Τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων της Εύβοιας προκάλεσε η απόφαση του Πρωτοδικείου Χαλκίδας, που «δικαιώνει» το μεγαλοτσιφλικά Μπέκερ
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι:
Από τότε, όμως, παρά τις κατά καιρούς εξεγέρσεις των κατοίκων της περιοχής (πρώτη φορά ανάμεσα στα 1910-20), ενάντια στο απολυταρχικό και καταπιεστικό καθεστώς συμπεριφοράς και μεταχείρισης των δούλων - εργαζομένων στο τσιφλίκι του, οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν τον ενόχλησαν, αλλά αντίθετα επιδίωκαν τη... φιλία του. Γι' αυτό, πολλές φορές, πολλά από τα «εξέχοντα» μέλη των αστικών κυβερνήσεων «φιλοξενήθηκαν» στο «φτωχικό του» στο δάσος του «Αχμέτ Αγά» (όπως ήταν η ονομασία παλιότερα του σημερινού Προκοπίου).
Μεταξύ άλλων, οι Μπέκερ, «φιλοξένησαν»:
Με τέτοιες γνωριμίες και διασυνδέσεις πώς να μην κοιμάται ήσυχος ο μεγαλοτσιφλικάς ότι κάποια μέρα θα γίνει κύριος των δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων δασικής και καλλιεργήσιμης έκτασης, αλλά και πλούσιους σε κοιτάσματα λευκολίθου; Ο Φ. Ν. Μπέκερ, εξάλλου, ήταν αυτός που στήριξε το Σκαλιστήρη στην ασύδοτη εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και των κατοίκων της περιοχής για πάνω από μια 20ετία. Τη στήριξη αυτή, ο Σκαλιστήρης την ανταπέδωσε στον Μπέκερ τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, μετά τη Χούντα, όταν στις 9 Μάη του 1975 οι κάτοικοι της περιοχής ξεσηκώθηκαν σύσσωμοι κατά του Εγγλέζου δυνάστη, όταν θέλησε να οργώσει για χωράφι το γήπεδο Προκοπίου. Τότε, ο Σκαλιστήρης που απασχολούσε στο συγκρότημα πάνω από 6.000 εργαζόμενους έβαλε μπρος τους εκβιαστικούς και χαφιεδίστικους μηχανισμούς τις απειλές απόλυσης. «Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο» ή «κόρακας, κοράκου δε βγάζει μάτι».
Η συσπείρωση και ενότητα ακτημόνων εργαζομένων και κατοίκων, ενάντια στον ξένο τσιφλικά, εκφράστηκε μέσα από τη δημιουργία και δράση του σωματείου της «9ης Μάη», ονομασία που πήρε από την ημερομηνία ξεσηκωμού της περιοχής ολόκληρης. Με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, προοδευτικούς, όλο το λαό που πάλευε για το μεροκάματο - που ήταν στην εκμεταλλευτική δούλεψη του τσιφλικά και του Σκαλιστήρη - απαίτησαν το μοίρασμα του τεράστιου τσιφλικού σ' αυτούς που ανήκει: τα χωράφια στους ακτήμονες για καλλιέργεια, τα οικόπεδα να μοιραστούν στους κατοίκους και το δάσος να περιέλθει στο Δημόσιο.
Η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, αντί να ανταποκριθεί στο φιλολαϊκό αίτημα να καταργήσει το τσιφλίκι και τον τσιφλικά, ενεργεί τα δέοντα. Βάζει μπρος τον κατασταλτικό μηχανισμό. Κάθε ημέρα αγώνα των κατοίκων περισφίγγει ο κλοιός των αστυνομικών δυνάμεων. Οι δεκάδες αστυνομικοί, στην αρχή, γίνονται εκατοντάδες στη συνέχεια, για να μαζευτούν χιλιάδες. Ναι, πάνω από 2.000 αστυνομικοί, σαν αστακοί οπλισμένοι, κατακλύζουν την περιοχή που αστυνομοκρατείται, επιβάλλοντας «στρατιωτικό νόμο» τάξη και ασφάλεια... Η Ελληνική κυβέρνηση στέλνει Ελληνες πολίτες να χτυπήσουν ομοεθνείς τους για να μη θιγούν τα συμφέροντα του ξένου μεγαλοτσιφλικά.
