Ο Γ. Παπανδρέου στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ την Πέμπτη, με θέμα τις τοπικές εκλογές, επανέφερε το ψευτοδίλημμα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», ανάγοντάς το σε πολιτικό διακύβευμα των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών. Ανέσυρε ταυτόχρονα την κινδυνολογία περί χρεοκοπίας της χώρας, με τη συνδρομή του πρόεδρου του ΣΕΒ που δήλωσε ότι «μεταξύ αλλαγής και πτώχευσης, η αλλαγή είναι μονόδρομος».

Οι αλλαγές βέβαια είναι φιλομονοπωλιακές, προχωρούν ταχύτατα και αυτός που πτωχεύει μέρα με τη μέρα δεν είναι άλλος από το λαό. Γι' αυτό επιχαίρει η πλουτοκρατία και θριαμβολογεί η κυβέρνηση.

Οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες και τα επιτελεία της αστικής τάξης επιχειρούν να τρομοκρατήσουν το λαό για να αποτρέψουν την εκδήλωση μαζικών, οργανωμένων λαϊκών κινητοποιήσεων μπροστά στα νέα βάρβαρα μέτρα που ετοιμάζονται να επιβάλουν.

Σ' αυτή την επιχείρηση εδράζεται και η έκκληση του πρωθυπουργού για «εθνική συστράτευση», που απεύθυνε στους πρόθυμους «κοινωνικούς εταίρους» στη συνάντηση που είχε μαζί τους ενόψει της ΔΕΘ, ώστε να προχωρήσουν οι «ριζικές τομές που έχει ανάγκη η χώρα», όπως ο ίδιος είπε.

Το επικοινωνιακό σόου που στήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου, με τη συμμετοχή των εργατοπατέρων και των εκπροσώπων του κεφαλαίου, είχε στόχο να φτιάξει κλίμα «κοινωνικής συναίνεσης» ενόψει και της παρουσίας του πρωθυπουργού το επόμενο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη.

Δεδομένο παραμένει εξάλλου το γεγονός ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν πρόκειται να εξαγγείλει την ελάχιστη «κοινωνική παροχή» από το βήμα της ΔΕΘ, όπως ξεκαθάρισε και στην ομιλία του στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ την Παρασκευή, τονίζοντας ότι «δεν είμαι εδώ ούτε για να ανακοινώσω αποσπασματικές παροχές».

Βέβαια, η οποιαδήποτε «παροχή» κι αν ανακοινωνόταν, θα ήταν έτη φωτός μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων που στενάζουν από τη βάρβαρη πολιτική των κομμάτων της τρόικας. Αυτό, ωστόσο, σε τίποτα δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να καλλιεργεί προκλητικά την προσμονή «καλύτερων ημερών», όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης, με σαφή στόχο να αποφύγει το γενικευμένο «μαύρισμα» των υποψηφίων της.

Μαζί με την προπαγάνδα τρομοκράτησης των λαϊκών στρωμάτων, πυκνώνουν και οι σχεδιασμοί για την κατάρτιση προγραμμάτων για «ανάπτυξη», μέσω της οποίας η κυβέρνηση διατυμπανίζει ότι θα προκύψει «αναδιανομή του εισοδήματος» και «κοινωνική δικαιοσύνη», όταν θα έρθει η «ανάκαμψη» στην οικονομία. Πρόκειται για απροκάλυπτη κοροϊδία.

Η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση αφορά την κερδοφόρα αναπαραγωγή των συσσωρευμένων κεφαλαίων της πλουτοκρατίας και στηρίζεται στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Θα έρθει μέσα από την γενικευμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, όπως επιβάλλει η κάθε καπιταλιστική κρίση. Τα οφέλη της θα τα καρπωθεί μια χούφτα κεφαλαιοκρατών. Τα λαϊκά στρώματα, σ' αυτή την «εθνική προσπάθεια» που καλεί για πολλοστή φορά ο πρωθυπουργός, θα κληθούν να «καταθέσουν» και τα τελευταία δικαιώματά τους.

Η κυβέρνηση ετοιμάζει νομοσχέδιο για την προώθηση νέων βάρβαρων ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις. Προωθεί το «νέο ασφαλιστικό», που θα γκρεμίσει τα ελάχιστα που έχουν απομείνει όρθια σε ασφάλιση - σύνταξη. Μεθοδεύει την περαιτέρω μείωση των κοινωνικών δαπανών για να εξασφαλιστούν νέα κεφαλαία για την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου και ετοιμάζει μπαράζ νέων φόρων, για τους οποίους ο Γ. Παπανδρέου υποστήριξε ότι για την κυβέρνηση «δεν είναι χαράτσι, αλλά αλληλεγγύη»!

