Motion Team

Οι εργαζόμενες στα κομμωτήρια χρησιμοποιούν καθημερινά μια σειρά χημικές ουσίες με άγνωστες συνέπειες για την υγεία τους

Τέτοια είναι τα ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουν οι εργαζόμενοι, όχι μόνο για να πάρουν θέση απέναντι στο ν/σ για το Ασφαλιστικό, αλλά και για να καθορίσουν τη δική τους στάση, για την οποία βέβαια η κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης δεν αφήνει κανένα περιθώριο: Ενταξη τώρα στο ταξικό κίνημα, οργάνωση με το ΠΑΜΕ, σε κάθε τόπο δουλειάς, κάθε γειτονιά. Η συζήτηση που παρουσιάζει σήμερα ο «Ρ» με δυο συνδικαλίστριες αναδεικνύει ότι, πέραν όλων των άλλων, με τα νέα δεδομένα είναι αμφίβολο ακόμα και πόσοι θα αντέξουν να δουλεύουν, προσδοκώντας την εκπλήρωση των προϋποθέσεων που ορίζονται για να πάρουν μερικά ψίχουλα «σύνταξης»...

Ιδιαίτερα σκληρή είναι η μαρτυρία της Βάσως Μάμμαλη, γραμματέα της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στην Κλωστοϋφαντουργία τον Ιματισμό και το Δέρμα που αναφέρει ότι ο κλάδος υποφέρει από δερματικές ασθένειες, πνευμονοπάθειες (ακόμα και για καρκινογενέσεις μιλούν οι εργαζόμενοι ...). Οπως χαρακτηριστικά λέει «τα υλικά που χρησιμοποιούνται στους κλάδους δηλαδή κόλλες, χημικές ουσίες, διαλυτικά, τα ίδια τα δέρματα επιβαρύνουν πάρα πολύ την υγεία των εργαζομένων, όταν αναγκάζονται να εισπνέουν συνεχώς όλα αυτά τα υλικά». Επίσης, προσθέτει η συνδικαλίστρια, «οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν και σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα, γιατί οι γυναίκες ή θα δουλεύουν 8 ώρες συνεχώς όρθιες ή 8 ώρες καθιστές συνεχώς σκυμμένες. Μάλιστα, εξαιτίας της εντατικοποίησης της δουλειάς έχουμε πολλές λιποθυμίες. Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί μέσα στους χώρους δουλειάς καταπονούν πολύ το γυναικείο οργανισμό σε συνδυασμό με τις πολλαπλές υποχρεώσεις της γυναίκας στο σπίτι και την οικογένεια».

Για παράδειγμα, όπως εξηγεί, «στον ιματισμό μια εργαζόμενη δουλεύει 8 ώρες πάνω από μια μηχανή, με αποτέλεσμα να προκαλούνται αυχενικά σύνδρομα, τενοντίτιδες κ.λπ. Υπάρχουν χώροι δουλειάς που έχουν καταργήσει ακόμα και το διάλειμμα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι εργαζόμενοι να πάρουν ανάσα. Να τρώνε δίπλα στη μηχανή, γιατί η εργοδοσία δε θέλει να χάνεις ούτε δευτερόλεπτο».

Ο κλάδος, όμως, σημειώνει η Βάσω Μάμμαλη, ταυτόχρονα μαστίζεται από την ανεργία. «Οι κλάδοι μας εξαφανίζονται, η ανεργία θερίζει, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενες να μην μπορούν ούτε να εξασφαλίσουν ένσημα, ούτε να βγουν σε σύνταξη. Ειδικά οι γυναίκες μετά τα 45 δύσκολα βρίσκουν δουλειά. Παλεύουν για το μεροκάματο με το να φυλάνε ηλικιωμένους, να γίνονται καθαρίστριες, κ.λπ. Πολλές γυναίκες δουλεύουν στο φασόν, οι περισσότερες χωρίς ασφάλιση, σήμερα 5 ώρες, αύριο 10 ώρες, κ.λπ.». Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, η κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων που θα κάνουν τη σύνταξη και την αξιοπρεπή διαβίωση άπιαστο όνειρο. «Οι γυναίκες πλήττονται βάναυσα και έχουν πάρα πολλούς λόγους να ενταχθούν στο ταξικό κίνημα και να παλέψουν».

