Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν ήταν ωστόσο η πρώτη φορά που στο σχετικό σχολιασμό των εκλογικών αποτελεσμάτων σε μια ευρωπαϊκή χώρα περίσσεψαν οι ανησυχίες, οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί των αστικών κομμάτων στη Σουηδία αλλά και των ΜΜΕ (διεθνώς και στη χώρα μας) για την εκλογική άνοδο των εθνικιστών «Σουηδών Δημοκρατών» και την είσοδό τους στη βουλή με ποσοστό 5,7% στις εκλογές της 19ης Σεπτέμβρη.

Η ανησυχία και τα σχόλια επικεντρώθηκαν στο ότι «η Σουηδία είναι μια δημοκρατική χώρα με κουλτούρα ανεκτικότητας» ή ότι «χάνει πια την μοναδικότητά της ως χώρα και εξευρωπαΐζεται ακολουθώντας τη γενική τάση ενίσχυσης της ακροδεξιάς σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο, της ανόδου του φασισμού». Γενική κατακλείδα όλων αυτών των εκτιμήσεων σε άρθρα και δηλώσεις ήταν ότι «όλες οι δημοκρατικές-προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να συνταχθούν σε ένα μέτωπο απόκρουσης της αναβίωσης του φασισμού, ο οποίος προωθείται μέσα από την εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού». Μάλιστα μέχρι και δήθεν «αυθόρμητες αντιδιαδηλώσεις με καλέσματα από το ίντερνετ» πραγματοποιήθηκαν στη Σουηδία για το ίδιο ζήτημα. Από την όλη συγχορδία δεν έλειψε κι ο ΣΥΝ στη χώρα μας ο οποίος με δήλωση στελέχους του συντάσσεται με τις εκτιμήσεις για «Εφιαλτικό σενάριο», «τέλος εποχής», «άλμα στο άγνωστο», επισείοντας το φόβο της αναβίωσης της ακροδεξιάς και ρίχνοντας το ανάθεμα «στις νεοφιλελευθέρες πολιτικές που ευθύνονται για την ενίσχυσή της». 'Ομως είναι αυτή η αλήθεια;

Καθώς ο νεκροθάφτης του φασισμού στο Β Παγκόσμιο πόλεμο, ο σοσιαλισμός και ιδιαίτερα η ΕΣΣΔ ανατράπηκαν με τη νίκη της αντεπανάστασης, οι αναδιαρθρώσεις που προωθούνταν ήδη από τη δεκαετία του '70 για την ικανοποίηση των καπιταλιστικών αναγκών επιταχύνθηκαν. Η συνολική επίθεση που επιβάλλει όλα αυτά τα χρόνια το μεγάλο κεφάλαιο έχει στόχο να μην αφήσει τίποτα όρθιο από τα δικαιώματα και κατακτήσεις που είχαν αποσπάσει οι λαοί κύρια από την πίεση που ασκούσε ο σοσιαλισμός αλλά και από τα περιθώρια παραχωρήσεων που υπήρχαν σε προηγούμενες φάσεις ανάπτυξης του καπιταλισμού.

Η επέλαση στο λαϊκό εισόδημα, οι άγριες περικοπές στην υγεία και την παιδεία δεν προέκυψαν μόνο επί της κυβέρνησης των φιλελευθέρων. Οι ίδιοι οι σοσιαλδημοκράτες άρχισαν το ξήλωμα των κατακτήσεων με τις οποίες καλλιεργήθηκε για δεκαετίες ιδιαίτερα στη Σκανδιναβία με προκεχωρημένο φυλάκιο τη Σουηδία, ο μύθος του ότι μπορεί να υπάρξει ανθρώπινος καπιταλισμός. 'Οσο κι αν κλαψουρίζουν σήμερα οι κάθε λογής οπορτουνιστές κάνοντας σιγόντο στην υποκριτική στάση της αστικής τάξης αυτό που κάνει κυρίως θόρυβο στη Σουηδία σήμερα δεν είναι η άνοδος του εθνικιστικού κόμματος αλλά η ίδια η χρεωκοπία της πολυδιαφημισμένης σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης που καλλιεργούνταν για δεκαετίες στη χώρα.

