ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μονόδρομος η ρήξη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πόσα ψέματα χωράνε σε μια πρωθυπουργική ομιλία; Απειρα, αν κρίνει κανείς από την ομιλία του Γ. Παπανδρέου χτες στην Τρίπολη. Ενδεικτικά, αναφέρουμε τα πιο τερατώδη. Πρώτον, «τα μέτρα που πήραμε μας πόνεσαν όλους και πρώτα απ' όλα πόνεσαν εμένα, γιατί δεν ήταν ευχάριστες αποφάσεις, ήταν όμως αναγκαίες αποφάσεις, αναγκαίες για να σώσουμε την Ελλάδα». Η αλήθεια είναι ότι «σώζουν» την πλουτοκρατία και χρεοκοπούν το λαό. Δεύτερον, ότι «υπάρχει ευρύτατη συναίνεση για να κάνουμε αυτές τις (σ.σ. διαρθρωτικές) αλλαγές στη χώρα. Το ζητάει ο ελληνικός λαός, το ακούω κι εγώ, το ακούν όλοι»... Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ομόθυμη καταδίκη των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων από το λαό. Τρίτον, «οι αποφάσεις που παίρνουμε στο ασφαλιστικό, δεν είναι απλώς για να αλλάξουμε το ασφαλιστικό, αλλά για να διατηρήσουμε τη βιωσιμότητα των ταμείων, για να μπορούν να ξέρουν τα παιδιά μας ότι θα πάρουν και αυτά συντάξεις». Η αλήθεια είναι βέβαια ότι οι συντάξεις καταργούνται και τη θέση τους παίρνουν οι συντάξεις -προνοιακά επιδόματα. Τέταρτον, «όταν υποχρεωθήκαμε να προβούμε σε μειώσεις σε μισθούς και επιδόματα, το κάναμε για να διασφαλίσουμε το δικαίωμα των εργαζομένων στο Δημόσιο να παίρνουν κανονικά το μισθό τους». Η αλήθεια είναι ότι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν παίρνουν κανονικά το μισθό τους γιατί απολύθηκαν (συμβασιούχοι), ενώ θα ακολουθήσουν πολύ περισσότεροι. Οσοι μένουν βλέπουν τους μισθούς τους να πετσοκόβονται δίχως έλεος... Το συμπέρασμα πάντως είναι ένα. Η διέξοδος βρίσκεται μόνο στη ρήξη και ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής.

Πρωταγωνιστής στην υπονόμευση των αγώνων

Δεν υπάρχει απεργιακή κινητοποίηση ή διαδήλωση που να μη βρέθηκε στο στόχαστρο της ηγεσίας της ΝΔ τους τελευταίους μήνες, γεγονός που επιβεβαιώνει περίτρανα την εκτίμηση ότι η «νέα» ΝΔ υπό τον Α. Σαμαρά έχει αναλάβει ξεχωριστό ρόλο στην υπονόμευση και το χτύπημα του λαϊκού - ταξικού κινήματος από τη θέση του κόμματος της «αξιωματικής αντιπολίτευσης». Από την άποψη αυτή κάθε άλλο παρά ξαφνιάζει η νέα επίθεση που εξαπέλυσε ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ κατά των ναυτεργατών που υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους μπροστά στα πλοία -κάτεργα στην Κόρινθο. Αναμασώντας τα ίδια τρισάθλια «επιχειρήματα» με αυτά που είχε χρησιμοποιήσει στο πρόσφατο παρελθόν, όταν είχε στοχοποιήσει τις κινητοποιήσεις στο λιμάνι του Πειραιά και στα μεγάλα ξενοδοχεία της Αθήνας, ο Π. Παναγιωτόπουλος ισχυρίστηκε ότι «τέτοιες κινητοποιήσεις αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και πλήττουν την ελληνική οικονομία». Δεν περίμενε βέβαια κανείς από την ηγεσία της ΝΔ κάποια διαφορετική στάση, ακριβώς γιατί είναι κόμμα της πλουτοκρατίας, παρά τις αστειότητες του Α. Σαμαρά ότι «η ΝΔ είναι κόμμα λαϊκό». Η ΝΔ βάζει πλάτες για να περάσουν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα της πλουτοκρατίας που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και γι' αυτό μάχεται για να ισοπεδωθεί ό,τι στέκεται «εμπόδιο» στην ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλίων, πρώτα και κύρια τα δικαιώματα και οι αγώνες των εργαζομένων.

