Μια πρωτοβουλία που κανείς - όταν «γεννήθηκε» η ιδέα - δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα είχε τέτοια ανταπόκριση απ' τους νέους και ότι θα οδηγούσε σε τόσο χρήσιμα συμπεράσματα, πάρθηκε φέτος για πρώτη φορά στο 26ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Η ιδέα ανήκει σε τέσσερα παιδιά, μέλη της ΚΝΕ, απ' το χώρο του Πολιτισμού: Στους Ερση Βιτάλη, Γιώργο Μητρόπουλο, Αλέξανδρο Κρασάκη και Ερη Πασαλιμανιώτη. Ελαβε χώρα στο συγκεκριμένο περίπτερο κι είχε ως θέμα το εξής: «Εδώ σκιτσάρετε: Ο,τι σας ανησυχεί, ό,τι ονειρεύεστε». Γιατί όπως οι τέσσερις νέοι δήλωσαν: «Δεν υπήρχε μόνο η ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με νέους ερασιτέχνες δημιουργούς. Υπήρχε κυρίως η επιθυμία να πάμε κόντρα στον ιλουστρασιόν "πολιτισμό", στα εισαγόμενα και εξαγόμενα υποπροϊόντα του, με την ομορφιά της συλλογικότητας, της δημιουργίας και της φαντασίας»...

Η ανταπόκριση σ' αυτή την πρωτοβουλία, όπως σημειώθηκε ήδη, ήταν πολύ μεγάλη. «Φάνηκε ακριβώς αυτό που περιμέναμε, ότι οι νέοι δηλαδή έχουν ανάγκη σήμερα να εκφραστούν. Και μεις τους δώσαμε την ευκαιρία», θα πει η Ερση. «Είναι ίσως ενδεικτικό ότι δεκάδες νέοι στέκονταν για ώρες στο περίπτερό μας, έρχονταν για συγκεκριμένες συναυλίες, τις οποίες τελικά δεν παρακολουθούσαν, γιατί προτιμούσαν να σκιτσάρουν. Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα», θα συμπληρώσει ο Αλέξανδρος. «Παράλληλα κρατήσαμε τηλέφωνα από νέους δημιουργούς, γιατί θα δείτε εκπληκτικά σκίτσα στον πίνακα (σ.σ.: και ήταν γεγονός) για να έρθουμε αργότερα σε επαφή μαζί τους, για να βοηθήσουν και να συμβάλουν σε καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες της ΚΝΕ», θα πει απ' την πλευρά του ο Γιώργος. Ωστόσο, αυτά που θα πουν τα περισσότερα, αυτά που θα μιλήσουν και θα προβληματίσουν είναι τα ίδια τα σκίτσα των παιδιών που συμμετείχαν «στην ομορφιά της συλλογικής δημιουργίας»...

Μέσα απ' τα σκίτσα που ενδεικτικά τοποθετήθηκαν το τελευταίο βράδυ σε δύο πίνακες αναρτήσεων, κατανοεί κανείς πως αυτό που σήμερα κυρίως ανησυχεί τους νέους είναι ο πόλεμος. Ενα σκίτσο έδειχνε έναν ΝΑΤΟικό στρατιώτη να είναι αραχτός, με κατεβασμένο το κράνος στα μάτια του, πάνω στην υδρόγειο σφαίρα και να αναρωτιέται: «Πολύ γυρίζει. Μήπως πρέπει να τη σκοτώσουμε κι αυτή;». Ενα άλλο έδειχνε έναν σύγχρονο νέο να στέκεται μετέωρος μέσα σ' ένα ναρκοπέδιο. Δεξιά του η επιγραφή «ΝΑΤΟ, Πόλεμος» κι αριστερά του η άλλη προειδοποιητική πινακίδα που έγραφε «Σχολεία και ναρκωτικά». Ενα τρίτο σκίτσο έδειχνε έναν απλό άνθρωπο να στέκεται αμήχανα πάνω στην υδρόγειο σφαίρα που ήταν γεμάτη με αγκυλωτούς σταυρούς, και τις λέξεις «ΝΑΤΟ και ΗΠΑ» και να αναρωτιέται: «Να σκοτώνονται όλοι για του αφέντη το φαΐ;».

