«Πιστό» στην παράδοση του Φεστιβάλ, το Λαϊκό Στέκι αναδείχτηκε και φέτος σε πόλο έλξης, σχεδόν όλων των επισκεπτών της μεγάλης νεανικής γιορτής.

Ανεξάρτητα από ηλικία, μουσικές προτιμήσεις και τυχόν προτεραιότητες του καθενός από συγκεκριμένα θέματα που ήθελε να παρακολουθήσει, πάντα στο τέλος οι περισσότεροι κατέληγαν στο μεγάλο χώρο ανάμεσα στο βιβλιοπωλείο και τη Διεθνούπολη, για να γλεντήσουν, να βρεθούν με την παρέα και να χορέψουν υπό τους έντεχνους και λαϊκούς ήχους από σκηνής.

Ετσι και φέτος, η γνωστή διαδικασία ...αναζήτησης καρέκλας και τραπεζιού είχε αρχίσει να γίνεται «επώδυνη» από νωρίς, ενώ από νωρίς άρχισαν να σχηματίζονται και οι ουρές για μπίρες και σουβλάκια. Αλλωστε, δε νοείται λαϊκό στέκι δίχως την ευλογημένη τσίκνα να ίπταται του χώρου.

Από καλλιτεχνικής άποψης, η αρχή το Σάββατο έγινε από τους Συλλόγους Ποντίων της Ν. Ιωνίας και του Ν. Ηρακλείου, τα χορευτικά των οποίων πρόσφεραν ευχάριστες στιγμές στους μερακλήδες που είχαν καπαρώσει θέση από νωρίς.

Η συνέχεια ήταν έντεχνη, με το μουσικό αφιέρωμα στον Γιάννη Σκαρίμπα με μελοποιημένα από τον Σαράντη Κασσάρα ποιήματά του και ερμηνευτές τους Γιάννη Θωμόπουλο, Γιάννη Δαλαμπίρα και Αθηνά Δημητρακοπούλου. Παρά το πρωτόγνωρο άκουσμα, ο κόσμος ανταποκρίθηκε θερμά, πολλές φορές σιγοτραγουδούσε το ρυθμό, ενώ δεν έλειψαν και κάποιες αυθόρμητες επιδείξεις ικανοτήτων στο ...τάνγκο. Το αφιέρωμα έκλεισε με μουσική «γεύση» τζαζ που έντυσε ένα ποίημα του Σκαρίμπα, ένα πραγματικά εκπληκτικό τραγούδι που θα ταξιδέψει - κατά την ταπεινή μας γνώμη, επάξια - με το συγκρότημα τους ερχόμενους μήνες στην Κούβα.

Λίγο πριν την ομιλία της ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, το Στέκι ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτο και οι «μάχες» - πάντα στο πλαίσιο της ευγένειας» - για ένα τραπέζι είχαν ...κλιμακωθεί. Με το τέλος της ομιλίας και την επαναλειτουργία των ψησταριών (σημ. οι «ατάκες» που ακούγονταν στην αναμονή για το μπαρ είναι σίγουρα ένα κομμάτι της ιστορίας του Φεστιβάλ), ανέβηκε η γνωστή ερμηνεύτρια της μουσικής μας παράδοσης και παλιά γνώριμη του Φεστιβάλ, Γιώτα Βέη, η οποία φέτος αφιέρωσε το πρώτο μέρος της συναυλίας της στην έντεχνη μουσική. Οπως είπε η ίδια από σκηνής, ένιωσε την ανάγκη να ερμηνεύσει συνθέτες όπως ο Θεοδωράκης και ποιητές όπως ο Ρίτσος, που άκουγε και αγαπούσε και πριν ακόμη αποφασίσει να γίνει τραγουδίστρια. Το δεύτερο μέρος ήταν ένα ταξίδι σε παραδοσιακούς ρυθμούς, που απέδωσε με τη μοναδική φωνή της και «ζέστανε» ακόμη πιο πολύ τη βραδιά.

