ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι παροτρύνσεις της συναίνεσης

Γρηγοριάδης Κώστας

«Η Αριστερά πρέπει να λάβει υπόψη της τα διακυβεύματα της επόμενης περιόδου και να μην πλειοδοτεί σε ανεδαφικές απαιτήσεις. Κατά τον ίδιο τρόπο οι κοινωνικοί φορείς και τα συνδικάτα θα συμβάλουν στην ταχύτερη έξοδο από την κρίση αν εντάξουν τις διεκδικήσεις τους στην ιδιαιτερότητα της συγκυρίας», γράφουν τα χτεσινά «Νέα» στο κεντρικό τους άρθρο και συνεχίζουν: «Από σήμερα όμως αυτό που χρειαζόμαστε είναι: δουλειά, συναινέσεις, υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα».

Δε θα μπορούσε να δοθεί η κυβερνητική «γραμμή» με καλύτερο τρόπο, η οποία συνοψίζεται σε μια και μόνο φράση: «Σιγή νεκροταφείου». Την ώρα που διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, που μειώνουν κι άλλο τη φορολογία των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, που αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης, που αυξάνουν το ΦΠΑ, τη ΔΕΗ και το πετρέλαιο, θέλουν οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα να μπουν στη λογική της ...συναίνεσης. Να συναινέσουν, δηλαδή, στο σφαγιασμό τους. Για το λόγο αυτό θα αξιοποιηθούν, από την άρχουσα τάξη και τους φορείς της, κάθε λογής αναχώματα τόσο σε πολιτικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Για το λόγο αυτό και έχουν μόνιμα στο στόχαστρό τους το ΚΚΕ και το διεκδικητικό του πλαίσιο, την πρότασή του για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης κόντρα στα μονοπώλια, που καλεί το λαό σε εγρήγορση και αδιάκοπους αγώνες για να προστατεύσει τα δικαιώματά του και να διεκδικήσει ζωή με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του. Να γίνει πρωταγωνιστής αλλάζοντας τους συσχετισμούς δυνάμεων σε όφελός του.

Οι κυβερνητικές παροτρύνσεις, που προχτές ακούστηκαν από τον πρωθυπουργό, και χτες αναπαράχθηκαν από «ΤΑ ΝΕΑ», να γίνουν κουρελόχαρτα από την πάλη του λαού, για καλύτερες μέρες. Οι εργαζόμενοι, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, δεν έχουν ανάγκη από «συναινέσεις» που ρημάζουν τη ζωή τους, αλλά από ανυποχώρητους ταξικούς αγώνες.

Ολα στα μέτρα τους

Στην «πεπατημένη» της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας του αποτελέσματος των δημοτικών εκλογών, από κυβέρνηση, ΝΔ και άλλες δυνάμεις, κινήθηκαν και οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, ξεκίνησε χτες τις σχετικές δηλώσεις του με ένα ...βολικό αφορισμό, λέγοντας ότι «με τη στάση του μπροστά στις κάλπες ο λαός μας δε χαρίστηκε σε κανέναν».

Αμέσως μετά, μπήκε στο «ζουμί», επισημαίνοντας ότι «πρωταρχικά όμως αποστασιοποιήθηκε από κάθε προσπάθεια εγκλωβισμού του σε άγονα μέτωπα και αδιέξοδη άρνηση».

Για να προσθέσει ότι «και με την ψήφο τους και με την αποχή τους, οι πολίτες προειδοποίησαν το πολιτικό σύστημα ότι απαιτούν περισσότερη ευθύνη, ουσία και σοβαρότητα».

