Πλούσια και γόνιμη ήταν η συζήτηση που είχε η Αλέκα Παπαρήγα με απολυμένους εργοστασίων της Λάρισας, που βιώνουν τα μεγάλα βάσανα της ανεργίας. Στη συνάντηση παραβρέθηκαν ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας Θ. Βάιος, η διοίκηση του Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργών - Ιματισμού - Δέρματος Νομού Λάρισας, καθώς και ο Αντ. Σκυλλάκος, βουλευτής Λάρισας του ΚΚΕ.

Οι συνδικαλιστές επέδωσαν υπόμνημα στην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με την κατάσταση που αντιμετωπίζει ο κλάδος στην περιοχή, εξαιτίας των συνεπειών από την πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Στο υπόμνημα επισημαίνεται ότι ο κλάδος συρρικνώνεται με το κλείσιμο δεκάδων εργοστασίων, βιοτεχνιών, αλλά και τη μεταφορά ολόκληρων επιχειρήσεων σε γειτονικές χώρες και μάλιστα με κρατική επιχορήγηση. Η κατάσταση επιδεινώνεται σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και την αναπόφευκτη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Στο υπόμνημα αναφέρονται συγκεκριμένα παραδείγματα επιχειρήσεων της Λάρισας, που είτε έκλεισαν, είτε μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό πετώντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους.

Στα τέλη του 2008 έκλεισε η βιοτεχνία της «ΡΑΠΤΕΞ» και πετάχτηκαν στο δρόμο 100 εργαζόμενοι, στους οποίους οι εργοδότες χρωστούν δεδουλευμένα τριών μηνών, αποζημιώσεις, αναδρομικά 2008, υπόλοιπο επιδόματος αδείας, δώρο Χριστουγέννων κλπ. και δεν έχουν πάρει τίποτα μέχρι σήμερα.

Επίσης, μέσα στο 2008, έκλεισε η βιοτεχνία «Αλεξάνδρας Τέγου» και απέλυσε και τους 20 εργαζόμενους, χωρίς αποζημίωση, δεδουλευμένα, δώρο Χριστουγέννων κλπ. Το ίδιο έγινε και στην επιχείρηση «Γκρουπ Φάσιον», όπου οι μισοί εργαζόμενοι εξαναγκάστηκαν σε οικειοθελή αποχώρηση χωρίς να πάρουν τίποτα.

Στις αρχές του Μάρτη του 2010 εξαναγκάστηκαν να φύγουν με οικειοθελή αποχώρηση 50 εργαζόμενοι από την επιχείρηση «ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΑΛΦΑ», χωρίς να πάρουν αποζημίωση. Στις 15 του περασμένου Μάη έκλεισε το τσαγκαράδικο «Πρίμα» και άλλοι 10 εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι.

Παίρνοντας το λόγο, πολλοί άνεργοι αναφέρθηκαν στα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα που βιώνουν από τότε που έμειναν χωρίς δουλειά, ενώ σκληρά ήταν τα λόγια τους, όταν αναφέρονταν στην εργασιακή αναλγησία και την κυβερνητική κοροϊδία σε βάρος τους, στην πλήρη απουσία μέτρων ουσιαστικής στήριξης αυτών και των οικογενειών τους.

Παίρνοντας το λόγο, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ επισήμανε:

«Η επίθεση είναι καθολική. Ξεκίνησε στην κλωστοϋφαντουργία και το χτύπημα σε ορισμένους κλάδους. Τώρα, δεν υπάρχει κλάδος στην Ελλάδα, βιομηχανικός και γενικότερα, που δεν πρόκειται να έχει ανέργους. Δεν υπάρχει. Εντεκα κλάδοι βιομηχανικοί έχουν κρίση στην Ελλάδα από το '85 και μετά. Τώρα, για πρώτη φορά, όλοι οι κλάδοι είναι κάτω.

Ακόμη κι αν κάποιοι κλάδοι ανακάμπτουν, οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι πολύ λιγότερες από τις θέσεις που θα 'χουν χαθεί και θα γίνουν θέσεις εργασίας με τις νέες εργασιακές σχέσεις, με τα 560 ευρώ, με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, με τα "έμπα - έβγα" κλπ. Δεν πρόκειται να γυρίσουμε σ' αυτό που είχαμε πριν 10, 20 και 30 χρόνια.

