Με την πλέον αντιδραστική και αναχρονιστική επίθεση του ελληνικού αστικού κράτους στην κινηματογραφική τέχνη, μέσω του νομοσχεδίου της κυβέρνησης για τον κινηματογράφο, τάσσεται η ομάδα παραγωγών και σκηνοθετών που αυτοαποκαλούνται «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη».

Στο πλαίσιο της χτεσινής συνέντευξης Τύπου που διοργάνωσαν διαβάστηκε κείμενό τους με το οποίο θεωρούν ότι το ν/σ έχει «σαφή αναπτυξιακή φιλοσοφία» και ότι «απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις του χώρου μας από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος». Στα βασικά ερωτήματα «ανάπτυξη για ποιον;» και ποιες είναι οι «δημιουργικές δυνάμεις» που το νομοσχέδιο «απελευθερώνει;» η «Ομίχλη» απαντά ξεκάθαρα υπέρ της καπιταλιστικής αγοράς, υπέρ, δηλαδή πιο συγκεκριμένα, της ενίσχυσης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, διανομής και προβολής του κινηματογραφικού έργου.

Πώς το κάνει αυτό; Η «Ομίχλη» «διαπιστώνει» ότι «από το σύνολο των χρημάτων που διατίθενται για τον ελληνικό κινηματογράφο επενδύεται στην παραγωγή μόνο το 15%, ενώ τα υπόλοιπα καταλήγουν σε παρασιτικές, διοικητικές ή ακόμα και άγνωστες δραστηριότητες. Mε βάση το προτεινόμενο σ/ν, εκτιμούμε ότι το συνολικό ποσό επένδυσης τριπλασιάζεται και, το σημαντικότερο, κατευθύνεται κυρίως στην παραγωγή».

Η απάντηση δηλαδή της «Ομίχλης» στον «παρασιτισμό» είναι η παράδοση του δημιουργού στην ασυδοσία της καπιταλιστικής αγοράς. Διότι αυτό που η «Ομίχλη» αποφεύγει όπως ο «διάολος το λιβάνι» εδώ και ενάμιση χρόνο που συγκροτήθηκε είναι η απάντηση στο βασικό ερώτημα: Ποιος ωφελείται από την καπιταλιστική ανάπτυξη; Μιλάει γενικώς για «παραγωγή» και εννοεί σαφώς την ιδιωτική παραγωγή. Μιλάει γενικώς για «ανάπτυξη» λες και ζει σε έναν «ουδέτερο» οικονομικο-κοινωνικό σχηματισμό, λες και ο καπιταλισμός και η βαρβαρότητά του αφορά όλους τους άλλους τομείς... και «αφήνει» στην «ησυχία» τους την τέχνη και τον πολιτισμό!

Παρακάτω λέει ότι όλα αυτά προϋποθέτουν «την εφαρμογή του 1,5% καθώς και των κινήτρων φοροαπαλλαγής -­ δύο μέτρα που οδηγούν σταδιακά στη μερική αυτοχρηματοδότηση» προφανώς του κινηματογράφου. Το 1,5% είναι η υφιστάμενη νομική υποχρέωση των καναλιών να δίνουν αυτό το ποσοστό από τα κέρδη τους στην κινηματογραφική παραγωγή. Αυτή η υποχρέωση ουδέποτε εφαρμόστηκε. Και τώρα με το νομοσχέδιο η κυβέρνηση, όχι μόνο χαρίζει ουσιαστικά στα κανάλια τις προηγούμενες σχετικές οικονομικές τους υποχρεώσεις, αλλά πλέον το 1,5% δε θα υπολογίζεται με βάση τα ακαθάριστα έσοδά τους, αλλά στη βάση του διαφημιστικού χρόνου. Επιπλέον, τους δίνει το δικαίωμα να «συμψηφίζουν» το μισό του ποσού με διαφημιστικό χρόνο στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.

