Την περασμένη Τρίτη, 8 Αυγούστου, έγινε η κηδεία του παλαίμαχου αγωνιστή ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΥΡΑΓΑΝΗ στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κόρινθο. Πλήθος κόσμου από την Κόρινθο, αλλά και από την Αθήνα συνόδευσαν το νεκρό αγωνιστή στην τελευταία κατοικία του.

Παραβρέθηκαν: Αντιπροσωπεία από το Γραφείο της ΚΟ Αθήνας με επικεφαλής τον σ. Γεωργόπουλο, μέλος της ΚΕ, ο οποίος μίλησε για τη ζωή και τη δράση του Δ. Μαυραγάνη, αντιπροσωπείες από το Παράρτημα Αχαρνών της ΠΕΑΕΑ και την ΚΟΒ «Αγ. Νικολάου» της οποίας ήταν μέλος. Ποίημα δικό του απήγγειλε η σ. Αθηνά Τσιγγάρη, εκπληρώνοντας δική του επιθυμία.

Ο Δημήτρης Μαυραγάνης γεννήθηκε το 1924 στην Κόρινθο από γονείς κτηματίες. Ηταν ένα από τα πέντε παιδιά του Κώστα και της Αικατερίνης Μαυραγάνη.

Στον πόλεμο του 1940 υπηρέτησε στα αντιαεροπορικά πυροβόλα στα Τουρκοβούνια. Με την κατάρρευση του μετώπου πολέμησε τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές στον Ισθμό της Κορίνθου.

Στις 14 Αυγούστου 1941 γίνεται τακτικό μέλος του ΚΚΕ και συνεχίζει την αντιστασιακή δράση του ως μέλος του ΕΑΜ, στο οποίο οργανώθηκε όλη η οικογένειά του. Στις αρχές του 1943, μαζί με τα αδέρφια του, Ανδρέα και Σωτήρη κατατάσσονται στον ΕΛΑΣ. Ως αντάρτης του ΕΛΑΣ ο Δ. Μαυραγάνης, πήρε μέρος σε μάχες ενάντια στους κατακτητές και στον αγώνα του λαού το Δεκέμβρη του 1944, στην περιοχή των Τουρκοβουνίων.

Συλλαμβάνεται στις 3 Φλεβάρη 1945, βασανίζεται, περνάει από δίκη, απαλλάσσεται, αλλά οδηγείται στην Ακροναυπλία, από όπου αφήνεται ελεύθερος το Γενάρη του 1946. Εντάσσεται στην ΚΟ Κορίνθου. Στις 26 Ιούνη του '46 πιάνεται και πάλι, μαζί με άλλους αγωνιστές, στις 15 Γενάρη του '48 περνάει από δίκη και καταδικάζεται σε θάνατο.

Βαριά άρρωστος αποφυλακίζεται από την Ακροναυπλία στις 22 Φλεβάρη 1957. Εκανε στις φυλακές Ακροναυπλίας, Αβέρωφ, Λευκάδας, Κέρκυρας, Χανίων, Ιτζεδίν, Ιωαννίνων και πάντα υπερασπιζόταν το ΚΚΕ και τα ιδανικά του.

Τον Ιούνη του 1957 παντρεύεται και έρχεται στην Αθήνα, όπου συνεχίζει την κομματική και συνδικαλιστική δράση του, στο σωματείο Θυρωρών, του οποίου ήταν στέλεχος.

Μετά τη μεταπολίτευση δούλεψε δραστήρια ως στέλεχος του ΚΚΕ για την ανασυγκρότηση των κομματικών οργανώσεων, πάντα με οδηγό τα συμφέροντα των εργαζομένων, την υπεράσπιση των αρχών λειτουργίας του Κόμματος και του επαναστατικού χαρακτήρα του.

Με αυτά τα κριτήρια υπερασπίστηκε το Κόμμα και στη διάρκεια της κρίσης του '90-'91 με αποφασιστικότητα και επιμονή.

Ο Δημήτρης Μαυραγάνης είχε αφομοιώσει τη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού και με αυτό το ιδεολογικό υπόβαθρο έδινε τις μικρές και μεγάλες μάχες, όπου τον καλούσε το ΚΚΕ.

Αποχαιρετώντας το νεκρό αγωνιστή, ο Γιώργος Γεωργόπουλος είπε: Σύντροφε Δημήτρη. Θα μείνεις στη σκέψη των μελών του ΚΚΕ και των Κνιτών, πάντα αγέρωχος - αλύγιστος, αποφασιστικός, για την προώθηση της κομματικής γραμμής, για το ίδιο το Κόμμα.

