Παπαγεωργίου Βασίλης

Το ...απαράδεκτο, κατά το δημοσίευμα, ήταν ότι η απεργιακή πορεία του Πειραιά κατέληξε στο κτίριο του ΟΛΠ. Και από πάνω οι εκπρόσωποι των συνδικάτων είπαν σε «έντονο ύφος» σε συνάντησή τους με τον πρόεδρο του ΟΛΠ, Γ. Ανωμερίτη, ότι «αν εισέλθει η "Cosco" στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος θα θεωρηθεί αιτία πολέμου για τα συνδικάτα».

Η αλήθεια είναι ότι οι εργαζόμενοι κατήγγειλαν το μεγάλο φαγοπότι που θα στηθεί σε βάρος των υποδομών που έχει χτίσει με ιδρώτα και αίμα ο εργαζόμενος λαός και ξεκαθαρίστηκε ότι δε θα επιτρέψουν να μετατραπεί το λιμάνι και η Ζώνη σε εργασιακό γκέτο - καρμανιόλα για τη ζωή των εργατών. Οπως, δηλαδή, η πολυεθνική κατάντησε την προβλήτα ΙΙ του ΣΕΜΠΟ. Οσον αφορά στο ...«σωτήρα» της ελληνικής οικονομίας «Cosco», αυτός ο πολυεθνικός κολοσσός, αυτός ο μεγαλοεπενδυτής που θα φέρει δισ. ευρώ, έφτασε να ζητήσει από τον υπουργό Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, 9 εκατ. ευρώ ως ...επιστροφή ΦΠΑ!

Να προσθέσουμε ακόμα ότι οι χιλιάδες διαδηλωτές στον Πειραιά βροντοφώναζαν και ένα σύνθημα, που έδειχνε και πού στοχεύει ο αγώνας: «Τα λιμάνια ανήκουν στο λαό και όχι στο κεφάλαιο το ιδιωτικό». Είναι προκλητική η «Ημερησία» απέναντι στο λαό. Αλλά τι λέμε τώρα, προκλητικός είναι ο ιδιοκτήτης της όπως και κάθε ιδιοκτήτης αστικού ΜΜΕ, που ταυτόχρονα είναι και ιδιοκτήτης μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, γιατί κλέβει τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες και τον καρπώνεται αυτός, ενώ τους θέλει σκλάβους γι' αυτό και η επίθεση ενάντιά τους όταν παλεύουν για το δίκιο τους. Ασταμάτητη λαϊκή πάλη, λοιπόν, ως την κοινωνικοποίηση της ιδιοκτησίας τους.

Το «χορό» άνοιξε η ίδια εργοδοσία με το «non paper» που η διοίκηση των ΕΛΠΕ διακίνησε την περασμένη βδομάδα για να συκοφαντήσει τα ταξικά συνδικάτα, τα οποία καταγγέλλουν και εναντιώνονται στο σκλαβοπάζαρο που θέλει να στήσει. Την ίδια μέρα ανακοίνωση αντίστοιχη (τόσο αντίστοιχη που έμοιαζε να είναι υπαγορευμένη) έβγαλε το Σωματείο Εργαζομένων στα ΕΛΠΕ (όπου πλειοψηφούν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ). Τη «σκυτάλη» πήρε, παραμονές μάλιστα της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 20 του Μάη, η Γραμματεία ΔΑΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας. Χτες, ήταν η σειρά της ίδιας της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου να επιβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση ν' αφήσει την εργοδοσία μόνη της να τα βγάλει πέρα με τα ταξικά συνδικάτα. Δηλαδή, εδώ και μια βδομάδα, κι ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά «καίγεται», με το κεφάλαιο να στήνει στο απόσπασμα κάθε λαϊκή κατάκτηση και δικαίωμα, οι παραπάνω συνδικαλιστές ασχολούνται με τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα ΕΛΠΕ από τους ταξικούς αγώνες. Εντάξει βρε παιδιά, μην κουράζεστε άλλο. Καταλάβαμε με ποιανού το μέρος είστε...

«Ο παλιός είναι αλλιώς» και ο Γ. Μαρίνος είναι πολύ παλιός στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα, για ν' αφήσει τώρα την ευκαιρία να ασκήσει την τέχνη του της συκοφαντίας και της διαστρέβλωσης. Ετσι, χτες, σε εμφάνισή του στην ΕΤ1 επανέλαβε το χιλιοειπωμένο τον τελευταίο καιρό από διάφορα χείλη κυβερνητικά και μη για τις τάχα ευθύνες του ΚΚΕ για τη μείωση στον τουρισμό. Ο Γ. Μαρίνος ξέρει καλά οικονομικά και ξέρει επίσης πολύ καλά πως για τη μείωση στον τουρισμό φταίνε αυτοί που υπερασπίζεται όλη του τη ζωή. Δηλαδή, τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου που δημιούργησαν την κρίση και οι πολιτικές λιτότητας των κυβερνήσεων, που δεν επιτρέπουν ούτε στους Ελληνες ούτε στους ξένους εργαζόμενους δυνατότητες τουρισμού. Γι' αυτό και το πάθος της διαστρέβλωσης που πάντα τον διέκρινε όταν επρόκειτο για το ΚΚΕ. Τρέμει κι αυτός μην τυχόν και αντιληφθούν ακόμα πλατύτερες μάζες των εργαζομένων τους πραγματικούς ενόχους και απορρίψουν ολόκληρο το σύστημα της εκμετάλλευσης. Παλιός, όμως, στον αντικομμουνισμό δε θα άφηνε την ευκαιρία να ρίξει το δηλητήριό του, πράγμα που αποκαλύπτεται και από τη συμπλήρωση στη φράση του «μαζί με τους κουκουλοφόρους». Εδώ είναι που πραγματικά φαίνεται η εμπειρία, αφού, όχι μόνο δημιουργεί συνειρμούς, αλλά ταυτίζει ουσιαστικά τη δράση του οργανωμένου λαϊκού κινήματος ενάντια στην αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης με την εγκληματική δράση των κουκουλοφόρων. Είναι τέτοια η υπερβολή που επέλεξε, που είναι φανερό πως μπροστά στο καθήκον της υπεράσπισης του μεγάλου κεφαλαίου δεν υπολογίζει καθόλου, για άλλη μια φορά, την προσωπική του γελοιοποίηση.