Με απλά λόγια, οι μεγαλοεπιχειρηματίες χρησιμοποιούν το εκλογικό αποτέλεσμα, μεταφράζοντάς το σαν προειδοποίηση προς το πολιτικό σύστημα να πάρει και άλλα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου! Το ίδιο είπε και ο πρωθυπουργός, πως ο λαός στηρίζει την πολιτική του, το μνημόνιο, τα αντιλαϊκά μέτρα, τις ρυθμίσεις υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Ετσι ερμηνεύοντας τη λαϊκή ψήφο νομίζουν πως η αγανάκτηση και αντίθεση στην αντιλαϊκή πολιτική, δηλαδή η ψήφος με κριτήριο το γεγονός ότι οι άνθρωποι του μόχθου δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει, με το να μην έχουν να πληρώσουν το ηλεκτρικό, το να εργάζονται με όρους μισθωτής σκλαβιάς και μάλιστα με το σκέλος του μισθού να τίθεται υπό διαρκή αμφισβήτηση και συρρίκνωση, όπως και οι συντάξεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, οι συμβάσεις εργασίας, η δημόσια περίθαλψη, η δημόσια Παιδεία και πάει λέγοντας, θα κατευνασθεί.

Το μεγάλο κεφάλαιο κατάλαβε - ή μάλλον κάνει πως κατάλαβε - ότι οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους επέλεξαν, αντί για «άγονα μέτωπα» μια «άγονη» ζωή και αντί για «αδιέξοδη άρνηση» ένα αδιέξοδο μέλλον.

Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του, ο λαός ας κρίνει και, πολύ περισσότερο, ας πράξει όσο είναι καιρός, για να κάνει τελικά ακόμη πιο σαφές το μήνυμά του προς τους νεκροθάφτες των ονείρων του.

Επεσαν οι «αντιμνημονιακές» μάσκες

Την Κυριακή το πρωί όταν ψήφιζε στην Πύλο ο Α. Σαμαράς δήλωνε ότι «σήμερα, μπροστά στις κάλπες, υπάρχουν δύο ψηφοδέλτια: Το ψηφοδέλτιο της κυβέρνησης για το μνημόνιο και τα νέα μέτρα που ετοιμάζουν και το ψηφοδέλτιο της ελπίδας που ανοίγει δρόμους, ανοίγει προοπτικές για ανάπτυξη με κοινωνική συνοχή». Ομως στη δήλωση που έκανε το βράδυ μετά το εκλογικό αποτέλεσμα δεν υπήρχε ούτε μία φορά η λέξη μνημόνιο! Και βέβαια δεν ήταν μια τυχαία παράλειψη. Απλά ο πρόεδρος της ΝΔ έδωσε το σήμα για την, προσωρινή(;) υποστολή της σημαίας της αντιμνημονιακής ρητορείας, επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι βασικός στόχος της ήταν η παραπλάνηση των λαϊκών μαζών και η υφαρπαγή της ψήφου τους. Τα αποτελέσματα όμως τόσο του α' όσο και του β' γύρου έδειξαν ότι η αντιμνημονιακή καμπάνια δεν έφερε τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Τα λαϊκά στρώματα δεν «τσίμπησαν», απλά γιατί κατάλαβαν ότι η αντιμνημονιακή ρητορική της ΝΔ ήταν υποκριτική και κάλπικη. Η φραστική επίθεση κατά του μνημονίου αντικαταστάθηκε στη δήλωση του προέδρου της ΝΔ από την επίδειξη υπευθυνότητας και διάθεσης συναίνεσης. Με μια φωνή όλα τα στελέχη της ΝΔ που μίλησαν χτες στα ΜΜΕ προέτρεπαν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να αναλάβουν πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση αυτή, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι η ανταπόκριση θα είναι θετική και κάτι περισσότερο απ' ό,τι τον προηγούμενο χρόνο όταν ψήφισαν τα μισά κυβερνητικά νομοσχέδια. Παραδέχεται βέβαια έτσι η ηγεσία της ΝΔ ότι παραιτείται από το να διασώσει το αστικό σύστημα από το «πεζοδρόμιο», αλλά δεν μπορεί να τα κάνει όλα...

Γεννητούρια

Ολο και πληθαίνουμε. Η Μαρία, σύζυγος του συναδέλφου μας Μάρκου Δολόπικου έφερε στον κόσμο χτες δύο υγιέστατα κοριτσάκια. Στους ευτυχισμένους γονείς ευχόμαστε να τα δουν όπως επιθυμούν.

Οργάνωση και συμπόρευση με το ΚΚΕ

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ ότι το κεφάλαιο και τα κόμματά του θα οξύνουν το επόμενο διάστημα την επίθεση σε κάθε τομέα που σχετίζεται με τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, με στόχο να την καταστήσουν ακόμα φτηνότερη για τα ευρωενωσιακά μονοπώλια. Αυτό σημαίνει ότι καμιά παραχώρηση, καμιά υποχώρηση δεν πρόκειται να κάνουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και οι σύμμαχοί τους στην Ελλάδα, κανένα φως στο τούνελ δεν πρόκειται να δει ο λαός, όσο το αστικό πολιτικό σύστημα διαθέτει την ικανότητα να ενσωματώνει τις όποιες αντιδράσεις και να αποτρέπει τη ριζοσπαστικοποίησή τους.

Σημαντικούς αγώνες είχαμε στην Ελλάδα και θα έχουμε και στο μέλλον. Σήμερα όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Οι αγώνες ασκούν πίεση, όχι όμως τόση όση χρειάζεται για να οργανωθεί μια αποτελεσματική άμυνα απέναντι στα χειρότερα που έρχονται, να αποσπαστούν κατακτήσεις και να έρθει κοντύτερα η λαϊκή αντεπίθεση. Οσο οι αγώνες δεν κατευθύνονται στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε όλα τα επίπεδα, όσο δε συνοδεύονται από κλιμακούμενη καταδίκη της πολιτικής του δικομματισμού και με απεγκλωβισμό δυνάμεων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, τόσο το νερό θα φτάνει μέχρι τη μέση του αυλακιού. Τόσο η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα χάνουν πολύτιμο χρόνο και έδαφος στον πόλεμο που τους έχουν κηρύξει η κυβέρνηση, η τρόικα και οι σύμμαχοί τους.

Ο λαός πρέπει να προετοιμάζεται για σκληρούς και επίμονους πολιτικούς αγώνες, με πολυμορφία. Να αξιοποιεί κάθε όπλο που πιάνει στα χέρια του, για να ανοίξει ρήγματα στο σύστημα της εξουσίας του κεφαλαίου, να το αποσταθεροποιήσει. Η ψήφος ήταν ένα τέτοιο όπλο, το οποίο χρησιμοποίησε περισσότερο από κάθε άλλη φορά προς το δικό του πραγματικό συμφέρον, αφαιρώντας δύναμη από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, προσθέτοντας κι άλλο μπόι στο ΚΚΕ. Δεν είναι όμως κι αυτό αρκετό. Το αστικό πολιτικό σύστημα αναζητά και βρίσκει τρόπους να αφομοιώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αν αυτή δε βρίσκει πιο ριζοσπαστικούς τρόπους έκφρασης, αν δεν θωρακίζεται με ανώτερες μορφές οργάνωσης του λαού.

Σήμερα, αυτό που μπορεί με βεβαιότητα να οδηγήσει το λαό στην ελπιδοφόρα αντεπίθεση, είναι η οργάνωση στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, στην πόλη και στην ύπαιθρο. Το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ είναι οι συσπειρώσεις εκείνες που μπορούν να εγγυηθούν ότι η δίκαιη αγανάκτηση δε θα σκορπίσει ακίνδυνα για το σύστημα, αλλά θα πάρει πολλαπλάσια ισχύ μέσα από το στέριωμα της λαϊκής συμμαχίας. Ηρθε η ώρα η αντίδραση στην κυρίαρχη πολιτική να εκφραστεί με οργανωμένο τρόπο ενάντια στο κεφάλαιο, στην πηγή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, μέσα στην παραγωγή, με πολύμορφους επιθετικούς αγώνες και κυρίως με την πλήρη απαξίωση και αποδυνάμωση του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η αλλαγή των συσχετισμών θα γίνεται πιο ευνοϊκή για το λαό, όσο αυτός μετράει λιγότερους εργατοπατέρες στα συνδικαλιστικά του όργανα, περισσότερα ταξικά σωματεία, χιλιάδες νέους συναγωνιστές στις ριζοσπαστικές συσπειρώσεις του εργατικού λαϊκού κινήματος. Και ταυτόχρονα μαζική πολιτική χειραφέτηση από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που θα μεταφράζεται σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.