ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Επικίνδυνα παιχνίδια με τις συμβάσεις

Οταν η κυβέρνηση αποφάσιζε την κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, ως προπαγανδιστικό αντιπερισπασμό χρησιμοποίησε τον ισχυρισμό ότι κατάφερε - στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα - να «σώσει» τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Δεν πέρασαν έξι μήνες και οι μισθοί και τα μεροκάματα - μετά τις συντάξεις - ρίχνονται βορά στις ορέξεις του κεφαλαίου. Η απαίτηση των κεφαλαιοκρατών ξεκάθαρη. Κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων εργασίας. Ενδιάμεσα, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού με την υπογραφή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, οι κατώτεροι μισθοί και τα κατώτερα μεροκάματα πάγωσαν για τρία τουλάχιστον χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2012 θα χάσουν περίπου το 20% της αγοραστικής τους αξίας. Ετσι ρίχνοντας τους κατώτερους μισθούς και καταργώντας τις κλαδικές συμβάσεις οδηγούν το εργατικό εισόδημα στα Τάρταρα, εξασφαλίζουν για τη μεγαλοεργοδοσία τις ιδανικότερες συνθήκες εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, που μπορούσε ποτέ να έχει.

Και ενώ η απόφαση είναι ειλημμένη, ενώ στο επικαιροποιημένο μνημόνιο ρητά ορίζεται ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν των κλαδικών, κυβέρνηση, υπουργείο Εργασίας και ΜΜΕ που στηρίζουν το μνημόνιο, έστησαν ένα ακόμα παιχνίδι στις πλάτες των εργαζομένων. Καμώνονται ότι «διαπραγματεύονται» με την τρόικα, ότι «διαφωνούν», ότι «αντιστέκονται» στους απ' έξω, ότι δίνουν άλλη μία μάχη... Για άλλη μια φορά κοροϊδεύουν και εξαπατούν φόρα παρτίδα το λαό. Δε διαπραγματεύονται, δεν αντιστέκονται γιατί συμφωνούν, γιατί από καιρό είναι ταγμένοι στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας, των επιχειρηματικών ομίλων, γιατί οδηγός τους είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Η «γραμμή» του υπουργείου, που καλύπτεται από την κυβέρνηση, ότι δεν σκοπεύει να δώσει με το νόμο γενική εφαρμογή στην υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων, αλλά θα επιτρέπει να γίνεται στις περιπτώσεις που οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν προβλήματα και προκειμένου να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας, είναι μια ακόμα παγίδα. Είναι ελιγμός, προκειμένου να γίνει το πρώτο βήμα. Να δοθεί δηλαδή η δυνατότητα κατάργησης των κλαδικών από τις επιχειρήσεις. Οταν όμως το γυαλί ραγίσει, όλοι γνωρίζουν ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι η γενικευμένη κατάργηση των κλαδικών, η γενικευμένη μείωση των μισθών. Είναι άραγε δύσκολο - και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης - σε μια εταιρεία να δείξει ότι αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα; Και ποιος μηχανισμός κρατικός θα ελέγξει τα στοιχεία της εργοδοσίας, όταν αυτό το κράτος για χρόνια δεν εισπράττει ούτε τις βεβαιωμένες ασφαλιστικές εισφορές προς το ΙΚΑ; Σε αυτή την εξαπάτηση συμμετέχει ενεργά και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που αναπαράγει τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα της κυβέρνησης και που δεν είναι αντίθετη στην κατάργηση των κλαδικών αν πρόκειται να «σωθούν» θέσεις εργασίας. Με το ίδιο πρόσχημα υπέγραψε και την επαίσχυντη Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας...

Ενα είναι ξεκάθαρο. Είτε η κατάργηση των κλαδικών γίνει με τον τρόπο που καταγράφεται στο μνημόνιο, είτε με τις νομικές φιοριτούρες που διατείνεται η κυβέρνηση και το υπουργείο, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Το πετσόκομμα των μισθών, η ληστεία του εργατικού εισοδήματος. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να προσπεράσουν τους ελιγμούς της κυβέρνησης, να καταδικάσουν την υπονομευτική στάση της ΓΣΕΕ και να δώσουν τη μάχη για να υπερασπίσουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Συσπειρωμένοι στα ταξικά συνδικάτα να παλέψουν για να μην περάσει η καρατόμηση των μισθών. Με τις σημαίες του ΠΑΜΕ να πάρουν μέρος μαζικά στην απεργία στις 15 Δεκέμβρη.