Λίγο μετά τις 11, τη «σκυτάλη» πήρε ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, μ' ένα τραγούδι αφιερωμένο στις «γυναίκες τις παλιές», μαζί με τον Δημήτρη Λογαρά και τη Νόνα Βουδούρη. Γνωστά, αγαπημένα τραγούδια ξεσήκωσαν πολλές φορές το κόσμο και άναψαν το κέφι. Κέφι και γλέντι που συνεχίστηκε με τη συναυλία του Δημήτρη Κοντογιάννη και της Σοφίας Παπάζογλου, μέχρι αργά.

Την τιμητική τους είχαν την Παρασκευή το βράδυ, στο «Λαϊκό Στέκι», οι παραδοσιακοί χοροί και η παραδοσιακή μουσική. Η αρχή έγινε με το «Σύνδεσμο Διάδοσης Δημοτικών Χορών και Τραγουδιών». Πριν αρχίσει το πρόγραμμα, η Βαγγελιώ Λύτρα (πρόεδρος του Συνδέσμου), απευθυνόμενη στους θεατές, μίλησε για τη 26χρονη παρουσία του στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, για την ακούραστη προσφορά νέων παιδιών για τη συνέχιση κάθε χρόνο αυτής της «μεγαλειώδους γιορτής της νεολαίας», δουλιά και προσφορά που κάνει την ΚΝΕ «πιο πλούσια σε προβληματισμό, εμπειρίες και δύναμη, ώστε να μπορέσει να αντιπαλέψει τα προβλήματα που συσσωρεύει η νέα τάξη πραγμάτων». Κι έπειτα το συγκρότημα, με 13μελή σύνθεση (έξι άντρες, επτά γυναίκες) με κέφι και πολλή τέχνης χόρεψε χορούς από τις τρισένδοξες, ματωμένες κορφές της Πίνδου, αρβανόβλαχα, πωγωνίσιο, ζαγορίσιο, μπερεδιανό, «κλέφτες», φυσούνι, τσακώνικο, καραγκούνα, κ.ά.

Στη συνέχεια, την ...τιμητική της είχε η παραδοσιακή μουσική της Μακεδονίας, χάρη στα «Χάλκινα Γουμένισσας» και στην τραγουδίστρια Σούλα Βαζούρα, που ερμήνευσαν πολλά ορχηστρικά κομμάτια και περίπου τριάντα τραγούδια. Η πενταμελής ορχήστρα, μια από τις πέντε μπάντες των «Χάλκινων Γουμένισσας», αποτελούμενη από μουσικούς «γέννημα - θρέμμα της παραδοσιακής μουσικής του Κιλκίς και γενικά της Μακεδονίας» - τους Αλέξανδρο Σώρα (κλαρίνο), Γιάννη Γκούλη (πρώτη κορνέτα), Γρηγόρη Δίγκα (δεύτερη κορνέτα), Κυριάκο Τσίπα (ακορντεόν), Μανώλη Σώρα (κρουστά) - γνωστή στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας, συμμετείχε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ (εμφανίστηκε και στην προφεστιβαλική της Θεσσαλονίκης).

Αντίθετα, για την Σούλα Βαζούρα ήταν η τρίτη συμμετοχή της σε Φεστιβάλ της ΚΝΕ και η πολλοστή σε εκδηλώσεις του ΚΚΕ. Οπως και οι μουσικοί των «Χάλκινων Γουμένισσας», έτσι και η Σούλα Βαζούρα, έμαθε το μακραίωνο δημοτικό μας τραγούδι από τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους γονείς της. Από μικρή, στο σπίτι της θυμάται να παίζουν βιολιά, κλαρίνα, ντέφια και τον πατέρα της να τραγουδά ερασιτεχνικά σε γάμους και γιορτάδες συγγενών και φίλων.

«Αγαπώ πολύ το δημοτικό τραγούδι και διάλεξα αυτό το δρόμο, παρά τις πολλές δυσκολίες που συνάντησα. Οσοι αγαπάμε και υπηρετούμε το δημοτικό τραγούδι, νιώθουμε αγωνία για την τύχη του, γιατί οι εταιρίες το πολέμησαν και το πολεμούν. Παρ' όλα αυτά αντέχουμε και προχωράμε», μας είπε η Σ. Βαζούρα.

