ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 11 Μάη 2010
Σελ. /40
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Δεν παίρνει γιατρειά

Την αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος να αντιμετωπίσει τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του, αλλά και την αύξηση της λαϊκής οργής που προκαλεί, επιβεβαιώνει η συζήτηση που έχει ξεκινήσει για την ανάγκη αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Συζήτηση στην οποία πρωτοστατούν κορυφαίοι πολιτικοί, αναλυτές, οικονομολόγοι κ.λπ. της αστικής τάξης, μαρτυρώντας ότι αποτελεί προτεραιότητα γι' αυτήν και ειδικά στην παρούσα φάση (εν μέσω δηλαδή καπιταλιστικής κρίσης), η ικανότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να περάσει τα άγρια μέτρα χειραγωγώντας και υποτάσσοντας το λαό με την αποπροσανατολιστική προπαγάνδα να πληρώσουν αυτοί οι πολιτικοί, τα πρόσωπα, που δημιούργησαν χρέη και ελλείμματα αλλά και την κρίση. Λες και δεν είναι σύμφυτη του συστήματος των μεγαλοεπιχειρηματιών που τους ενισχύουν συνεχώς όλες οι κυβερνήσεις. Θα σταματήσουν να τους ενισχύουν;

Τι λένε στους εργαζόμενους οι υπηρέτες και εκπρόσωποι των καπιταλιστών; Ν' αλλάξει ό,τι εμποδίζει την «ανάπτυξη» και την «ανταγωνιστικότητα» (βλ. ΣΕΒ, ΝΔ) δηλαδή την κερδοφορία των μονοπωλίων, άρα να προχωρήσει πιο γρήγορα η κατεδάφιση των εναπομεινασών εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων. `Η, ότι χρειάζεται να εξασφαλιστεί «δικαιοσύνη» και «να μοιραστούν ίσα τα βάρη» (βλ. ΣΥΡΙΖΑ, ΓΣΕΕ), δηλαδή ν' αλλάξει ο τρόπος διαχείρισης, να βρεθούν καλύτεροι τρόποι χειρισμού και χειραγώγησης των λαϊκών μαζών. `Η, ακόμα, ότι χρειάζεται να σταματήσει η «ανοχή» σε «ατέρμονες διεκδικήσεις» (βλ. ΛΑ.Ο.Σ.) στοχοποιώντας το ίδιο το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να διεκδικεί βελτίωση της ζωής του. Ολοι τους αφήνουν στο απυρόβλητο την πραγματική ρίζα και της καπιταλιστικής κρίσης και της επιδείνωσης της ζωής των λαϊκών στρωμάτων: Την οργάνωση της οικονομίας με βάση τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους. Πασχίζουν να κρύψουν ότι πραγματική αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την οργάνωση της οικονομικής παραγωγής, με στόχο την ικανοποίηση των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών.

Οσο η οικονομία εξαρτάται από τις επιλογές κάθε ιδιοκτήτη μέσων παραγωγής, οι ανάγκες και οι συνθήκες ζωής του λαού θα κονιορτοποιούνται στη μηχανή της «ανταγωνιστικότητας», στο κυνήγι του κέρδους. Τα συσσωρευόμενα κέρδη θα αναζητούν δρόμο για αύξηση του κεφαλαίου, «σκοντάφτοντας» στο γεγονός ότι, ενώ από τη μια παράγεται ολοένα περισσότερος πλούτος, αυτόν τον καρπώνονται οι επιχειρηματίες για να ξαναεπενδύσουν με στόχο μεγαλύτερα κέρδη. Αλλά, η αναρχία στην παραγωγή οδηγεί στην υπερπαραγωγή και τους εμποδίζει να πουλήσουν εμπορεύματα, αλλά και να επενδύσουν, αφού δεν μπορούν να πουλήσουν. Αυτή είναι η κρίση. Που οδηγεί σε ολοένα και πιο βάρβαρη επίθεση στο λαό, οδηγώντας σε σχετική και απόλυτη εξαθλίωσή του. Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει η καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει κοινωνική. Και αυτό μπορεί να το επιβάλει η εργατική τάξη με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, κατακτώντας τη λαϊκή εξουσία. Και με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, με εργατικό έλεγχο, να χαράξει επιτέλους το δρόμο της ανάπτυξης σε όφελος του λαού.

