Ωραίοι! «Σας ζητάμε να κρεμαστείτε κι αν δεν το κάνετε μόνοι σας θα το αποφασίσουμε εμείς» (η κυβέρνηση για το θέμα του παγώματος των μισθών).

Πειράζει που και με μια ακόμα τέτοιου είδους κυβερνητική απόφαση (αντίγραφο της ανάλογης του 1985, πάλι επί ΠΑΣΟΚ) οι εργάτες θα βρουν τρόπο να μη φτάσουν στην κρεμάλα;

Ενα είναι το δεδομένο: Δεν έχει τέλος ο βούρκος των αστών. Δεν καθαρίζει κανένας Ηρακλής τόση κοπριά. Μόνο παίρνοντάς τους αμπάριζα μπορείς να βγάλεις άκρη.

Το γνωρίζουν αυτό οι αστοί γι' αυτό κι ανάμεσα σ' άλλα τρέχουν να στηρίξουν μια ακόμα «αριστερά» απέναντι στο εργατικό κίνημα που ευθέως πλέον βάζει θέμα ανατροπής της εξουσίας των καπιταλιστών, προβάλλει και προωθεί τη δική του θέση για μια λαϊκή εξουσία, στην οποία ασφαλώς και δε χωράει κανένας «αριστερός» απολογητής του καπιταλισμού.

Μεγάλο θέμα ο όρος «αριστερά». Πόσες πολιτικές απάτες δε στηρίχτηκαν σ' αυτόν τον όρο για δεκαετίες...

Τώρα πια ξέρουμε: Οτι πρέπει να επιμείνουμε σ' αυτό: Λαϊκή εξουσία για μια λαϊκή οικονομία.

Θα ακούσουμε διάφορα ξανά για τη «νεκρή ξύλινη γλώσσα». Εκεί εμείς. Να επιμείνουμε: Λαϊκή οικονομία - λαϊκή εξουσία. Ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Με λέξεις - έννοιες, δηλαδή, που πυκνώνουν μια επιστημονική θεώρηση της πραγματικότητας. Με λέξεις που ενοχλούν ακριβώς γιατί έχουν περιεχόμενο συγκεκριμένο. Με λέξεις που με απόλυτη ακρίβεια λένε πως απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν μπορεί να στηθεί τίποτα λιγότερο από την ίδια τη σοσιαλιστική προοπτική. Που ασφαλώς και θα είναι «αντιδημοκρατική» για τους καπιταλιστές και όσους - για τη δική τους μικροαστική βόλεψη - ελπίζουν ότι η εξουσία των καπιταλιστών θα είναι αιώνια μέσα από μέτρα εκδημοκρατισμού της. Αυταπάτες τέλος!

Δες: Η αστική τάξη βολεύεται μια χαρά μ' ένα «λαϊκό ΠΑΣΟΚ» που προωθεί ό,τι θέλει η αστική τάξη και καταθέτει τη «διαφωνία» του με μια ανέξοδη ψήφο.

Η αστική τάξη βολεύεται μια χαρά με τους «αντιεξουσιαστές» που λένε στην εργατική τάξη ότι είναι δεδομένο το μνημόνιο κι ότι το μόνο που έχουν να κάνουν οι εργάτες είναι να αποδεχτούν τη σύμβαση της ΓΣΕΕ, που θα περιέχει μεν πάγωμα μισθών αλλά θα έχει και κάποια επιδόματα.

Ομως, της αστικής τάξης δεν της αρκούν τα προηγούμενα. Ξέρει πως είναι κρίσιμο το θέμα της πολιτικής εξουσίας. Γι' αυτό και βγάζει απ' το μανίκι το ένα μετά το άλλο διάφορα κόμματα που έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Σε κάθε κρίσιμη στιγμή σαν έτοιμα από καιρό θα βγουν - για παράδειγμα - να καταγγείλουν πότε τα «αντιαισθητικά» μπλόκα των αγριεμένων μυστακοφόρων στο λιμάνι, πότε τους κλειστούς από απεργούς δρόμους που εμποδίζουν την κυρία να βγάλει βόλτα το σκυλάκι της, πάντα τους εργάτες που δε θέλουν να καταλάβουν ότι ο αγώνας τους δεν πρέπει ποτέ να φτάνει στο σημείο να αμφισβητεί το ίδιο το σύστημα.

Απ' το '49 και μετά πασχίζουν να στήσουν μια τέτοια αριστερά. Δίνουν και ξαναδίνουν το χρίσμα σε διάφορους (διαχρονική αξία ο Κύρκος τους) τώρα έχουν τον Κουβέλη, χωρίς να παραιτούνται ούτε από τον Τσίπρα ούτε από τον Αλαβάνο.

