ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Καλούν σε «κίνημα αντίδρασης»...

Γρηγοριάδης Κώστας

Προχτές η υπουργός Παιδείας εξαπολύοντας επίθεση στους πανεπιστημιακούς που απήργησαν ενάντια στο νόμο - πλαίσιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση, δήλωσε: «Σύλλογοι ΔΕΠ πήραν απόφαση να απεργήσουν και να μην κάνουν μάθημα οι φοιτητές. Δηλαδή να τιμωρηθούν ποιοι; Και για ποιο λόγο; Γιατί θα αρχίσει ο διάλογος, για ένα νομοσχέδιο το οποίο δεν έχει κατατεθεί και γιατί απλά υπάρχει, αυτή τη στιγμή, ένα σχέδιο διαβούλευσης, για το οποίο καθένας μπορεί να εκφράσει τις απόψεις του;».

Χτες, τα «Νέα» έγραψαν στο κύριο άρθρο τους: «Η κυβέρνηση έχει εκπονήσει ένα σχέδιο αλλαγών για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, το οποίο θα τεθεί σε διαβούλευση. Αρα δεν υπάρχουν αποφάσεις με τις οποίες μπορεί να διαφωνήσει κανείς και οι δίκες προθέσεων δεν αρμόζουν στην ακαδημαϊκή κοινότητα».

Για πολλοστή φορά τα «Νέα» αναπαράγουν εξόφθαλμα μια δήλωση υπουργού του ΠΑΣΟΚ, προσθέτοντας αυτά που - τη συγκεκριμένη στιγμή - δε θέλει να πει η κυβέρνηση. Ετσι, λοιπόν - εκτός απ' το να επαναλαμβάνουν τις δηλώσεις της υπουργού Παιδείας περί ενός «σχεδίου διαβούλευσης» που «απλά υπάρχει» - συνιστούν «ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ», σε φοιτητές, σπουδαστές και πανεπιστημιακούς και υποστηρίζουν ότι «οι πρώτοι που πρέπει να αντιδράσουν στην προοπτική της αναταραχής από μειοψηφικές ομάδες είναι οι ίδιοι οι φοιτητές και οι διδάσκοντες».

Μήπως χρειάζεται να υπενθυμίσουμε στα «Νέα» ότι οι αλλαγές για την Ανώτατη Εκπαίδευση είναι συγκεκριμένες; Οχι. Η συγκεκριμένη εφημερίδα, άλλωστε, τις έχει παρουσιάσει πολλές φορές. Τα «Νέα» κάνουν αυτό που ξέρουν καλά χρόνια τώρα: Στέλνουν μήνυμα για αντιδραστικό «κίνημα» ενάντια σε όποιον αντιστέκεται...

Κάλπικο δίλημμα

Σύμφωνα με τη «Δημοκρατική Αριστερά» του Φ. Κουβέλη, οι εκλεκτοί του ΠΑΣΟΚ είναι η προσωποποίηση της «δημοκρατίας» και σαν τέτοιους τους αντιπαραβάλλει σ' αυτούς της ΝΔ. Σε χτεσινή της ανακοίνωση αναφέρει μεταξύ άλλων: «Με δημοκρατική συσπείρωση, η πόλη να αλλάξει δημοτική αρχή και δήμαρχο. Να αποκρουστεί ο σκοταδισμός. Να εκλεγεί δήμαρχος ο Γιώργος Καμίνης. Το αποτέλεσμα είναι ευθύνη κάθε δημοκρατικού πολίτη. Οι αναμετρήσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη είναι τελικά αναμετρήσεις για ένα σύγχρονο και δημοκρατικό μέλλον των δύο μεγάλων πόλεων».

Το δίλημμα «δημοκρατία ή σκοταδισμός» που θέτει στο λαό είναι κάλπικο και ψευδεπίγραφο, υπηρετεί σκοπιμότητες ξένες προς τα λαϊκά συμφέροντα. Δεν είναι η δημοκρατία μια ταξικά ουδέτερη έννοια. Οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δε διαχωρίζονται σε δημοκρατικούς και σκοταδιστές. Και οι μεν και οι δε μια «δημοκρατία» θα υπηρετήσουν. Αυτή που αναγνωρίζει σαν υπέρτατο νόμο το δίκιο του κεφαλαιοκράτη, το κέρδος του, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Ολοι τους απέναντι στα ίδια συμφέροντα έχουν δεσμευτεί, στην ίδια πολιτική έχουν ορκιστεί, βαδίζουν στην ίδια κατεύθυνση, βαθύτατα αντιλαϊκή και αντεργατική. Τα διλήμματα αυτά ο λαός οφείλει να τα απορρίψει. Να γυρίσει την πλάτη στους εκλεκτούς των κομμάτων που τον έφεραν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Να μη δεχτεί να επιλέξει ανάμεσα σε δύο σφαγείς των δικαιωμάτων του. Λευκό ή άκυρο πρέπει να είναι η απάντηση των ανθρώπων του μόχθου. Η μόνη που συμβαδίζει με τα δικά του συμφέροντα, με το δικό του δίκιο.