Οσο για την «αυτοχρηματοδότηση» είναι ακόμη ένα ιδεολόγημα που επίσης προσπερνά το γεγονός της μονοπωλιακής κυριαρχίας και στον οπτικοακουστικό τομέα και παραπέμπει ευθέως στη σοσιαλδημοκρατική - οπορτουνιστική αντίληψη περί «καλού» καπιταλισμού. Η νέα γενιά κινηματογραφιστών δεν πρέπει να παρασυρθεί από την αυταπάτη ότι η «αγορά» θα τους «λύσει» τα προβλήματα. Η «αγορά» είναι που θα τους μετατρέψει σε υπαλλήλους των πολυεθνικών του οπτικοακουστικού, τσακίζοντας το καλλιτεχνικό τους όραμα. Γι' αυτό πρέπει να απαιτήσει γενναία κρατική χρηματοδότηση και δημιουργία ενιαίου δημόσιου φορέα που να συγκεντρώνει και να οργανώνει την παραγωγή, διανομή και προβολή του κινηματογραφικού έργου, προσφέροντας στους συντελεστές όλη την απαραίτητη υποδομή για να δημιουργήσουν πραγματικά ελεύθεροι.

Εκτενές αφιέρωμα στον μεγάλο Γάλλο σκηνοθέτη Ερίκ Ρομέρ, που «έφυγε» από τη ζωή τον περασμένο Γενάρη, παρουσιάζει η Ταινιοθήκη της Ελλάδος (σ.σ. η οποία δεν αναφέρεται καν στο αντιδραστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τον κινηματογράφο...) από 18 - 24/11 στον όμορφο χώρο της στον πρώην κινηματογράφο «Λαΐς» (Ιερά Οδός 48 και Μεγ. Αλεξάνδρου 134-136, μετρό Κεραμεικός).

Θα προβληθούν 16 μεγάλου και 5 μικρού μήκους ταινίες, τις οποίες ο Ρομέρ γύρισε από το 1951 μέχρι και το 2004. Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα πραγματοποιηθεί συζήτηση με αφορμή το έργο του δημιουργού με τη συμμετοχή, μεταξύ άλλων, της Κατερίνας Διδασκάλου, πρωταγωνίστριας στην προτελευταία του ταινία «Τριπλός Πράκτορας» (2004), η προβολή της οποίας θα ακολουθήσει αμέσως μετά (22/11, 8 μ.μ.).

Σκηνοθέτης και σεναριογράφος, συνιδρυτής του Νέου Κύματος, σπουδαίος κριτικός του θρυλικού περιοδικού «Cahiers du Cinema» (σ.σ. «Καγιέ ντε Σινεμά») ο Ρομέρ ξεκίνησε ως καθηγητής λογοτεχνίας, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γύρισε συνολικά 24 ταινίες μεγάλου μήκους, εκπαιδευτικά προγράμματα για την τηλεόραση, ταινίες μικρού μήκους και ένα ντοκιμαντέρ.

Τη δεκαετία του '50 γνωρίστηκε με τους Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Φρανσουά Τριφό, Κλωντ Σαμπρόλ και Ζακ Ριβέτ, μετέπειτα συντρόφους του στη «Nouvelle Vague» (σ.σ. «Νουβέλ Βαγκ», σημαντικό καλλιτεχνικό ρεύμα στο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό κινηματογράφο) και κριτικούς κινηματογράφου στα «Cahiers du Cinema», του οποίου ανέλαβε την αρχισυνταξία από το 1957 έως το 1963. Καθιερώθηκε για τη λιτή σκηνοθεσία του, το στοιχειώδες μοντάζ, τη στατική κάμερα και την έλλειψη μουσικής επένδυσης. Δεν τον ενδιέφερε τόσο η πλοκή των ταινιών, όσο η ανάλυση των χαρακτήρων των ηρώων του, των κινήτρων και των επιθυμιών τους.

Το 2007 παρουσίασε την τελευταία του ταινία «Οι έρωτες της Αστρέ και του Σελαντόν». «Τώρα νομίζω ότι μπορώ να συνταξιοδοτηθώ», είχε πει τότε. Ο Ερίκ Ρομέρ πέθανε στο Παρίσι στις 11 Γενάρη 2010 στα 89 του.