Πειράζει που οι εργάτες ξέρουν να ξεχωρίζουν ποιος είναι από δω και ποιος από κει;

Πειράζει που οι εργάτες γνωρίζουν πια καλά πως από δω, απ' τη δική τους μεριά, είναι μόνο το ΚΚΕ;

Υλικό για παραπέρα επεξεργασία: Δες: Δικά τους παιδιά διάφορες εργολαβίες, όπως το «Τραμ», που τις πλάσαραν σαν «πράσινη οικονομία». Δικό τους παιδί το σύστημα που τώρα δήθεν καταγγέλλουν στην Υγεία. Δεν τους έπιασε ο πόνος για το δημόσιο χρήμα. Απλά περιμένουν άλλα, πιο μεγάλα ψάρια στην ουρά να φάνε.

Είναι θρασείς. Ζητάνε και τα ρέστα για τη βαρβαρότητα. Θέλουν να τη δούμε και σαν σωτηρία, σαν κάτι παπάδες που κηρύσσουν πως όσο πιο πολύ πάθεις τόσο πιο κοντά στη βασιλεία των ουρανών θα βρεθείς. Λες και οι εργάτες δεν έχουν άλλη έγνοια από το πώς θα πεθάνουν για να ζήσουν στον παράδεισο.

Από κοντά και κάτι δημοσιοκάρφοι που προσπαθούν να ξεπλύνουν τις πομπές ενός συστήματος με άρθρα δήθεν διαφοροποίησης. Αυτοί που έχουν προβοκάρει ξανά και ξανά κάθε ταξική κινητοποίηση δεν ξεπλένονται με τίποτα.

Διά ταύτα: Δε θα αφήσουμε την οργή να γίνει ποτάμι στα χαμένα. Θα κάνουμε την οργή οργάνωση έτσι που το ποτάμι στοχευμένα να τους πάρει και να τους σαρώσει.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΙΣΗ παγώνουν τους μισθούς

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τελεσίγραφο για μισθούς - συντάξεις

Ο ΛΟΓΟΣ: ΘΥΕΛΛΑ αντιδράσεων για το τριετές πάγωμα μισθών

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΚΟΛΑΦΟΣ δικαστών κατά του Ασφαλιστικού

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Αντισυνταγματικές οι βασικές ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: ΔΕΚΟ σε οικονομική ασφυξία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΡΥΘΜΙΣΗ «ΑΣΠΙΡΙΝΗ» για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά

ΤΟ ΒΗΜΑ: Σβήνουν δάνεια με απόφαση ειρηνοδίκη

Η ΧΩΡΑ: 5 κόκκινες για παραβίαση Συντάγματος

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΛΟΥΚΕΤΑ στις φαρμακοβιομηχανίες

ΤΑ ΝΕΑ: Σαρώνει ο νέος ΦΠΑ με κύμα ανατιμήσεων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Σωσίβιο στους «πνιγμένους»

Η ΑΥΓΗ: Στο κενό τα σενάρια για κυβέρνηση προθύμων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΓΙΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ

«Δεν θα προκαλέσουμε πολιτική κρίση, θα ψηφίσουμε το Ασφαλιστικό, αλλά διαφωνώ σε όλα» (ο Π. Οικονόμου του ΠΑΣΟΚ / ΤΟ ΒΗΜΑ).

«Το μνημόνιο αποτελεί ήδη νόμο του κράτους και η σκιά του θα πέφτει βαριά πάνω στην ελληνική οικονομία, αλλά και στην πολιτική ζωή της χώρας για τα επόμενα τρία χρόνια. Το ζητούμενο είναι η εξειδίκευση των προβλέψεών του, με όποιον τρόπο γίνεται, να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνη για τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους. Ετσι, έχει σημασία η επιδιωκόμενη υπογραφή συλλογικής σύμβασης μεταξύ της ΓΣΕΕ και των εργοδοτικών οργανώσεων (...) Παρά το προβλεπόμενο πάγωμα των αμοιβών, υπάρχει δυνατότητα να δοθούν μικρές αυξήσεις (ωρίμανση, επιδόματα) ειδικά στους χαμηλόμισθους» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Ο γράφων δεν γνωρίζει και δεν έχει συναντήσει ποτέ τον κ. Κουβέλη. Τον έχει παρακολουθήσει τις τελευταίες δεκαετίες και διακρίνει έναν σοβαρό, νηφάλιο άνθρωπο, με ευαισθησίες, που τολμά να είναι ταυτόχρονα και ρεαλιστής (...) Η καταστροφική για τη χώρα συμπεριφορά οργανωμένων "συνδικαλιστικών" συμφερόντων δεν είναι αριστερή πολιτική. Επίκαιρο παράδειγμα τα μπλόκα στο λιμάνι (...) Η αποδοχή που δείχνει να έχει η νέα προσπάθεια δεν είναι τυχαία, ενώ η συστράτευση του Λεωνίδα Κύρκου της προσδίδει έναν επιπλέον συμβολισμό. Η Ελλάδα χρειάζεται μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή Αριστερά, ικανή να καταθέσει τις δικές της δημιουργικές και, κυρίως, λειτουργικές απαντήσεις στις προκλήσεις του 21ου αιώνα» (το άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).