«Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων»! Το σύνθημα, που σε δύο λέξεις συμπυκνώνει τη μόνη προοπτική υπέρ των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, δέσποζε χτες βράδυ στην αίθουσα του ξενοδοχείου «ΝΟΒΟΤΕΛ», όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της Αχτίδας Βιομηχανίας της ΚΟΑ του ΚΚΕ, με ομιλήτρια την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αφιερωμένη στην Πρωτομαγιά, παρουσία εκατοντάδων εργατών κάθε ηλικίας, αντρών και γυναικών, Ελλήνων και μεταναστών. Αμέσως μετά την ομιλία, ακολούθησε πλούσιος διάλογος. Στην ομιλία της, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, η μεθαυριανή (σ.σ. αυριανή) ημέρα της Πρωτομαγιάς, η απεργία στις 5 του Μάη, αλλά και η μεγάλη πανελλαδική κινητοποίηση που οργανώνει το ΚΚΕ εδώ στην Αθήνα, αποκτούν ένα καινούριο νόημα και ένα καινούριο περιεχόμενο. Θα έλεγα ότι δε μοιάζουν με ό,τι προηγούμενα έχουμε κάνει. Παίρνοντας υπόψη σε ποια φάση είμαστε, τι προβλήματα αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Σε αυτές τις κινητοποιήσεις, με έναρξη βεβαίως από την Πρωτομαγιά, πρέπει να βγει ένα μήνυμα: Οτι ο λαός παίρνει θέση, ότι ο λαός κάνει επιλογή, ο εργαζόμενος λαός, ή όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του εργαζόμενου λαού. Και πριν από όλα, αυτοί που στο πετσί τους ζουν άμεσα την ταξική εκμετάλλευση, πρόσωπο με πρόσωπο, στη βιομηχανία, στα εργοστάσια. Πρέπει να πει ο λαός ότι είναι εδώ και είναι αποφασισμένος. Να μην υποκύψει στον αισχρό εκβιασμό της κυβέρνησης, στον αισχρό εκβιασμό της τρόικας της ΕΕ, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στον αισχρό εκβιασμό των καπιταλιστών, των καπιταλιστικών κέντρων, του ιμπεριαλισμού γενικότερα.

Εναν εκβιασμό, που απευθύνεται πολύ πρακτικά και άμεσα στον ελληνικό λαό, αλλά διευρύνεται και αγκαλιάζει σε αυτή τη φάση και άλλους λαούς της Ευρώπης. Ποιος είναι αυτός ο εκβιασμός; Είναι αυτός που λέει ότι: Δανειστήκαμε, χρωστάμε στους πιστωτές, μας έχουν στο χέρι οι πιστωτές, δεν έχουμε χρήματα να επιστρέψουμε τα χρέη μας, πρέπει να ξαναδανειστούμε, άμεσα, για τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια. Και πρέπει να τα ξεπληρώσουμε αυτά, γιατί διαφορετικά η Ελλάδα θα περάσει στη χρεοκοπία. Και χρεοκοπία σημαίνει στάση πληρωμών, σημαίνει σταματάνε να πληρώνουν τις συντάξεις, αυτά τα οποία ακούμε.

Μα, θα πει κάποιος καλοπροαίρετα, πού απευθύνεται το ερώτημα; Είναι ψέματα αυτό; Οτι η Ελλάδα έχει ένα μεγάλο χρέος, ότι έχει ελλείμματα; Είναι ψέματα ότι η Ελλάδα δανείστηκε - ποια Ελλάδα δηλαδή, οι κυβερνήσεις, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εναλλάξ, δανείστηκαν. Τι θα κάνουμε, δε θα πρέπει να δώσουμε τα χρέη; Οταν εσύ εργάτη, εσύ απλέ άνθρωπε, πας και δανείζεσαι, δεν πρέπει να τα επιστρέψεις τα χρέη;

Εμείς αυτό το λέμε εκβιασμό, όσο κι αν απηχεί μία πραγματικότητα. Και εμείς απαντάμε. Γιατί δανειστήκατε; Και για ποιο σκοπό δανειστήκατε; Γιατί ο φτωχός εργάτης, δανείζεται από τον φίλο, τον συγγενή, πάει και στην τράπεζα και αν έχει τις προϋποθέσεις θα του δώσει καμία καταναλωτική κάρτα, γιατί δεν μπορεί αλλιώς να επιβιώσει. Εσείς γιατί δανειστήκατε; Κι όταν δανειστήκατε, μας ρωτήσατε;

Δανειστήκατε για να ανεβάσετε τους μισθούς και τις συντάξεις; Για να φτιάξετε πανελλαδικά προγράμματα λαϊκής στέγης; Για να φτιάξετε λαϊκές κατασκηνώσεις; Για να διαμορφώσετε προϋποθέσεις για την Παιδεία και την Υγεία, για να μην πληρώνουμε ούτε φράγκο; Δανειστήκατε για να κάνετε έργο πανελλαδικής αντισεισμικής θωράκισης; Για να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα του νερού; Για να φτιάξετε υποδομές, που αφορούν τη ζωή μας, τη βελτίωση της ζωής του λαού; Δανειστήκατε για να εξασφαλίσετε την κοινωνική λαϊκή ευημερία, σήμερα, αύριο και στο μέλλον και αναγκαστήκατε να δανειστείτε; Tα δώσατε στο λαό;

Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος. Γιατί άδειασαν τα ταμεία, γιατί ο κρατικός προϋπολογισμός δεν μπορούσε να ισοσκελιστεί; Την απάντησή μας βέβαια, όσοι είστε μέσα σε αυτή την αίθουσα, την ξέρετε. Αλλά αυτή η απάντηση πρέπει να γίνει απλά κατανοητή, σε ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, που τη διαισθάνεται, την ξέρει, αλλά ταυτόχρονα το μπερδεύουν με τα εκβιαστικά διλήμματα.

Ο,τι τρύπες υπάρχουν σήμερα, στην ελληνική οικονομία, στα ταμεία, σε δάνεια κ.λπ., δημιουργήθηκαν μέσα στους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος. Βεβαίως, το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί ως σύστημα να δανείζεται, αλλά με το πολιτικό προσωπικό των κυβερνήσεων όλα αυτά τα δάνεια έγιναν ακριβώς για να διασφαλιστεί χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους, να διασφαλιστεί χρήμα για την κερδοφορία. Για να διασφαλιστεί, αν θέλετε, κι ένα μέρος του χρήματος να διοχετεύεται στην εξαγορά και στην ενσωμάτωση ενός τμήματος της εργατικής τάξης, ενός, γενικά, τμήματος του εργαζόμενου λαού.

Ο λαός δε χρωστάει τίποτα, όπως έχουμε πει. Αλλά ας πούμε, μας κάνουν και το ερώτημα: Ωραία, φταίμε εμείς - που δεν το λένε -, φταίει ο άλλος, φταίμε όλοι, κάνουν και το λαό συνένοχο. Ναι, αλλά, σου λέει, τώρα, τούτη την ώρα, στις 19 του μήνα, πρέπει να πληρώσω ένα ποσό. Και αυτό πρέπει να το ξοφλήσω. Γιατί αν δεν το πληρώσω τι θα γίνει; Εμείς αυτό το θεωρούμε εκβιαστικό δίλημμα. Και τέτοια εκβιαστικά διλήμματα έχει γνωρίσει η Ιστορία των λαών όλου του κόσμου από τότε που στις σύγχρονες συνθήκες, από πότε που έχουμε την αυγή του καπιταλισμού.

