Αφού, λοιπόν, η σχολική ιατρική και η Αγωγή Υγείας έχουν διαγραφεί και ως έννοιες απ' το δημόσιο σύστημα Υγείας, έμεινε πεδίο δόξης λαμπρό για την επιχειρηματική δραστηριότητα, που συμπληρώνεται με κάθε είδους εθελοντισμό και Μή Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) σε δημόσιο επίπεδο. Επίσης, αφού «τρελάνουν» τα παιδιά με το εκπαιδευτικό σύστημα των βάρβαρων αποκλεισμών, έρχεται μετά η διαχείριση των (οικογενειακών) κρίσεων - και μάλιστα με το αζημίωτο - δημιουργώντας ένα ακόμα πεδίο απροκάλυπτης εκμετάλλευσης για κερδοφορία με αντικείμενο την υγεία του παιδιού.
Να στραφεί η γεωργία της χώρας στη μεσογειακή διατροφή ζήτησε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, ενώ η ίδια πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, πλήττει καίρια την παραγωγή αγροτικών προϊόντων και τους μικρομεσαίους αγρότες. Η κυβέρνηση λανσάρει τη στροφή στη μεσογειακή διατροφή ως επικοινωνιακό τρικ δημιουργίας ψεύτικων ελπίδων για τη φτωχή αγροτιά, μπροστά στο αδιέξοδο που προκαλεί η ακολουθούμενη αντιαγροτική πολιτική.
Η πολιτική της ΕΕ και του ΠΟΕ έχουν πλήξει την εγχώρια αγροτική παραγωγή και παραδοσιακές καλλιέργειες όπως η σταφίδα, το λάδι, τα οπωροκηπευτικά έχουν συρρικνωθεί, ενώ το ίδιο ισχύει για τον καπνό, τα τεύτλα, το βαμβάκι, το στάρι. Τα μεσογειακά προϊόντα είναι υγιεινά, αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει από μόνο του την απορρόφηση της ντόπιας παραγωγής και τιμές επιβίωσης στους μικρομεσαίους αγρότες. Γιατί, πολλά από τα τρόφιμα, που συμπεριλαμβάνονται στη μεσογειακή διατροφή, αν και τα παράγουμε, μένουν απούλητα και σαπίζουν στις αποθήκες, γιατί εισάγονται ομοειδή προϊόντα. Για παράδειγμα, οι τιμές κινούνται σε εξευτελιστικά επίπεδα σε προϊόντα όπως τα κρασοστάφυλα, το λάδι, το συμπύρηνο ροδάκινο και τα χυμοποιήσιμα πορτοκάλια. Επίσης, οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς και του κέρδους μπορούν να επιβάλουν μια μεσογειακή διατροφή που θα γίνεται με λάδι από το Μαρόκο ή την Ισπανία, ντομάτες από Πολωνία ή Ολλανδία, μήλα Ιταλίας, αχλάδια Αργεντινής, χυμούς Βραζιλίας, κόκκινο κρασί Χιλής ή Αυστραλίας, πορτοκάλια Ν. Αφρικής κ.ο.κ.
Η Ελλάδα μπορεί να παράγει σχεδόν τα πάντα που έχουν σχέση με τη διατροφή, αλλά και άλλα αγροτικά προϊόντα ως πρώτη ύλη για τη βιομηχανία, π.χ. κλωστοϋφαντουργία και να κάνει εξαγωγές. Αυτή η πραγματικότητα υπήρχε πριν την ενταξη στην τότε ΕΟΚ, σήμερα ΕΕ. Η αντιστροφή αυτής της πραγματικότητας σε βάρος των εργαζομένων και της φτωχής αγροτιάς, οφείλεται στο κεφάλαιο που επενδύει μόνο εκεί που βγάζει περισσότερα κέρδη. Και από τις εισαγωγές κερδίζει καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις στην αγροτική οικονομία και κλάδους στη Βιομηχανία. Αυτά υπηρετεί η ΚΑΠ, συνολικά η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων. Μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής και μια ανάπτυξη της γεωργίας, κτηνοτροφίας και αλιείας που θα παράγει καλά ποιοτικά και φτηνά προϊόντα, θα εξυπηρετεί και θα καλύπτει της διατροφικές ανάγκες του λαού και όχι τα συμφέροντα των μονοπωλίων και την κερδοφορία τους. Αυτό όμως απαιτεί έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης της οικονομίας, όπου θα υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός, καθετοποιημένες κρατικές επιχειρήσεις και παραγωγικοί συνεταιρισμοί για τους μικροπαραγωγούς.