Να ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο εκείνων των ημερών, όπως το διηγείται στο «Ρ» ο Ν. Δημητρίου, ταμίας του Αγροτικού Συνεταιρισμού, που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, και δείχνει το καθεστώς υποταγής και εξάρτησης στους ιμπεριαλιστές. Ο Μπέκερ, μας λέει ο Ν. Δημητρίου, θεωρώντας δικό του φέουδο την περιοχή είχε αναρτήσει την εγγλέζικη σημαία προκλητικά. Φτάνοντας οι εξεγερμένοι στην περιοχή του κτήματος, κατέβασαν την εγγλέζικη σημαία και τοποθέτησαν την ελληνική, σύμβολο ότι τούτη η γη είναι δική μας.Τότε, ο αστυνομικός διευθυντής Αττικής και Νήσων, επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων, θεωρώντας το προσβολή διέταξε τη σύλληψη αυτών που «τόλμησαν» να την κατεβάσουν.
Ο παλλαϊκός ξεσηκωμός στην περιοχή μπορεί να μην είχε το αποτέλεσμα ως προς τα αιτήματα που έβαζε το λαϊκό κίνημα της «9ης Μάη 1975», ωστόσο άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα στο καθεστώς διαχείρισης του δάσους.
Ομως, ως «πονηρότεροι» διαχειριστές του αστικού κράτους έναντι των Νεοδημοκρατών οι «σοσιαλιστές», άφησαν «ανοιχτό παράθυρο» στο μεγαλοτσιφλικά για να μπορέσει να προσφύγει στην αστική δικαιοσύνη. Πράγμα που εκμεταλλεύτηκε δεόντως ο Φ. Ν. Μπέκερ, μετά από 8 χρόνια και το 1992 κατέθεσε την αγωγή στο Πρωτοδικείο Χαλκίδας, με το γνωστό αποτέλεσμα μετά από 8 χρόνια κυοφορίας στις δικαστικές αίθουσες και αφού οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ φρόντισαν να ενισχύσουν την ιδιωτική πρωτοβουλία με αντιδασικούς νόμους και να νομιμοποιήσουν, στην ουσία, τον Μπέκερ, άλλους μεγαλοτσιφλικάδες, οικοπεδοφάγους και καταπατητές δημόσιων δασών και καλλιεργήσιμων εκτάσεων.
Στα 16 χρόνια που μεσολάβησαν από το 1984 μέχρι το Φλεβάρη του 2000 που εκδόθηκε η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Χαλκίδας - να σημειωθεί ότι η απόφαση αυτή κρατήθηκε κρυφή μέχρι τις 16 Ιούνη 2000 λόγω των εκλογών της 9ης Απρίλη και των αρνητικών πολιτικών επιπτώσεων που θα είχε για το κυβερνών κόμμα- το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση «δεν κούνησε το δαχτυλάκι του» για τη δέσμευση της τεράστιας έκτασης υπέρ του Δημοσίου. Αντίθετα, παράγοντες, κυβερνητικοί και φιλοκυβερνητικοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης της περιοχής κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τελειώνει η υπόθεση υπέρ του... μεγαλοτσιφλικά. Ακόμα και σε προγράμματα αγροτουρισμού (Λέντερ) τον ενέταξαν.
Οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι δασεργάτες, όλοι οι κάτοικοι ανησυχούν από τις επερχόμενες εξελίξεις, μετά την απόφαση του δικαστηρίου της Χαλκίδας. Είναι αποφασισμένοι, όμως, αν χρειαστεί να ξαναπάρουν την υπόθεση στα χέρια τους για να σώσουν τη δημόσια περιουσία, αν η κυβέρνηση δεν πάρει μέτρα». Το δάσος είναι φυσικός πλούτος και πηγή ζωής για μας, λέει ο Δ. Κουτσουφλάκης και θα είμαστε σε αγωνιστική επαγρύπνηση να το υπερασπιστούμε».
«Θα μπορούσε η κυβέρνηση να του "κόψει τα ποδάρια" αν ήθελε και να μην του έδινε το δικαίωμα προσφυγής στα δικαστήρια», λέει στο «Ρ» ο Γ. Καπετάνιος, αντιπρόεδρος του συνεταιρισμού.
«Οπως καταφέραμε με τον αγώνα μας να μπούμε μέσα (στο δάσος) και να το διαχειριζόμαστε, έτσι θα συνεχίσουμε γι' αυτά που αγωνιστήκαμε το 1975», συμπληρώνει ο Ν. Δημητρίου.