Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, με θέμα «Συστράτευση με το ΚΚΕ, επίκαιρος όσο ποτέ ο άλλος δρόμος ανάπτυξης», όπου παρουσίασε την πολιτική πρόταση του Κόμματος για φιλολαϊκή διέξοδο από την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Στην εισηγητική της ομιλία, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ανέπτυξε το κείμενο της πρότασης του Κόμματος, το οποίο ακολουθεί.

«Το ΚΚΕ πάντα αποκάλυπτε, αλλά ιδιαίτερα μετά το 1991, την απάτη περί αέναης ανάπτυξης του καπιταλισμού, ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας με δήθεν κοινό όφελος για εργάτες και καπιταλιστές. Μίλησε για το αναπόφευκτο της οικονομικής κρίσης για όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες. Πρόβλεψε την κρίση, το αναπόφευκτο μιας βαθιάς και απότομης όξυνσης όλων των κοινωνικών αντιθέσεων και των ενδοϊμπεριαλιστικών.

Οι απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, ανάμεσά τους και οι αυτοαποκαλούμενοι υπερασπιστές του παλαιού ΠΑΣΟΚ, ή ανανεωτές, ανάγοντας την αιτία της οικονομικής κρίσης στη μορφή διαχείρισης, αναιρούν ή συγκαλύπτουν το έδαφος στο οποίο εκδηλώνεται, δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Οι σημερινές συνθήκες επιβάλλουν να επιταχυνθούν οι διεργασίες στην κοινωνικοπολιτική συνείδηση και κυρίως να εκφραστούν με οργάνωση και σχεδιασμένη πάλη με προοπτική. Μας ενδιαφέρει η ζωή του λαού της εργατικής και λαϊκής οικογένειας και όχι η κερδοφορία των καπιταλιστών.

Δική μας στρατηγική είναι να εμποδιστούν όσο γίνεται στις σημερινές συνθήκες τα βάρβαρα μέτρα, να μη νομιμοποιηθούν στη συνείδηση του λαού, να διαχωρίσουν οι εργαζόμενοι τις ευθύνες τους από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και την πολιτική τους, να γίνει ανασύνταξη του κινήματος και να ξεκινήσει η πορεία αντεπίθεσης για ανατροπή του σημερινού συσχετισμού δύναμης, για λαϊκή εξουσία.

Δεν είμαστε αδιάφοροι και ουδέτεροι παρατηρητές, αλλά από τη στιγμή που ο πολιτικός συσχετισμός δεν επιτρέπει να έχουμε αποτελεσματική παρέμβαση υπέρ του λαού, δίνουμε τη βάση στο κίνημα, έξω από τη Βουλή.

Τώρα ήρθε η στιγμή να πάρει σάρκα και οστά, να διαμορφωθεί διακριτά ένα κοινωνικολαϊκό μέτωπο πολιτικής και μαζικής δράσης από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που είναι υπαρκτές και πρέπει να πολλαπλασιαστούν, δηλαδή τις ριζοσπαστικές δυνάμεις των εργατοϋπαλλήλων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων μικρών επιχειρηματιών, της φτωχής αγροτιάς, με ενδυνάμωση της συμμετοχής νέων ηλικιών, παιδιών της εργατικής, λαϊκής οικογένειας, ιδιαίτερα αυτών που σπουδάζουν και δουλεύουν, που είναι στην κατάρτιση, γυναικών και μεταναστών, αγωνιστών στο χώρο της επιστήμης, της τέχνης και του πολιτισμού.

Γι' αυτό χρειάζεται συστράτευση με το ΚΚΕ, ανεξάρτητα αν οι εργαζόμενοι συμφωνούν μαζί του σε όλα, αν έχουν ερωτήματα και διαφορετικές απόψεις για το σοσιαλισμό.

Υπάρχουν σήμερα φύτρα αυτού του μετώπου, όπως είναι το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και άλλες μορφές συσπείρωσης που οι εργαζόμενοι διαμορφώνουν, άλλες που θα προκύψουν στην πορεία, αλλά και μορφές συσπείρωσης σε μαζικά κινήματα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για τις ατομικές και συλλογικές δημοκρατικές, συνδικαλιστικές ελευθερίες, συσπειρώσεις που δρουν στο χώρο της τοπικής διοίκησης.

Πνεύμονας των αγώνων οι τόποι δουλειάς, οι δρόμοι με τα μικρομάγαζα, η ύπαιθρος, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, οι τόποι κατοικίας των μεταναστών, κάθε εργατική, λαϊκή γειτονιά.