Δεν ήταν όμως μόνο η ανησυχία και ο τρόμος του πολέμου. Ηταν κι άλλα προβλήματα που βγήκαν στο χαρτί απ' την ψυχή πρώτα και απ' τα χέρια μετέπειτα των νέων που συμμετείχαν σ' αυτή την πολιτιστική αντίσταση. Για παράδειγμα: Ενας τοίχος - μάντρα χωρίζει δύο τύπους. Ο ένας είναι σκαρφαλωμένος στην κορφή του, δείχνει λαχανιασμένος απ' την υπερπροσπάθεια και μονολογεί «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», ενώ ο άλλος την ίδια ώρα διαβαίνει δίπλα του καπνίζοντας αμέριμνος και αναρωτιέται: «Ακόμα προσπαθεί;». Το συγκεκριμένο σκίτσο το υπογράφει νέος απ' την Ελευσίνα και δείχνει ακριβώς τον προβληματισμό του για την κατάσταση που πάει να δημιουργηθεί στην περιοχή του απ' την επέκταση των διυλιστηρίων της «Πετρόλα». Ενα άλλο σκίτσο παρουσιάζει τον Κ. Σημίτη στην άκρη ενός γκρεμού κι ένα βήμα πριν το χάος να φωνάζει «Εμπρός για μια Ελλάδα νέα», ενώ ένα άλλο έχει ένα πελώριο «χι» πάνω σε μια τηλεοπτική συσκευή - άνθρωπο κι από κάτω την υποσημείωση: «Ξύπνα! Κλείσε την ΤV τώρα! Αρχισε να ζεις! Και θυμήσου: Στον άλλο κόσμο δε θα βλέπεις σίγουρα!».

Ενας νέος με το όνομα Φραγκούλης σκιτσάρει έναν ΜΑΤατζή να λέει προς δύο ανθρωποπίθηκους: «Εμπρός, άνδρες μου, πάμε για δουλιά». Από κάτω υπάρχει επίσης υποσημείωση: «Οι αστυπίθηκοι είναι εδώ και φρουρούν τις γειτονιές σας»... Υπήρχε επίσης ένα ακόμα σκίτσο, του Ανδρέα Βολιώτη απ' τη Θεραπευτική Κοινότητα «Παρέμβαση», που έδειχνε ένα ανθισμένο δέντρο και τριγύρω του νέοι να χορεύουν και να τραγουδούν. Τα λόγια από κάτω συγκινητικά: «Μη λυπάσαι για τη νύχτα που φεύγει, μη λυπάσαι για τη μέρα που έρχεται. Μόνο λυπήσου για τα νιάτα που φεύγουν και δε γυρίζουν πίσω. Ο,τι κι αν μπορείς να κάνεις, ό,τι κι αν μπορείς να ονειρευτείς, πρέπει να αρχίσεις τώρα».

Να σημειωθεί, τέλος, πως κάποιοι νέοι - αυτοί που δεν είχαν το χάρισμα και το ταλέντο να σκιτσάρουν - βρήκαν άλλον τρόπο να εκφράσουν ό,τι τους ανησυχεί, ό,τι ονειρεύονται. Εγραψαν. `Η «αντέγραψαν» αποφθεύγματα διάσημων συγγραφέων και στοχαστών.

Τα παιδιά που πριν αρκετά χρόνια είχαν την ευκαιρία να παίξουν και να περάσουν δημιουργικά το χρόνο τους στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, έστησαν φέτος με πολύ μεράκι και διάθεση τον Παιδότοπο, στο χώρο της Πανεπιστημιούπολης. Οι μικροί φίλοι του 26ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν και να κάνουν τη φαντασία τους πραγματικότητα.