Η μουσική διαδρομή ξεκίνησε με δύο «παλιούς μας» γνώριμους, την Κατερίνα Παπακωνσταντίνου και τον Δημήτρη Τσεκούρα. Τραγούδια του έρωτα και της αγάπης, μελωδίες από «δρόμους» λαϊκούς, αλλά και μπαλάντες σε ήχο ροκ και έντεχνο, πλημμύρισαν τη σκηνή. Στο μουσικό τους ταξίδι, μας αποκάλυψαν το δικό τους «Κοινό μυστικό». Ενα «Κοινό μυστικό» με λόγο, ύφος και ήχο σημερινό, μελωδίες που ισορροπούν ανάμεσα σε παραδοσιακά μοτίβα και ροκ μπαλάντα, για να συνεχίσουν το σεργιάνι τους «Μ' αεροπλάνα και βαπόρια» του Δ. Σαββόπουλου, αλλά και με τραγούδια των: Θανάση Παπακωνσταντίνου, Δήμου Μούτση, Δημήτρη Παπαδημητρίου κ.ά. «Κι ύστερα χάθηκα μακριά, χάθηκα σ' ολάνθιστα περιβόλια... χορεύοντας και τραγουδώντας...» σιγοτραγουδούσαν τα χείλη, ξέροντας πως «Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε... παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε, ονόματα και βλέμματα και δρόμους...».

Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήραν οι «Κλόζερ». Ενα νεανικό σχήμα με δεκάχρονη παρουσία στο χώρο της εναλλακτικής ροκ σκηνής. Ηταν στα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν ο Βαγγέλης Παππάς (μπάσο) και ο Γιάννης Βερβέρης (ηλεκτρικές κιθάρες) ένωσαν τους μουσικούς τους δρόμους. Ακολούθησε ο Τάσος Παπαστάμου (ηλεκτρικό βιολί) και αργότερα στη συντροφιά προστέθηκε ο Γιάννης Καμπουρόπουλος (φωνή) και ο Μιχάλης Καπηλίδης (τύμπανα). Πολλά από τα κομμάτια που ακούστηκαν το βράδυ του Σαββάτου ήταν από τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος «Ιν δε μάρκετ», αλλά και από το «Σάντενλι Καμς» που κυκλοφόρησε το Μάη του 2000. «Εικόνες» και συναισθήματα, προσωπικές αναζητήσεις, «πυροδότησαν» ηλεκτρικά ξεσπάσματα και κορυφώσεις, που άγγιξαν τις καρδιές του πολυπληθούς νεανικού κοινού τους.

Ηταν λίγο μετά τις 11.30μμ, όταν το ιδιαίτερα δημοφιλές ροκ συγκρότημα «Ενδελέχεια» ανέβηκε στη σκηνή. Μέσα από τα τραγούδια του ξεχύθηκε ένας ορμητικός χείμαρρος ήχων και στίχων. Ηχος λαμπρός, όπου οι κιθάρες και το μπάσο γίνονταν πότε άξονας ηλεκτρικής τραχύτητας και πότε πηγές ακουστικού ρομαντισμού. Τραγούδια που επιβάλλουν ένταση, αλλά και ακούσματα σχεδιασμένα σε μελωδικό, ποιητικό καμβά, τα οποία μαρτυρούν βιώματα και κατάθεση διαπροσωπικής και κοινωνικής εμπειρίας. Οι: Δημήτρης Λεοντόπουλος (φωνή, ακουστική κιθάρα), Δημήτρης Μητσοτάκης (στίχοι, τύμπανα, φωνητικά), Γιώργος Κουλούρης (μπάσο), Παναγιώτης Κατσιμάνης (κιθάρες, φωνητικά) και Θανάσης Ταμπάκης (κιθάρες, πλήκτρα), μας ταξίδεψαν χτες «στα κάστρα της κιθάρας», επιχειρώντας μια «Βουτιά από ψηλά» σε «μολυβένια θάλασσα» για να καταλήξουν στις «Χάρτινες σαΐτες». Επάξιοι συνοδοί τα εκατοντάδες νεανικά χείλη, που ένωσαν τις φωνές τους, όταν «παίρνει ο άνεμος φωτιά και σαν ομίχλη αγκαλιάζει το φεγγάρι».

