«Το πολιτικό σύστημα μπορεί να διασωθεί μόνο αν το ίδιο αναλάβει πρωτοβουλίες "ν' αρνηθεί τον εαυτό του"» σημειώνει σε δήλωση που έκανε σε κυριακάτικη εφημερίδα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Εξηγώντας τι εννοεί, αναφέρει ότι χρειάζεται ν' αλλάξουν «νόμοι, διαδικασίες, λειτουργίες που το στιγματίζουν στη συνείδηση των πολιτών» κτλ. επιβεβαιώνοντας ότι καημός και αποστολή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων παραμένει η χειραγώγηση και ενσωμάτωση των εργαζομένων στο σύστημα, η ίδια η σωτηρία του συστήματος του κεφαλαίου. Οπως και οι συνοδοιπόροι του (από κάθε πολιτικό και συνδικαλιστικό χώρο που στηρίζει τον ευρωμονόδρομο), ο Γ. Παναγόπουλος αναγνωρίζει την ανικανότητα του συστήματος να εξουδετερώσει τους κραδασμούς και την αυξανόμενη λαϊκή οργή. Πού προσανατολίζει όμως τον προβληματισμό και την κινητικότητα στην οποία όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι βρίσκονται; Στην αλλαγή «νόμων» και «διαδικασιών». Ζητά να «αποδοθεί δικαιοσύνη εδώ και τώρα για κάθε αξιωματούχο (πολιτικό, κρατικό, επιχειρηματία κ. ά.) που διασπάθισε δημόσιο χρήμα». Κουβέντα δε λέει για το ποιος και πώς άδειασε τα κρατικά ταμεία. Γιατί αυτά δεν άδειασαν από τα λαμόγια, τις κουρτίνες στα γραφεία, και άλλα τέτοια. Αδειασαν από τις φοραπαλαγές του κεφαλαίου και τις γενναίες κρατικές επιδοτήσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες στο όνομα της ανάπτυξης. Ως και για τις εξαγωγές κεφαλαίων τους επιδοτούν. Αλλά είπαμε πασχίζει για τη σωτηρία της εκμετάλλευσης γι' αυτό και τα επιχειρήματα αποπροσανατολισμού. Ετσι λοιπόν ούτε κοροϊδεύει, ούτε υποτιμά τη νοημοσύνη των εργαζομένων. Αυτό που είναι αναμφισβήτητο είναι ότι οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι συνειδητοί υποστηρικτές της αντεργατικής πολιτικής και μάλιστα πολύτιμοι για το κεφάλαιο γιατί εμφανίζονται με την «προβιά» του υποστηρικτή της εργατικής τάξης.
Αδιάψευστος μάρτυρας της απήχησης της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ για έξοδο από την κρίση σε ρήξη με τα μονοπώλια, με ορίζοντα τη λαϊκή εξουσία, είναι η λυσσαλέα και οργανωμένη επίθεση που δέχεται από τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ. Οταν υποχρεώνονται να αφιερώσουν τα κύρια άρθρα των κυριακάτικων εκδόσεών τους προκειμένου να συκοφαντήσουν τη δράση του ΚΚΕ, δε χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να αντιληφθεί κανείς ότι το ΚΚΕ μπαίνει στο στόχαστρο των «οργάνων» της πλουτοκρατίας, ακριβώς γιατί δεν μπαίνει στη λογική που θέλουν. Γιατί συνεχίζει να προβάλλει την πολιτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων ως μοναδικής οριστικής διεξόδου από την κρίση, υπέρ του λαού. Συνεχίζει να παλεύει ώστε να οργανωθεί ο λαός στη δική του συμμαχία, να ορθώσει το ανάστημά του. Τα επιχειρήματά τους είναι αντάξια του φόβου που τους διακατέχει. Τη στιγμή που εξαπολύουν την πιο βάρβαρη επίθεση σε βάρος του λαού και σαρώνουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις δεκαετιών, έχουν το θράσος να κατηγορούν το ΚΚΕ για «ακραίες πράξεις» που τάχα «δοκιμάζουν τα όρια του νόμου». Επειδή ακριβώς καλεί το λαό να αγωνιστεί για τα δικά του συμφέροντα. Τη στιγμή που παραβιάζουν οι ίδιοι το Σύνταγμα, όπως με το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα μετατροπής της «κύρωσης» της συμφωνίας με ΕΕ - ΔΝΤ σε απλή ενημέρωση, και το κάνουν όταν πρόκειται να αφαιρέσουν στοιχειώδη δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα από το λαό, επιχειρούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου φωνάζοντας με όλη τους τη δύναμη «το ΚΚΕ δεν σέβεται το Σύνταγμα»... Είναι σίγουρο ότι και αυτή τη φορά θα σπάσουν τα μούτρα τους. Οι εργαζόμενοι, όπως φάνηκε από τις πρόσφατες μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις, δείχνουν πως έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να οργανώσουν το δικό τους μέτωπο, ότι η μόνη εναλλακτική λύση είναι η λαϊκή εξουσία.
Ενώ όλοι ξέρουν πως το έγκλημα στη «Μαρφίν» που στοίχισε τη ζωή τεσσάρων ανθρώπων έγινε τουλάχιστον μιάμιση ώρα αφότου είχε τελειώσει η πορεία του ΠΑΜΕ σε μερικά «σάιτ» παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και επιχειρούν με ψέματα να εμπλέξουν το ΚΚΕ. Στήνοντας ως και φωτογραφίες με σφυροδρέπανα, για να κάνουν το ψέμα αληθινό. Να υποθέσουμε πως οι τάχα άσχετοι επιχειρούν και μ' αυτό τον τρόπο να συνεχίσουν την προβοκάτσια;