Για να μην πάω τώρα στα προηγούμενα συστήματα, τα εκμεταλλευτικά. Τέτοια συστήματα, τα εκμεταλλευτικά, τα έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα από τα πρώτα βήματα. Αν θέλετε κι από τη φάση εκείνη που ο καπιταλισμός είχε κάποια προοδευτικά στοιχεία, στο μέτρο που αντιπάλευε και συμβιβαζόταν ταυτόχρονα με τους γαιοκτήμονες, με τη φεουδαρχία, με τους θρόνους και τους βασιλιάδες κ.λπ.

Αυτός ο εκβιασμός δεν είναι καινούριος. Και αυτός ο εκβιασμός είναι πραγματικός. Αλλά αν ο λαός, ειδικά σήμερα, δεν το δει έτσι, ότι τον βάζουν σε εκβιαστικά διλήμματα, ακριβώς για να επαναληφθούν αυτά, όχι μετά από 10 χρόνια, αλλά για να επαναλαμβάνονται καθημερινά από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να του κόψουν τη δυνατότητα να χαράξει το δικό του δρόμο. Αν δεν το δει αυτό ως εκβιασμό, και αν δε δει τον πραγματικό του χαρακτήρα, τότε πραγματικά τα επόμενα χρόνια θα είναι άκρως δραματικά χωρίς καμία υπερβολή.

Γιατί να μη θυμηθούμε; Γιατί κοιτάξτε να δείτε, πάμε κι εμείς στο παρελθόν, όχι για να λέμε ψέματα, αλλά για να λέμε αυτό που είναι αλήθεια, και που είναι καταγραμμένο σε επίσημα στοιχεία, και τα πρακτικά. Το 1940, όταν έγινε η κυβέρνηση Τσολάκογλου, η ελληνική κυβέρνηση που ήταν το χερούλι των Γερμανών εδώ στην Ελλάδα, έφερε το εξής επιχείρημα - και μάλιστα το αναπαράγουν σήμερα και οι ιστορικές σχολές των πανεπιστημίων. Οτι, κοιτάξτε να δείτε, από το να έχεις έναν Γερμανό πρωθυπουργό, να έχεις μία κυβέρνηση με Γερμανούς, μπήκαν μπροστά κάποιοι Ελληνες, για να έχουμε μία ελληνική κυβέρνηση, θεωρώντας ότι έτσι κι αλλιώς οι Γερμανοί θα κυριαρχήσουν, ότι δεν υπήρχε δυνατότητα να νικηθεί ο γερμανικός φασισμός. Επομένως, καλύτερα μία ελληνική κυβέρνηση, που εν πάση περιπτώσει δε θα ήταν τόσο ξεπουλημένη όσο η ξενική κατοχή.

Και μετά έφυγε ο Τσολάκογλου, ήρθε ο Λογοθετόπουλος, και μετά ήρθε ο μπαμπάς Ράλλης. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί, λέει, καλύτερα ελληνική κυβέρνηση παρά γερμανική, ήταν κι αυτό ένα επιχείρημα. `Η, ακόμα, έλεγαν, όταν εμφανίστηκε ο ΕΛΑΣ ή όταν εμφανίστηκαν οι αντάρτικες ομάδες που στη συνέχεια οι κομμουνιστές έκαναν τον ΕΛΑΣ, έλεγαν το εξής πράγμα: Δεν υπάρχει μαζικό κίνημα αντίστασης, έναν Γερμανό θα σκοτώνετε, 500 Ελληνες θα σκοτώνονται για αντίποινα. Κι έτσι ήτανε. Μπορούσε κανείς να κάνει αυτήν την επιλογή; Μόλις σκότωναν έναν Γερμανό σκότωναν διπλάσιους. Μόλις σκότωνε ο ΕΛΑΣ έναν Γερμανό αξιωματούχο, έφερναν τον κόσμο στο Χαϊδάρι κι από κει στην Καισαριανή.

Μπορούμε να υποκύψουμε σε αυτούς τους εκβιασμούς; Τέτοιους εκβιασμούς θα τους αντιμετωπίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού και ιδιαίτερα τώρα. Κι όταν λέμε να αντισταθεί ο λαός στον εκβιασμό, εννοούμε το εξής πράγμα: Εννοούμε να το έχει καθαρό και με όλους τους πρόσφορους τρόπους, με όλες τις μορφές πάλης, να οργανώσει την ανάκαμψη και την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, να οργανώσει τη συμμαχία του εργατικού κινήματος με τους φτωχούς μικρούς επιχειρηματίες και τη φτωχή αγροτιά, με τα κινήματα των γυναικών και της νεολαίας, και να συστρατευθεί με το ΚΚΕ. Τη μόνη πολιτική δύναμη σήμερα που έχει καθαρή θέση για την κρίση και τη διέξοδο, ανεξάρτητα αν υπάρχει συμφωνία ή όχι σε όλα μαζί μας.

Τούτη την ώρα, αυτό που κρίνεται είναι με ποιον θα πάει για να γίνει πιο αποτελεσματικός ο αγώνας. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ μίλησε ο άνθρωπος με ειλικρίνεια και έβαλε με το δικό του τρόπο το δικό του εκβιασμό. Λέει, όχι διαφωνούμε, να μη μειωθούν οι μισθοί, δώστε πλήρη ελευθερία στις εργασιακές σχέσεις, εμείς δε θέλουμε μείωση των μισθών, θα είναι στάσιμοι, θα μείνουν ίδιοι, αλλά δε θέλουμε να μειώσουμε τους μισθούς. Ο άνθρωπος, από την πλευρά του, τα είπε πολύ ωραία. Αλλά πρέπει οι εργαζόμενοι να τα διαβάσουν ταξικά.

Τι είπε; Σκέφτηκαν οι βιομήχανοι το εξής πράγμα - το ίδιο λένε περίπου και άλλα τμήματα της πλουτοκρατίας, που μπορεί να έχουν ανταγωνισμό με άλλα τμήματα επίσης της αστικής τάξης -, λένε το εξής πράγμα: Ας πούμε ότι μειώνονται οι μισθοί, ένα με δύο τοις εκατό, τι έχω να κερδίσω;

Αντίθετα, αφήνοντας τους μισθούς ίδιους και βγάζοντας κάθε φραγμό και τα τελευταία υπολείμματα στις εργασιακές σχέσεις, θα κερδίσω δεκαπλάσια. Γιατί έτσι ανεβάζω το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Ετσι, αυτό το εμπόρευμα - όπως θεωρούν την ικανότητα του ανθρώπου για εργασία, είναι εμπόρευμα γι' αυτούς και μάλιστα το πιο πολύτιμο εμπόρευμα - σου λέει εγώ μπορώ να το κάνω ό,τι θέλω. Θα κερδίσω πολλαπλάσια, απ' το να του αφαιρέσω εκατό ευρώ το μήνα.