Αυτό να είναι καθαρό, το λέμε στους εργαζόμενους, το ξέρουμε ότι δε μας πιστεύουν όλοι. Αλλά, κοιτάξτε, όταν φτάσεις στο σημείο να πεις "είχατε δίκιο" - με συγχωρείτε - θα είναι και αργά. Ποτέ δεν είναι αργά, αλλά θέλω να πω θα είναι πιο δύσκολη η ανασυγκρότηση.

Αλλά να ξεκαθαρίσω το εξής πράγμα: Εχει μια σημασία γιατί υπάρχουν εργοστάσια, ιδιαίτερα σε αυτούς τους κλάδους - της κλωστοϋφαντουργίας, της ένδυσης, του δέρματος - υπάρχουν εργοστάσια τα οποία όντως δεν μπορούν να σταθούν, δηλαδή κλείνουν, δεν μπορούν να σταθούν. Γιατί; Γιατί έχουμε εισαγόμενα προϊόντα και ο κλάδος δεν έχει πελατεία - να το πω έτσι - και τον εργοδότη δεν τον συμφέρει, γιατί έρχονται τα φθηνά προϊόντα από Κίνα, Ινδία κλπ., με βάση την απελευθέρωση της αγοράς.

Αυτή είναι η παγκόσμια καπιταλιστική αγορά. Που σημαίνει ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το λιγότερο μεγάλο, το μεσαίο και το μικρό. Επομένως, πράγματι, υπάρχουν εργοστάσια τα οποία δεν μπορούν να σταθούν και κλείνουν. Θα σου πει ο άλλος, "αφού μπαίνω μέσα". Εδώ έκλεισε η «ΕΛΙΤ», ένα εργοστάσιο το οποίο είχε μπει μέσα στην αγορά, γιατί έρχονται 70 εκατ. εισαγόμενα παπούτσια στην Ελλάδα από αλλού. Και σου λέει, δεν είμαι ανταγωνιστικός.

Τώρα, πώς θα είσαι ανταγωνιστικός; Να δουλεύεις με 100 ευρώ το μήνα. Ε, τέτοια ανταγωνιστικότητα δεν τη θέλουμε. Και σου λέει ο εργοδότης, ή θα δουλεύεις σαν δούλος, και πάλι τα εισαγόμενα θα έρχονται.

Επομένως, υπάρχουν εργοστάσια που κλείνουν, που δεν μπορούν να σταθούν και βεβαίως αυτοί που είχαν εργοστάσια - ιδιαίτερα τα πιο μεγάλα - έχουν κάνει μια περιουσία, έχουν εξασφαλίσει τα παιδιά και τα εγγόνια τους, μπορεί να κάνουν επένδυση σε άλλο κλάδο, θα στριμωχτούν. Αυτός που θα την πληρώσει θα είναι οι εργαζόμενοι. Και υπάρχουν εργοστάσια που κλείνουν γιατί συγχωνεύονται και τα αγοράζουν μεγαλύτερα. `Η μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους - όπως είπατε - στο εξωτερικό. Υπάρχουν μια σειρά λόγοι.

Επομένως, σήμερα, αίτημα κατά της ανεργίας και για θέσεις εργασίας δεν μπορεί να είναι απλώς να μην κλείνει ένα εργοστάσιο ή να κρατά τις θέσεις εργασίας. Εξαρτάται. Αν είναι ένα μεγάλο εργοστάσιο, που απλώς μεταφέρει τα κεφάλαιά του έξω, απαιτείς να μην τα μεταφέρει και να μείνει στην Ελλάδα.

Αν, όμως, ο άλλος δεν έχει δουλειά; Εγώ δε λέω να πας να τους συμπαρασταθείς, γιατί αυτός έχει λύσει τα προβλήματά του και έβγαλε πολλά από σένα. Αρα, λοιπόν, αυτό που βάζουμε εμείς σαν Κόμμα, είναι να δίνουμε τη μάχη σε δύο μέτωπα ταυτόχρονα.

Επειδή ακριβώς προβλέπουμε ότι η ανεργία θα αυξηθεί και δεν υπάρχει ελπίδα να ανακοπεί, προτείνουμε σαν άμεσα ζητήματα γενναία προγράμματα προστασίας των ανέργων για όσο διάστημα είναι άνεργοι, με επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ, γιατί δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς. Και ξεκινάμε από το να παραγραφούν μέχρι να κρατηθούν τα χρέη του όσο διάστημα είναι άνεργος. Να μη χάσει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και μια σειρά άλλα μέτρα που προτείνουμε και μειώνουν το κόστος ζωής.

