Το Συνδικάτο Εργαζομένων στους ΟΤΑ Νομού Αττικής που συγκροτήθηκε πρόσφατα είναι γέννημα της ανάγκης για ενιαία αγωνιστική δράση των εργαζομένων στον κλάδο.

Το χτύπημα της μόνιμης και σταθερής εργασίας και η γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, οι εξελίξεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με το νόμο για τον «Καλλικράτη» και η γενικότερη αντεργατική επίθεση, ο ρόλος του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που στέκεται ενάντια στα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων, όλα αυτά αναδεικνύουν γιατί χρειάζεται η λειτουργία του κλαδικού συνδικάτου στους ΟΤΑ. Είναι βήμα συσπείρωσης και δράσης όλων των εργαζομένων στους ΟΤΑ. Εναρμονίζει τη συνδικαλιστική οργάνωση στις αλλαγές που συντελούνται στη διοικητική δομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δημιουργεί τους όρους ενιαίας αγωνιστικής δράσης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Μπορεί να γίνει ένας αγωνιστικός ταξικός πόλος συσπείρωσης.

Για τα παραπάνω, τις εξελίξεις στον κλάδο και τη σημασία του κλαδικού Συνδικάτου, ο «Ρ» συνομίλησε με δύο από τα ιδρυτικά μέλη του, τον Χρύσανθο Κυριαζή, εργαζόμενο στο Δήμο Πετρούπολης και την Αριάδνη Παγανέλη, εργαζόμενη στη Νομαρχία Αθήνας.

Αναφερόμενος στα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, ο Χρύσανθος επισήμανε ότι ένα από αυτά «είναι οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι οποίες έχουν επεκταθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, με κάθε μορφή. Εργαζόμενοι με "stage", συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, μερική απασχόληση, συμβάσεις έργου. Το έκτακτο προσωπικό φθάνει σχεδόν το 40% επί του συνόλου του προσωπικού στους δήμους. Ομως και στις Νομαρχίες υπάρχει μεγάλος αριθμός συμβασιούχων.

Δίνουμε τη μάχη για να παραμείνουν στη δουλειά και να μονιμοποιηθούν όλοι χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Ηδη, έχει φύγει ο μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων με "stage" που απασχολούνται για πολλά χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει και με τους συμβασιούχους. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι τελειώνει το καθεστώς ομηρίας. Αντιθέτως, αποτελεί πολιτική επιλογή της σημερινής κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης η συνέχιση του καθεστώτος αυτού. Ανακυκλώνουν την ανεργία, παίρνουν καινούριους συμβασιούχους και με χειρότερους όρους από ό,τι στο παρελθόν».

Ενα άλλο σημαντικό πρόβλημα για τον κλάδο «είναι το ζήτημα των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων (ΒΑΕ). Πριν δύο χρόνια, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ έφτιαξε ένα νόμο που επιβάλλει βαρύ επασφάλιστρο για όσους εργαζόμενους στους ΟΤΑ εντάσσονται στα ΒΑΕ. Επιπλέον ο νόμος αυτός χαρακτηρίζει ως ΒΑΕ για τον κλάδο μας ακόμα λιγότερα επαγγέλματα από τη σχετική λίστα του ΙΚΑ. Ο νόμος αυτός στηρίχθηκε και σε προτάσεις της πλειοψηφίας της ΠΟΕ ΟΤΑ. Ακόμα έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο ως κλάδος, αλλά συνολικά οι εργαζόμενοι τα άγρια αντεργατικά μέτρα που επέβαλε τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα νέα που θα φέρει και αφορούν στις αποδοχές, στις εργασιακές σχέσεις, στο ασφαλιστικό».