Εν τω μεταξύ του αφαιρώ με τη φορολογία, με το ΦΠΑ, και με μια σειρά άλλους τρόπους. Αλλά γιατί να του αφαιρέσω το μισθό, τι έχω να κερδίσω; Πόσα θα μαζέψω; Τίποτα δεν θα μαζέψω. Γιατί, εν τω μεταξύ, δεν θέλω να μαζέψω τα 130 δισ. που χρωστάμε - υποτίθεται - στις τράπεζες και τους δανειστές, θέλουν να μαζέψουν χρήμα, ρευστό, για να μπορέσουν να κινήσουν και τα δικά τους κεφάλαια που έχουν, με έναν τρόπο που να εξασφαλιστεί όχι απλώς η αποκατάσταση του ποσοστού κέρδους που είχαν πριν, αλλά πολύ περισσότερο. Γιατί αυτή είναι η ουσία.

Μπορεί, λοιπόν, ο εργαζόμενος να σταθεί μέσα απ' αυτόν τον εκβιασμό; Εδώ, όμως, τι υπάρχει; Χρειάζεται μια απάντηση όσο γίνεται περισσότερο μαζική από ποτέ. Ολοι μαζί πραγματικά. Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ολοι μαζί, αλλά σε συγκεκριμένη κατεύθυνση πάλης και δράσης. Εμείς, για παράδειγμα, συνοψίσαμε συνθηματικά τη θέση μας - το σύνθημα πάντα έχει και αφαιρέσεις, δεν μπορεί να δώσει τα πάντα -, καλύτερα να πτωχεύσει η πλουτοκρατία παρά να πτωχεύσει ο λαός. Αυτό είναι ένα σύνθημα.

Βεβαίως, ως σύνθημα, δεν απαντάει σε όλα, στο αν θα πτωχεύσει η πλουτοκρατία, πώς ο λαός και τι θα κάνει. Είναι μία γραμμή, είναι ένα σύνθημα δράσης, είναι μια οπτική αντιμετώπισης των προβλημάτων, που αν αυτό το πράγμα συνεγείρει εργατικές λαϊκές μάζες και εκφραστεί αυτό σε κάθε τόπο δουλειάς, στους δρόμους, στη γειτονιά, σε πολύμορφες κινητοποιήσεις, αποτελεί το πρώτο μπλοκάρισμα αυτής της κυρίαρχης πολιτικής και πρέπει να μπλοκάρουμε την κυρίαρχη πολιτική, και συνειδησιακά και πρακτικά. Αλλά αν συνειδησιακά δεν υπάρξει σήμερα μία χειραφέτηση του εργατικού, λαϊκού παράγοντα, τότε τα πράγματα θα γίνουν κυριολεκτικά απερίγραπτα.

Εμείς λέμε το εξής πράγμα ακόμη: Την Πρωτομαγιά και στις επόμενες κινητοποιήσεις που θα γίνουν, πρέπει ένα μεγάλο μέρος του εργαζόμενου λαού - θα θέλαμε όλο, αλλά όσο γίνεται μεγαλύτερο - να ξεκαθαρίσει το εξής πράγμα: Οτι, κύριοι, εμείς αποδεσμευόμαστε από την ψήφο που δώσαμε το 2009. Η ΝΔ, βεβαίως, έπεσε στο κατώτατο μεταπολιτευτικό της πεδίο. Το ΠΑΣΟΚ, καμιά 10.000 ψήφους κέρδισε παραπάνω σε σχέση με το 2004, που είχε τη μεγάλη ήττα.

Ομως, ο συσχετισμός δύναμης που διαμορφώθηκε σε σχέση με την αποχή και σε σχέση με το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ, επιτρέπει σήμερα και στην κυβέρνηση και στη ΝΔ να διαφωνούν μεταξύ τους για τα μέτρα, αλλά ταυτόχρονα να λένε ότι ο ελληνικός λαός έχει επιλέξει αυτήν την πολιτική. Εχει επιλέξει αυτήν τη στρατηγική όπου πρωταγωνιστής στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα, είναι τα μονοπώλια. Είναι το κεφάλαιο.

Αυτοί είναι πρωταγωνιστές. Από αυτούς εξαρτάται αν θα γίνουν επενδύσεις, πού θα γίνουν επενδύσεις, αν θα γίνει εξαγωγή κεφαλαίου στο εξωτερικό, αν θα γίνουν εξαγωγές εμπορευμάτων, αν θα έχουμε εισαγωγές κεφαλαίων για επενδύσεις, αν θα έχουμε εισαγωγές εμπορευμάτων. Αυτοί αποφασίζουν αν θα στείλουμε στρατό εδώ κι εκεί, αν θα έχουμε υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα, μέχρι αν θα κάνουμε ή όχι Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ελλάδα, για να ανέβει το κύρος της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές και να πουλήσουν και να αποκτήσουν πρόσβαση σε περισσότερες αγορές, είτε με μεγαλύτερο κύρος, είτε γιατί έχουν τη δυνατότητα να πουλήσουν τα προϊόντα τους.

Αν πάρουμε τα εκλογικά ποσοστά, βεβαίως, ο ελληνικός λαός - ανεξάρτητα πώς ερμηνεύει την ψήφο του - έχει εγκρίνει αυτήν την πολιτική. Εμείς, όμως, δε σκεφτόμαστε έτσι. Εμείς δε βλέπουμε τον ελληνικό λαό απλά σαν ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και ποτέ δε θα του πούμε "ήθελές τα κι έπαθές τα". Εμείς βλέπουμε τον ελληνικό λαό, ως εργάτες και μάλιστα κατά κλάδο, στην Κλωστοϋφαντουργία, στην Ενέργεια κλπ. Ως υπάλληλους σε υπηρεσίες, στο εμπόριο. Βεβαίως, ένα μεγάλο μέρος ανήκει και σε αυτόν τον τομέα στην εργατική τάξη. Ως κρατική υπαλληλία, με μια ιδιαίτερη θέση που κατέχει στον κρατικό μηχανισμό.

Βλέπουμε τους φτωχούς, τους μικρούς επιχειρηματίες, τα μικρομάγαζα - αυτά που κυρίως είναι έξω από τις κεντρικές λεωφόρους και τα μεγάλα εμπορικά κέντρα. Και βλέπουμε και τη φτωχή αγροτιά. Ετσι βλέπουμε τους ανθρώπους. Και σε καμιά περίπτωση, βεβαίως, δε λέμε ότι θα σταθούμε απέναντί σας, ανάλογα με την ψήφο. Αισθανόμαστε πλήρη υποχρέωση να τους υπερασπιστούμε. Πολιτικές ευθύνες, βεβαίως, έχουν. Αλλά αυτό δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην εγκατάλειψη, στη συμμόρφωση, στον οπορτουνισμό και στο ρεφορμισμό.

Εμείς ξεκινάμε απ' το ότι πρωταγωνιστής, παραγωγός του πλούτου είναι ο εργαζόμενος λαός, για να το πω έτσι, γενικά και λίγο σχηματικά. Αυτή η γραμμή σήμερα πρέπει να διαπεράσει το εργατικό, το γενικότερο λαϊκό κίνημα. Αυτή η γραμμή είναι που μπορεί να στρατεύσει σε πάλη, αυτή η γραμμή είναι που μπορεί να απαντήσει στα εκβιαστικά διλήμματα. Από εκεί και πέρα, μπορείς να καθορίσεις τους τρόπους δράσης, τις μορφές πάλης, τις επιλογές.