Να επιβάλουν με τη δύναμή τους σε κάθε τόπο δουλειάς μπλόκο στα νέα αντεργατικά μέτρα όπως είναι η κατάργηση των συμβάσεων υπέρ των ατομικών, η μείωση χρόνου εργασίας, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και άλλα.

Να αλλάξουν οι εργαζόμενοι τους συσχετισμούς, ξεκινώντας από τα κάτω, για να εκφραστεί στην πορεία και στο πολίτικο επίπεδο. Δεν πρέπει πια να ανέχεται ο λαός να πληρώνει συνεχώς, να υφίσταται απερίγραπτες θυσίες για τα κέρδη των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων, των μονοπωλίων γενικότερα.

Το κοινωνικό λαϊκό αυτό μέτωπο πρέπει να έχει δυο στόχους αλληλοδιαπλεκόμενους.

Ο πρώτος είναι ο αγώνας απόκρουσης, φθοράς και υπόσκαψης των βάρβαρων μέτρων που εκπονεί οι κυβέρνηση, οι σύμμαχοί της, ο μηχανισμός που μέρος του είναι το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας και η πλουτοκρατία.

Δεν αρκεί ο αγώνας φθοράς, πρέπει να επιβληθούν και έστω κάποιες μικρές ή μεγαλύτερες νίκες.

Μα το πιο σημαντικό έργο του μετώπου πρέπει να είναι δημιουργικό, να απελευθερώσει τη λαϊκή αγωνιστική στάση, την αγωνιστική αισιοδοξία και αξιοπρέπεια, τον ταξικό πατριωτισμό και διεθνισμό, τη λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία που μετατρέπει το μέτωπο σε παλλαϊκό ρεύμα αλλαγής και ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων.

Αυτό το μέτωπο μια επιλογή έχει, δημιουργική και ρεαλιστική. Να δώσει δύναμη στην εναλλακτική πρόταση της λαϊκής εξουσίας, οικονομίας με κεντρικό σύνθημα την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη διαμόρφωση του λαϊκού συνεταιρισμού εκεί που δεν είναι δυνατόν να γίνει κοινωνικοποίηση, του πανεθνικού σχεδιασμού με εργατικό λαϊκό έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω.

Να αποδείξει και να αναδείξει τις πραγματικές αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, καθώς τις διαθέτει ακόμα και δεν πρέπει να χαθεί χρόνος για την παραπέρα υπονόμευση και καταστροφή τους.

Το ΚΚΕ περνάει σε νέα κλιμάκωση διάδοσης της πολιτικής του πρότασης παράλληλα και ταυτόχρονα με το "παρών" στους καθημερινούς αγώνες.

Στις 15 Μαΐου θα οργανώσουμε πανελλαδικό συλλαλητήριο που θα κάνει ακόμα πιο γνωστή την πρόταση και την πρωτοβουλία μας, τη συνολική αντίθεσή μας στη σημερινή πολιτική, στο σημερινό σύστημα.

Καμία αυταπάτη. Η ένταξη στο μηχανισμό δεν πρόκειται να εμποδίσει μια αναιμική ανάκαμψη και έναν καινούργιο κύκλο κρίσης πιο οδυνηρό που, από τώρα, ο λαός πρέπει να προετοιμάζεται για να επιβάλει ρήγματα στο σύστημα και όχι να γίνει μια Ιφιγένεια.

Δεν υιοθετούμε την άποψη ότι οι θυσίες του λαού θα πάνε χαμένες, θα αξιοποιηθούν για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Θα είναι κερδισμένες για τους καπιταλιστές. Η ανάκαμψη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας γίνεται πιο δύσκολη, ακόμα και αν σταθεροποιηθεί στην ευρωζώνη. Η συρρίκνωση της μεταποίησης, και γενικά της βιομηχανίας ως συνόλου, δύσκολα μπορεί να ανακάμψει.

Η διαχείριση της κρίσης είτε από την ΕΕ είτε από το ΔΝΤ δεν μπορεί να υπερβεί τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής, όπου σκοπός και κίνητρο είναι το κέρδος. Ο,τι εμφανίζεται ως μέσο επίλυσης ενός προβλήματος όπως προβάλλεται στην Ελλάδα για το χρέος, το ίδιο μέτρο μπορεί να διογκώσει όλα τα άλλα προβλήματα.

Η αποδέσμευση από την ΕΕ, η απειθαρχία είναι όρος για τη βελτίωση της ζωής του λαού, κάθε μέτρο αντίστασης έχει αξία, αρκεί να εντάσσεται στην εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Διαφορετικά, αποσπασματικές αντιδράσεις, μορφές διαπραγμάτευσης δυναμώνουν τους εκβιασμούς.

