Σάλο προκάλεσε το αποκαλυπτικό δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Guardian», την περασμένη βδομάδα, με ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι, το 1975, ο Ισραηλινός τότε υπουργός Αμυνας (νυν Πρόεδρος και βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης) Σιμόν Πέρες, διαπραγματεύτηκε με τον ομόλογό του από το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ, Π. Ου. Μπόθα, την πώληση πυρηνικών κεφαλών. Σύμφωνα, πάντα, με το δημοσίευμα, η πώληση δεν πραγματοποιήθηκε, τελικά, λόγω των υψηλών ισραηλινών οικονομικών απαιτήσεων. Ομως, το Ισραήλ φέρεται να προώθησε στη Νότια Αφρική τεχνογνωσία και υλικά για την κατασκευή πυρηνικών όπλων.

Οι πληροφορίες, φυσικά, διαψεύστηκαν από το Ισραήλ. Επανέφεραν, όμως, δυναμικά στο προσκήνιο το ζήτημα του ισραηλινού πυρηνικού οπλοστασίου, το οποίο, ούτως ή άλλως, τους τελευταίους μήνες αρχίζει ν' αναμοχλεύεται διεθνώς, προκαλώντας δυσφορία στο Τελ Αβίβ και πονοκέφαλο στην Ουάσιγκτον.

Η ισραηλινή ενασχόληση με τα πυρηνικά δεν είναι καινούρια ιστορία. Ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, είχε, ανοιχτά, διατυπώσει την επιθυμία απόκτησης οπλοστασίου μαζικής καταστροφής.

Οι ισραηλινές προσπάθειες φαίνεται ότι άρχισαν, ήδη, από το 1950. Δύο χρόνια μετά, συστάθηκε η Ισραηλινή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας που τέθηκε υπό την αιγίδα του στρατού. Το Ισραήλ απευθύνθηκε στη Γαλλία, από την οποία έλαβε σχεδιαστική και κατασκευαστική βοήθεια. Οπως ομολόγησε Γάλλος πυρηνικός επιστήμονας, χρόνια αργότερα, η εντύπωση που επικράτησε στο Παρίσι ήταν ότι το Ισραήλ θα αξιοποιούσε το πυρηνικό του οπλοστάσιο ως «εξισορροπητικό μέσο» απέναντι στις ανερχόμενες ΗΠΑ.

Το 1953 ανεγείρεται η πυρηνική εγκατάσταση στην Ντιμόνα, στην έρημο Νεγκέβ, που για χρόνια παρουσιαζόταν ως εργοστάσιο αγροτικών και υφασμάτινων προϊόντων. Το 1960, ο Μπεν Γκουριόν την περιέγραφε ως «ειρηνική πυρηνική εγκατάσταση». Η Ουάσιγκτον άρχισε να ανησυχεί. Στις αρχές του 1960, ειδικοί της CIA επισκέφθηκαν αρκετές φορές την Ντιμόνα, χωρίς να μπορέσουν να αποδείξουν ότι παράγονται πυρηνικά όπλα. Οπως αποκάλυψε αργότερα ο Μορντεχάι Βανούνου, και επιβεβαιώθηκε και από άλλες πηγές, οι Ισραηλινοί, κατασκευάζοντας ένα ψεύτικο κτίριο μέσα στο πραγματικό, κατάφεραν να εξαπατήσουν τους Αμερικανούς πράκτορες, που δεν έφτασαν ποτέ στο κέντρο των εγκαταστάσεων.

Σύμφωνα με τη στρατιωτική επιθεώρηση «Jane's Defence Weekly», η κατασκευή πυρηνικών όπλων άρχισε το 1968 στην Ντιμόνα, με αρχικό στόχο «να αντιμετωπιστεί η Σοβιετική Ενωση». Παράλληλα, ολοκληρώθηκαν και οι μυστικές συνομιλίες της Ισραηλινής πρωθυπουργού Γκόλντα Μέιρ με τον Αμερικανό Πρόεδρο Νίξον, όπου συμφωνήθηκε ότι η Ουάσιγκτον θα «κάνει τα στραβά μάτια», όσο το Ισραήλ «δεν κάνει πυρηνικές δοκιμές και δε μιλήσει για το πυρηνικό του οπλοστάσιο». Το πρώτο σκέλος της συμφωνίας φαίνεται ότι καταπατήθηκε από την ισραηλινή πλευρά, καθώς είναι περισσότερο από βέβαιο ότι το Ισραήλ έκανε, σε συνεργασία με το καθεστώς του απαρτχάιντ, μυστικά, μια πυρηνική δοκιμή στον Ινδικό Ωκεανό, η οποία αποδείχτηκε λόγω των μετρήσεων στην ατμόσφαιρα.