Δεύτερο. Βάζουμε ένα μεγάλο ζήτημα: Πώς θα δώσει την απάντηση ο λαός; Πώς θα τη δώσει; Η απάντηση που θα δώσει ο λαός, πρέπει να την οργανώσει από τα κάτω προς τα πάνω. Δεν μπορεί να περιμένει ο λαός από τα πάνω λύσεις. Πρώτα - πρώτα, δεν μπορεί να περιμένει λύσεις από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, πριν από όλα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Δεν μπορεί να περιμένει λύσεις από τους πρωταγωνιστές της εκμετάλλευσης, της ταξικής εκμετάλλευσης.

Δεν μπορεί, επίσης, να εναποθέσει τις λύσεις του σε άλλα πολιτικά κόμματα, τα οποία φαινομενικά πατάνε σε δυο βάρκες, αλλά όταν - και ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης - πατάς σε δυο βάρκες, αντικειμενικά βάζεις τορπίλη στο κίνημα. Πρέπει λοιπόν, να οργανώσει την πάλη απ' τα κάτω.

Και δε θα ήταν έτσι η κατάσταση αν, ας πούμε, η ΓΣΕΕ εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των εργατοϋπαλλήλων. Δε θα είχες αυτή την κατάσταση στην Ελλάδα αν, ας πούμε, η ΓΣΕΒΕΕ εξέφραζε αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των μικρών επιχειρηματιών, των μικρομάγαζων. Δε θα υπήρχε τέτοια κατάσταση αν η ΓΕΣΑΣΕ εξέφραζε τα συμφέροντα της φτωχής αγροτιάς - θα ήταν καλύτερη. Και πολύ περισσότερο, δε θα ήταν τέτοια η κατάσταση αν το ΚΚΕ ήταν πιο ισχυρό, με βάση τη λαϊκή επιλογή της ψήφου.

Επομένως, τα πράγματα σήμερα πρέπει να οργανώνονται απ' τα κάτω προς τα πάνω. Από εκεί πρέπει να αρχίσουμε. Αναμφισβήτητα, υπάρχει και το πάνω. Υπάρχει το ΚΚΕ, υπάρχει το ΠΑΜΕ, υπάρχει η ΠΑΣΥ, υπάρχει η ΠΑΣΕΒΕ, υπάρχουν μαζικές οργανώσεις αγωνιστικές - είτε πανελλαδικές, είτε τοπικές - υπάρχουν δυνάμεις ριζοσπαστικές, ενδεχομένως ασυγκρότητες, αδιαμόρφωτες,δε θεωρούμε ότι είμαστε μόνο εμείς οι κομμουνιστές - που οφείλουμε, όμως, να βοηθήσουμε να βγουν στην επιφάνεια.

Αλλά κυρίως η αλλαγή της κατάστασης, έρχεται απ' τα κάτω. Πώς; Οχι ο κάθε χώρος μόνος του, όχι η κάθε γειτονιά μόνη της, όχι το κάθε μικρομάγαζο μόνο του. Απ' τα κάτω, σε ενιαία πανελλαδική κοινή δράση και συντονισμό, με εξειδίκευση κατά χώρο και ακριβώς όλοι μαζί, χτυπάμε, όλοι μαζί. Που σημαίνει, για να ξεκινήσει αυτός ο χώρος απ' τα κάτω, κάποιους πρέπει να παραμερίσεις.

Στο πολιτικό επίπεδο πρέπει να παραμερίσεις τα κόμματα - ενόχους. Στο κοινωνικό επίπεδο πρέπει να παραμερίσεις συνδικαλιστικές μαζικές οργανώσεις, πανελλαδικές ή και δευτεροβάθμιες, οι οποίες δε θέλουν και άρα δεν μπορούν να βοηθήσουν να διαμορφωθεί ένα τέτοιο πανελλαδικό ρεύμα αντεπίθεσης.

Μα, θα μου πείτε, στις 19 του Μάη, λήγει το δάνειο. Ακούτε να δείτε. Θα τα βρουν τα λεφτά. Να σας πω κάτι; Μακάρι να έφταναν στο σημείο να μην μπορούν να σταθούν. Οταν οι επάνω δεν μπορούν να σταθούν, τότε οι κάτω μπορούν να πάρουν τις μεγάλες πρωτοβουλίες. Αλλά, θα σταθούν. Βεβαίως, έχουν προβλήματα. Τα προβλήματα που έχουν, είναι μεταξύ τους. Γιατί αυτό το επάνω, πρέπει να το δούμε καλύτερα.

Εδώ, μέσω της Ελλάδας - ή στο έδαφος της Ελλάδας, και τώρα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας - συντελούνται οξύτατοι ανταγωνισμοί και αντιθέσεις ανάμεσα σε κράτη - μέλη της ΕΕ, ανάμεσα στη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Κίνα, τη Ρωσία, αραβικά κεφάλαια. Αυτή είναι η ουσία. Μεταξύ τους υπάρχει ο ενιαίος πόλεμος κατά των λαών. Αλλά υπάρχει και μεταξύ τους ένας πόλεμος, ποια χώρα, ποιο κράτος, ποια αστική τάξη, είτε θα κερδίσει περισσότερα, είτε θα χάσει λιγότερα. Επομένως, ο πόλεμος αυτός υπάρχει.

Εμείς, έχουμε κανένα λόγο να πάμε σε αυτόν τον πόλεμο; Και να συστρατευτούμε με την ελληνική αστική τάξη; Σε καμιά περίπτωση! 'Η οι Γερμανοί να πάνε με τη γερμανική αστική τάξη ή οι Πορτογάλοι με την πορτογαλική αστική τάξη; Η απάντησή μας, πρέπει να είναι διαφορετική. Θα τα βρουν αυτοί.

Το ζήτημα, όμως, είναι ως εξής: Αυτοί θα τα βρούνε. Το θέμα είναι όμως, να μη βγουν τα λαϊκά δικαιώματα, κυριολεκτικά, γκρεμισμένα και να μη βγει ο λαός πληγωμένος και συνειδησιακά και όσον αφορά τα κοινωνικά του δικαιώματα. Και αν χάσει - δεν μπορεί να πει κανείς ότι μέχρι τις 19 του Μάη, μέχρι το τέλος του 2010, μπορεί ο λαός να πετύχει να μην τα χάσει όλα - αλλά να έχει χάσει όσο γίνεται λιγότερα. Να έχει μπλοκάρει τα μέτρα, να έχει ανοίξει την πόρτα προς τα μπρος.

Σήμερα στο Μαξίμου, έγινε μια δεξίωση, δεν ξέρω αν το είδατε στην τηλεόραση. Ο πρωθυπουργός δέχθηκε τους εταίρους, τους κοινωνικούς. Από τον Παναγόπουλο μέχρι τον πρόεδρο του ΣΕΒ, τον κ. Δασκαλόπουλο. Ηταν και ο κ. Πολυζωγόπουλος που συμπυκνώνει τη λεγόμενη ΟΚΕ. Εκεί ο πρωθυπουργός τούς ανήγγειλε, δεν ξέρω αν τους είπε και συγκεκριμένα μέτρα - πρέπει να τους είπε και συγκεκριμένα μέτρα - τους ανήγγειλε το νέο πακέτο μέτρων, που πιθανόν να το αναγγείλει την Κυριακή το βράδυ και όχι βέβαια σήμερα το βράδυ ή αύριο το βράδυ, γιατί θέλει να προλάβει και την Πρωτομαγιά, αλλά δεν μπορεί να προλάβει και την απεργία, γιατί είναι η συμφωνία με την τρόικα, που του λένε, τώρα θα υπογράψεις. Γιατί μπορούσε να το πάει και στις 6 του μήνα, μετά την απεργία στις 5. Αλλά εμείς θα προτείναμε να γίνει απεργία και στη συνέχεια, έχουμε και στις 15 το συλλαλητήριο.