«Μαύρο» στα κόμματα του κεφαλαίου

Σε σύγχυση δηλώνει ότι βρίσκεται ο βουλευτής της ΝΔ Μ. Κεφαλογιάννης όσον αφορά στην κατάταξη των κομμάτων με βάση το γεωγραφικό διαχωρισμό δεξιά - αριστερά. «Οπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, το ΠΑΣΟΚ είναι η δεξιά του κεφαλαίου. Ο ΛΑ.Ο.Σ. η λαϊκίστικη δεξιά κι εμείς είμαστε (σ.σ. η ΝΔ) η πιο ήπιας μορφής δεξιά. Κάποια στιγμή στη Βουλή την ονόμασα η "αδέξια δεξιά"», δήλωσε χαρακτηριστικά μιλώντας στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ. Αυτό που έχει πάντως σημασία είναι ότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ ομολογεί πως και τα τρία κόμματα είναι κόμματα του κεφαλαίου. Τώρα αν το ΠΑΣΟΚ είναι το εκλεκτό κόμμα της πλουτοκρατίας και η ΝΔ είναι τάχα πιο «αδέξιος» διαχειριστής δεν έχει την παραμικρή σημασία για τους εργαζόμενους, γιατί διαχρονικά οι κυβερνήσεις των δύο κομμάτων έχουν εξίσου πλήξει τα συμφέροντά τους. Δεν έχουν κανένα λόγο, λοιπόν, να διαλέξουν δυνάστη, αλλά να μαυρίσουν αύριο και τους δύο και να προχωρήσουν αποφασιστικά στο δρόμο της ταξικής συσπείρωσης για την ανατροπή της πολιτικής τους.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι για τους καπιταλιστές...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΣΤΟ 4,5% ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ Η ΜΕΙΩΣΗ του ΑΕΠ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, κάτι που - όπως λένε οι κυβερνώντες - είναι πολύ άσχημο, αλλά το είχανε προβλέψει.

Ετσι, λοιπόν, η ελληνική οικονομία βρίσκεται επισήμως και στατιστικά σε ύφεση, καθότι έχουμε κρίση κτλ., κτλ...

Τέτοιους καιρούς θυμάται κανείς με «νοσταλγία» τις «εποχές της ανάπτυξης», που η Ελλάδα περήφανη είχε εισβάλει στην Ευρωζώνη με μια οικονομία ανθηρή και πολλά υποσχόμενη.

Είχαμε τον Κ. Σημίτη για πρωθυπουργό, η Ελλάδα ήταν ένα τεράστιο εργοτάξιο «μεγάλων έργων», η αύξηση του ΑΕΠ είχε αγγίξει το 5%, το Χρηματιστήριο «πέταγε», οι φιέστες έδιναν και έπαιρναν και άπαντες εμφανίζονταν ευτυχισμένοι...

Θυμάστε, όμως, τι από όλα αυτά ...έφτανε μέχρι τις τσέπες των μισθωτών και των συνταξιούχων; Απολύτως τίποτε! Ούτε καν αυξήσεις που να καλύπτουν τον πληθωρισμό δεν έδιναν!

Ηθελαν τον κοσμάκη χειροκροτητή στο «μεγάλο φαγοπότι», να παρακολουθεί με «εθνική υπερηφάνεια» τους λογαριασμούς των οφσόρ και των ελβετικών τραπεζών να φουσκώνουν.

Για να μη συνυπολογίσουμε και την απάτη ολκής της υπόθεσης του Χρηματιστηρίου, όπου οι διεθνείς και εγχώριοι καπιταλιστές εξαπάτησαν τη μισή Ελλάδα.

Κι όμως, τώρα, που απλά δεν τρώνε όσα έτρωγαν και δεν καταληστεύουν τον τόπο με τους ρυθμούς που το έκαναν, αποφάσισαν ότι το... «δίκαιο», το «σωστό» και το «αναπτυξιακό» είναι να πάρουν από τον κοσμάκη ό,τι έχει και δεν έχει.

Οπως καταλαβαίνετε, οι «δείκτες» και τα «στατιστικά» είναι πράγματα που αφορούν αποκλειστικά αυτούς. Κι όσο κι αν αυξομειώνονται, αυτοί που πραγματικά παράγουν τον πλούτο θα παραμένουν στη γωνία.

Στο χέρι τους είναι, βέβαια, να έρθουν στο κέντρο των εξελίξεων με τους αγώνες τους και να τους ... δείξουν πώς πραγματικά αλλάζουν οι «δείκτες».