Εχουν το ψέμα ως ψωμοτύρι

Γρηγοριάδης Κώστας

Αποτελεί κοινή συνείδηση πλέον για το λαό ότι οι κυβερνώντες έχουν το ψέμα ως ψωμοτύρι. Πάρτε για παράδειγμα το ζήτημα της επιμήκυνσης της αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ που «συνοδεύει» το μνημόνιο με την τρόικα. Μέχρι και τη ΔΕΘ φέτος, αλλά και αργότερα, ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε κατηγορηματικά σε όλους τους τόνους ότι δεν υφίσταται τέτοιο θέμα και το μνημόνιο τελειώνει 2013. Στη συνέχεια και ενώ ο Στρος Καν «αποκάλυψε» ότι έχουν γίνει σχετικές συζητήσεις με την κυβέρνηση, άλλαξαν το τροπάρι και άρχισαν να μιλούν για παράταση-ανάσα, που μας δίνουν τάχα οι σύμμαχοι για να μας διευκολύνουν την αποπληρωμή του εν λόγω δανείου. Απέκρυβαν δηλαδή από το λαό ότι η χρονική επιμήκυνση αποπληρωμής συνεπάγεται νέο μνημόνιο, πράγμα που παραδέχθηκε ευθέως σε δήλωσή του στην «Ημερησία» ο επίσημος εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ Π. Ρουμελιώτης, εκτιμώντας μάλιστα ότι η συμφωνία θα ανακοινωθεί μετά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στα μέσα Δεκέμβρη όπου μάλιστα προέβλεψε ότι η Γερμανία θα λάβει ως αντάλλαγμα το «οκέι» της κυβέρνησης για το μόνιμο μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας! Παρ' όλα αυτά ο Γ. Παπακωνσταντίνου την ίδια μέρα στη Φραγκφούρτη ισχυριζόταν ότι «η παράταση (της αποπληρωμής του δανείου), αν γίνει, θα αποτελεί επιβράβευση αυτών που έχουν επιτευχθεί(!)»... Βέβαια, ο ίδιος δε δίστασε να ισχυριστεί χτες ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας ότι «δεν σκοπεύουμε να επαναλάβουμε αυτά τα μέτρα (σ.σ. την περικοπή μισθών και συντάξεων) το 2011»... Η τιμωρία του λαού πρέπει να είναι αμείλικτη.

Η ... υπομονή του Χατζηνικολάου

Να τσουβαλιάσει τους κομμουνιστές μαζί με τον αστικό πολιτικό κόσμο επιχείρησε χτες το βράδυ, δήθεν αγανακτισμένος, ο Χατζηνικολάου στο «Alter». Μόνο μπιμπίκια δεν έβγαλε όταν άκουσε τον εκπρόσωπο του ΠΑΜΕ να ζητάει να πληρώσουν οι καπιταλιστές.

Ισχυρίστηκε ότι η υπομονή του λαού έχει εξαντληθεί από τον «ξύλινο λόγο».

Πράγματι, η υπομονή των εργατών έχει εξαντληθεί. Τόσο που να μην τους φτάνει η «αγανάκτηση» του κροκόδειλου που ζητάει από τους εργάτες να μη μιλάνε «ξύλινη γλώσσα». Καταλαβαίνουμε ότι σ' ορισμένους χαλάει τη σούπα το ΠΑΜΕ, αλλά αυτήν την αλήθεια δεν μπορούν πια να την φιμώσουν: Η κρίση είναι καπιταλιστική και πρέπει να την πληρώσουν ολόκληρη οι καπιταλιστές. Και επειδή όλο και περισσότεροι εργάτες καταλαβαίνουν την ταξική τους θέση, να διαβεβαιώσουμε και τον Χατζηνικολάου ότι όλο και πιο έντονα θα οργανώνεται η αντεπίθεση.

Το δηλητήριο της ευρω-λαγνείας

Ασυναγώνιστη στην ευρω-λαγνεία της αποδεικνύεται η ηγεσία του ΣΥΝ. Φαίνεται δε ότι όσο περισσότερο αποκαλύπτεται στα μάτια των λαών ο χαρακτήρας της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας, όσο περισσότερο καταρρακώνεται αυτή στις εργατικές και λαϊκές συνειδήσεις, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη που νιώθει ο ΣΥΝ να την υπερασπίσει.

Ας απολαύσουμε μια απόπειρα συνηγορίας υπέρ της ΕΕ. Το απόσπασμα είναι από δήλωση της Ρ. Δούρου, μέλους της ΠΓ του ΣΥΝ και υπεύθυνης για την ευρωπαϊκή πολιτική: «Πόσες χρεοκοπίες χωρών θα χρειαστούν ακόμη μέχρις ότου οι ευρω-ηγεσίες βγουν από τη νεοφιλελεύθερη τύφλωσή τους, απαλλαγούν από τη νομισματική ορθοδοξία και αντιμετωπίσουν τη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή την κερδοσκοπία των αγορών, την ίδια τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Ακριβώς επειδή αυτές οι ηγεσίες αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων και ανίκανες να εισακούσουν τις ανάγκες των πολιτών της Ευρώπης, η ευθύνη αλλαγής της ρότας πέφτει στους ώμους των κοινωνικών κινημάτων και πολιτικών σχηματισμών, όπως το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που επεξεργάζονται λύσεις αριστερές, στρατηγική και προτάσεις αποτελεσματικές. Λύσεις που θα ξαναδώσουν στο όραμα της Ευρώπης τη λάμψη που έχει ξεθωριάσει (...) καθιστώντας το ευρωπαϊκό μοντέλο πρότυπο κοινωνικής ευαισθησίας».

Μπορεί, βεβαίως, το ΚΕΑ και ο ΣΥΝ να μάχονται όσο θέλουν για να γιατρέψουν τη δήθεν τύφλωση των ευρωηγεσιών και να ξαναδώσουν στην ΕΕ τη χαμένη της αίγλη... Αλλά στην προσπάθειά τους αυτή, οι λαοί και τα κινήματά τους δε θα τους κάνουν παρέα. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν οι ευρωλάγνοι αριστερούληδες να διαβρώσουν τις λαϊκές συνειδήσεις με επιζήμιες αυταπάτες, οι λαοί απ' την ίδια τους την πείρα συνειδητοποιούν τι είναι και για ποιον δουλεύει το ευρωενωσιακό οικοδόμημα, συνειδητοποιούν ότι ήταν, είναι και θα είναι αντίπαλός τους, ότι δεν εξανθρωπίζεται και δεν αλλάζει παρά μόνο για να γίνει πιο αντιλαϊκό, πιο αντιδραστικό.