Η ενίσχυση των αγώνων της εργατικής τάξης απαιτεί, σήμερα όσο ποτέ, την απομόνωση των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού

Ομως και σήμερα η αντίληψή της και η θέση της δε διαφέρουν. Γιατί τι σημαίνει άραγε η διατύπωση ότι «η κυρίαρχη αντίληψη για την κερδοφορία με κάθε μέσο οδήγησε στην επικράτηση της ευελιξίας...»; Καταρχήν οι εργαζόμενοι δεν ξεχνούν ότι σε αυτή την ευελιξία συνέβαλε και η ΓΣΕΕ. Δεύτερον, η ΓΣΕΕ δεν έχει αντίρρηση γενικά στην κερδοφορία, αλλά μόνο στην κερδοφορία που επιτυγχάνεται «με κάθε μέσο». Τρίτον, καλλιεργεί την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει καπιταλιστική κερδοφορία που δε θα χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, αλλά θα αναγνωρίζει και τα εργατικά δικαιώματα. Μόνο που αυτό η εργατική τάξη σε συνθήκες καπιταλισμού δεν το γνώρισε ποτέ και πουθενά. Ο,τι μάλιστα κατέκτησε ως δικαίωμα, ήταν πάντα αποτέλεσμα των αγώνων της και πάντα ενάντια στην κερδοφορία, στο βαθμό που το κατάφερε.

Ιδού και η πρότασή της για τη στρατηγική της ανάπτυξης:

«Στο υπόβαθρο αυτής της αναπτυξιακής στρατηγικής απαιτείται να είναι η επενδυτική δραστηριότητα και όχι η κερδοσκοπία το θεμελιώδες στοιχείο του επιχειρηματικού πολιτισμού»!

Να, λοιπόν, που η ΓΣΕΕ αναλαμβάνει να καθαγιάσει και τον «επιχειρηματικό πολιτισμό», αποδεχόμενη έτσι και την εκμετάλλευση των εργατών και τους πάσης φύσεως σφετερισμούς του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης. Απεμπολεί ανοιχτά και ξεδιάντροπα τους αγώνες της εργατικής τάξης, την ανειρήνευτη πάλη που πρέπει να διεξάγει για την ύπαρξή της. Θέλει να ξεχάσουμε το στοιχειώδες, ότι αυτή η κοινωνία χωρίζεται σε τάξεις και μάλιστα ανταγωνιστικές και πως η κυριαρχία του «επιχειρηματικού πολιτισμού» και ό,τι αυτός πρεσβεύει, σημαίνει φτώχεια, μιζέρια και αποξένωση για τις εργατικές μάζες.

Οσο για την κακή δήθεν κερδοσκοπία που αντιπαραθέτει στην «επενδυτική δραστηριότητα» είναι και αυτός άλλος ένας μύθος. Τον οποίο, δυστυχώς για τη ΓΣΕΕ, αγνοούν επιδεικτικά και οι ίδιοι οι καπιταλιστές, αποφεύγοντας να κάνουν στην πρακτική τους δραστηριότητα τέτοιες λεπτεπίλεπτες διακρίσεις. Γιατί πού βρίσκονται άραγε τα όρια μεταξύ «επένδυσης» και κερδοσκοπίας; Τέτοια όρια δεν υπάρχουν και αποδεικνύεται καθημερινά από τους ίδιους τους καπιταλιστές, από την επιδίωξη του μέγιστου κέρδους, που δεν το διαχωρίζουν σε κερδοσκοπικό ή μη. Μόνο οι της ΓΣΕΕ ανακάλυψαν το «χρήμα του χρήματος».

Οταν λοιπόν η ΓΣΕΕ αποθεώνει τον «επιχειρηματικό πολιτισμό», δεν είναι περίεργο που στις προτάσεις που διατυπώνει ενώ μιλά δήθεν για τα δικαιώματα των εργαζομένων, καταλήγει να ενδιαφέρεται πραγματικά μόνο για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των τραπεζιτών. Αυτό ακριβώς κάνει όταν π.χ. ζητώντας την «προστασία των δανειοληπτών από τις αντικοινωνικές και καταχρηστικές συμπεριφορές των τραπεζών...» διεκδικεί ταυτόχρονα «Σταθεροποίηση του τραπεζικο-πιστωτικού συστήματος με κοινωνικό έλεγχο...».