Πικρό σιτάρι

Αντιμέτωποι με εξευτελιστικές τιμές βρίσκονται και φέτος οι σιτοπαραγωγοί. Η τιμή στο σιτάρι είναι γύρω στα 15 λεπτά, από 45-50 λεπτά που ήταν το 2007 και αναμένεται να πέσει πιο κάτω μόλις συγκομισθεί η παραγωγή το επόμενο διάστημα. Το θέμα είναι ότι οι παραγωγοί πουλούν όλο και πιο φτηνά και οι αλευροβιομήχανοι κερδίζουν όλο και πιο πολλά. Η παραγωγή σιταριού στη χώρα έχει συρρικνωθεί, ενώ οι εισαγωγές είναι μαζικότατες. Η σιτοκαλλιέργεια τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί κατά 2.000.000 στρέμματα περίπου, ενώ το 2009 τα δημητριακά που εισήχθησαν στη χώρα έφτασαν τους 1.746.109 τόνους! Για τους βιομήχανους και τις πολυεθνικές δεν υπάρχει πρόβλημα αν μειωθεί η εγχώρια παραγωγή, αφού μπορούν να κάνουν εισαγωγές και να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν ανενόχλητοι. Ομως από την κατάσταση που έχουν διαμορφώσει ΚΑΠ και ΠΟΕ, χαμένοι βγαίνουν οι μικρομεσαίοι αγρότες και τα λαϊκά στρώματα. Η τιμή παραγωγού στο σιτάρι έχει πέσει δραματικά, όμως μέσα σε μια 10ετία η τιμή του ψωμιού σε σχέση με την τιμή του σιταριού από τριπλάσια έγινε υπερδεκαπλάσια! Πριν το 1981 η χώρα ήταν αυτάρκης σε σιτάρι και δημητριακά και μπορεί να ξαναγίνει πάλι σε όφελος και των μικρομεσαίων παραγωγών και του λαού συνολικότερα. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια άλλη πολιτική, με μια άλλη εξουσία. Μπορεί να γίνει με τη λαϊκή οικονομία και τη λαϊκή εξουσία, όπως την προτείνει το ΚΚΕ, με την κρατικοποίηση των επιχειρήσεων, με τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, με κεντρικό κρατικό σχεδιασμό. Μόνο έτσι το ψωμί της εργατιάς και της αγροτιάς θα είναι γλυκό.

Νέα κοινωνία χωρίς παράσιτα

Οσο μαζικοποιείται το μέτωπο που αντιπαλεύει τα αντιλαϊκά μέτρα, τόσο μεγαλώνει η λύσσα της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της για τους εργατικούς αγώνες. Τι επιδιώκουν; Θέλουν το λαό τρομοκρατημένο, με τα συνδικαλιστικά δικαιώματα στο γύψο, ώστε το κεφάλαιο να μπορεί ανενόχλητο να επιβάλλει ανατροπές που κάνουν φτηνότερη την εργατική δύναμη. Γι' αυτό η αστική τάξη, τα κόμματα και τα πρόθυμα παπαγαλάκια της στοχοποιούν τους εργατικούς αγώνες και τους συκοφαντούν, λέγοντας προκλητικά ότι σε καιρούς οικονομικής κρίσης είναι καταστροφικό να υπάρχουν αγώνες, να αναπτύσσονται κινητοποιήσεις. Τι προσπαθούν να κρύψουν; Οτι τα μέτρα που προωθούν για τη σωτηρία του κεφαλαίου είναι μέτρα που οδηγούν την εργατική λαϊκή οικογένεια στη χρεοκοπία.

Η πλουτοκρατία είναι δύναμη καταστροφής και όχι ο λαός. Οι κηφήνες κεφαλαιοκράτες είναι αυτοί που επενδύουν με αποκλειστικό κριτήριο το κέρδος και αφήνουν τώρα τα συσσωρευμένα κεφάλαια στα σεντούκια τους, προσδοκώντας καλύτερους όρους για να κάνουν επενδύσεις. Καλύτεροι όροι, όμως, για το κεφάλαιο, σημαίνει φθηνότερη εργατική δύναμη. Από εκεί προκύπτουν και τα αντιδραστικά μέτρα, που καταστρέφουν τη ζωή των εργαζομένων, του λαού. Οι ονομαστικές μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας και της Πρόνοιας αυξάνουν τη σχετική και απόλυτη φτώχεια για την εργατική λαϊκή οικογένεια.

Αυτή η βάρβαρη πραγματικότητα και η συσσωρευμένη λαϊκή πείρα από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού είναι που βγάζει το λαό στο δρόμο. Και όσο μεγαλώνει η αγανάκτηση, όσο περισσότεροι εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, νεολαίοι και γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων πυκνώνουν τις γραμμές του ταξικού κινήματος, τόσο αυξάνονται οι κίνδυνοι για την αστική τάξη να αποκαλυφθεί ο παρασιτικός της ρόλος και η στρατηγική των κομμάτων που την υπηρετούν. Τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος να συνειδητοποιήσουν πλατιά λαϊκά στρώματα ότι καμιά ευθύνη δεν έχουν για την καπιταλιστική κρίση, για τα ελλείμματα και τα χρέη που πάνε να τους φορτώσουν.

Στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα για τους αστούς. Γιατί η εργατική τάξη και ο λαός έχουν στην πολιτική πρωτοπορία των αγώνων τους το ΚΚΕ. Εχουν δίπλα τους το ΠΑΜΕ. Κι' αυτό γεννάει επιπλέον φόβο στο κεφάλαιο. Επειδή ξέρει πως αν η λαϊκή αγανάκτηση συναντηθεί με την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, όπου όλα τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, τότε η λαϊκή πάλη μπορεί να φέρει τα πάνω - κάτω, να τους σαρώσει. Να τους αφαιρέσει αυτό που τους δίνει την εξουσία μέσα στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης: Τα μέσα παραγωγής. Το παρασιτικό κεφάλαιο είναι δύναμη καταστροφής. Το καινούριο θα το γεννήσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, όσο κι αν οι αστοί προσπαθούν να καθυστερήσουν αυτήν τη δοσμένη ιστορικά προοπτική.