Η κυβέρνηση, αφού καλλιέργησε το έδαφος του κινδύνου της στάσης πληρωμών και της χρεοκοπίας, προχώρησε στο προαποφασισμένο - τη στήριξη στο μηχανισμό που εν μέσω αντιπαραθέσεων έστησε η ΕΕ και το ΔΝΤ, που, σημειωτέον, έκανε ένα βήμα να μπει πιο βαθιά στην Ευρώπη ως σωτήρας τάχα των λαών.

Η εκτίμηση περί επικείμενης καταστροφής είχε το στοιχείο της υπερβολής και του εκβιασμού του λαού.

Εμείς, από την πρώτη στιγμή γνωρίζαμε, και υπογραμμίσαμε, ότι θα γίνει η προσχώρηση στο μηχανισμό, θα βρει η κυβέρνηση κεφάλαια για δανεισμό, γιατί καμιά αστική, δηλαδή, αντιλαϊκή κυβέρνηση, δε θα αφήσει την αστική τάξη, τους επιχειρηματίες της χώρας της χωρίς στήριξη. Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε να διαμορφώσει το κατάλληλο πλαίσιο εκβιασμού, την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να δεχτεί ο πανικοβλημένος λαός μέτρα που έχουν αποφασιστεί εδώ και 20 χρόνια.

Βεβαίως, η ανησυχία της κυβέρνησης για τους όρους δανεισμού πατούσε σε μια πραγματικότητα αντιθέσεων και ανταγωνισμών που δεν έχουν σχέση με το λαό. Η Ελλάδα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, καθώς το μεγάλο χρέος της αξιοποιήθηκε από τις ανταγωνίστριες καπιταλιστικές χώρες μέσα στην ΕΕ αλλά και ανάμεσα στις ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα.

Η Ελλάδα συγκέντρωσε την προσοχή, λόγω της θέσης της και της διασύνδεσής της με το ανατολικό τμήμα της ΕΕ, την Ευρασία, ακόμα και την Απω Ασία. Η Ελλάδα έγινε ο αδύνατος κρίκος για την ευρωζώνη και τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, αλλά και ευρύτερα, γιατί μέσω της Ελλάδας οι ανταγωνιζόμενες χώρες με αιχμή του δόρατος τις μεγάλες επιχειρήσεις τους μπορούν να διασυνδεθούν με τη χερσαία δυτική Ευρώπη.

Δεν πρόκειται για διαφορετικά συμφέροντα ανάμεσα στους αντίστοιχους λαούς. Αυτές οι αντιθέσεις πρέπει να οδηγήσουν στην ώθηση της ενότητας και κοινής δράσης των λαών, γιατί, ανεξάρτητα ποια χώρα ή ποιο νόμισμα θα έχει την πρωτιά, οι λαοί θα χάνουν και θα χάνουν συνεχώς, αντί να αποσπούν συνεχώς νέες κατακτήσεις.

Τα περί δημόσιου χρέους που θα αντιμετωπιστεί με δανεισμό, σε συνδυασμό με το Σύμφωνο Σταθερότητας και ανάπτυξης όπως προσθέτει η κυβέρνηση ή τάχα με αναδιαπραγμάτευση, εντός των τειχών είναι φενάκη, αποπροσανατολισμός, είναι ουτοπία.

Καταρχήν, το χρέος δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση. Πολλές καπιταλιστικές χώρες, ακόμα και αναπτυγμένες, εμφανίζουν ανοδική πορεία στο δημόσιο χρέος. Δεν είναι ζήτημα διαχειριστικής ικανότητας όπως βολεύει τα αστικά κόμματα αλλά και τον οπορτουνισμό να προβάλλει.

• Οφείλεται στη σταδιακή μακροχρόνια επιδείνωση της εγχώριας μεταποίησης και της αγροτικής παραγωγής με την όξυνση του ανταγωνισμού στο επίπεδο ΕΕ και διεθνώς.

Οι βιομηχανικοί κλάδοι που αναπτύχθηκαν στην Ελλάδα, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, ή και ορισμένων κλάδων της μεταποίησης δεν μπορούσαν να αντισταθμίσουν, λόγω του μικρού τους μεριδίου, τη συρρίκνωση συνολικά της μεταποίησης.

