Η απάντηση των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορεί να είναι άλλη από την οργάνωση της πάλης και της αντεπίθεσης. Ας σκεφτεί καθένας πόσο ευάλωτος είναι στην αντεργατική επίθεση, στην κυβερνητική και εργοδοτική πίεση, στους εκβιασμούς του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, στο ρατσισμό και τον λαϊκισμό του ΛΑ.Ο.Σ., όταν είναι μόνος του, έξω από την οργανωμένη δράση, μακριά από το συνδικάτο και τις μαζικές διαδικασίες. Ας σκεφτεί πόσο πολλαπλασιάζεται η δύναμή του, η αλληλεγγύη, πώς ξεπροβάλλει η προοπτική απέναντι στον αντιλαϊκό μονόδρομο, όταν ο εργαζόμενος δρα οργανωμένα, σκέφτεται συλλογικά και σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες, αποφασίζει για το μέλλον του. Αυτό είναι το «στοίχημα» που πρέπει να κερδίσει ο λαός για να σώσει τη ζωή του και να χαράξει το δρόμο για να απολαμβάνει όλο τον πλούτο που παράγει. Αυτό είναι και το μέγιστο καθήκον που μπαίνει για τους κομμουνιστές, για τους προοδευτικούς και ριζοσπαστικούς ανθρώπους, για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα: Οργάνωση παντού, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα νοσοκομεία. Οργάνωση που θα ξεκινάει από την εξής βάση: Δράση για άμεση προστασία του εργάτη και της οικογένειάς του από την εξαθλίωση. Οργάνωση στη βάση του ότι, σύμφωνα με τα άλματα που έχουν σημειωθεί στον παραγόμενο πλούτο, στην παραγωγικότητα της εργασίας, στην τεχνολογία και την επιστήμη, ο λαός πρέπει να ζει διαρκώς καλύτερα, οι εργαζόμενοι να δουλεύουν λιγότερο και η παιδεία και η υγεία να είναι αποκλειστικά δημόσια, κοινωνικά αγαθά που θα παρέχονται σε όλους δωρεάν.

Τα τελευταία στοιχεία είναι σοκαριστικά: Τον Αύγουστο του 2010 οι άνεργοι εκτινάχθηκαν στους 613.108, αυξημένοι κατά 160.402 από τον περσινό Αύγουστο (ΕΛΣΤΑΤ). Toν ίδιο μήνα, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΕΔ, οι εγγεγραμμένοι άνεργοι έφτασαν τους 648.032. Πού θα οδηγηθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι αν μείνουν έξω από τα συνδικάτα, αν δεν οργανωθούν σε επιτροπές αγώνα, αν δεν παλέψουν μαζί τους σπουδαστές, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες για σταθερή δουλειά με δικαιώματα; Να εποφθαλμιούν τους συμβασιούχους, τους εργαζόμενους της μαθητείας και της «επαιτείας», να είναι όμηροι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Θα σέρνονται πίσω από τις εργοδοτικές και κυβερνητικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και θα ζητούν να επιδοτηθεί ο εργοδότης, θα δέχονται να δουλέψουν για ένα «πιάτο ρύζι», προκειμένου να μην κλείσει το εργοστάσιο. Δε θα σκεφτούν ποτέ ότι δεν ευθύνονται οι ίδιοι που κλείνουν οι επιχειρήσεις. Ετσι είναι ο ανταγωνισμός στον καπιταλισμό: Κάποιες επιχειρήσεις κλείνουν, άλλες συγχωνεύονται, άλλες μεταφέρουν τη δραστηριότητά τους σε άλλη χώρα ή σε άλλο κλάδο. Αυτό ισχύει και σε χώρες που οι εργαζόμενοι δουλεύουν σχεδόν τσάμπα.

Η οργανωμένη πάλη των ανέργων και ο συντονισμός τους με το ταξικό εργατικό κίνημα θα έχει αποτελέσματα και θα προσφέρει προοπτική στο βαθμό που το κίνημα θα θέτει σαν αίτημα την πλήρη ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, σταθερή και μόνιμη δουλειά με πλήρη δικαιώματα για όλους και προστασία των ανέργων, αφού οι ίδιοι δεν ευθύνονται που είναι χωρίς δουλειά. Πρέπει να αναπτυχθούν με πυρήνα τα συνδικάτα, τους τοπικούς συλλόγους κλπ. δίκτυα οργανωμένης και διεκδικητικής αλληλεγγύης: Κανένας άνεργος χωρίς ρεύμα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πάγωμα των δανείων, επίδομα ανεργίας στα 1.120 ευρώ κλπ.

Προτεραιότητα για τους λαϊκούς αγώνες πρέπει να γίνουν και τα ζητήματα της Παιδείας. Με το πέρασμα των σχολείων στους δήμους η μόρφωση θα γίνει ακόμη πιο ακριβό εμπόρευμα για τους γονείς, καθώς θα γίνουν «αυτόνομες μονάδες», που θα πρέπει να εξασφαλίζουν οι ίδιες τα έσοδά τους. Ηδη έχουν αρχίσει «τα όργανα»: Λεφτά από τους γονείς για το πετρέλαιο, για τις εκδρομές, για την καθαριότητα, για κάποια βιβλία, λειτουργία μονάδων του σχολείου (π.χ. βιβλιοθήκη, κυλικείο) σε εθελοντική βάση.

