - Αφγανιστάν, είτε για οτιδήποτε άλλο, όσο το Ισραήλ δρα ως απόλυτος άρχων ατιμωρητί και ανεξέλεγκτα, παρά το γεγονός ότι είναι η χώρα που έχει υπό την πολύχρονη κατοχή της αραβικά εδάφη, που έχει επιτεθεί σε αραβικές χώρες (πιο πρόσφατο παράδειγμα ο Λίβανος το 2006), που αιματοκυλίζει αδιαλείπτως τους Παλαιστινίους, που διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο,τα «χέρια» των Αράβων συμμάχων είναι «δεμένα». Συμπλήρωσαν, δε, ότι προκειμένου να επιβιώσουν και οι ίδιες, δεν μπορούν να συνεχίσουν για πολύ να «κάνουν τα στραβά μάτια» στις ισραηλινές προκλήσεις.

Ο Λευκός Οίκος έλαβε το «μήνυμα» και εξ αυτού προκύπτουν και οι πιέσεις προς την ισραηλινή ηγεσία να προχωρήσει έστω και σε δήθεν υπαναχωρήσεις, προκειμένου να διευκολυνθεί η αναθέρμανση των ισραηλινο-παλαιστινιακών ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων. Η ισραηλινή ηγεσία, όμως, στην παρούσα φάση δεν ταυτίζει τις βλέψεις της με τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον. Πόσο μάλλον, που αυτοί δεν αποκλείεται να καταλήξουν και σε περιφερειακή αναδιάταξη συμμαχιών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που θα αφήσει σε λιγότερο ισχυρή θέση το Ισραήλ.

Από αυτό ακριβώς το σημείο πηγάζουν οι ισραηλινο-αμερικανικές τριβές, που δε φαίνονται να αποκλιμακώνονται. Αντίθετα, πολλές είναι οι ενδείξεις για το αντίθετο. Οι ισραηλινές αλλεπάλληλες κατηγορίες κατά της Συρίας, της «Χεζμπολάχ» στο Λίβανο και του Ιράν ηχούν περισσότερο ως απειλές, που, αν υλοποιηθούν, τινάζουν στον αέρα τη σταθερότητα ολόκληρης της ευρείας Μέσης Ανατολής και του Κόλπου. Οι απειλές απευθύνονται τόσο στα αυτιά των άμεσα ενδιαφερόμενων, όσο και των ισχυρών συμμάχων του Ισραήλ. Οι πρώτοι αντιλαμβάνονται πολύ καλά τον κίνδυνο, εξ ου και οι αραβικές ηγεσίες προειδοποιούν ότι, αν συνεχιστούν οι ισραηλινές «κορόνες», μέσα στο καλοκαίρι μια ευρύτερη πολεμική ανάφλεξη είναι μάλλον αναπόφευκτη.

Οι δεύτεροι (ΗΠΑ) δυσφορούν όλο και περισσότερο, καθώς βλέπουν τους σχεδιασμούς τους όχι μόνο να καθυστερούν αλλά ακόμη και να υποσκάπτονται. Η δυσφορία γίνεται ανησυχία και λόγω πληροφοριών, όπως οι δηλώσεις του αρχηγού του ρωσικού ΓΕΣ, που ανέφερε πληροφορίες των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών που δείχνουν ότι το Ισραήλ ετοιμάζεται για μονομερές πλήγμα στις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Οι Ισραηλινοί διαψεύδουν, αλλά και πιέζουν για κυρώσεις, όπως αυτοί τις θέλουν. Η προεδρία Ομπάμα, από την άλλη, διαβεβαιώνει ότι υπάρχει και η στρατιωτική λύση για το Ιράν, αν και προηγείται η διπλωματία, σε μια προσπάθεια, όπως λένε αναλυτές, να ...«προλάβει» ισραηλινές εκβιαστικές κινήσεις. Παράλληλα, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις βλέψεις τού, μέχρι σήμερα, συμμάχου της και τις προτεραιότητες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, μια ισορροπία τρόμου με θύμα πάλι τους λαούς της περιοχής.