• Το χρέος οφείλεται στις υπέρογκες φοροελαφρύνσεις, στην κρατική χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου, στις υπέρογκες δαπάνες για τα ΝΑΤΟικά εξοπλιστικά προγράμματα, στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό στις συνθήκες της ΕΕ, στις αντιπαραγωγικές δαπάνες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η ανταγωνιστικότητα και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι επιπτώσεις στην όξυνση της κρίσης, είναι φανερές.

• Το δολάριο θέλει να ανακτήσει τη θέση που είχε ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Η υποτίμηση του ευρώ συμφέρει τη Γερμανία ως την πιο μεγάλη εξαγωγική δύναμη της Ευρώπης σε μια περίοδο που χάνει την παγκόσμια εξαγωγική πρωτιά που έχει από την Κίνα.
• Πρόκειται για τις μετακινήσεις κεφαλαίων που προκαλούν συγκυριακή κερδοφορία μέσω των λεγομένων επενδυτικών προϊόντων υψηλού ρίσκου, δηλαδή τα ασφάλιστρα των κρατικών ομολόγων. Αυτή η κίνηση είναι πραγματική, δεν είναι όμως κερδοσκοπική με την έννοια που λέγεται, είναι στη λογική του συστήματος.
• Υπάρχει, επίσης, η πίεση κεφαλαίων που θέλουν να κάνουν άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα, αλλά προηγουμένως θέλουν να περάσουν νέα αντεργατικά μέτρα που έχουν προχωρήσει στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα καθυστερούν κυρίως εξαιτίας της λαϊκής πάλης, την οποία ενέπνευσε και στήριξε το ΚΚΕ. Τα κεφάλαια αυτά θέλουν να σταματήσει ο θεσμός ορισμένων κλειστών επαγγελμάτων ή επαγγελμάτων που έχουν προϋποθέσεις, προκειμένου να καταλάβουν νέα πεδία σε βάρος μικρομεσαίων σε τομείς όπου δεν έχουν ακόμα αρκετά κυριαρχήσει ισχυρά μονοπώλια, όπως στον κατασκευαστικό τομέα, στις μεταφορές, στον τομέα του φάρμακου κ.λπ.

Εκφράζονται, επίσης, οι αντιθέσεις ανάμεσα σε αμερικανικά, αραβικά, κινεζικά, ρωσικά κεφαλαία που έχουν αναπτύξει θέσεις στην ελληνική οικονομία ως χώρα ενδιάμεση και αφετηρία για να μπουν στη διεθνή αγορά.

Η πρόταση του ΚΚΕ είναι το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, η Λαϊκή Εξουσία - Λαϊκή Οικονομία.

Μπροστά στον ελληνικό λαό υπάρχουν δύο δρόμοι εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός που ακολουθείται και αυτός που πρέπει να κατακτηθεί από το λαό.

Υποστηρίζουμε με στοιχεία και αποδείξεις ότι η Ελλάδα, παρά τα σοβαρά έως και καταστροφικά πλήγματα που έχει δεχτεί σε ορισμένους τομείς, εξαιτίας της κυριαρχίας του κεφαλαίου, του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, έχει τις προϋποθέσεις να διαμορφώσει και να αναπτύξει μια όσο γίνεται αυτοδύναμη λαϊκή οικονομία.

Οι αρνητικές εξελίξεις της τελευταίας 20ετίας σε ορισμένους κλάδους βιομηχανικής παραγωγής, στην αγροτική οικονομία, μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διαφορετικές πολιτικοοικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Δεν είναι αργά.

Η Ελλάδα διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής των μέσων παραγωγής, του εμπορικού δικτύου και ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης της σύγχρονης τεχνολογίας. Διαθέτει έμπειρο πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση σε σύγκριση με το παρελθόν, πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό.

Διαθέτει αξιόλογες φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, που είναι πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων.

Εχει το μεγάλο πλεονέκτημα, να μπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές απαιτήσεις αλλά και το εξωτερικό εμπόριο. Διαθέτει ικανότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.

Για να υπάρξει λαϊκή οικονομία για όλους απαιτείται επίλυση του προβλήματος της ιδιοκτησίας για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι για το κέρδος.

Η επιλογή είναι μία: Η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας που καθορίζουν και το πολιτικό σύστημα, αφορούν στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στους παρακάτω τομείς: Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ορυκτός πλούτος, ορυχεία, βιομηχανίες, ύδρευση, μεταφορές. Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, του συστήματος συγκέντρωσης, διοχέτευσης και διαχείρισης υλικών πόρων. Του εξωτερικού εμπορίου, του συγκεντρωμένο δικτύου του εσωτερικού εμπορίου. Του τομέα της λαϊκής στέγης. Της έρευνας και της δημοκρατικής πληροφόρησης του λαού. Απαιτείται αποκλειστικά δημόσιο, ενιαίο και δωρεάν σύστημα εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης.