Σ' αυτήν τη ρότα είναι που πρέπει να μαζικοποιηθούν και να δυναμώσουν ολόπλευρα οι εργατικοί αγώνες. Να συγκροτηθεί η μεγάλη λαϊκή συμμαχία. Ο λαός είναι αυτός που θα επιβάλει τη θέλησή του. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η μάχη ενάντια στις απολύσεις, για ένα αξιοπρεπές μεροκάματο, συνδέεται με τη μάχη για την ανατροπή της πολιτικής ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Καθόλα «ελεύθερη επιλογή»

Γρηγοριάδης Κώστας

Παρόλο που ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου αλλά και άλλα κυβερνητικά στελέχη έχουν παραδεχθεί ότι η προσφυγή στο μηχανισμό της ΕΕ - ΔΝΤ ήταν μια προσχεδιασμένη και στρατηγικής σημασίας επιλογή προκειμένου να διευκολυνθεί η κυβέρνηση και η εγχώρια πλουτοκρατία να περάσουν τα πιο βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, ωστόσο άλλα κυβερνητικά στελέχη επιμένουν να πουλάνε το παραμύθι του εξαναγκασμού. «Δεν πρόκειται για μία ελεύθερη πολιτική επιλογή», υποστηρίζει για παράδειγμα ο Ε. Βενιζέλος στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», επικαλούμενος το ακαταμάχητο επιχείρημα ότι τάχα δε θα έφτανε ποτέ στο σημείο μια κυβέρνηση «εθελοντικά» να περικόψει μισθούς και συντάξεις. Κατ' αρχήν, πολλές φορές οι κυβερνήσεις κόβουν μισθούς και συντάξεις, ακόμα και με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Ομως αυτή τη φορά δεν πρόκειται για απλές περικοπές μισθών και συντάξεων, αλλά για ισοπέδωση των όποιων δικαιωμάτων και κατακτήσεων είχαν απομείνει, για μια ποιοτικά διαφορετικά κατάσταση, που οδηγεί στην εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού. Ακριβώς γι' αυτό ζητήθηκε βοήθεια από τους συμμάχους (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ). Αν δεν ήταν «ελεύθερη επιλογή» δε θα έκαναν το πραξικόπημα την περασμένη Παρασκευή... Ας σταματήσουν επιτέλους το παραμύθι της δήθεν επιβολής των αντιλαϊκών μέτρων από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Είναι σύμμαχοί τους και ενιαία πρέπει να αντιμετωπιστούν από το λαό.

Ψάχνει καλούς και τίμιους εργοδότες...

«Το πολιτικό σύστημα μπορεί να διασωθεί μόνο αν το ίδιο αναλάβει πρωτοβουλίες "ν' αρνηθεί τον εαυτό του"» σημειώνει σε δήλωση που έκανε σε κυριακάτικη εφημερίδα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Εξηγώντας τι εννοεί, αναφέρει ότι χρειάζεται ν' αλλάξουν «νόμοι, διαδικασίες, λειτουργίες που το στιγματίζουν στη συνείδηση των πολιτών» κτλ. επιβεβαιώνοντας ότι καημός και αποστολή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων παραμένει η χειραγώγηση και ενσωμάτωση των εργαζομένων στο σύστημα, η ίδια η σωτηρία του συστήματος του κεφαλαίου. Οπως και οι συνοδοιπόροι του (από κάθε πολιτικό και συνδικαλιστικό χώρο που στηρίζει τον ευρωμονόδρομο), ο Γ. Παναγόπουλος αναγνωρίζει την ανικανότητα του συστήματος να εξουδετερώσει τους κραδασμούς και την αυξανόμενη λαϊκή οργή. Πού προσανατολίζει όμως τον προβληματισμό και την κινητικότητα στην οποία όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι βρίσκονται; Στην αλλαγή «νόμων» και «διαδικασιών». Ζητά να «αποδοθεί δικαιοσύνη εδώ και τώρα για κάθε αξιωματούχο (πολιτικό, κρατικό, επιχειρηματία κ. ά.) που διασπάθισε δημόσιο χρήμα». Κουβέντα δε λέει για το ποιος και πώς άδειασε τα κρατικά ταμεία. Γιατί αυτά δεν άδειασαν από τα λαμόγια, τις κουρτίνες στα γραφεία, και άλλα τέτοια. Αδειασαν από τις φοραπαλαγές του κεφαλαίου και τις γενναίες κρατικές επιδοτήσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες στο όνομα της ανάπτυξης. Ως και για τις εξαγωγές κεφαλαίων τους επιδοτούν. Αλλά είπαμε πασχίζει για τη σωτηρία της εκμετάλλευσης γι' αυτό και τα επιχειρήματα αποπροσανατολισμού. Ετσι λοιπόν ούτε κοροϊδεύει, ούτε υποτιμά τη νοημοσύνη των εργαζομένων. Αυτό που είναι αναμφισβήτητο είναι ότι οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού είναι συνειδητοί υποστηρικτές της αντεργατικής πολιτικής και μάλιστα πολύτιμοι για το κεφάλαιο γιατί εμφανίζονται με την «προβιά» του υποστηρικτή της εργατικής τάξης.