Ταυτόχρονα, επειδή μας λένε, "εσείς μόνο προγράμματα ανεργίας προτείνετε, δεν σας ενδιαφέρει η ανάπτυξη"; Βέβαια, μας ενδιαφέρει η ανάπτυξη και ούτε εσύ θέλεις να περνάς τη ζωή σου παίρνοντας ένα επίδομα ανεργίας. Είσαι νέος, θέλεις να δουλέψεις. Και θέλεις και για το παιδί σου δουλειά.

Ταυτόχρονα, αποδεικνύουμε ότι ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας μπορεί σήμερα στην Ελλάδα να δυναμώσει, γιατί έχουμε την πρώτη ύλη, έχουμε προϊόντα γεωργικά και κτηνοτροφικά. Γιατί μας ενδιαφέρει στην Ελλάδα να αναπτυχθεί ό,τι μπορεί να αναπτυχθεί.

Αποδεικνύουμε γιατί κλάδοι στην Ελλάδα μπορούν να αναπτυχθούν και να δυναμώσουν. Να έχεις θέσεις δουλειάς και προϊόντα φθηνά και καλά. Αλλά θα σας το πω καθαρά: Αυτό για να υλοποιηθεί, σημαίνει ότι έχεις μια άλλη εξουσία. Δεν έρχεται και λέει ότι καθορίζεται τι θα επενδυθεί για ανάπτυξη με βάση το κριτήριο του κέρδους των λίγων. Γιατί, σου λέει αυτός που έχει τα κεφάλαια, δεν βγάζω το απαιτούμενο κέρδος στην κλωστοϋφαντουργία.

Να σας πω ένα παράδειγμα: Ηρθε ο Ερντογάν στην Ελλάδα και πανηγύριζαν για τη μεγάλη συμφωνία με την Τουρκία. Αν διαβάσεις τη συμφωνία, όχι μόνο θα είμαστε φίλοι με την Τουρκία - εμείς δε θέλουμε βέβαια πόλεμο ελληνοτουρκικό - αλλά θα κάνουμε και οικονομική συνεργασία. Αλλο που θα πουλήσουν το Αιγαίο και το Κυπριακό, αυτό είναι άλλη ιστορία.

Συμφώνησαν το εξής: Ελληνες επιχειρηματίες να κάνουν εξαγωγές κεφαλαίων και επενδύσεις στην Τουρκία. Είναι το πράσινο φως για να μην κάνουν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα. Αλλά, λέει, θα έρθουν και τούρκικα προϊόντα στην Ελλάδα. Ξέρετε τι προϊόντα; Αλυσίδες καταστημάτων με τούρκικα φαστ φουντ. Στον τομέα του επισιτισμού, φαγητό στο πόδι κλπ.

Οι Ελληνες επιχειρηματίες που θα εξάγουν τα κεφάλαιά τους στην Τουρκία είναι περισσότεροι από τους Τούρκους επιχειρηματίες που κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα. Αυτή είναι η συμφωνία. Και ποια δεύτερη συμφωνία έκαναν; Κάποιοι Κινέζοι τουρίστες να έρχονται δυο μέρες σε κάποια νησιά της Ελλάδας, στα μεγάλα ξενοδοχεία και να πηγαίνουν και απέναντι στη Σμύρνη. Πείτε μου, αυτή η συμφωνία με την Τουρκία, θα έχει όφελος για τον ελληνικό λαό; Οχι. Θα ωφεληθούν οι Ελληνες επιχειρηματίες.

Θα σας το πω καθαρά, ιδιαίτερα στις νέες ηλικίες: Πρέπει να αποφασίσετε να δρομολογήσετε έναν αγώνα, που πιθανότατα μπορεί να μη φέρει άμεσα αποτελέσματα μέχρι το φθινόπωρο, αλλά πρέπει ενωμένοι οι εργαζόμενοι να παλεύουν, έχοντας ξεκάθαρο ότι ο αγώνας τους πρέπει να φτάσει ως τη γενική ρήξη με αυτήν την πολιτική, μέσα από διαδοχικές, μικρές ή μεγαλύτερες, νίκες. Αλλιώς δε γίνεται.

Εμείς θέλουμε να έχει αποτελέσματα ο αγώνας, για να πάρει κουράγιο ο εργαζόμενος. Αυτά που λένε ότι εμείς θέλουμε να καταρρεύσει η οικονομία της χώρας για να κάνουμε επανάσταση, αυτά είναι μπούρδες. Η εξαθλίωση εξαθλιώνει και το μυαλό, από μόνη της δε φέρνει τίποτα. Ισα - ίσα, εμείς θέλουμε να έχει αποτελέσματα ο αγώνας για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος τη δύναμή του και να προχωρήσει και παραπέρα».