ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Εχουν φάει τα ψωμιά τους

Οι προϋπολογισμοί της λιτότητας και των αντιλαϊκών ανατροπών, που αυτές τις μέρες ψηφίζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, δείχνουν ότι, ανεξάρτητα από το βαθμό εκδήλωσης της κρίσης σε κάθε καπιταλιστική χώρα, το κεφάλαιο έχει ενιαία στρατηγική απέναντι στους εργαζόμενους και στα δικαιώματά τους. Από την Ελλάδα και την Ιρλανδία, που βρίσκονται ήδη στο μηχανισμό δανειοδότησης ΕΕ - ΔΝΤ, μέχρι τη Γαλλία και τη Γερμανία, τη χώρα με τη μεγαλύτερη συγκριτικά ανάπτυξη σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης, οι προϋπολογισμοί για το 2011 αποτυπώνουν το μίσος που τρέφει η αστική τάξη για τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, αλλά και τη δίψα της να συμπιέσει στα κατώτερα δυνατά όρια την τιμή στην οποία αγοράζει την εργατική δύναμη.

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος έχει να κάνει με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, παρά την προσπάθεια που καταβάλλουν οι αστικές κυβερνήσεις να συγκαλύψουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις με αερολογίες και ευχολόγια περί «αλληλεγγύης». Οι ανταγωνισμοί προϋπήρχαν της κρίσης και οξύνθηκαν εξαιτίας αυτής. Η αστική τάξη σε κάθε χώρα - μέλος της ΕΕ πασχίζει για τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα. Αυτά υπηρετούν οι κυβερνήσεις και το αστικό πολιτικό προσωπικό σε εθνικό επίπεδο. Τώρα που η καπιταλιστική κρίση θέτει επιτακτικά το ζήτημα της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, για να επανέλθει η οικονομία σε τροχιά ανάκαμψης, τα μονοπώλια και κατ' επέκταση οι τράπεζες της κάθε χώρας κονταροχτυπιούνται ώστε να μην είναι αυτοί που θα βγουν από το παιχνίδι και βρεθούν έτσι σε μειονεκτική θέση στον ευρωενωσιακό και παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Αυτοί που σήμερα χτυπoύν αλύπητα το λαό σε συνθήκες κρίσης, είναι οι ίδιοι που τη δημιούργησαν με την πολιτική τους. Το κεφάλαιο και τα κόμματά του άδειασαν τα κρατικά ταμεία για να γίνονται φιλομονοπωλιακές επενδύσεις με μοναδικό κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος και για να ενισχύσουν τα ντόπια μονοπώλια την ιδιαίτερη θέση τους στον ανταγωνισμό. Αυτοί τσεκούρωσαν δικαιώματα και κατακτήσεις, για να έχουν φτηνότερους εργάτες και μεγαλύτερο πεδίο για την κερδοσκοπική τους δράση. Οπως και στην προηγούμενη φάση της ανάπτυξης, έτσι και σ' αυτή που θα ακολουθήσει, η οποία με βεβαιότητα θα είναι σύντομη και αναιμική, ο λαός δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα. Κανένας δεν πρόκειται να του δώσει πίσω έστω και το ελάχιστο απ' όσα του κλέβει το κεφάλαιο για δεκαετίες τώρα και ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης.

Η ανεργία θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα και αν επενδυθούν κάποια από τα συσσωρευμένα κεφάλαια, αφού πλέον θα έχει χαθεί κάθε έννοια σταθερής και μόνιμης εργασίας, ενώ οι εργάτες θα είναι πάμφθηνοι, με μισθούς πείνας, ο βαθμός εκμετάλλευσης ακόμη μεγαλύτερος, άρα και η κερδοφορία. Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από ένα σύστημα που ιστορικά έχει φάει τα ψωμιά του και με το παραπάνω. Οπως δεν έχει τίποτα να φοβάται από τις ριζοσπαστικές αλλαγές που ο ίδιος έχει ανάγκη στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας, για να έχει αυτός το κουμάντο στον πλούτο που παράγει. Τώρα είναι η ώρα να γίνει το μεγάλο βήμα. Λαϊκή συμμαχία για να μην έρθουν τα χειρότερα. Διεκδίκηση με στόχους που να ικανοποιούν όλες τις ανάγκες του, πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Η ελπίδα στην ανατροπή