Ο φόβος της λαϊκής αντεπίθεσης

Αδιάψευστος μάρτυρας της απήχησης της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ για έξοδο από την κρίση σε ρήξη με τα μονοπώλια, με ορίζοντα τη λαϊκή εξουσία, είναι η λυσσαλέα και οργανωμένη επίθεση που δέχεται από τα μεγάλα συγκροτήματα των ΜΜΕ. Οταν υποχρεώνονται να αφιερώσουν τα κύρια άρθρα των κυριακάτικων εκδόσεών τους προκειμένου να συκοφαντήσουν τη δράση του ΚΚΕ, δε χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να αντιληφθεί κανείς ότι το ΚΚΕ μπαίνει στο στόχαστρο των «οργάνων» της πλουτοκρατίας, ακριβώς γιατί δεν μπαίνει στη λογική που θέλουν. Γιατί συνεχίζει να προβάλλει την πολιτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων ως μοναδικής οριστικής διεξόδου από την κρίση, υπέρ του λαού. Συνεχίζει να παλεύει ώστε να οργανωθεί ο λαός στη δική του συμμαχία, να ορθώσει το ανάστημά του. Τα επιχειρήματά τους είναι αντάξια του φόβου που τους διακατέχει. Τη στιγμή που εξαπολύουν την πιο βάρβαρη επίθεση σε βάρος του λαού και σαρώνουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις δεκαετιών, έχουν το θράσος να κατηγορούν το ΚΚΕ για «ακραίες πράξεις» που τάχα «δοκιμάζουν τα όρια του νόμου». Επειδή ακριβώς καλεί το λαό να αγωνιστεί για τα δικά του συμφέροντα. Τη στιγμή που παραβιάζουν οι ίδιοι το Σύνταγμα, όπως με το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα μετατροπής της «κύρωσης» της συμφωνίας με ΕΕ - ΔΝΤ σε απλή ενημέρωση, και το κάνουν όταν πρόκειται να αφαιρέσουν στοιχειώδη δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα από το λαό, επιχειρούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου φωνάζοντας με όλη τους τη δύναμη «το ΚΚΕ δεν σέβεται το Σύνταγμα»... Είναι σίγουρο ότι και αυτή τη φορά θα σπάσουν τα μούτρα τους. Οι εργαζόμενοι, όπως φάνηκε από τις πρόσφατες μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις, δείχνουν πως έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να οργανώσουν το δικό τους μέτωπο, ότι η μόνη εναλλακτική λύση είναι η λαϊκή εξουσία.

Συνεχίζουν την προβοκάτσια;

Ενώ όλοι ξέρουν πως το έγκλημα στη «Μαρφίν» που στοίχισε τη ζωή τεσσάρων ανθρώπων έγινε τουλάχιστον μιάμιση ώρα αφότου είχε τελειώσει η πορεία του ΠΑΜΕ σε μερικά «σάιτ» παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και επιχειρούν με ψέματα να εμπλέξουν το ΚΚΕ. Στήνοντας ως και φωτογραφίες με σφυροδρέπανα, για να κάνουν το ψέμα αληθινό. Να υποθέσουμε πως οι τάχα άσχετοι επιχειρούν και μ' αυτό τον τρόπο να συνεχίσουν την προβοκάτσια;



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