Χιλιάδες φίλοι που πέρασαν από το χώρο αυτό παρακινήθηκαν στο να κάνουν πράγματα συλλογικά, όπως να ζωγραφίσουν, να ασχοληθούν με τη χειροτεχνία, να παρακολουθήσουν κουκλοθέατρο και παιδικό θέατρο, να γελάσουν με τους κλόουν και να μαγευτούν από τους ζογκλέρ. Κάτι που οι μικροί Αθηναίοι στερούνται στην καθημερινότητά τους. Μια καθημερινότητα που κρατάει τη φαντασία εγκλωβισμένη στους τσιμεντένιους, στενούς τοίχους των διαμερισμάτων της μεγαλούπολης. Το σίγουρο είναι ότι και ο Παιδότοπος, εκτός από χώρο ψυχαγωγίας, αποτελεί σημείο αναφοράς για τον τρόπο που παλεύουν, ψυχαγωγούνται και διαπαιδαγωγούνται οι κομμουνιστές και οι Κνίτες.

Πέρα από την πολιτιστική δημιουργία και την ψυχαγωγία, το 26ο Φεστιβάλ έδωσε την ευκαιρία σε χιλιάδες νέους να συζητήσουν με μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές μέλη της ΚΝΕ, τις απόψεις και τις θέσεις του ΚΚΕ για την Παιδεία. Κοινές ανησυχίες και προβληματισμοί ανάμεσα σε χιλιάδες νέους. Κοινός στόχος είναι να μετατραπεί η δυσαρέσκεια σε αγωνιστική δράση.

Στο μαθητικό στέκι που είχε στηθεί στο χώρο του Φεστιβάλ, συναντήσαμε τη Μαρία, μαθήτρια της Β` Λυκείου, η οποία θέλοντας να μεταφέρει τις εμπειρίες της από το πρώτο Φεστιβάλ που συμμετείχε, είπε: «Είναι το πρώτο Φεστιβάλ που συμμετέχω ενεργά και από αυτό το πόστο προσπαθώ να προσφέρω σε αυτήν τη συλλογική προσπάθεια όπως και οι υπόλοιποι σύντροφοί μου. Αυτές τις μέρες που βρίσκομαι εδώ, είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με πολλούς μαθητές. Είδα πώς βιώνουν τη μεταρρύθμιση μέσα στα σχολεία, αλλά και στις οικογένειές τους, οι οποίες δε βαστούν το υπέρογκα ποσά. Εύχομαι αυτή η δυσαρέσκεια να μεταφερθεί και στους αγώνες μας, να μεταφερθεί στους δρόμους στις επόμενες μαθητικές κινητοποιήσεις».

Από το χώρο της κατάρτισης, ο Τάσος Καστόρης, σπουδαστής σε ιδιωτική σχολή επισήμανε ότι «συναντηθήκαμε με πολλούς νέους από ιδιωτικές σχολές που δίνουν εκατομμύρια, προκειμένου να "αποκτήσουν" μια ψευτοκατάρτιση. Από την επαφή μας με τους νέους φαίνεται η κοινή μας απόφαση να μας βρουν μπροστά τους όλοι αυτοί που θέλουν τη νεολαία αμόρφωτη. Εγιναν πολλές συζητήσεις οι νέοι φαίνεται ότι συμφωνούν με τις θέσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ. Αυτό που μένει είναι να μετουσιωθεί η συμφωνία σε αγωνιστική δράση».

Την ίδια εικόνα μάς έδωσε και ο Γιώργος, φοιτητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, από το στέκι της ΠΚΣ. «Δεν είναι η πρώτη φορά που προσφέρω αυτές τις ελάχιστες υπηρεσίες, πίσω από τους πάγκους, ή στο στήσιμο της σκαλωσιάς, στο βάψιμο, στην περιφρούρηση ή οπουδήποτε αλλού. Ωστόσο, το σημαντικότερο είναι ότι η επαφή που έχουμε στα Πανεπιστήμια συνεχίστηκε με τους φοιτητές και στο Φεστιβάλ», υπογράμμισε ο Γιώργος και συνέχισε, λέγοντας: «Τα προβλήματα είναι τόσα πολλά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ο προβληματισμός που επικρατεί στο χώρο είναι μεγάλος. Το θετικό είναι ότι είχαμε αρκετό χρόνο να συζητήσουμε μεταξύ μας και να χαράξουμε κοινούς άξονες δράσης. Ελάχιστες μεν υπηρεσίες για τον καθένα ξεχωριστά που όμως όταν ενώνονται όλες μαζί μεταβάλλονται σε αγωνιστικότητα».