Εκτιμάμε ότι μπορεί να υπάρξουν τομείς που να μη συμπεριληφθούν στην πανεθνική πλήρη, καθολική κοινωνικοποίηση. Δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα μπορεί να συγκροτηθεί ο τομέας του παραγωγικού συνεταιρισμού της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι μικρή. Η ένταξη στους συνεταιρισμούς θα κατανοείται ως συμφέρουσα επιλογή, με βάση την εμπειρία που υπάρχει από τον κλοιό των μονοπωλίων.

Τόσο ο κοινωνικοποιημένος, όσο και ο συνεταιριστικός τομέας, γενικότερα η παραγωγή και κατανομή πρέπει να ενταχθούν σε έναν κεντρικό πανεθνικό οικονομικό μηχανισμό σχεδιασμού και διεύθυνσης, ώστε να κινητοποιούνται όλα τα μέσα παραγωγής και το εργατικό δυναμικό, να αξιοποιείται κάθε δυνατή οικονομική διεθνής συνεργασία στη βάση του αμοιβαίου οφέλους.

Θα προστατεύεται η εγχώρια παραγωγή και τα συμφέροντα των εργαζομένων από τις όποιες συνέπειες προκύπτουν από τις ανάγκες του εξωτερικού εμπορίου.

Κεντρικός σχεδιασμός χρειάζεται για να διαμορφώνει στρατηγικούς στόχους και επιλογές, να ιεραρχεί κλάδους και τομείς, να καθορίζει πού θα συγκεντρώσει περισσότερες δυνάμεις και μέσα. Η υλοποίηση του προγραμματισμού απαιτεί και καταμερισμό κατά κλάδο και περιοχή, και πρώτα απ' όλα εργατικό έλεγχο στη διεύθυνση της κάθε παραγωγικής μονάδας και υπηρεσίας, σε κάθε όργανο διοίκησης.

Η κυβέρνηση, ως όργανο της λαϊκής εξουσίας, θα είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει τη συμμετοχή του λαού στο νέο και πρωτόγνωρο έργο, να στηρίζει το λαϊκό κίνημα, να στηρίζεται και να ελέγχεται από αυτό μέσα από νέους θεσμούς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου.

Η κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη της κοινωνίας είναι ανάγκη που πηγάζει από τις σημερινές απαιτήσεις, πριν από όλα του ανθρώπου που είναι η πρώτη παραγωγική δύναμη. Επιβάλλεται από την ανάγκη να ικανοποιούνται οι διευρυμένες σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Το επιβάλλει η ανάγκη να εξελίσσονται τα μέσα παραγωγής, να αναπτύσσεται η επιστήμη και τεχνολογία για το όφελος του λαού.

Η λαϊκή εξουσία προωθεί διακρατικές εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές, συμφωνίες για αξιοποίηση της τεχνογνωσίας, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον.

Το δημόσιο χρέος η λαϊκή εξουσία θα το επανεξετάσει με κριτήριο το λαϊκό συμφέρον.

Από τα πρώτα της βήματα η λαϊκή εξουσία θα έχει να αντιμετωπίσει την οργανωμένη εσωτερική και διεθνή αντίδραση. Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ δεν αφήνουν περιθώρια ελιγμών στα κράτη - μέλη.

Η επίλυση αυτού του προβλήματος με αποδέσμευση είναι αναπόφευκτη με στόχο την αυτοδύναμη φιλολαϊκή ανάπτυξη και τη συνεργασία που ωφελεί το λαό.

Στο έδαφος της πάλης των προβλημάτων είναι αναγκαίο να επιταχυνθούν οι διεργασίες.

Παλεύουμε ασταμάτητα για άμεσες κατακτήσεις των εργαζομένων και θα συνεχίσουμε ώστε να επιβληθούν με τη δύναμη του κινήματος μέτρα που μειώνουν την οξύτητα των προβλημάτων, που ανακουφίζουν.

Δεν υπάρχει πρόβλημα, ζήτημα ή θέμα που δεν έχουμε διαμορφώσει θέσεις και αιτήματα. Αλλά αυτό δε φθάνει σήμερα, χρειάζεται και εναλλακτική πρόταση προοπτικής, ώστε ο αγώνας να έχει σκοπό, στόχο, νόημα, τελικά να μπορεί να ασκεί πίεση σε κάθε φάση».