Ερχεται, λοιπόν, καινούριο πακέτο μέτρων. ΦΠΑ, 23% θα το πάνε; Πέφτουν 50% οι αποζημιώσεις των απολυμένων. Πρώτη δόση. Ανεβαίνει το όριο των απολύσεων. Θεωρείται ότι ο 14ος μισθός έχει τελειώσει για τον ιδιωτικό τομέα - αυτά τουλάχιστον, αν θέλετε, είπαν και μερικοί που βγήκαν από το Μέγαρο Μαξίμου, θα δούμε. Και έχει μείνει ο 13ος, δηλαδή το επίδομα Πάσχα και αδείας, που ακόμη δεν έχει μπει η υπογραφή της κυβέρνησης.

Η Πρωτομαγιά, λοιπόν, η 5 του μήνα, κι ό,τι κι αν γίνει με τα δάνειά τους κ.λπ., πρέπει να σηματοδοτήσουν την αυτοτελή, την ανεξάρτητη παρέμβαση του λαού, πέρα από κάθε εκβιασμό. Αν οι εργαζόμενοι υποκύψουν σε αυτόν τον εκβιασμό, τότε έχει τελειώσει - ποτέ δεν τελειώνει, οι αγώνες θα ξαναγίνουν - αλλά θα έχει υποστεί το λαϊκό κίνημα μια μεγάλη ήττα. Οχι γιατί δε ματαίωσε τα μέτρα. Γιατί μπορεί να κάνεις αγώνες και να μην μπορείς να τα ματαιώσεις αύριο. Αλλά γιατί τους έδωσε τη δυνατότητα να πουν, "πήρα τα μέτρα και με τη δικιά σας συμφωνία".

Για να δούμε αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι, γιατί έγινε γνωστή η Πρωτομαγιά; Βεβαίως, μπορεί και πριν την Πρωτομαγιά και μετά την Πρωτομαγιά στο Σικάγο να έγιναν και μεγαλύτερες κινητοποιήσεις και με περισσότερο αίμα, αλλά πάντα στην Ιστορία, ξέρετε, κάποιες μέρες, κάποια γεγονότα είναι καθοριστικά και ενώ υπήρχαν και σημαντικοί αγώνες πριν.

Τι σηματοδότησε η Πρωτομαγιά. Οχι μόνο το εργατικό αίμα. Γιατί χύθηκε και μετά ακόμη περισσότερο εργατικό αίμα. Είναι η περίοδος εκείνη που η εργατική τάξη - ή, ένα τμήμα της εργατικής τάξης - συνειδητοποιεί το εξής πράγμα: Διαμορφώνεται η μεγάλη, σύγχρονη, της εποχής εκείνης, βιομηχανία. Μηχανήματα, μηχανοποίηση - βεβαίως, σε σχέση με σήμερα, ήταν μηδέν τότε αλλά, εν πάση περιπτώσει, σκεφτείτε πώς ήταν η κατάσταση σε σχέση με πριν. Που σημαίνει ότι όλες αυτές οι εξελίξεις της τεχνολογίας, της επιστήμης, που γίνεται βεβαίως με μοχλό τους καπιταλιστές, ανεβάζει, διευρύνει και επιταχύνει αυτό που λέμε τις ανθρώπινες ανάγκες.

Διαμορφώνει ένα νέο πεδίο ανθρώπινων αναγκών. Και εκεί που δούλευαν οι άλλοι 12 ώρες και 13 - και μιλάμε για τις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, γιατί στην Αφρική και Ασία έχουμε ακόμη μορφές δουλειάς του 19ου αιώνα, αλλά μιλάμε για αυτό το σύγχρονο της εποχής καπιταλιστικό κόσμο. Και οι ανθρώπινες ανάγκες είναι τέτοιες - καταλαβαίνει ότι δε μπορεί να ζήσει, δεν αντέχει να ζει όπως πριν - και αυτές οι ανθρώπινες ανάγκες πρέπει να ικανοποιηθούν. Δίνει τη μάχη και το εργατικό κίνημα, σταδιακά, παίρνει κατακτήσεις - σε αυτές τις χώρες, ξαναλέω, όχι παγκόσμια και παντού. Ο καπιταλισμός δεν τα δίνει όλα και παντού. Παίρνει και το 8ωρο, παίρνει και τις Συλλογικές Συμβάσεις και μια Ασφάλιση κλπ.

Για να δούμε τώρα. Χρειάζονται νέου τύπου πια και εντελώς διαφορετικού τύπου εργατικές Πρωτομαγιές; Ναι, χρειάζονται. Γιατί σήμερα, έχεις και το πρόβλημα ότι σε πάνε πίσω, σου παίρνουν πίσω αυτά που σου έδωσαν. Και στα έδωσαν γιατί πιέστηκαν ή ορισμένα πράγματα στα έδωσαν γιατί δε μπορούσαν να κάνουν αλλιώς - ήθελαν μια πιο μορφωμένη και όχι πλήρως εξουθενωμένη εργατική τάξη, όπως το 19ο αιώνα, που για να παράγει χειριζόταν μηχανές. Σου έδωσε γιατί υπήρχε το σοσιαλιστικό σύστημα και ασκούσε μεγάλη πίεση. Σου έδωσαν και για να σε ματώσουν και να σε εξαγοράσουν, να εξαγοράσουν αυτές τις κατακτήσεις με την ψήφο, με την αυταπάτη. Εχεις λοιπόν ένα, ότι σου παίρνουν, σε μια περίοδο που οι ανθρώπινες ανάγκες τρέχουν πολύ μπροστά.

Το 8ωρο είναι ξεπερασμένο αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι. Εντελώς ξεπερασμένο. Δεν έχει νόημα σήμερα το 8ωρο - με την έννοια ότι είναι ξεπερασμένο. Γιατί σήμερα η παραγωγικότητα της εργασίας έχει ανέβει έτσι που μπορείς και σε έξι και εφτά ώρες, να παράγεις πολύ περισσότερα από ό,τι παρήγαγες χτες.

Σήμερα, ο τομέας της Υγείας και τα σύγχρονα μέσα στην επιστήμη και ιδιαίτερα όταν υπάρχει χρόνια πρόβλεψη, πρωτοβάθμια, σου δίνει τη δυνατότητα να γιατρευτείς από ασθένειες που κάποτε τις έλεγαν "έξω από δω". Και σήμερα έχουμε ξανά, φυματίωση, ξανά εκείνο και το άλλο. Δηλαδή, εδώ μπαίνει το ζήτημα: Σου παίρνουν αυτά που σου πήραν και τα οποία ήταν ξεπερασμένα για το σύστημα και η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που μπορείς να αποσπάσεις και σε αυτό που σου δίνουν είναι τεράστια.