Η Σουηδία με σχετική καθυστέρηση συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη που είχε να κάνει και με την ένταξη της στην ΕΕ, το 1995 προχωρά πλέον ορμητικά στις απαιτούμενες από το κεφάλαιο αναδιαρθρώσεις ώστε να υπηρετηθεί η καπιταλιστική κερδοφορία στις σύγχρονες συνθήκες.

Στα πλαίσια των απαραίτητων αλλαγών του πολιτικού συστήματός της, η πλουτοκρατία της Σουηδίας εκτιμά ότι χρειάζεται τέτοιου είδους προσαρμογές όπως η ώθηση σε εθνικιστικά κόμματα, ως συμπλήρωμα στον ασίγαστο για δεκαετίες αντικομμουνισμό στη Σουηδία.

Η όλη συζήτηση για την ίδρυση ακροδεξιών εθνικιστικών κομμάτων, η συστηματική παρότρυνση σοσιαλδημοκρατών και οπορτουνιστών να δημιουργηθούν «αντιφασιστικά μέτωπα ενάντια στην αναβίωση του φασισμού», ασφαλώς και δεν είναι καθόλου αθώα αλλά το αντίθετο μάλιστα είναι βαθιά αποπροσανατολιστική. Βεβαίως και τέτοιου είδους κόμματα είναι βαθιά αντιδραστικά γιατί κι αυτά εξυπηρετούν την προώθηση της γραμμής των μονοπωλίων. Ομως δεν μπορεί και δεν πρέπει να περίμενει κανένας λαός ως απόδειξη την ίδρυση ενός ρατσιστικού -εθνικιστικού κόμματος για να αποκαλυφθεί στα μάτια του η αντιδραστική φύση του καπιταλισμού, η σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, για την οποία μάλιστα έχει συσσωρεύσει ο ίδιος πια πολύχρονη πικρή εμπειρία.

Την ίδια ώρα προβάλλονται ως «κίνδυνος ολοκληρωτισμού» (συνοδευόμενος τις περισσότερες φορές με την ταύτισή του με τον κομμουνισμό) για τον αστικό κοινοβουλευτισμό ο οποίος διαφημίζεται ως δήθεν το «λίκνο» της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Η όλη συζήτηση έχει επικίνδυνες προεκτάσεις. Μάλιστα η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης αυτήν την περίοδο προωθεί ψήφισμα που στο όνομα «του κινδύνου της ενίσχυσης ακροδεξιών κομμάτων και γενικά του εξτρεμισμού», στην ουσία προτείνει μέτρα για τα κόμματα που πολεμούν το καπιταλιστικό σύστημα, φωτογραφίζοντας τα ΚΚ. Ανάμεσα στα μέτρα που προτείνονται είναι η απαγόρευση κρατικής χρηματοδότησης, ο αποκλεισμός από τη συμμετοχή τους στις εκλογές, φτάνοντας ακόμα και στην απαγόρευση της λειτουργίας τους.

Η ένταση της εκμετάλλευσης, η γενικευμένη επίθεση μέσα από τις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις δεκαετιών, το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων κάνουν τον ιμπεριαλισμό σήμερα όλο και πιο αντιδραστικό, κυριολεχτικά αφόρητο για την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αυτή η νομοτελειακή εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος έχει επίδραση και στο πολιτικό εποικοδόμημα, στην διάταξη των αστικών πολιτικών δυνάμεων που πρέπει να υπηρετεί κάθε φορά την τελευταία λέξη των αναγκών της κερδοφορίας του κεφαλαίου, και της διαιώνισης του εκμεταλλευτικού συστήματος. Παίρνοντας μάλιστα υπόψη το γεγονός ότι αποτελεί προτεραιότητα για τους καπιταλιστές η διατήρηση του εγκλωβισμού των εργαζομένων στην αστική πολιτική, επιδιώκεται σε κάθε χώρα από τους αστούς να καμουφλάρουν όσο είναι δυνατό καλύτερα τον άθλιο αντεργατικό χαρακτήρα των κομμάτων που τους υπηρετούν όπως και να πλασάρουν κάθε πολυφορεμένη εκδοχή κομμάτων που στηρίζουν την γραμμή της πλουτοκρατίας, σερβίροντας το ίδιο αντιλαϊκό περιεχόμενο σε «καινούρια» συσκευασία, στοχοποιώντας την ίδια στιγμή τους κομμουνιστές.