Το κόμμα σου σε αποχαιρετάει, οι κομμουνιστές θα συνεχίσουν το δύσκολο δρόμο, που και συ διάβηκες, κοντά στη μεγάλη και πολύμορφη επίθεση που δέχεται σήμερα και το κΚμμα και το λαϊκό κίνημα, για την οικοδόμηση του Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης.

• Στη μνήμη του αγαπημένου συζύγου μου Δημήτρη Μαυραγάνη προσφέρω στο ΚΚΕ, μέσω ΚΟΒ «Αγ. Νικολάου», 50.000 δρχ.

Γιούλα Μαυραγάνη

Στη μνήμη του επίσης σύντροφοι και συναγωνιστές του προσφέρουν στη ΝΕ Κορινθίας του ΚΚΕ: Δημήτρης Μπάστας (από Ζάκυνθο) 10.000 δρχ., Τζέκος Δημήτρης 20.000 δρχ., Καραθανάση Κωνσταντίνα 5.000 δρχ., Μαυραγάνη Κατερίνα 10.000 δρχ., Δημητρόπουλος Γιώργος 10.000 δρχ., Δημητρόπουλος Αγγελος 10.000 δρχ. και Αθανασόπουλος Χρήστος 10.000 δρχ.

Η ταξική πάλη, ανεξάρτητα από τις μορφές που κάθε φορά προσλαμβάνει, τη μικρή ή μεγάλη ένταση των αγώνων, είναι αφάνταστα σκληρή. Αλλωστε αυτή η ταξική πάλη διεξάγεται σε τελευταία ανάλυση ανάμεσα στις δυο βασικές τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, την αστική και την εργατική. Βεβαίως, οι καθημερινοί διεκδικητικοί μικροί ή μεγάλοι αγώνες αποκτούν κάποτε μεγάλη οξύτητα, αλλά η ολοκληρωμένη ταξική πάλη στο ανώτερο επίπεδό της, που είναι η πολιτική πάλη για την εξουσία, απαιτεί ταξικό στρατό ικανό να τη διεξάγει και πολιτική πρωτοπορία ικανή να την οδηγήσει ως το τέλος.

Η αστική τάξη, με τα κόμματά της, το κράτος της και πλήθος άλλους μηχανισμούς διεξάγει η ίδια αποφασιστικά αγώνα ενάντια στον κύριο πολιτικό της αντίπαλο, το Κομμουνιστικό Κόμμα, προκειμένου να διατηρεί την εξουσία της και την εκμεταλλευτική κυριαρχία του κεφαλαίου. Η πάλη αυτή από τη σκοπιά της απαιτεί τον ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό αφοπλισμό της εργατικής τάξης. Γι' αυτό στρέφει τα όπλα της ενάντια στο επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, το «Κόμμα Νέου Τύπου», όπως το χαρακτήριζε ο Λένιν σε διάκριση από τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά.

Η επίθεση της αστικής τάξης ενάντια στο επαναστατικό κόμμα νέου τύπου της εργατικής τάξης, είναι στρατηγικής σημασίας, για το κεφάλαιο και την κυριαρχία του. Στο Κομμουνιστικό Κόμμα, η αστική τάξη διακρίνει το βασικό της αντίπαλο. Συστατικό στοιχείο της πολιτικής της και της δράσης της είναι η παράλυση της δράσης του, με την άμεση ή έμμεση παρέμβαση στην ίδια τη λειτουργία και τη δράση του, με καίρια χτυπήματα στις αρχές τόσο της κοσμοθεωρίας του, της στρατηγικής και της ταχτικής του, όσο και της λειτουργίας και δράσης του, με σκοπό, αν είναι δυνατό τον αφανισμό του.

Η αντιπαράθεση, κάτω από τη σκοπιά ιδιαίτερων συμφερόντων τμημάτων του κεφαλαίου, ή η διαφορετική πολιτική ταχτική για την ικανότερη διαχείριση των συνολικών ταξικών συμφερόντων της ολιγαρχίας, όπως και η αντιπολίτευση από τη σκοπιά των συμφερόντων των μικροαστικών στρωμάτων, δεν ανησυχεί την άρχουσα τάξη. Αλλωστε γι' αυτό οργανώνει δικά της κόμματα διαχείρισης. Η επαναστατική πολιτική του κόμματος της εργατικής τάξης, είναι αυτή που αποκαλύπτει την αναγκαιότητα ανατροπής, καθοδηγεί την πάλη γι' αυτό το σκοπό. Η ίδια η αστική τάξη, με δεδομένο ότι οι αντιφάσεις του συστήματός της είναι αξεπέραστες, αλλά και τις νομοτέλειες της ίδιας της κοινωνικής εξέλιξης, καθώς και την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης που είναι δημιούργημα του δικού της τρόπου παραγωγής, συγκεντρώνει όλα τα πυρά της, στην πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, στο Κομμουνιστικό κόμμα.