Γονείς, μαθητές, σπουδαστές, εκπαιδευτικοί αλλά και συνολικά οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανώσουν την πάλη τους ανά σχολείο και πανεπιστήμιο, ανά περιοχή και πανελλαδικά, να απαιτήσουν ασυμβίβαστα χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό, διορισμούς μόνιμου προσωπικού, να εναντιωθούν με όλες τους τις δυνάμεις στην εφαρμογή του «Καλλικράτη» και στην είσοδο των πολυεθνικών στα σχολεία και στις σχολές. Πού θα βρουν οι λαϊκές οικογένειες τα χρήματα για τη λειτουργία των σχολείων, όταν κάθε σπίτι έχει κι από έναν άνεργο, έναν εργαζόμενο με ημερομηνία λήξης, έναν χαμηλοσυνταξιούχο κι όταν το κόστος για τα απαραίτητα διαρκώς μεγαλώνει; Πώς θα σπουδάσει το παιδί του άνεργου, του χαμηλόμισθου, όταν τα έξοδα αγγίζουν το ύψος ενός μισθού;

Μα πάνω απ' όλα, ο αγώνας πρέπει να στρέφεται στην πραγματική μόρφωση των παιδιών, ενάντια στο σχολείο και το πανεπιστήμιο που κάνει «κιμά» τα μυαλά των νέων ανθρώπων, τους αφήνει αμόρφωτους, τους δίνει κάποιες δεξιότητες που θέλει η αγορά και τους ποτίζει με το δηλητήριο του αντικομμουνισμού. Η παραχάραξη της ιστορίας, για παράδειγμα, πρέπει να προσκρούει πάνω στον ξεσηκωμό των γονιών, των μαθητών, των σπουδαστών.

Ψηλά στην αγωνιστική ατζέντα του λαού μπαίνει αντικειμενικά και η Υγεία, κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου: Πόσο «σύγχρονο» και αναγκαίο μπορεί να είναι το 2010 άνθρωποι να πεθαίνουν, να μένουν σακάτηδες ενώ μπορούν να θεραπευτούν; Ποια «αναγκαιότητα» επιβάλλει να χαρίζονται στους εργοδότες 3 δισ. ευρώ που χρωστούν στο ΙΚΑ και ταυτόχρονα τα νοσοκομεία να «κόβουν» εξετάσεις που δε θεωρούνται «συμφέρουσες», να «κόβονται» φάρμακα από τους ασφαλισμένους; Η αναγκαιότητα του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους: Πάνω απ' το 50% των συνολικών δαπανών Υγείας στη χώρα μας το καρπώνονται άμεσα οι μεγάλες επιχειρήσεις του χώρου. Οι συνολικές δαπάνες - όσα δηλαδή πληρώνουν το κράτος, τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ασθενείς - για την Υγεία το 2009 υπολογίστηκαν σε 24 δισ. ευρώ, ενώ το 2010 γίνεται η εκτίμηση ότι θα φτάσουν τα 25 δισ. ευρώ. Αν συνυπολογιστούν και οι φαρμακοποιοί, που παίρνουν το 7% (ή 1,68 - 1,75 δισ. ευρώ), τότε ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα καρπώνεται το 57% των συνολικών δαπανών για την Υγεία.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα των παραπάνω αστρονομικών ποσών από τις «μπίζνες» στην Υγεία; Ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο ασφαλισμένος, ο συνταξιούχος, ο νέος να ζουν τη βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ΙΚΑ, που είπε στους διαβητικούς ότι ο ακρωτηριασμός συμφέρει περισσότερο από τα ειδικά παπούτσια, ενώ ο Οίκος Ναύτου απειλεί να κόψει το επίδομα των 180 ευρώ από ακρωτηριασμένο 70χρονο ναυτεργάτη επειδή δεν έχει και τα δυο του πόδια ακρωτηριασμένα! Στο μεταξύ, ήδη δρομολογείται να μπει «εισιτήριο» για την είσοδο έκτακτων περιστατικών στα νοσοκομεία.

Οι εργαζόμενοι, οι ασφαλισμένοι, οι άνεργοι μαζί με τους εργαζόμενους στην Υγεία πρέπει να οργανώσουν τη δράση τους για την κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία. Ταυτόχρονα, πρέπει να παρεμβαίνουν οργανωμένα και δυναμικά, ώστε κανένας άνεργος, κανένας ανασφάλιστος, κανένας μετανάστης να μην στερείται ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, να καταργηθούν στην πράξη τα «εισιτήρια» για όσους δεν έχουν να πληρώσουν. Ο άλλος δρόμος, της υποταγής στη βαρβαρότητα οδηγεί στην αποκτήνωση, οδηγεί στο να πεθαίνουν άνθρωποι στα σπίτια τους αβοήθητοι ή και έξω από τα νοσοκομεία, επειδή δεν έχουν βιβλιάριο ή δεν έχουν να πληρώσουν...