Πρέπει να γίνει καθαρό ότι με όλη αυτήν την παραπλανητική συζήτηση περί δήθεν «δημοκρατικών μετώπων» ενάντια σε εθνικιστικά κόμματα αποκρύπτεται συνειδητά ότι πρώτα από όλα τα κατ' εξοχήν κόμματα της αστικής τάξης, τα σοσιαλδημοκρατικά και φιλελεύθερα κόμματα, είναι αυτά που με την προώθηση της γραμμής του κεφαλαίου έχουν επιβάλει την στυγνή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των μεταναστών ως αναπόσπαστο κομμάτι της, και μάλιστα το πιο φτηνό ως προς την τιμή της εργατικής του δύναμης. Για να μην πάμε όμως πρώτα μακριά, ξέρουμε καλά ότι στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ακολουθώντας την γραμμή της ΕΕ και της ντόπιας πλουτοκρατίας φέρουν τις δικές τους πρώτα και κύρια υπογραφές -κι από δίπλα βεβαίως κι αυτή του ΛΑ.Ο.Σ.- η εργασιακή ζούγκλα στους χώρους δουλειάς, οι Ευρωενωσιακές συνθήκες όπως το Μαάστριχτ, η Σένγκεν, οι αντιμεταναστευτικοί νόμοι, οι τρομονόμοι, οι νόμοι που εξαρτούν απόλυτα το μετανάστη εργάτη από το αφεντικό του, η Φρόντεξ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα πογκρόμ και οι ξυλοδαρμοί των μεταναστών, οι Μανωλάδες και τόσα άλλα ... Ακολουθώντας τα ίδια συμφέροντα των αστικών τους τάξεων τα ίδια κόμματα στέλνουν εργάτες να σκοτώσουν εργάτες προκαλώντας εκτός των άλλων και κατά κύματα τον ξεριζωμό από τη χώρα τους εκατομμυρίων προσφύγων- θυμάτων του ιμπεριαλισμού.

Για παράδειγμα είναι οι σοσιαλδημοκράτες Εργατικοί στην Αγγλία που πέρα από την συνολική αντεργατιική επίθεση που επέβαλαν τα προηγούμενα χρόνια, ανέκραξαν «Βρετανικές δουλειές για βρετανούς εργάτες» και μετά οι ίδιοι έδιναν γραμμή στα συνδικάτα που ελέγχουν να οργανώνουν υποκριτικά αντισυγκεντρώσεις «ενάντια στο φασιστικό κόμμα ΒΝP και την εκλογική άνοδό του» στις Ευρωεκλογές το 2009. Εϊναι τώρα στη Βρετανία ο κυβερνητικός συνασπισμός των «συντηρητικών Τόρις» και των φιλελευθέρων που μιλά για μαζικό διωγμό «αχρείαστων» μεταναστών, εργατών ακόμα και φοιτητών κλείνοντας ή ανοίγοντας την κάνουλα για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της βρετανικής αστικής τάξης.

Είναι επίσης η κυβέρνηση του φιλελεύθερου UMP το οποίο στην ίδια γραμμή με το Εθνικό Μέτωπο (το κόμμα του Λεπέν) στη Γαλλία διώκει τους μετανάστες και απελαύνει μαζικά τους Ρομά. Στην Τσεχία την προηγούμενη βδομάδα το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα σε γιγαντοαφίσες του ανέγραφε το σύνθημα: «γιατί πρέπει να μετανιώνω που ανήκω στην εθνική πλειοψηφία στη χώρα μου; Ενα κράτος, ίδιοι κανόνες για όλους».

Ιδιαίτερα όμως επικίνδυνο παιχνίδι παίζεται με εργαλείο τον εθνικισμό και τον αλυτρωτισμό και στην ανατολική Ευρώπη. Με κοινή απόφαση φιλελευθέρων, σοσιαλδημοκρατών και των εθνικιστών του Jobbik ( άλλο ένα κόμμα που αρχικά οι σοσιαλδημοκράτες και οι οπορτουνιστές το υποδέχτηκαν δήθεν ανήσυχοι με ... «προοδευτικά-δημοκρατικά μέτωπα» και «αντιφασιστικές κορώνες») η Ουγγρική Κυβέρνηση προσφέρει την ουγγρική ιθαγένεια σε όλες τις ουγγαρόφωνες μειονότητες στις γειτονικές χώρες της, όπως πχ στη Σλοβακία (έχει περίπου 500.000 στο έδαφός της).

Με βάση τα παραπάνω επίσης δεν θα πρέπει να ξαφνιάζει πλέον κανέναν το γεγονός για παράδειγμα πως μετά από τις ρατσιστικές δηλώσεις του στελέχους της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, T. Sarrazin, εντείνονται ζυμώσεις και διεργασίες για τη συγκρότηση αντίστοιχου εθνικιστικού ρατσιστικού κόμματος στη Γερμανία. Αντίστοιχοι σχεδιασμοί τηρουμένων βέβαια των αναλογιών, υπηρετούνται και εκτός Ευρώπης πχ στις ΗΠΑ με τη δημιουργία ως «σφήνα» στο κλασικό αστικό δίπολο ρεπουμπλικάνων-δημοκρατών του λαϊκιστικού «Kόμματος του Τσαγιού» (Τea party).

Από όλα τα παραπάνω εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι στόχοι της προσαρμογής που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια με την δημιουργία και την εξώφθαλμη στήριξη με πανομοιότυπο τρόπο από το μεγάλο κεφάλαιο εθνικιστικών λαϊκιστικών κομμάτων στις χώρες που αναφέρθηκαν και αλλού εξυπηρετούν πολλαπλές ανάγκες του κεφαλαίου:

1. Να παίξουν το ρόλο δολώματος για την εκ νέου συσπείρωση εργατικών λαϊκών δυνάμεων γύρω από τα αστικά κομμάτα, με τη δημιουργία πρόσθετων αναχωμάτων που θα στρατεύονται στην υπόθεση να μην βρει ριζοσπαστική διέξοδο στην ταξική πάλη και στην κοινή δράση με τους κομμουνιστές η διογκούμενη οργή, ανεξάρτητα από την σημερινή επιρροή τους ξεπερνώντας τα προβλήματα του συσχετισμού δύναμης σε κάθε χώρα. Να περιοριστούν σε απλά ανέξοδα ξεσπάσματα χωρίς προοπτική οι απεργίες και οι μαζικές διαδηλώσεις όπως πχ αυτές που πυκνώνουν αυτήν την περίοδο σε Γαλλία, Πολωνία, Ρουμανία κ.α.

Να αποκρυφτεί το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι φασισμός γεννιέται στα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος. Αποτελεί ιστορικά μορφή άσκησης της ίδιας πάντα εξουσίας των μονοπωλίων.

2. Να ενισχυθεί και να εξειδικευτεί παραπέρα ο ωμός αντικομμουνισμός, η αντισοσιαλιστική προπαγάνδα μέσα από τη σταλινολογία, που αποσκοπεί να συκοφαντήσει τις βάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης για να προκαλέσουν ρήγματα στην διαπιστωμένη και ανησυχητική για τους πλουτοκράτες νοσταλγία πολλών λαών για το σοσιαλισμό και ιδιαίτερα όσων τον ζήσανε από πρώτο χέρι στην Αν. Ευρώπη.

3. Να πολλαπλασιαστούν οι πολιτικές δυνάμεις που δουλεύουν για τη διάσπαση της ενότητας της εργατικής τάξης για να μην κυριαρχήσει το ταξικό κριτήριο ανάμεσα στους εργάτες, για να μην γίνει αντιληπτό το ότι οι μετανάστες δεν αποτελούν «κάποια σπάνια ράτσα πεκινουά υπό εξαφάνιση που χρειάζεται να προστατευθεί η διαφορετικότητά της», που με την μικροαστική τους αντίληψη διατείνονται οι όπου γης σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές με τις καλοταϊσμένες τους ΜΚΟ αλλά ταξικά αδέλφια της ντόπιας εργατικής τάξης σε κάθε χώρα που ζουν και παράγουν και αυτοί τον πλούτο που καρπώνονται μια φούχτα πλουτοκράτες.

4. Να συνεχιστεί και στις σύγχρονες συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού ο ξεπερασμένος διαχωρισμός σε αριστερούς-δεξιούς και ακροδεξιούς που αποκρύπτει την πραγματική ταξική διαίρεση στην καπιταλιστική κοινωνία ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, ανάμεσα στα κόμματα που υπηρετούν τα μονοπώλια και σε αυτά που τα αντιπαλεύουν προς όφελος της εργατικής τάξης, με στόχο την διαμόρφωση μιας ισχυρής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας για την εργατική λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό- κομμουνισμό.

Το ΚΚΕ και τα άλλα ΚΚ που παλεύουν με συνέπεια στη βάση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού όσο κι αν προσπαθεί η πλουτοκρατία σε κάθε χώρα κι ο διεθνής ιμπεριαλισμός, δε θα ακολουθήσουν τα θολά «αντιφασιστικά μέτωπα» εξωραϊσμού της αστικής δημοκρατίας φτάνοντας στο κατάντημα να συμπράξουν «όλοι οι αριστεροί» μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία να ψηφίζουν τον φιλελεύθερο Σιράκ για να μην έρθει ο «ακροδεξιός» Λεπέν! Σ' αυτή τη ρότα οδηγεί και στην Ελλάδα, αντικειμενικά η γραμμή του ΠΑΣΟΚ, η στρατηγική του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ, της «Δημοκρατικής Αριστεράς», των αντιμνημονιακών μετώπων, των ενίοτε «ανέξαρτητων» αλλά σταθερά πασόκων που ζητούν καλύτερο διακανονισμό στις δόσεις που θα πληρώσουν οι εργάτες για αμύθητα κεφάλαια που ξεκοκάλισαν μέχρι τελευταίου ευρώ τα αφεντικά τους. Η στήριξη στη Λαϊκή Συσπείρωση στις 7 Νοέμβρη και η καθημερινή στράτευση στην ταξική πάλη μπορεί να τους διαψεύσει πανηγυρικά και να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.

-- Μια ήταν η επίκληση του δικαιώματος της κυβέρνησης να επιβάλλει νόμους ακόμη κι όταν είναι αντίθετοι με την κοινωνική πλειοψηφία και το περί δικαίου αίσθημα.

-- Ηταν να εισαγάγει νομοσχέδια με τη μορφή του υπερ-επείγοντος για να περιορίσει τη βάσανο της κριτικής, του διαλόγου, σε μια κατ' ουσίαν συνοπτική διαδικασία.

-- Ηταν να μετατοπίσει την αντιλαϊκή ουσία του νομοσχεδίου σε μια οικονομική τακτοποίηση αφηρημένων εννοιών.

-- Κυρίως, ως επιστέγασμα, ήταν να καθιερώσει ως ηθική αρχή ότι ένας βουλευτής μπορεί να διαφωνεί με συζητούμενα νομοσχέδια αλλά να τα επικυρώνει τη στιγμή της ψηφοφορίας χωρίς συνειδησιακές αναστολές.