Η Αγγελική Σουλτανιά, πρόεδρος του Σωματείου Προσωπικού Ιδιωτικών Κλινικών, Εργαστηρίων, Γηροκομείων, Οίκων Ευγηρίας, Διαγνωστικών Κέντρων και συναφών χώρων, περιγράφει τις αντίξοες συνθήκες των εργαζόμενων γυναικών στον κλάδο και την αναγκαιότητα σήμερα γυναίκες να βγαίνουν στη σύνταξη στα 50 τους χρόνια.

Αναφερόμενη στις νοσηλεύτριες λέει χαρακτηριστικά: «Μια εργαζόμενη νοσηλεύτρια, για παράδειγμα, σε κλινική ξεκινάει τη δουλειά σε σχετικά μικρή ηλικία με δίμηνες συμβάσεις ή πρακτική. Το ίδιο το αντικείμενο της δουλειάς απαιτεί πολύ καλή συγκέντρωση, γνώση, αλλά και σωματική δύναμη. Εκεί αρχίζουν τα πρώτα προβλήματα. Με δεδομένη την έλλειψη προσωπικού, δηλαδή, μπορεί σε έναν όροφο να υπάρχει μόνο μια νοσηλεύτρια, να πρέπει να παρέχει νοσηλεία στους ασθενείς, να τους επιβλέπει, να τους σηκώνει. Να βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση. Αν πάμε στο χώρο των γηροκομείων, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Το βάρος ενός ηλικιωμένου ανθρώπου γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Αν δεν υπάρχει νοσηλευτής να βοηθήσει, η νοσηλεύτρια αναγκάζεται να τους σηκώνει μόνη της. Ετσι, αρχίζουν τα μυοσκελετικά προβλήματα, προβλήματα με τη μέση, προβλήματα άγχους και στρες αν θα προλάβει να τα φέρει σε πέρας να μη χάσει τη δουλειά της. Και μετά καταπονημένες επιστρέφουν σπίτι και δεν μπορούν να δουν ούτε την οικογένεια».

Οπως σημειώνει, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες νοσηλεύτριες μεγεθύνονται από την έλλειψη προσωπικού. «Αρκετές κοπέλες που υποφέρουν από φλεβίτιδες αναγκάζονται ακόμα και να κάνουν χειρουργεία να μην μπορούν να σταθούν όρθιες». Για τις γυναίκες που δουλεύουν στην κουζίνα σημειώνει ότι «το περιβάλλον είναι ιδιαίτερα άσχημο και οι συνθήκες αντίξοες, ενώ και οι καθαρίστριες είναι άσχημα εκμεταλλευόμενες». Και υπογραμμίζει ότι «εμείς σε αυτούς τους χώρους πρέπει να προσέχουμε διπλά, γιατί κινδυνεύουμε και από τα λοιμώδη νοσήματα. Ιδιαίτερα στα γηροκομεία, η κατάσταση είναι επιβαρυμένη και ανεξέλεγκτη».

Η συνδικαλίστρια υπογραμμίζει ότι σήμερα υπάρχουν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις, ώστε οι γυναίκες να βγαίνουν στη σύνταξη στα 50. «Ιδιαίτερα - συνεχίζει - στον ιατρικό τομέα με την εξέλιξη της τεχνολογίας αυτό είναι εφικτό, όπως για παράδειγμα η εξέλιξη των μηχανημάτων στα εργαστήρια. Οι νοσηλευτές μετά τα 50 δεν μπορούν να κάνουν νοσηλεία και θα φτάσουμε στο σημείο στα 65 και στα 67 να είμαστε εμείς στο καροτσάκι και να μας σπρώχνει ο ασθενής».