Το «θαύμα» της Ιρλανδίας

Η διαφαινόμενη κατάρρευση της Ιρλανδίας και η συζητούμενη προσφυγή της στον «ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης», χρήζουν σήμερα ιδιαίτερης ανάλυσης και εξαγωγής συμπερασμάτων, καθώς, η μικρή αυτή χώρα στο βορρά της Ευρώπης, στο πρόσφατο παρελθόν, χρησιμοποιήθηκε ως πείραμα εφαρμογής του πιο άγριου καπιταλισμού και σημείο αναφοράς και δικαίωσης των ιδεολογημάτων της «παγκοσμιοποίησης».

Στις αρχές της δεκαετίας του '90, η Ιρλανδία επιλέχθηκε από μεγάλες πολυεθνικές, αμερικανικές κατά βάση, εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, ως βάση των παραγωγικών και εμπορικών τους δραστηριοτήτων στην υπόλοιπη Ευρώπη. Υπάρχει, βέβαια, το ερώτημα, γιατί το πολυεθνικό κεφάλαιο επέλεξε να δραστηριοποιηθεί επενδυτικά στη συγκεκριμένη χώρα, η οποία, σύμφωνα με τα αστικά κριτήρια, δεν εξασφάλιζε πολιτική σταθερότητα.

Γεγονός πάντως είναι ότι από τις αρχές της δεκαετίας του '90, η ιρλανδική αστική τάξη έκανε τις επιλογές της για προσέλκυση ξένων επενδύσεων, και εφάρμοσε πολιτική που αποψίλωνε το λαό από τα εργασιακά και ασφαλιστικά του δικαιώματα. Με την ανοχή και στήριξη των ρεφορμιστικών συνδικάτων, οι κυβερνήσεις της χώρας πήραν μια σειρά από μέτρα, που ετεροχρονισμένα εφαρμόζονται σήμερα και στην Ελλάδα του μνημονίου. Καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και αντικαταστάθηκαν από επιχειρησιακές ή και ατομικές, όπως και οι αποζημιώσεις για απολύσεις εργαζομένων. Η φορολογία των επιχειρήσεων μειώθηκε από τότε στο 10%, ενώ περικόπηκαν δραστικά οι κρατικές κοινωνικές δαπάνες. Πάνω σε αυτό το ισοπεδωμένο, από εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, έδαφος, «χτίστηκε» το «ιρλανδικό θαύμα». Από το 1990 έως και το 1998, το ΑΕΠ της Ιρλανδίας αναπτύσσεται με εντυπωσιακούς ρυθμούς που φτάνουν το 7% και το 8%. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας εκτοξεύεται στις πρώτες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το ίδιο και τα κέρδη των επιχειρήσεων, το ίδιο και η φτώχεια... Το πολυεθνικό κεφάλαιο θησαύριζε, τη στιγμή κατά την οποία, με επίσημα στοιχεία της Eurostat, στην Ιρλανδία μεγάλωνε η φτώχεια.

Το «ιρλανδικό θαύμα» άρχισε να θαμπώνει, όταν το 1998 οι εταιρείες υψηλής τεχνολογίας εμφάνισαν μεγάλες ζημιές, κάτι που τις ώθησε να επαναπροσδιορίσουν την επενδυτική τους στρατηγική. Τότε σημειώθηκε μαζικό κύμα εξόδου επιχειρήσεων από την Ιρλανδία. Το δεύτερο χτύπημα δόθηκε στην πρόσφατη οικονομική κρίση. Το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο τα χρόνια της άνθησης είχε βρει διέξοδο στον τραπεζικό τομέα. Με την εκδήλωση της κρίσης, οι τιμές των χρεογράφων κατέρρευσαν, κάτι που οδήγησε τις 5 μεγαλύτερες τράπεζες στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, η οποία και αποφεύχθηκε με την παροχή κρατικής στήριξης, που στοίχισε στους εργαζόμενους 50 δισ. ευρώ. Σήμερα, η άλλοτε χώρα - πρότυπο καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο «κέλτικος τίγρης», είναι χώρα προς αποφυγή. Είναι ακριβώς η περίπτωση που το «θαύμα» μετατρέπεται σε τραγωδία και κόλαση. Πρώτα και κύρια για τους εργαζόμενους, αφού τα άγρια μέτρα που πάρθηκαν και στην περίοδο του «θαύματος» και τώρα με την κρίση, όμοια με αυτά που εφαρμόζονται στην Ελλάδα, και χωρίς μνημόνιο, στέλνουν στην κόλαση τους εργάτες. Παράδειγμα, για να συνειδητοποιήσουμε, όσο είναι καιρός, πως φιλολαϊκή διέξοδος μόνο με αντιμονοπωλιακούς αγώνες μπορεί να έρθει σε συνδυασμό με την πολιτική καταβαράθρωση των αστικών κομμάτων, όλων των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου σε ρότα αντεπίθεσης και ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