Τη θέση των εργαζομένων στους ΟΤΑ και συνολικότερα επιδεινώνει ο νόμος για τον «Καλλικράτη». «Με αυτόν το νόμο - σημειώνει ο Χρύσανθος - οδηγούμαστε σε παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση μιας σειράς κοινωνικών τομέων, αγαθών και υπηρεσιών, όπως είναι η Παιδεία και η Υγεία, για τα οποία ορίζει το πέρασμά τους στους δήμους. Το γεγονός αυτό θα έχει αυτόματα αντίκτυπο στα λαϊκά στρώματα που χρησιμοποιούν και έχουν ανάγκη αυτών των υπηρεσιών. Ετσι έγινε και με τους παιδικούς σταθμούς που τους περάσανε στους δήμους και σήμερα δεν υπάρχει παιδικός σταθμός που να μη ζητά την καταβολή τροφείων». Μια άλλη συνέπεια του νόμου είναι ότι «ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες που θα έχει ο κάθε δήμος θα διαμορφώνει και ανάλογα τα προγράμματα στα σχολεία και τις υπηρεσίες υγείας», συμπληρώνει η Αριάδνη.

Για τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ, ο νόμος αυτός, λέει ο Χρύσανθος, «σημαίνει χιλιάδες απολύσεις ως αποτέλεσμα των συνενώσεων Νομικών Προσώπων των δήμων και παραπέρα μέσα από τη συνένωση των δήμων. Οπου θα υπάρξει προσωπικό που περισσεύει και δεν υπάρχει αλλού κενή θέση για να μεταταχθεί, θα απολύεται. Αυτό αφορά όχι τους συμβασιούχους, που έτσι κι αλλιώς δεν τους υπολογίζουν στις απολύσεις, αλλά για πρώτη φορά μπαίνει ζήτημα απόλυσης και εργαζομένων που απασχολούνται με συμβάσεις αορίστου χρόνου».

Η αύξηση του αριθμού των συμβασιούχων προκύπτει, επισημαίνει η Αριάδνη, και «από το συνδυασμό των διάφορων αντεργατικών μέτρων. Με το μνημόνιο προβλέπεται η πρόσληψη ενός μόνιμου για κάθε πέντε που συνταξιοδοτούνται. Τα κενά που δημιουργούνται με αυτόν τον τρόπο θα καλυφθούν κατά ένα μεγάλο μέρος με έκτακτο προσωπικό. Επιπλέον, μέσα από τις συμπράξεις, τα λεγόμενα ΣΔΙΤ που προωθούνται στους ΟΤΑ, θα ανατεθούν στους ιδιώτες υπηρεσίες οι οποίες θα εκτελούνται από εργαζόμενους με ελαστικές μορφές εργασίας». Δηλαδή, προσθέτει ο Χρύσανθος, «μπορεί να φαίνονται αριθμητικά λιγότεροι οι εργαζόμενοι με αυτές τις σχέσεις που θα απασχολούνται απευθείας στους δήμους, αλλά θα τους απασχολεί ο ιδιώτης».

Για τη στάση των παρατάξεων της πλειοψηφίας στην ΠΟΕ ΟΤΑ - των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και της ΑΣΚ (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), ο Χρύσανθος τονίζει: «Μπορεί να έχουν κάποιες διαφορές μεταξύ τους, αλλά στην ουσία η στάση τους είναι ίδια απέναντι στα προβλήματα. Για παράδειγμα, δε θέλουν τους συμβασιούχους στα σωματεία. Δε δέχονται να εγγράφονται σε αυτά και να συμμετέχουν στις διαδικασίες ανάδειξης αντιπροσώπων στην Ομοσπονδία. Στο τελευταίο συνέδριο, απέκλεισαν τους αντιπροσώπους από τα σωματεία που συμμετέχουν οι συμβασιούχοι. Βέβαια, καιροσκοπικά βγαίνουν και προτείνουν να μονιμοποιηθούν όσοι εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες με βάση τους νόμους. Ομως, οι νόμοι δεν προβλέπουν κάτι τέτοιο. Προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και να ξεγελάσουν τους συμβασιούχους. Επίσης, οι δυνάμεις αυτές, μπροστά στις σημερινές εξελίξεις, στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται, αρχικά κράτησαν μια στάση αναμονής, κυρίως η ΠΑΣΚΕ. Μιλούσανε ακόμα και για επιμέρους θετικά στοιχεία. Στη συνέχεια, κάτω από την πίεση των ταξικών δυνάμεων και των εργαζομένων, αναγκάζονται να πάρουν κάποιες διαφορετικές θέσεις χωρίς και πάλι να συγκρούονται με τις αιτίες της αντεργατικής πολιτικής. Απλώς προσπαθούν να το παίξουν αγωνιστές».