Βεβαίως, αιχμή του δόρατος της επίθεσης της άρχουσας τάξης και των κομμάτων του συστήματος είναι ο αντικομμουνισμός. Από την άποψη της ουσίας της ιδεολογικοπολιτικής πάλης ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα, η επίθεση στρέφεται ενάντια στο πρόγραμμα του Κόμματος και στις αρχές συγκρότησης και λειτουργίας του, ιδιαίτερα δε στη θεμελιακή αρχή, το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Χτυπούν δηλαδή τα θεμέλια του χαρακτήρα, του ρόλου και της αποστολής του Κόμματος.

Η επίθεση ενάντια στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, χτυπά την ενιαία αποφασιστική μαχητική ταξική δράση, ενίοτε και με την προβολή της αναγκαιότητας και δυνατότητας στη δημόσια διαφωνία, με το επιχείρημα του περιορισμού ή και της κατάργησης της ελευθερίας της κριτικής, της δημοκρατίας, της συλλογικότητας, με τέχνη και μαεστρία.

Ο Λένιν τόνιζε ότι η ελευθερία κριτικής με την έννοια της δημόσιας διαφωνίας είναι «αναρχική ή αστική φράση» και ότι για τους κομμουνιστές «η ελευθερία της κριτικής δεν μπορεί να σημαίνει ελευθερία διάδοσης αστικών και, γενικά, αντιμαρξιστικών απόψεων». Στο έργο του «Κομματική οργάνωση και κομματική φιλολογία», καταδικάζοντας αυτή την αντίληψη για την «ελευθερία της κριτικής», έγραφε: «Ο καθένας είναι ελεύθερος να γράφει και να λέει ό,τι του αρέσει χωρίς τον παραμικρό περιορισμό. Αλλά και κάθε ελεύθερη ένωση (μαζί και το Κόμμα) είναι, επίσης, ελεύθερη να διώξει τα μέλη που χρησιμοποιούν τη φίρμα του Κόμματος για να κηρύσσουν αντικομματικές απόψεις. Και το κριτήριο αυτό για τον καθορισμό των ορίων ανάμεσα στο κομματικό και αντικομματικό είναι το Πρόγραμμα του Κόμματος, είναι το Καταστατικό του και οι αποφάσεις που καθορίζουν την τακτική του... Ετσι θα κάνουμε και εμείς, κύριοι οπαδοί της αστικής "ελευθερίας της κριτικής" μέσα στο Κόμμα».

Η έννοια της ελευθερίας γνώμης και κριτικής δεν είναι μια αφηρημένη έκφραση, αποσπασμένη από τη συνολική ζωή και τα καθήκοντα του Κόμματος. Αναπτύσσεται στα πλαίσια της ιδεολογίας και του Προγράμματος του Κόμματος, με βάση και τις αρχές λειτουργίας. Επομένως, στα πλαίσια των αρχών και της πολιτικής του Κόμματος, υπάρχει πλήρης ελευθερία έκφρασης γνώμης και μάλιστα σε οργανωμένη βάση, μέσα στα όργανα και τις οργανώσεις. Βεβαίως, η ύπαρξη διαφωνιών στο Κόμμα και δεν εννοούμε εδώ διαφορετικές προτάσεις ή σκέψεις πάνω στην τρέχουσα δουλιά, αλλά τη συστηματική και ιδιαίτερα για μεγάλο χρονικό διάστημα διαφωνία από τους ίδιους συντρόφους, σε ζητήματα του προγράμματος και της ταχτικής, συνιστούν πρόβλημα που δημιουργεί δυσκολίες στη δράση. Αντικειμενικά η συστηματική διαφωνία, ιδιαίτερα όταν εμφανίζεται σε στελέχη, επιδρά στη λειτουργία και την απόδοση των καθοδηγητικών οργάνων ανάλογα και με τη στάση στις αποφάσεις.

Βεβαίως, η άποψη που δικαιολογεί τη δημόσια διαφωνία, με πρόσχημα την «κατάπνιξη» της διαφορετικής άποψης, ακριβώς επειδή η ίδια η λειτουργία του Κόμματος προβλέπει -και αυτό γίνεται στην πράξη- την πλέρια ανάπτυξη της εσωκομματικής δημοκρατίας, υποκρύπτει την αντίληψη που θέλει καθιέρωση του δικαιώματος να αναπτύσσονται μέσα στο Κόμμα απόψεις αντίθετες με την πολιτική γραμμή, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του, με την επιστημονική κοσμοθεωρία μας, το μαρξισμό - λενινισμό. Και αυτή η αντίληψη αντικειμενικά ανοίγει τις πόρτες για είσοδο αστικών και μικροαστικών αντιλήψεων στο Κόμμα και είναι επιζήμια για το χαρακτήρα του, το ρόλο και την αποστολή του.