«(...) καμιά διαφωνία για μας δε θα πρέπει να επιτρέψει να δικαιολογήσει τη βεβήλωση μνημείων, είτε πρόκειται για τον Αγνωστο Στρατιώτη, είτε πρόκειται για την Ακρόπολη (...) Και όσοι βεβηλώνουν αυτούς τους ιερούς χώρους, μας προσβάλλουν βάναυσα. Περισσότερο, από οποιαδήποτε άλλη απόφαση της κυβέρνησης, εκείνοι μας προσβάλλουν περισσότερο και καλύτερα θα κάνουν να μαζευτούν (...)». (Αντ. Σαμαράς, πρόεδρος ΝΔ, Βουλή, 6/5).

«(...) για την Ακρόπολη το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για άλλη μια φορά συνεχίζει την καταστροφή, και αυτό είναι δεδομένο, του ελληνικού τουρισμού (...)» (Γ. Πεταλωτής, κυβερνητικός εκπρόσωπος, ΝΕΤ, 4/5)

«Μικρή ομάδα στελεχών του ΚΚΕ παραβίασαν την πύλη του Ιερού Βράχου και ανήρτησαν πανό με τις απόψεις του κόμματός τους. Η κίνηση αυτή εκτός από επικίνδυνη για τα μνημεία και τους φύλακες, είναι παράνομη και διασύρει την Ελλάδα σε κάθε γωνιά της γης (...)» (ανακοίνωση υπουργείου Πολιτισμού - Τουρισμού, 4/5)

Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά δείγματα του προπαγανδιστικού οχετού που εκτοξεύθηκε εναντίον του ΚΚΕ από την κυβέρνηση, τη ΝΔ, τον ΛΑ.Ο.Σ., τους καπιταλιστές και τα αστικά ΜΜΕ για τη συμβολική κίνηση του Κόμματος να αναρτήσει πανό στον Ιερό Βράχο καλώντας τους λαούς της Ευρώπης να ξεσηκωθούν. Οχετός που περιλαμβάνει στους στόχους του και την περιφρούρηση της απεργίας στο λιμάνι του Πειραιά. Επικεντρώνουμε αυτή τη φορά μόνο στην κυβέρνηση και τη ΝΔ και μόνο στην περίπτωση της Ακρόπολης και των μνημείων, αφού και σε αυτόν τον τομέα, η πρόκλησή τους αγγίζει τα όρια του πολιτικού αμοραλισμού, με δεδομένη την πολιτική που άσκησαν και ασκούν στο πεδίο της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ που τολμά να εγκαλεί το ΚΚΕ για «βεβήλωση»(!) της Ακρόπολης ήταν υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης Καραμανλή το Μάρτη του 2009, όταν ανέβηκε ο εισαγγελέας στον Ιερό Βράχο για να «προειδοποιήσει» τους αγωνιζόμενους συμβασιούχους του πολιτισμού, ότι αν επιχειρούσαν νέο «αποκλεισμό»... «θα επιβάλει το νόμο». Ηταν τότε, που 700 συμβασιούχοι, με ασφαλιστικά μέτρα, εργάζονταν στην Αρχαιολογική Υπηρεσία... απλήρωτοι.

Μια μέρα πριν τις εισαγγελικές «προειδοποιήσεις», ο Α. Σαμαράς, μιλώντας για το θέμα στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή είχε πει ότι οι συμβασιούχοι «καταδικάζουν αστόχαστα το μεγαλύτερο μνημείο της χώρας, τον Παρθενώνα» και έτσι «χάνουν το δίκιο τους»!

Λίγες βδομάδες μετά, και ενώ απτόητοι οι εργαζόμενοι στον Πολιτισμό διεκδικούσαν το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, ο Α. Σαμαράς, πάλι «προειδοποιούσε» ότι «η κυβέρνηση δε θα ανεχθεί το διασυρμό των εθνικών μας μνημείων, στο βωμό νέων απαιτήσεων που οι ίδιοι γνωρίζουν ότι είναι παράλογες»! Ο δε τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος έκανε λόγο για «μια πολύ μικρή μειοψηφία φανατικών», που «επιμένει να προκαλεί»(!) χαρακτηρίζοντας το αίτημα για μόνιμη δουλειά «παράνομο» και «ανέφικτο»! Πρόσθεσε με νόημα ότι «δε θα δεχτούμε μια τέτοια εκβιαστική συμπεριφορά» και, ουσιαστικά, κάλεσε σε «κοινωνικό αυτοματισμό», λέγοντας ότι «η συντριπτική πλειοψηφία» των πολιτών και των εργαζομένων στο χώρο «δε θα δείξουν καμία κατανόηση για τέτοιες συμπεριφορές»!

Την ίδια ακριβώς περίοδο, το ΠΑΣΟΚ, ως «αντιπολίτευση» απαιτούσε: «Θέλουμε η Ακρόπολη να είναι ανοικτή». Ηταν ο «απόηχος» της αντιμετώπισης «καρμπόν» του Ε. Βενιζέλου, ο οποίος, ως υπουργός Πολιτισμού το 2001 και με αφορμή πάλι τις κινητοποιήσεις των συμβασιούχων στην Ακρόπολη, δήλωνε: «Δεν περίμενα ότι ορισμένοι - για προφανείς πολιτικούς λόγους - θα παρασύρουν μία ομάδα σε ενέργειες που δείχνουν έλλειψη σεβασμού και ευαισθησίας απέναντι στα μνημεία και μάλιστα απέναντι στο κορυφαίο συμβολικό μνημείο που είναι ο Παρθενώνας».