Ανάλογη είναι και η δράση αυτών των δυνάμεων στις Νομαρχίες. Χαρακτηριστικά, η Αριάδνη επισημαίνει: «Φραστικά η δική μας Ομοσπονδία στις Νομαρχίες είχε πει όχι στον "Καλλικράτη". Μάλιστα, στο πρόσφατο συνέδριό της που έγινε το Μάρτιο, υιοθέτησε ομόφωνα ένα ψήφισμα που έβαζε πιο ολοκληρωμένα για ποιους λόγους πρέπει να αντισταθούμε στο νόμο αυτό. Στην πορεία, το ψήφισμα αναιρέθηκε από την ΠΑΣΚΕ, η οποία κατέβασε ένα πολιτικό πλαίσιο βάζοντας επιμέρους ζητήματα και ασκούσε κριτική μόνο ως προς το ότι δεν υπήρχε η ...αναγκαία διαβούλευση για να γίνει ο "Καλλικράτης"».

Σε αυτές τις συνθήκες συγκροτήθηκε το Συνδικάτο και είναι αυτές που αναδεικνύουν την αναγκαιότητά του. Οπως λέει ο Χρύσανθος, «σήμερα μπαίνει ακόμα πιο επιτακτικά το ζήτημα της οργάνωσης του αγώνα των εργαζομένων ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Και αυτό δεν μπορείς να το αφήσεις στα χέρια των συμβιβασμένων πλειοψηφιών.Οι εργαζόμενοι έχουν εμπειρία, βλέπουν ότι οι ταξικές δυνάμεις είναι αυτές που βγαίνουν μπροστά. Εχουν δώσει και δίνουν μάχες για τα δικαιώματά τους. Ταυτόχρονα, καταλαβαίνουν ότι ο κλάδος έχει ανάγκη από ένα συνδικάτο που θα συγκρούεται και όχι να ψάχνει "να τα βρει" με τις δημοτικές αρχές και την κεντρική εξουσία. Ακόμα, το Συνδικάτο αυτό απαντά στην ανάγκη για ενιαία αγωνιστική δράση όλων των εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Επιδιώκει τη συνένωση και τη συσπείρωση όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση, ειδικότητα και χώρο δουλειάς. Μπροστά στην επίθεση που δεχόμαστε, απαιτείται ο συντονισμός της δράσης, η αποτελεσματικότερη οργάνωση του αγώνα σε ταξική κατεύθυνση».

Ενώ η Αριάδνη, αναφερόμενη στις αλλαγές στη διοικητική δομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που επιφέρει ο «Καλλικράτης», επισημαίνει: «Αντιλαμβανόμαστε ότι ο κλάδος αυτός είναι ενιαίος και ο οποίος ενιαιοποιείται ακόμα περισσότερο με τον "Καλλικράτη" λόγω της αλλαγής της διοικητικής δομής. Το Συνδικάτο έρχεται να προσαρμόσει τη συνδικαλιστική οργάνωση με τις αλλαγές αυτές. Και εδώ θα πρέπει να πούμε ότι οι εργαζόμενοι, στους οποίους έχουμε μέχρι τώρα απευθυνθεί, αντιμετωπίζουν θετικά τη δημιουργία του Συνδικάτου. Καταλαβαίνουν ότι δεν έχει υπάρξει ξανά άλλη οργάνωση που να καλύπτει μόνιμους και συμβασιούχους και εργαζόμενους, ανεξάρτητα του τι ειδικότητα έχουνε. Ξεπερνά το συντεχνιασμό, που θέλει τις διάφορες ειδικότητες να δημιουργούν ξεχωριστά σωματεία με αποσπασματικές διεκδικήσεις. Αντιλαμβάνονται ότι αυτή η πολυδιάσπαση δεν μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους. Από την άλλη, υπάρχει και η αγανάκτηση για το ρόλο που παίζουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες».