Αν και η επιστήμη δεν γνωρίζει ακόμα με ακρίβεια το χρόνο εμφάνισης του είδους μας και το χρόνο που κινδύνεψε να χαθεί από προσώπου Γης, τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί υποδείχνουν ότι ο homo sapiens εμφανίστηκε και εξαπλώθηκε στην Αφρική γύρω στα 195.000 χρόνια πριν από σήμερα, ίσως και λίγο νωρίτερα. Τότε το κλίμα στην περιοχή ήταν εύκρατο και η τροφή περίσσευε. Ομως περίπου πριν από 195.000 χρόνια, οι συνθήκες άρχισαν να χειροτερεύουν. Ο πλανήτης μπήκε σε ένα μακρύ παγετωνικό στάδιο, γνωστό ως Στάδιο 6 των Θαλάσσιων Ισοτόπων (MIS6), που διάρκεσε μέχρι περίπου 123.000 χρόνια πριν από σήμερα.
Δεν υπάρχει αναλυτική καταγραφή των κλιματολογικών συνθηκών στην Αφρική κατά το παγετωνικό στάδιο 6, αλλά βασιζόμενοι σε πιο πρόσφατα και καλύτερα γνωστά παγετωνικά στάδια, οι κλιματολόγοι εικάζουν ότι πρέπει να ήταν σίγουρα κρύο και άνυδρο, με τις ερήμους να καταλαμβάνουν σημαντικά μεγαλύτερη έκταση απ' ό,τι σήμερα. Το μεγαλύτερο μέρος της ξηράς θα ήταν αδύνατο να κατοικηθεί. Ενώ ο πλανήτης βρισκόταν υπό την τυραννία του κρύου, ο αριθμός των ανθρώπων έπεσε κατακόρυφα και επικίνδυνα, φτάνοντας από περίπου 10.000 σε μόλις μερικές εκατοντάδες. Οι εκτιμήσεις για το πότε ακριβώς εμφανίστηκε αυτή η στενωπός και πόσο μικρός έγινε ο ανθρώπινος πληθυσμός ποικίλλουν ανάλογα με τη γενετική μελέτη. Ομως όλες οι μελέτες δείχνουν πως οι άνθρωποι που υπάρχουν σήμερα είναι όλοι απόγονοι ενός μικρού πληθυσμού, που κατάφερε να επιζήσει σε κάποια περιοχή της Αφρικής, κατά την έκτη περίοδο των παγετώνων.
Οι ανασκαφές στο PP13B αποκάλυψαν ότι η σπηλιά κατοικούνταν από ανθρώπους την περίοδο πριν από 164.000 χρόνια, μέχρι πριν από 35.000 χρόνια, με άλλα λόγια πριν και μετά την περίοδο που ανέκαμψε ο ανθρώπινος πληθυσμός. Εδειξαν, επίσης, ότι ακόμα και την παλαιότερη περίοδο κατοίκησης, δηλαδή όχι πολύ αργότερα από τότε που εμφανίστηκε ανατομικά, ο σύγχρονος άνθρωπος εμφάνισε στοιχεία επιτήδευσης και χρήσης συμβόλων. Η ανάπτυξη των πνευματικών λειτουργιών του, καθώς κατασκεύαζε και χρησιμοποιούσε εργαλεία κάτω από την έντονη περιβαλλοντική πίεση της παγετωνικής περιόδου, αναμφίβολα βοήθησε τους ανθρώπους και ειδικότερα εκείνους της σπηλιάς PP13B να επιβιώσουν και μαζί τους ενδεχομένως και ολόκληρο το είδος.
Ενώ σε άλλες περιοχές της αφρικανικής ηπείρου οι πληθυσμοί homo sapiens εξαφανίζονταν καθώς το κρύο και η ανυδρία σκότωναν τα ζώα και τα φυτά που κυνηγούσαν και μάζευαν ως τροφή, οι «τυχεροί» κάτοικοι του Πίνακλ Πόιντ έτρωγαν θαλασσινά, αλλά και πλούσια σε υδατάνθρακες φυτά, που ευδοκιμούσαν παρά το εχθρικό κλίμα. Ο θαλάσσιος πλούτος της περιοχής ευνοούνταν και τότε, όπως και τώρα, από τη συνάντηση του θαλάσσιου ρεύματος Αγκούλας που κινείται προς το νότο και του ρεύματος Μπενγκουέλα που ανέρχεται από τα πλούσια σε τροφή κρύα νερά του βυθού και κατευθύνεται προς το βορρά. Καθώς το παγετωνικό στάδιο 6 ταλαντώνονταν ανάμεσα στις πιο κρύες και τις λιγότερο κρύες φάσεις του, το επίπεδο της θάλασσας ανεβοκατέβαινε ανάλογα και η ακτογραμμή προχωρούσε ή υποχωρούσε. Αλλά όσο οι άνθρωποι ακολουθούσαν την ακτογραμμή ή κατοικούσαν σε σημείο που αυτή δεν μετακινούνταν πολύ μακριά τους, είχαν πρόσβαση σε μια αστείρευτη πηγή τροφής.