Οι φίλοι της ροκ μουσικής κατέκλυσαν από νωρίς το βράδυ της Παρασκευής τη Νεανική Σκηνή του Φεστιβάλ, εκεί όπου κάθε χρόνο ροκ συγκροτήματα και γνωστοί τραγουδοποιοί της νέας γενιάς «συνομιλούν» με ροκ, τζαζ και σύγχρονους ήχους. Η αρχή έγινε με το νεανικό συγκρότημα «Λάθος εποχή» και επί μια ώρα θεατές και μουσικοί απολάμβαναν γνωστά τραγούδια της ελληνικής ροκ σκηνής.

Πιστός στο ραντεβού του τα τελευταία χρόνια, ο Μίλτος Πασχαλίδης πήρε τη σκυτάλη για την επόμενη μουσική διαδρομή. Ο Μίλτος Πασχαλίδης, βιώνοντας και ο ίδιος το πρόβλημα της Ημέρας Ποδηλάτου, ερχόμενος στο Φεστιβάλ, ευχήθηκε στους νέους «πάντα στους δρόμους. Και όχι γιατί δε θα υπάρχουν αυτοκίνητα, αλλά γιατί θα υπάρχουν αιτήματα» και τους αφιέρωσε το «όσο τα πόδια μου κρατούν/ στο δρόμο θα με βγάζουν». Οσα «παραμύθια με λυπημένο τέλος» κι αν μας πει, ο Μίλτος Πασχαλίδης , οι φίλοι του «με τη λαχτάρα στην καρδιά» και «δυο λόγια μεθυσμένα» βάζουν «φωτιά» σε ό,τι τους πληγώνει, ταξιδεύουν αναζητώντας την «Ιθάκη» και δραπετεύουν σ' αυτά που τους ανήκουν. Στα όνειρά τους και στους αγώνες τους. Με ταξιδευτή τη γνώριμη προσωπική του μουσική γραμμή και τον ευαίσθητο στίχο του βαδίσαμε σε δρόμους της καρδιάς. Αλλωστε «ό,τι μας δένει απ' τα παλιά» είναι «οι κακές συνήθειες», αλλά και τα νέα μουσικά και στιχουργικά του «βλέμματα», κι εμείς που ζούμε «πάντα εδώ» παραδοθήκαμε για άλλη μια φορά στο «ρυθμό» του.

Μετά τον Μίλτο Πασχαλίδη και για μια ώρα οι ρυθμοί «παραδόθηκαν» στους «Ακκέστορες», οι οποίοι ξεσήκωσαν τους νέους που δεν αρκέστηκαν να χορεύουν κάτω από τη σκηνή. Κάποιοι πιο θερμόαιμοι ανέβηκαν για λίγο στη σκηνή και τραγούδησαν μαζί τους. Το πρόγραμμά τους περιλάμβανε τραγούδια από το ελληνικό και ξένο ροκ ρεπερτόριο.

Το πρόγραμμα της Παρασκευής για τη Νεανική Σκηνή έκλεισε με το ελληνικό ροκ συγκρότημα «Σεπτέτο Ανθών». Ενα συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1991, από μια ομάδα μαθητών τότε. Οι: Μάνια Ασλάνογλου (φωνητικά), Κώστας Μπόρσης (κρουστά), Δημήτρης Μπόρσης (ηλεκτρικό μπάσο), Κώστας Μιχήλης (ηλεκτρική κιθάρα), Μάκης Δρόσος (ρυθμική κιθάρα), παρουσίασαν ένα πρόγραμμα, βασισμένο πάνω στον αυτοσχεδιασμό. Αλλωστε, ο αυτοσχεδιασμός χαρακτηρίζει τη δουλιά του «Σεπτέτο Ανθών» και την εμπειρία του πάνω στη σκηνή. Στα μελωδικά κομμάτια που ακούστηκαν, οι στίχοι είναι γραμμένοι από την ομάδα (Μάνια, Δημήτρης), όπως και η μουσική.