Μια «αλληλεγγύη» που έρχεται να πληρώσει τα χρέη που δημιούργησε η φιλομονοπωλιακή πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού, ώστε να εξασφαλιστούν νέα δάνεια και προνόμια στο κεφάλαιο.

Η ένταση της αντιλαϊκής επέλασης δεν έχει ημερομηνία λήξης. Τα μέτρα του μνημονίου αποτελούν προγραμματικές δεσμεύσεις και είναι συνέχεια όλων των αντεργατικών ρυθμίσεων που επιβλήθηκαν από τις αστικές κυβερνήσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλη την ΕΕ, με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου.

Γι' αυτό ο πρωθυπουργός επιτέθηκε με λύσσα σε όσους αντιστέκονται από θέση αρχής και στρατηγικής στην προώθηση και εφαρμογή του μνημονίου. Γι' αυτό επιστράτευσε το ιδεολόγημα της «χαμένης ψήφου» για τις τοπικές εκλογές, ισχυριζόμενος ότι είναι άσκοπη «ψήφος διαμαρτυρίας» η εναντίωση στην εφαρμοζόμενη πολιτική, την «τρόικα» και το μνημόνιο.

Στόχος της κυβέρνησης είναι να μετατρέψει τις κάλπες των τοπικών εκλογών σε «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για την εφαρμοζόμενη βάρβαρη πολιτική και ταυτόχρονα σε αφετηρία για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επέλασης. Σ' αυτή την κατεύθυνση επιδιώκει ένα αποτέλεσμα που θα της επιτρέψει να το αξιοποιήσει σαν νωπή λαϊκή εντολή, ώστε να νομιμοποιήσει τις ειλημμένες αποφάσεις για τον παραπέρα σφαγιασμό των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων.

Αν το βράδυ της 14ης Νοέμβρη (μέρα του δεύτερου γύρου των τοπικών εκλογών) πανηγυρίζουν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων που στηρίζουν την ίδια στρατηγική, η κυβερνητική πλειοψηφία θα ριχτεί με ακόμα μεγαλύτερη λύσσα πάνω στο λαϊκό εισόδημα, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. «Το 2011 θα είναι μια δύσκολη χρονιά», προανήγγειλε κυνικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Η αναγόρευση από την κυβέρνηση των εκλογών σε μια «νέα αρχή για την αυτοδιοίκηση αλλά και τη χώρα», υποδηλώνει και τους στρατηγικούς σχεδιασμούς για την επόμενη μέρα. Το ΠΑΣΟΚ, μέσω της ανάδειξης στις θέσεις των περιφερειαρχών και των δημάρχων στελεχών δοκιμασμένων στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, θα επιδιώξει την επιτάχυνση των διαρθρωτικών ανατροπών και την άμεση επιβολή των μέτρων.

Αυτό που είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η φτωχή αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι είναι ότι «η επανάσταση του αυτονόητου» που ζητάει ο πρωθυπουργός ισοδυναμεί με την απόλυτη βαρβαρότητα. Οι θυσίες τους δε θα πιάσουν τόπο, όσο φορές και αν τους το εγγυηθεί ο Γ. Παπανδρέου, γιατί εξαργυρώνονται σαν ανοχή και συναίνεση στην πολιτική που υπηρετεί την πλουτοκρατία και επιβάλλει διαρκώς καινούρια μέτρα.

Το σύνθημα του πρωθυπουργού «όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε» δεν αφορά τα λαϊκά στρώματα. Παρουσιάζοντας την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω, η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφυσήσει στο λαό την αντίληψη πως η ανταγωνιστικότητα, η αποδοχή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ως μονόδρομου, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας μπορούν να εξασφαλίσουν την «κοινωνική ευημερία». Λένε ψέματα.

Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού είναι ασυμβίβαστα με τα συμφέροντα εκείνων που κατέχουν τα μέσα παραγωγής. Δε γίνεται να ευημερούν και τα κέρδη και ο λαός. 'Η θα πτωχεύσουν τα μονοπώλια ή ο λαός. Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου επιδιώκουν το δεύτερο. Ο λαός πρέπει να οργανωθεί για να πετύχει το πρώτο. Να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων, να επιβάλει την οριστική χρεοκοπία της.