Προφανώς η ΓΣΕΕ ξεχνά τα 78 δισεκατομμύρια ευρώ με τα οποία στηρίχτηκαν οι τράπεζες και κατά συνέπεια οι μεγαλομέτοχοί τους μόλις μέσα σε ένα χρόνο. Τι είναι άραγε αυτή; Δεν είναι σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος; Ενός συστήματος, που για χρόνια κανιβαλίζει στην κυριολεξία πάνω στο σώμα των δανειοληπτών, εκμεταλλευόμενο το δημόσιο χρήμα του φορολογούμενου αλλά και των μικροκαταθετών.

Η ίδια διπρόσωπη και υποκριτική λογική διαπερνά όλες τις «προτάσεις» της ΓΣΕΕ, με τις οποίες επιχειρεί να εμφανιστεί ως «προστάτης» των εργαζομένων.

Ζητά δήθεν η πλειοψηφία «ενίσχυση της προστασίας των ανέργων με αύξηση του επιδόματος ανεργίας» και την ίδια στιγμή ζητά την «υλοποίηση ενεργών πολιτικών απασχόλησης», δηλαδή ζητά παραπέρα ενίσχυση της κυβερνητικής πολιτικής υπέρ των επιχειρηματιών και σε αυτόν τον τομέα. Γιατί οι ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά χτύπημα των επιδομάτων υπέρ των ανέργων, συρρίκνωση και μείωση των κονδυλίων τα οποία πλέον κατευθύνονται στις επιχειρήσεις με πρόσχημα την ενίσχυση της απασχόλησης. Το ίδιο και για την Παιδεία, για την οποία ζητά αύξηση των κονδυλίων, όταν τάσσεται υπέρ της διασύνδεσής της με την επιχειρηματικότητα, δηλαδή την υποταγή της στα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Εκεί όμως που η ΓΣΕΕ δίνει πραγματική παράσταση, δείχνοντας τις τεράστιες «υποκριτικές» ικανότητες που διαθέτει, είναι όταν κόπτεται για τους χαμηλόμισθους ζητώντας «έκτακτα και μόνιμα εισοδηματικά μέτρα». Το αίτημα αυτό το διατυπώνει μια πλειοψηφία που μόλις πριν 50 μέρες έβαλε την υπογραφή της κάτω από μία Εθνική Συλλογική Σύμβαση η οποία για φέτος δε δίνει ούτε ένα λεπτό του ευρώ στα κατώτερα μεροκάματα και στους κατώτερους μισθούς και για την επόμενη διετία αύξηση μεταξύ 0,7% έως 0,8%. Μια σύμβαση δηλαδή που καταδίκασε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε τρομακτική μείωση του πραγματικού εισοδήματος για τα επόμενα τρία χρόνια. Την ίδια αξία - και πώς η ΓΣΕΕ το εννοεί - έχει και το αίτημα για «απαγόρευση των απολύσεων κατά τη διάρκεια της κρίσης». Είναι η ίδια που θεωρεί τον ΣΕΒ ως «κοινωνικό εταίρο» και του αναγνωρίζει ρόλο στην ανασυγκρότηση της χώρας. Μόνο που οι εργαζόμενοι πρέπει να φυλάγονται από τέτοιους εταίρους οι οποίοι τους απολύουν κατά εκατοντάδες. Και πολύ περισσότερο πρέπει να φυλάγονται από τον τύπο της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» που προτείνει η ΓΣΕΕ, μέσα στην οποία αναγνωρίζει στους βιομήχανους τον πρώτο ρόλο.

Να, γιατί η «υπέρβαση του μνημονίου», την οποία πλασάρει η ΓΣΕΕ, δεν έχει την παραμικρή αξία για τους εργάτες. Η στρατηγική της παραμένει επικίνδυνη για τα συμφέροντά τους, όπως ακριβώς ήταν η δράση της όλη την προηγούμενη περίοδο. Η «υπέρβαση» που προτείνει δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια υπέρβαση των αντιφάσεων του καπιταλισμού και της ασκούμενης πολιτικής, για να μπει ξανά το νερό στο γνώριμο καπιταλιστικό αυλάκι της «ανάπτυξης» και της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Αλλη μια προπαγανδιστική ταχυδακτυλουργία, άλλος ένας φραστικός ακροβατισμός της στιγμής, που στην πράξη εξασφαλίζει την εφαρμογή της ίδιας αντεργατικής πολιτικής, την οποία οι εργαζόμενοι γνώρισαν μέχρι σήμερα.