Να εμφανίσει το κόμμα του ως μέρος της λύσης του προβλήματος επιχειρεί με τις ομιλίες του ο Αντ. Σαμαράς, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι μια τρύπα στο νερό. Κανέναν δεν ξεγελούν οι φραστικοί μύδροι που εξαπολύει κατά του «πολιτικού συστήματος που απέτυχε» ή η υποκριτική «συγνώμη» που ζητά για τη γαλάζια διακυβέρνηση της προηγούμενης πενταετίας, ενώ την ίδια στιγμή πλειοδοτεί σε πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα που παρουσιάζει μάλιστα ως μονόδρομο για την έξοδο από την κρίση. «Να βοηθήσουμε την ελληνική επιχείρηση, να αποτρέψουμε τα "λουκέτα", να σώσουμε όσες θέσεις εργασίας μπορούμε, να συγκρατήσουμε την άνοδο της ανεργίας», είναι η φράση που συμπυκνώνει την δήθεν εναλλακτική και ελπιδοφόρα πρόταση της ΝΔ, όπως την εξέφρασε από την Καλαμάτα ο Αντ. Σαμαράς. Ποτέ όμως δεν έλλειψε η βοήθεια στις «ελληνικές» επιχειρήσεις τις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτή ακριβώς ήταν η πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ: Μπούκωναν διαρκώς με χρήμα (κίνητρα, φοροαπαλλαγές, χαριστικές ρυθμίσεις, θαλασσοδάνεια, αντεργατικούς νόμους κ.ο.κ.) τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, δίχως βέβαια ποτέ να αντιμετωπιστεί η ανεργία ή να έρθει η πολυπόθητη «ανάπτυξη και ευημερία για όλους», που διαρκώς υπόσχονταν. Αντ' αυτής ήρθε η κρίση, από την οποία βέβαια σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει φιλολαϊκή έξοδος στο πλαίσιο της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και γενικότερα του καπιταλισμού. Η ελπίδα βρίσκεται στη δημιουργία του κοινωνικοπολιτικού μετώπου για την ανατροπή του.

«Ο σώζων εαυτόν σωθήτω...». Αν οι εργαζόμενοι ακολουθήσουν τον πρωτοσέλιδο τίτλο - προτροπή της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», τότε, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, θα τα χάσουν όλα. Το ίδιο βέβαια θα συμβεί αν ακολουθήσουν τις διάφορες συμβουλές «προσαρμογής στις νέες συνθήκες» με τις οποίες βομβαρδίζουν ασταμάτητα τα αστικά ΜΜΕ την «κοινή γνώμη», θεωρώντας αναπόφευκτη και «τελειωμένη υπόθεση» την κατεδάφιση των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, τη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων. Φυσικά, τα αστικά ΜΜΕ και τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια του συστήματος, που οι πάντες τα ξέρουν καθώς χρόνια κρώζουν κατά των «υπερβολικών» δικαιωμάτων των εργαζομένων ή των αδικαιολόγητων απεργιών, τη δουλειά τους κάνουν. Οι εργαζόμενοι όμως, στις κρίσιμες ώρες που εκ των πραγμάτων καλούνται να πάρουν αποφάσεις για το «με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν», οφείλουν να προσπεράσουν αποφασιστικά τις «φωνές» της υποταγής στη βαρβαρότητα και να τραβήξουν μπροστά στο δικό τους δρόμο: της οργάνωσης της πάλης, ώστε να αποκρουστούν τα αντιλαϊκά μέτρα και να ανατραπεί ο αρνητικός για τα λαϊκά συμφέροντα συσχετισμός δυνάμεων. Να πάρει, δηλαδή, σάρκα και οστά η εναλλακτική λύση εξουσίας, η λαϊκή εξουσία, με αιχμή του δόρατος την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.