Και σου βάζουν τον εκβιασμό: Θα διαλέξεις ανάμεσα στο να δουλεύεις τέσσερις μέρες τη βδομάδα ή τίποτα. Ανάμεσα στο να είσαι στο μηδέν ή να παίρνεις 500 ευρώ. Αυτό το εκβιαστικό δίλημμα και μόνο, δείχνει το εξής πράγμα: Οτι όχι μόνο δεν μπορεί ο λαός να έχει εμπιστοσύνη πολιτική σε αυτά τα κόμματα αλλά ο λαός πρέπει να πάει πιο βαθιά και να απορρίψει στη συνείδησή του το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτή είναι η ουσία. Αυτό το ζήτημα βάζουν σήμερα στο λαό.

Μα θα μου πείτε, σήμερα είναι δυνατόν να ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα; Το που πρέπει να πάει ο λαός δεν καθορίζεται από το αν μπορεί σήμερα, εδώ και τώρα να γίνει. Εδώ και τώρα πάντως παίρνονται τα αντεργατικά μέτρα. Μιλάμε για πρωτοφανή βαρβαρότητα στη μεταπολιτευτική περίοδο, για να μην πούμε στην μεταπολεμική. Βαρβαρότητα ακόμα και για τα μέτρα της Ελλάδας, που για διάφορους λόγους οι κατακτήσεις των εργαζομένων ήταν πολύ πιο πίσω απ' ό,τι ήταν στη Δυτική Ευρώπη.

Αλλά, πάλι δεν μπορείς να διαλέξεις. Αυτοί διαλέγουν. Αν σε βάλουν εσένα να διαλέξεις ανάμεσα στη μισοεργασία και την ανεργία, πάλι αυτοί θα διαλέξουν για σένα. Αυτό το ζήτημα βάζουμε. Οτι αυτή τη στιγμή δεν πρέπει να υπάρξει εργάτης προοδευτικός, καταρχήν κομμουνιστής, καταρχήν φίλος του Κόμματος, καταρχήν συμπαθών προς το Κόμμα εργάτρια, αλλά και προοδευτικός άνθρωπος, ριζοσπαστικός που να μην προσπαθήσει πια να καταλάβει τι σημαίνει καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Αυτό δε σημαίνει ότι την άλλη μέρα γίνεται επανάσταση. Αλλά αυτό σημαίνει ότι ο λαός βγαίνει στο προσκήνιο. Και στο προσκήνιο θα βγει με όλους τους τρόπους. Με το μπλοκάρισμα των μέτρων στα εργοστάσια, με τη συνειδησιακή χειραφέτηση - όσο γίνεται - με το να πετάξει από πάνω του τους εκβιασμούς. Να φοβηθεί την υποταγή σε αυτούς τους εκβιασμούς. Δε θα έχει, με συγχωρείται, πάτο το καζάνι. Εχει τελειώσει. Και έχουμε ιστορία. Για δείτε πού είναι το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ; Πού βρίσκεται στη Γερμανία, στη Μεγάλη Βρετανία; Πού βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή του ιμπεριαλισμού, στην κορυφή της πυραμίδας; Δεν υπάρχει, σύντροφοι. Βεβαίως, δυνάμεις που σκέφτονται ταξικά υπάρχουν. Αλλά αυτό που λέμε εργατικό κίνημα ικανό έστω να αντισταθεί - πολύ περισσότερο να αντεπιτεθεί - δεν υπάρχει.

Για να βγάλουμε λοιπόν τώρα μερικά συμπεράσματα για να δούμε και τις δικές μας υποχρεώσεις. Ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, κατάφερε - και εδώ να το ομολογήσουμε - πριν το εργατικό, επαναστατικό κίνημα το συνειδητοποιήσει πλήρως, πριν το καταλάβει, με σχέδιο, με μέτρα, με μέσα να διαλύσει κυριολεκτικά και να νικήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, όλο τον 20ό αιώνα, το εργατικό κίνημα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, τις ισχυρές. Δε λέω το ανεπτυγμένες μόνο, και ισχυρές ταυτόχρονα.

Θα ήταν τέτοια η κατάσταση στην Ευρώπη αν είχες ένα γερμανικό ισχυρό ταξικό κίνημα, αντί να έχεις συνδικάτα που παζαρεύουνε τις απολύσεις και συνεννοούνται ποιους θα απολύσουν πρώτους και να συμφωνούν και να λένε "και τελευταίες τις εργαζόμενες μητέρες". Κάνουν τη χάρη στις εργαζόμενες μητέρες να απολύονται τελευταίες, να απολύονται πρώτα οι άνδρες κτλ. Θα ήταν ίδια η κατάσταση αν είχες ένα πραγματικά γνήσιο γαλλικό ταξικό κίνημα; Αν είχες ένα τέτοιο κίνημα στη Μεγάλη Βρετανία, θα ήταν καλύτερη η κατάσταση. Αν θέλετε και το πανευρωπαϊκό κίνημα αντίστασης.

Ελαχε, όπως το λέει και ο κ. Παπανδρέου, "έλαχε να σώσω την Ελλάδα τώρα". Δεν έλαχε όμως τυχαία, στην Ελλάδα, το Κομμουνιστικό Κόμμα να αντέξει τις πολλές επιθέσεις οπορτουνισμού και ρεφορμισμού και να δώσει τη μεγάλη μάχη το 1991 στις πιο δύσκολες συνθήκες. Στην Ελλάδα, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, με όλα τα προβλήματα που έχει, πρόβαλε από τις μεγαλύτερες αντιστάσεις σε όλη την Ευρώπη. Δεν κυριαρχεί. Και δεν είναι τυχαίο στην Ελλάδα - και γι' αυτό τρώγεται και η τρόικα - το ποσοστό των ελαστικών εργασιακών σχέσεων έχει περάσει λιγότερο και τα αντεργατικά μέτρα έχουν περάσει λιγότερο σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης.

Και να μην παραπλανιόμαστε γιατί η Γερμανία ή η Μεγάλη Βρετανία μπορεί να έχει λίγο καλύτερο σύστημα Υγείας. Αυτοί ξεκίνησαν από πολύ πιο ψηλά από μας και σήμερα μας προσεγγίζουν. Μην το δούμε απόλυτα, να το δούμε σχετικά. Ποιοι έχουν χάσει περισσότερο. Και έχουν χάσει οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί εργάτες πολύ περισσότερο απ' ό,τι οι Ελληνες. Και αυτό είναι καρφί στα μάτια τους. Μπορεί να είναι ένας λόγος αυτό που λένε μεταξύ τους ότι καθυστέρησε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να πάρουν έγκαιρα μέτρα. Γιατί εκεί κάνουν την αυτοκριτική τους, ότι δεν πήραν έγκαιρα τα αντεργατικά μέτρα.

Ενας όμως από τους βασικούς λόγους που δεν πήραν έγκαιρα μέτρα είναι γιατί φοβούνταν. Γιατί δέχονταν την πίεση ενός κινήματος που κράτησε ή αύξησε ορισμένα αντιιμπεριαλιστικά, αντιμονοπωλιακά στοιχεία που δεν είναι τα ίδια στην Ευρώπη. Βεβαίως, δεν μπορεί το ελληνικό κίνημα να παίξει πανευρωπαϊκά τον ίδιο ρόλο. Είμαστε μια μικρή χώρα. Τον ίδιο ρόλο μπορεί να παίξει στη Γαλλία, στη Γερμανία κτλ. Αλλά ένας λόγος παραπάνω.