Αυτό που όλοι γνώριζαν, αλλά δεν μπορούσαν να αποδείξουν, ήρθε να επιβεβαιώσει το 1986 ο Μορντεχάι Βανούνου. Ο πυρηνικός τεχνικός, αφού εργάστηκε 9 χρόνια στην Ντιμόνα, παραιτήθηκε, έχοντας, όμως, συλλέξει αποδείξεις και φωτογραφίες. Ενα χρόνο αργότερα, μιλά στη βρετανική εφημερίδα «Sunday Times».

Πριν καν δημοσιευτεί το σχετικό άρθρο, ο Βανούνου είχε παρασυρθεί από μια γοητευτική Ισραηλινή πράκτορα στη Ρώμη, όπου απάχθηκε από τη Μοσάντ, μεταφέρθηκε στο Ισραήλ, δικάστηκε και καταδικάστηκε για προδοσία. To 2004, απελευθερώθηκε, έχοντας περάσει 12 χρόνια σε απόλυτη απομόνωση, και βρίσκεται σε κατ' οίκον περιορισμό.

Οι αποκαλύψεις του Βανούνου ήταν εντυπωσιακές, αφού με βάση τα στοιχεία του 1986, το Ισραήλ ήταν η 6η πυρηνική δύναμη στον κόσμο. Σήμερα, αξιοποιώντας αποσπασματικές πληροφορίες και δορυφορικές φωτογραφίες, η Ομοσπονδία Αμερικανών Επιστημόνων συμπεραίνει ότι το Ισραήλ διαθέτει περίπου 300 πυρηνικές κεφαλές, καθώς και βόμβες νετρονίου και βιολογικά όπλα. Εκτιμάται, επίσης, ότι έχει τη δυνατότητα να προσαρμόσει αυτές τις πυρηνικές κεφαλές σε πυραύλους υποβρυχίων, ενώ απεργάζεται πρόγραμμα «μικρών πυρηνικών» για «περιορισμένη χρήση». Τέλος, έχει και δεύτερη πυρηνική εγκατάσταση στο Ναχάλ Σορέκ, νοτίως του Τελ Αβίβ.

Τα ισραηλινά ΜΜΕ, βάσει νόμου, μπορούν μόνο ν' αναδημοσιεύσουν σχετικές πληροφορίες από ξένα ΜΜΕ. Οι πληροφορίες για διαρροές και ατυχήματα στην Ντιμόνα διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά επικρατεί κώδικας σιωπής και μεταξύ των εκεί εργαζομένων. Κώδικας σιωπής επικρατεί και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο.

Η μοναδική συζήτηση που έγινε για το θέμα στην Κνέσετ πραγματοποιήθηκε μετά από ειδική προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο του βουλευτή Ισάμ Μακχούλ, του ΚΚ Ισραήλ το 2000. Διήρκεσε μόλις 52 λεπτά, αφού οι περισσότεροι βουλευτές αποχώρησαν χαρακτηρίζοντάς τον «προδότη». Ο Μακχούλ, με στοιχεία, αναφέρθηκε στο πυρηνικό και βιολογικό οπλοστάσιο, στην εξαγωγή πυρηνικών αποβλήτων σε Μαυριτανία και Βορειοδυτική Αφρική, στα αλλεπάλληλα ατυχήματα και στον κίνδυνο για τον ίδιον τον ισραηλινό λαό.

Η σιωπηλή «κάλυψη» του ισραηλινού πυρηνικού οπλοστασίου παρουσιάζει, πλέον κατά κοινή ομολογία, ρωγμές, που γίνονται ολοένα μεγαλύτερες τους τελευταίους μήνες. Τελευταίο «επεισόδιο», η Διεθνής Σύνοδος για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Οπλων του ΟΗΕ, που πραγματοποιείται δύο φορές ανά δεκαετία. Η ισραηλινή διπλωματία προσπάθησε να μη δώσει στόχο, γι' αυτό και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός δεν παρευρέθηκε στην πανηγυρική έναρξη της Συνόδου στη Νέα Υόρκη. Η αμερικανική διπλωματία, από την άλλη, προσπάθησε να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον στο ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.

Ομως, η διαδικασία αλλαγής ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και έντασης των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων αποτυπώθηκε και στη Σύνοδο. Ετσι, σε αντίθεση με τα τελευταία χρόνια, οπότε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανενόχλητος επέβαλε τους όρους και τη θεματολογία τέτοιου είδους συνόδων, αυτή τη φορά δεν κατέστη εφικτό. Το Ισραήλ παρέμενε μείζον θέμα συζήτησης, αντιπαράθεσης και «παζαριού», την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές και γινόταν προσπάθεια κατάληξης σε μια κοινή απόφαση.