Αυτό το κοινό μέτωπο ενάντια στους εργαζόμενους στον πολιτισμό συνοδεύει την κοινή πολιτική του δικομματισμού στην αποδιάρθρωση κάθε έννοιας δημόσιας διαχείρισης και κρατικής προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς. Αυτοί που εκλαμβάνουν ως «παράλογη» και «παράνομη απαίτηση» τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, είναι οι ίδιοι που φρόντισαν να μετατρέψουν το υπουργείο Πολιτισμού και την Αρχαιολογική Υπηρεσία σε «βεντάλια» όλης της «γκάμας» των συμβάσεων, της εργασιακής γαλέρας και της πολιτικής ομηρίας. Οι ίδιοι που μέχρι και αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές απολύουν εργαζόμενους που προσφέρουν γνώση και μεράκι για την πολιτιστική κληρονομιά. Ο στόχος τους επίσης κοινός: Αποδιάρθρωση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας - με «αποψίλωση» προσωπικού και υποχρηματοδότηση - ως απαραίτητη προϋπόθεση για την πλήρη εμπορευματοποίηση των μνημείων. Σαλαμοποίηση των αρμοδιοτήτων της μέσω «ευέλικτων» νομικών προσώπων που λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Τον Φλεβάρη του 2009, ο Α. Σαμαράς (πάντα ως υπουργός Πολιτισμού) ξεκαθάριζε ουσιαστικά πως ο στόχος του είναι να αφήσει τη χρηματοδότηση του πολιτισμού στο «έλεος» του «χορηγικού» κεφαλαίου: «Δε θέλουμε το Υπουργείο απλώς να ανοίγει την πόρτα σε αυτούς που τη χτυπούν - για τις χορηγίες μιλάω - αλλά κι εκείνο να χτυπήσει την πόρτα σε αυτούς που θα ήθελαν να την ανοίξουν. Αυτή είναι άλλωστε η σύγχρονη αντίληψη για τις πολιτιστικές χορηγίες παντού στον κόσμο. Δηλαδή, η ενεργητική ενθάρρυνση όχι μόνο η παθητική αποδοχή. Θέλουμε μια διεκδικητική, πιο επιθετική πολιτική όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και εκτός συνόρων. Θέλουμε και οι Εφορείες και τα Μουσεία και γιατί όχι και οι φορείς του σύγχρονου πολιτισμού να γίνουν όλοι διεκδικητικότεροι. Γι' αυτό τον λόγο εντός των επομένων εβδομάδων το Συμβούλιο Χορηγιών θα πραγματοποιήσει ειδική μερίδα, ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη για την ενημέρωση των επικεφαλής Μουσείων και Εφορειών. Πιστεύω ότι θα ήταν χρήσιμο ακόμη και στα πρότυπα των επιχειρηματικών road shows (σ.σ. περιφερόμενες επιχειρηματικές παρουσιάσεις προϊόντων) που λέμε στο χώρο της οικονομίας, να διερευνηθεί η παγκόσμια χορηγική αγορά και η αγορά των ομογενών μας (...)».

Η μετατροπή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας σε περιφερόμενο «τσίρκο» που θα επιδεικνύει την «πραμάτεια» του (την πολιτιστική μας κληρονομιά) δηλαδή, ως «προϊόν» άξιο υποστήριξης είναι η αντίληψη των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου. Αυτών που ταυτόχρονα καταγγέλλουν τη συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας του ΚΚΕ ως... «επικίνδυνη» για τα μνημεία και «καλούν» τους κομμουνιστές... «να μαζευτούν»! Είναι ο ίδιος που τον Απρίλη του 2009, «πλέκοντας» το «εγκώμιο» στον ΟΠΑΠ για τη «χορηγία» του για το στέγαστρο του Λυκείου του Αριστοτέλη, αποκάλυπτε ταυτόχρονα τον πραγματικό ρόλο των κυβερνήσεων της αστικής τάξης: «Το πρόγραμμα αυτό δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την χορηγία και την προσφορά της τάξης των 4,5 εκατομμυρίων ευρώ της ΟΠΑΠ»!

Οι χιλιάδες εργαζόμενοι του ΥΠΠΟ-Τ που απολύθηκαν μαζικά στις 31/12/2009 είναι συνέχεια των χιλιάδων συναδέλφων τους που απολύθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Ευλόγως, τα κενά που αφήνουν, σημαίνουν υποβάθμιση της προστασίας των μνημείων. Αυτή είναι η απόλυτη ύβρις έναντι των μνημείων. Και το κουρέλιασμα των ονείρων των χιλιάδων αρχαιολόγων, συντηρητών, επιστημόνων κάθε κλάδου, αρχαιοφυλάκων, ειδικευμένων εργατοτεχνιτών.

Η πράξη του ΚΚΕ στην Ακρόπολη, όπως και η ανάλογη, αντιπολεμική κίνηση του ΠΑΜΕ ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση στο Ιράκ - η οποία προκάλεσε και δικαστικές διώξεις - αναδεικνύουν την πραγματική σημασία της ως μνημείου της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Τα μηνύματα ενάντια στον πόλεμο και το κάλεσμα προς τους λαούς να αγωνιστούν για την ταξική τους απελευθέρωση προσδίδουν στον Ιερό Βράχο τη σύγχρονη σημειολογία του. Και ξεκαθαρίζουν στους αυτόκλητους «υπερπατριώτες» και «υπερευαίσθητους» για τον πολιτισμό αστούς, ότι αυτά τα μνημεία έχουν μόνο έναν ιδιοκτήτη: Τον ελληνικό λαό.