Ο άνθρωπος, στα μέσα και στα έξω είναι, γνωρίζει καλά τα όσα συμβαίνουν στο ...βασίλειο της δημοσιογραφίας και κάτι θα έχει πέσει στην αντίληψή του για να μιλάει για «ολόκληρο δημοσιογραφικό υπόκοσμο».
Ομως, αναρωτιέται κανείς, αφού αυτός ο κύριος από μόνος του αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτού του «δημοσιογραφικού υποκόσμου», που προφανώς έχει σαν αποτέλεσμα να την πέφτουν όλοι στους δημοσιογράφους, προς τι το άλμα του να μπλέξει τον «Ρ», κατηγορώντας τον ότι αυτός ευθύνεται για την απαξίωση των δημοσιογράφων;
Και, τελικά, όταν κάποιος βλέπει την ύπαρξη «δημοσιογραφικού υποκόσμου», αλλά με το ...μελάνι του προσπαθεί να βρωμίσει ξανά τους κομμουνιστές, πώς λέγεται, γιατρέ μου, αυτή η πάθηση;..
Σε μία εποχή που η υποχρέωση του κράτους για παροχή στους νέους στέρεας γνώσης σε ένα σχολείο για όλους δίνει τη θέση του στις «ευκαιρίες μάθησης» που θα αρπάξει ο καθένας όπως και αν μπορεί, που το δικαίωμα στη δουλειά γίνεται ζήτημα ορέξεων της αγοράς, «ευελιξίας» προσόντων και συνειδήσεων των εργαζομένων, φυτρώνουν και οι ανάλογοι θεσμοί για να υποστηρίξουν τα νέα δεδομένα.
Σε αυτό το τοπίο δραστηριοποιούνται κράτος και διάφοροι ιδιώτες, παρέχοντας επί πληρωμή υπηρεσίες συμβουλευτικής και επαγγελματικού προσανατολισμού, που κάνουν την εμφάνισή τους ειδικά αυτή την περίοδο που οι νέοι θα κληθούν να συμπληρώσουν τα μηχανογραφικά τους. Να κάνουν δηλαδή μια επαγγελματική επιλογή, μετά από μία εκπαίδευση που δεν αναδεικνύει τα ενδιαφέροντά τους και χωρίς καθοδήγηση για τις πραγματικές ανάγκες του λαού σε επιστημονικό και άλλο δυναμικό.
O θεσμός της Συμβουλευτικής και Επαγγελματικού Προσανατολισμού, όπως εφαρμόζεται σήμερα, δέχεται και ενισχύει σαν μια αυτονόητη πραγματικότητα όλο τον εφιάλτη των αδιεξόδων, της κατάρτισης, επανακατάρτισης και ανεργίας, των ταξικών φραγμών.
Και οι πρόσφατες εξελίξεις σε παιδεία και εργασία, όμως, δείχνουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος μέσα σε αυτό το σύστημα. Η μόνη πραγματικότητα που θα βιώσει η μεγάλη μάζα, σε όση «Συμβουλευτική» κι αν καταφύγει, είναι η αμορφωσιά και η εκμετάλλευση.
Οργή έχει προκαλέσει στο Ιράκ, αλλά και στις ΗΠΑ η παρουσίαση ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, που παρουσιάζει τη «μάχη της Φαλούτζα». Το παιχνίδι, που υποτίθεται ότι είναι εμπνευσμένο από τα πραγματικά περιστατικά της σφαγής που συντελέστηκε στην πόλη το 2004, ξεκινά με τον αεροπορικό βομβαρδισμό της πόλης και παρουσιάζει, σε διαφορετικές πίστες, έξι μέρες μάχης μέχρι την τελική νίκη των κατακτητών. Φυσικά, αποκρύπτεται ο ανείπωτος φόρος αίματος των αμάχων, η φρίκη της πολυήμερης πολιορκίας, οι εκατοντάδες αβοήθητοι Ιρακινοί που ξεψύχησαν στους δρόμους και εννοείται το γεγονός ότι όλα ήταν αποτέλεσμα της εισβολής στη χώρα.
Τον έντονο αποτροπιασμό τους για το παιχνίδι, απαιτώντας την απαγόρευσή του, εξέφρασαν όχι μόνον οργανώσεις και οικογένειες από τη Φαλούτζα και το Ιράκ, αλλά και οικογένειες Αμερικανών στρατιωτών που έχουν σκοτωθεί στο Ιράκ και βετεράνοι στρατιώτες, οι οποίοι επισήμαναν ότι δεν μπορεί να μετατρέπεται σε παιχνίδι «η φρίκη του πολέμου και ο χαμός ανθρώπινων ζωών». Η εταιρεία, προς το παρόν, «πάγωσε» τη διανομή του παιχνιδιού. Το πιο ενδιαφέρον, πάντως, είναι ότι καμία αντίδραση δεν υπάρχει, προς το παρόν, από την «ιρακινή ηγεσία» και τους «εκεί κυβερνώντες», οι οποίοι, ως φαίνεται, είναι βαθιά βυθισμένοι στον ανταγωνισμό εξουσίας και παροχής εχέγγυων καλής συνεργασίας στους κατακτητές...
Μέτρα σαν κι αυτό της κυβέρνησης ευνοούν μόνο τους μεγάλους κάθε κλάδου και σκάβουν το λάκκο για τους υπόλοιπους.
Να, γιατί ο αγώνας για ικανοποιητικό λαϊκό εισόδημα, ελεύθερο χρόνο για διακοπές, τουρισμό για τον ελληνικό λαό απαιτεί εναντίωση σε μέτρα σαν αυτό της ενίσχυσης από τον ΟΑΕΔ των μεγαλοξενοδόχων. Απαιτεί άλλο δρόμο ανάπτυξης, όπου ο τουρισμός για το λαό θα είναι κατοχυρωμένο στην πράξη δικαίωμα και οι τουριστικές επιχειρήσεις λαϊκή περιουσία.