Και έτσι πρέπει να σκεφτούν και οι Ισπανοί κομμουνιστές, και οι Γάλλοι κομμουνιστές. Και λέω κομμουνιστές, δε λέω κόμματα. Δεν το λέω τυχαία. Οι Γερμανοί κομμουνιστές έτσι πρέπει να σκεφτούν. Οτι έχουμε υποχρέωση, ειδικά τώρα, ειδικά σε αυτή την κρίση, η οποία και αν ξεπεραστεί θα είναι αναιμική και θα ξαναχτυπήσει πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι φανταζόμαστε, να πετύχουμε αυτό που λέμε την ανάκαμψη του κινήματος. Αυτός είναι όρος και για να μην περάσουν όλα τα μέτρα.

Τέλος, ο βασικότερος όλων των όρων - γιατί εδώ που τα λέμε, το να έχεις μόνο αιτήματα αμυντικά, το να διεκδικείς μόνο τη βελτίωση της θέσης, αυτό και αν έχει ξεπεραστεί... Η εμπειρία έχει δείξει το εξής πράγμα. Οτι οι μεγάλες κατακτήσεις των λαών, το 19ο αιώνα, στο τέλος του και στον 20ό, πάρθηκαν πίσω. Γιατί όταν ο πρωταγωνιστής, η εξουσία, όταν έχεις καπιταλισμό, όταν όλη η κοινωνία οργανώνεται με βάση το κέρδος, τότε έχει τη δυνατότητα - πολλές φορές και χωρίς μέσα καταστολής - αλλά με μια σειρά μέσα, να στα παίρνει πίσω. Και η απόσταση ανάμεσα στις ανάγκες και σε αυτό που παίρνεις θα γίνεται μεγαλύτερη. Επομένως, οφείλουμε σήμερα αυτό το εργατικό, λαϊκό κίνημα να αποκτήσει αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή και αν θέλετε στην ουσία αντικαπιταλιστική συνείδηση.

Και για μας ποτέ άλλοτε στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν ήταν επίκαιρο το θέμα που βάζει το ΚΚΕ, το θέμα ότι η ταξική πάλη, που πρέπει να δυναμώσει, πρέπει να έχει κατεύθυνση. Κάπου πρέπει να κατευθύνεται. Δεν μπορείς γενικώς να κάνεις μία ταξική πάλη. Βεβαίως, μπορείς να πεις: "Τώρα να διεκδικήσω αυξήσεις, να παρεμποδίσω απολύσεις καθημερινά". Δεν μπορείς να αποσπαστείς από αυτό που καθημερινά τρώει τον εργαζόμενο. Αλλά πρέπει να έχεις και σκοπό.

Αλλά και γιατί απέναντί σου, οι άλλοι έχουν σκοπό, τη μακροημέρευση του καπιταλιστικού συστήματος, το τσάκισμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Και μάλιστα αυτό το σκοπό, σήμερα, τον προβάλλουν έχοντας και ένα ατού στα χέρια τους: Τη νίκη της αντεπανάστασης στις χώρες του σοσιαλισμού. Τι θα κάνουμε εμείς οι κομμουνιστές; Θα σταυρώσουμε τα χέρια και θα πούμε "δεν έχουμε τη δύναμη";

Σήμερα ακριβώς, λοιπόν, όχι μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα - γιατί το έκανε και θα το κάνει - αλλά και η εργατική τάξη, το εργατικό-λαϊκό κίνημα, η κοινωνική συμμαχία, το κοινωνικό πολιτικό μέτωπο που πρέπει να γίνει, πρέπει να βάλει το ζήτημα της εξουσίας ως έκβαση της ταξικής πάλης. Πότε; Δεν μπορούμε να βάλουμε χρονολογία.

Βεβαίως, εμείς ως Κόμμα το έχουμε πει καθαρά. Η απάντηση είναι ο σοσιαλισμός. Ενας σοσιαλισμός που δε θα είναι η επανάληψη του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Ενας σοσιαλισμός ο οποίος, οπωσδήποτε, πρέπει να κρατήσει όλη την πολύτιμη πείρα του σοσιαλιστικού συστήματος που γνωρίσαμε και τον αναντικατάστατο ρόλο και τη θετική του προσφορά. Αλλά ταυτόχρονα και ένας σοσιαλισμός που έχει διδαχθεί από τα σοβαρά λάθη που έγιναν στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που, αν θέλετε, στο πρώτο πείραμα μπορεί κανείς να βρει και μια δικαιολογία, στο δεύτερο όμως δεν μπορεί να βρει.

Θα μου πείτε, όλος ο κόσμος είναι έτοιμος να έρθει στο σοσιαλισμό; Οχι. Αλλά εμείς του λέμε το εξής πράγμα: Ακούστε να δείτε, εμείς μπορούμε να βρούμε έναν κοινό τόπο να συναντηθούμε πριν απ' όλα με την εργατιά που δεν έχει να χάσει τίποτα, μόνο τις αλυσίδες της - που έλεγε και ο Μαρξ και αυτό ισχύει, μόνο που σήμερα οι αλυσίδες είναι πιο σύγχρονες από την εποχή του - αλλά τουλάχιστον θα έρθεις να παλέψουμε για μία κοινωνία στην οποία η εξουσία θα είναι εργατική, λαϊκή, και στην οποία δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, θα έχει αυτό, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Οπου δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση, θα έρθει η συνεταιριστικοποίηση. Οπου θα έχει τον εργατικό, λαϊκό έλεγχο από κάτω. Θα είναι μία κοινωνία δίχως επιχειρηματίες, δίχως καπιταλιστές, δίχως μονοπώλια.

Πίσω από αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε. Γιατί θα μπούμε στο φαύλο κύκλο. Σε αυτό το δρόμο μπορείς να έχεις και κατακτήσεις. Οταν φοβούνται ότι θα τους τα πάρεις όλα, μπορεί να σου κάνουν και κάποια παραχώρηση. Αλλά πρέπει να έχεις στόχο. Αλλιώς το κίνημα θα έχει εξάρσεις, θα έχει ξεσπάσματα και θα ξεφουσκώνει αργά ή γρήγορα.

Τέλος, υπάρχει ένα ζήτημα, το οποίο δεν πρέπει να το δούμε σαν ζήτημα που αφορά τους κομμουνιστές. Ο σύγχρονος αντικομμουνισμός. Και το ξεκαθαρίζουμε. Είμαστε αντικαπιταλιστές, επομένως καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να υπάρχουν και αυτοί που ταξικά είναι αντισοσιαλιστές. Αντικομμουνιστές, με την έννοια ότι υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα έναντι του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού. Βεβαίως, αυτούς δεν τους λέμε αντικομμουνιστές, αυτοί είναι καπιταλιστές.

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι επίσης έχουν φόβο απέναντι στο σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό. Μην τους πάρουμε τα σπίτια... Ελπίζω να μη λένε ότι θα τους πάρουμε και τις γυναίκες που λέγανε παλιά και τις κάνουμε κοινωνική ιδιοκτησία... Που έχουν επιφυλάξεις ή που έλκονται από αυτό το σύστημα, αλλά φοβούνται την πάλη για την ανατροπή και τη σύγκρουση. Υπάρχουν. Δε θα τους πούμε αντικομμουνιστές. Υπάρχουν, αν θέλετε, κι άνθρωποι οι οποίοι υιοθετούν αμάσητα ό,τι τους λένε, για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Αν είναι εργάτες, αν είναι φτωχά λαϊκά στρώματα δε θα τους πούμε αντικομμουνιστές. Ακόμα κι αν υιοθετούν τις πιο ακραίες θέσεις κατά του Κόμματος.

Αλλά υπάρχει ο αντικομμουνισμός ο κρατικός, ο πολιτικός, ο οργανωμένος πια, όχι από παράκεντρα, αλλά είναι μέρος του κρατικού συστήματος. Αυτός ο αντικομμουνισμός πρέπει να αποκρουστεί. Και, κυρίως, δεν πρέπει να αφήσουμε να δηλητηριάσει εργάτες και νέους ανθρώπους.

Ξέρετε, σήμερα, συζητώντας με τα παιδιά της ΚΝΕ, μου λέγανε, ετοιμάζονται οι φοιτητικές εκλογές και βγαίνουν τα παιδιά της ΚΝΕ και λένε για την κρίση, τη διέξοδο, τα αντιλαϊκά μέτρα, για την Παιδεία, τα αντιλαϊκά μέτρα, τη Μπολόνια, τη Λισαβόνα, κλπ. Δυστυχώς, παιδιά οργανωμένα από το ΠΑΣΟΚ ξέρετε ποιο σύνθημα φωνάζουν: "Είτε με το σφυρί είτε με το δρεπάνι εσείς σκοτώσατε τον Μπελογιάννη". Αναπαράγοντας τα δημοσιεύματα του "Βήματος", που λέει ότι αφού το Κόμμα έστειλε τον Μπελογιάννη στην Ελλάδα εμείς τον σκοτώσαμε. Δηλαδή, τι θέλει να πει. Μην παλεύετε για να μη σας σκοτώσουν. Και βεβαίως κουβέντα για το τι είπε ο Νίκος Μπελογιάννης που έλεγε ανυπομονώ να έρθω στην Ελλάδα, ό,τι και αν μου προκύψει. Και γι' αυτό υπάρχουν οι κομμουνιστές. Γιατί υπάρχουν; Για τα εύκολα, για τα σαλόνια, για τα κοινοβούλια;

Και σκεπτόμουν, όταν μου το είπαν. Από τη μια μεριά θύμωσα, αλλά και από την άλλη είπα να πάρει η ευχή, κοίταξε πώς δηλητηριάζουν αυτά τα παιδιά. Που οι γονείς τους μπορεί να τα έστειλαν πανεπιστήμιο, με τα φροντιστήρια, άδειασαν τις τσέπες, και μπορεί πολλά από αυτά να είναι άνεργα. Πόσους να ρουσφετολογήσουν και τα κόμματα εξουσίας; Δεν μπορούν να ρουσφετολογήσουν και όλο τον κόσμο.

Και κοίταξε, τι υιοθετούν; Ενα θέμα που ούτε το ξέρουν. Τι να απαντήσουμε τώρα εμείς; Λέω στα παιδιά της ΚΝΕ, βεβαίως χρειάζεται απάντηση αλλά η συζήτηση πρέπει να πάει κρίση, διέξοδος, ποιος θα πληρώσει. Γιατί έγινε το δημόσιο χρέος, αυτά. Αυτό αποδεικνύει και το εξής πράγμα: Οτι καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν διεργασίες μέσα στο λαό. Αυτό το καταλαβαίνει το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το καταλαβαίνει και ο Καρατζαφέρης, που έλεγε να έρθει το ΔΝΤ και τώρα επικρίνει.

Το καταλαβαίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι πότε ευρωλάγνοι και πότε τάχα, ας πούμε, δεν είναι. Που ανακάλυψαν ότι ο παγκόσμιος μπαμπούλας είναι το ΔΝΤ και χτυπάνε το ΔΝΤ για να αθωώσουν το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Που υιοθετούν, αν θέλετε, καταλήψεις, αλλά όταν οι μορφές πάλης βγάλουν στην επιφάνεια τη σύγκρουση κεφάλαιο - εργασία τότε λένε ότι είναι παρεμπόδιση, να φύγει το "Ζενίθ", δεν είναι καλή μορφή πάλης. Το Δεκέμβρη του 2008 ήταν μορφές πάλης. Αυτά που γίνονταν. Και δεν είναι μορφή πάλης να καταλάβεις εργοστάσια. Δεν είναι μορφή πάλης να παρεμποδίσεις τους εφοπλιστές, οι οποίοι όποτε θέλουν παίρνουν τα καράβια από τα νησιά. Τα νησιά τα σκέφτονται κάθε καλοκαίρι, όπως ξέρετε, οι εφοπλιστές. Δεν τα σκέφτονται το χειμώνα, όταν δεν έχει συγκοινωνία.

Βλέπετε λοιπόν ότι σήμερα συζητιούνται όχι μόνο κάποια αιτήματα, συζητιέται η κατεύθυνση του κινήματος και οι μορφές πάλης, και η κλιμάκωση της πάλης και η προετοιμασία της πάλης και το ζήτημα της εξουσίας. Η Πρωτομαγιά και όλες οι επόμενες κινητοποιήσεις πρέπει να βοηθήσουν στο να ανοίξει η συζήτηση μέσα στο λαό. Αυτός ο δρόμος ή ο άλλος. Ο δρόμος που χαράζει η σημερινή εξουσία των μονοπωλίων ή ο δρόμος της εργατικής, της λαϊκής εξουσίας, ο δρόμος του σοσιαλισμού λέμε εμείς.

Αυτό δεν είναι πολυτέλεια σήμερα. Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι όταν οξύνονται τα προβλήματα, τότε, ελαχιστοποιώ τους στόχους, τους κάνω μίνιμουμ. Μα αυτοί έχουν μια ολόκληρη στρατηγική που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Αυτό που τους πονοκεφαλιάζει τώρα είναι το εξής, αυτό που είπα και προηγούμενα: Θα μειώσουν τους μισθούς ή θα πάνε σε εντελώς ελεύθερες τις εργασιακές σχέσεις και χωρίς συλλογικές διαπραγματεύσεις. Εχουν εναλλακτικές λύσεις, πάρα πολλές στα χέρια τους.

Ο λαός όμως εναλλακτικές λύσεις διαχείρισης δεν έχει. Μόνη εναλλακτική λύση που έχει είναι η ανάκαμψη, η αναγέννηση, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να μπλοκάρει, να παρεμποδίζει και πάνω από όλα να διαμορφώνει καθαρή αντίληψη, αν θέλει να φτάσει στο έπακρο τον αγώνα που θα τον βοηθήσει να έχει καθαρή αντίληψη για τον ποιο δρόμο πάλης και για ποια εξουσία πρέπει να παλεύει.

Εμάς αυτή είναι η απάντησή μας. Από εκεί και πέρα, σε κάθε πρόβλημα, έχουμε και επιμέρους θέσεις κλπ. όσες θέλεις. Και μας ενδιαφέρει να έχουμε συγκεκριμένες θέσεις γιατί τότε μπορεί να καταλάβει ο λαός την αντιπαράθεση. Αλλά σήμερα κρίνονται γραμμές, κρίνονται στρατηγικές. Στρατηγικά δουλεύει ο αντίπαλος και στρατηγικά πρέπει να απαντήσουμε.