Με προμετωπίδα την αιγυπτιακή αντιπροσωπεία, πίσω από την οποία εκτιμάται ότι βρίσκονται εκτός από τις αραβικές ηγεσίες και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που επιδιώκουν, διά μέσου του ισραηλινού πυρηνικού προγράμματος, να εκμαιεύσουν από τις ΗΠΑ μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων στη γεωστρατηγική σκακιέρα με αντάλλαγμα πιθανώς τη συναίνεσή τους σε άλλα φλέγοντα θέματα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό (π.χ., Ιράν ή Αφγανιστάν), στην πρώτη γραμμή των διαβουλεύσεων βρισκόταν η πρόταση να υπάρξει σαφής αναφορά στο Ισραήλ στο τελικό κείμενο. Εντάσσοντας την πρόταση στο πλαίσιο της δημιουργίας «αποπυρηνικοποιημένης ζώνης» στη Μ. Ανατολή (που παρουσίασε η προεδρία Ομπάμα), η Αίγυπτος ζήτησε δεσμευτική ρήτρα ότι «δεν θα προμηθεύει κανείς με κανενός είδους τεχνολογία ή υλικό ή τεχνογνωσία, την οποιαδήποτε χώρα της Μ. Ανατολής δεν υπογράψει τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών και δεν αποδεχτεί ελέγχους».

Πρόκειται για πρόβλεψη, που σε πρώτο επίπεδο, τουλάχιστον, θίγει άμεσα τις ΗΠΑ, που από το 2001 σχεδόν ανοιχτά έχουν τέτοιου είδους ανταλλαγές με το Ισραήλ. Σε αυτά, θα πρέπει να προσθέσει κανείς και το ότι, για τρίτη μόνο φορά στην Ιστορία, το ισραηλινό πυρηνικό πρόγραμμα τίθεται στην ημερήσια διάταξη του Συμβουλίου της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, στις 7 Ιούνη (οι άλλες δύο ήταν το 1988 και το 1991 και μπλοκαρίστηκαν από τις ΗΠΑ).

Ολα αυτά έχουν προκαλέσει δυσφορία στο Ισραήλ, όπου, παρά τις απαγορεύσεις, ο Τύπος φιλοξενεί αναλύσεις για το αν συμφέρει τη χώρα ή όχι να προχωρήσει σε πυρηνικές αποκαλύψεις, με την ανησυχία ότι τελικά η Ουάσιγκτον, πιεζόμενη από την αναγκαιότητα προώθησης των ιμπεριαλιστικών της συμφερόντων στην ευρεία Μέση Ανατολή που στην παρούσα φάση δεν ταυτίζονται με αυτά του Ισραήλ, δε θα συνεχίσει επ' αόριστον να χρησιμοποιεί το βέτο της για χάρη του Τελ Αβίβ. Από την άλλη, αν αποκαλυφθεί το ισραηλινό πυρηνικό οπλοστάσιο αυτομάτως θα συρρικνωθεί η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια, που επισήμως αγγίζει τα τρία δισεκατομμύρια ετησίως, καθώς δε θα μπορεί πλέον να δικαιολογηθεί ως «αναγκαία για την ασφάλεια του Ισραήλ».

Η τελική κατάληξη αυτής της πλευράς του «παζαριού» αναμφιβόλως έχει πολύ χρόνο μπροστά της και δεν μπορεί να προβλεφθεί, καθώς οι ενδο-ιμπεριαλιστικές ισορροπίες και αντιπαραθέσεις είναι εξαιρετικά ρευστές. Αν κάτι, όμως, αναδεικνύεται περίτρανα είναι η πολιτική των «δύο μέτρων και δύο σταθμών». Αυτή που απειλεί το Ιράν, που έχει υπογράψει τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Οπλων, και πιέζει, με διαφοροποιημένη ένταση βέβαια, Ινδία και Πακιστάν (με περίπου 22 πυρηνικές κεφαλές έκαστο) να την υπογράψουν.

Αυτή, που, μέχρι στιγμής, εξασφαλίζει στο Ισραήλ μια μοναδική, στα παγκόσμια πυρηνικά δεδομένα, ασυλία. Μια ασυλία, που ξεπερνά ακόμη και μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις, όπως, π.χ., ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα ή Γαλλία, των οποίων τα προγράμματα δεν έχουν έρθει, φυσικά, στο σύνολό τους στο φως της δημοσιότητας, αλλά οι δυνατότητες του πυρηνικού τους οπλοστασίου είναι, σε γενικές γραμμές, γνωστές, με τελευταία περιστατικά τη βρετανική ανακοίνωση περί κατοχής 225 πυρηνικών κεφαλών και της Ουάσιγκτον για 5.113. Αυτή είναι η ιμπεριαλιστική υποκρισία.