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η θριαμβολογία της κυβέρνησης και των ΜΜΕ της πλουτοκρατίας για τις δήθεν «ευκολίες» που γίνονται στη χώρα με την απόφαση του «Εκοφίν» για παράταση αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ μέχρι το 2021 (αντί του 2015) αποτελεί ξετσίπωτη κοροϊδία και χαστούκι στο πρόσωπο του λαού, που θα συνεχίσει να βλέπει τη ζωή του να λεηλατείται στον αιώνα τον άπαντα. Τα μεγάλα αφεντικά και οι ξένοι δανειστές - τοκογλύφοι είναι οι μόνοι που ωφελούνται από αυτή την απόφαση του «Εκοφίν» και γι' αυτό άλλωστε την προκάλεσαν. Είναι ο μόνος τρόπος που πιστεύουν ότι διασφαλίζει ότι θα πάρουν τα «λεφτά τους» μέχρι τελευταίο ευρώ, ενώ είναι αδύνατο αυτό να γίνει με τους όρους του μνημονίου, καθώς μόνο την τριετία 2013-15 η Ελλάδα έπρεπε να πληρώσει πάνω από 200 δισ. ευρώ για την εξυπηρέτηση του χρέους. Ο πρώτος άλλωστε που έθεσε το ζήτημα της επιμήκυνσης ήταν ο επικεφαλής του ΔΝΤ Ντ. Στρος Καν. Είναι αυτονόητο ότι η παράταση θα συνοδεύεται όχι μόνο με αύξηση των ληστρικών επιτοκίων αλλά και με νέο μνημόνιο διαρκείας, εξοντώνοντας στην κυριολεξία το λαό. Η θηλιά δηλαδή δε θα χαλαρώσει γύρω από το λαιμό του λαού αλλά «λιπαίνεται» για να σφίγγει πιο γερά... Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις βοούν: Δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος στο πλαίσιο της στρατηγικής της πλουτοκρατίας και των ξένων συμμάχων της (τρόικας). Η ελπίδα βρίσκεται στη ρήξη και την ανατροπή.

Αντιλαϊκός «απολογισμός»

Ο πρώτος χρόνος θητείας του Αντ. Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ επιβεβαίωσε ότι η ΝΔ παραμένει σταθερός πυλώνας της στρατηγικής της πλουτοκρατίας και κόμμα εχθρικό με τις λαϊκές ανάγκες και συμφέροντα. Η αυτοαποκαλούμενη «νέα ΝΔ» σε τίποτα δε διαφέρει από την «παλιά». Ακριβώς την ίδια πολιτική που εφάρμοζε η κυβέρνηση της ΝΔ υπερασπίζεται και η σημερινή ηγεσία. Τα νομοσχέδια και τους νόμους της γαλάζιας δακυβέρνησης προτείνει στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να υιοθετήσει και εφαρμόσει. Η μόνη (αυτό)κριτική που έκανε στην προηγούμενη ηγεσία της ΝΔ ήταν ότι δεν τόλμησε να προχωρήσει τις «αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές», δηλαδή ότι δεν πήρε έγκαιρα τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου. Αυτές ακριβώς τις αντιλαϊκές ανατροπές συμπληρωμένες με μέτρα τόνωσης της αγοράς, πουλάει σήμερα από τη θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως δήθεν εναλλακτική λύση στο μνημόνιο και διέξοδο από την κρίση. Με άλλα λόγια, η νέα ηγεσία της ΝΔ θέλει να λανσάρει ως καινούρια και ελπιδοφόρα την πολιτική που οδήγησε στην κρίση, μια πολιτική δηλαδή που στήριζε ολόπλευρα την κερδοφορία των επιχειρήσεων ενώ ταυτόχρονα κατεδάφιζε εργασιακά - λαϊκά δικαιώματα και βούλιαζε το λαό πιο βαθιά στην ανεργία και τη φτώχεια. Προκειμένου να γίνει περισσότερο πειστική σήκωσε την αντιμνημονιακή σημαία ευκαιρίας. Ομως, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές, απέτυχε παταγωδώς, γιατί εύκολα έγινε αντιληπτό από τα λαϊκά στρώματα ότι η στάση της στο μνημόνιο ήταν βαθιά υποκριτική και κάλπικη και αυτό που κάνει στην πραγματικότητα είναι να βάζει γερές πλάτες για να περάσουν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα του εντός και εκτός μνημονίου.

Κόμμα - υπηρέτης των εφοπλιστών

Η εκτίμηση ότι το νέο κόμμα της Ντ. Μπακογιάννη είναι «όργανο» των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των μεγαλοβιομηχάνων, επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τις παρεμβάσεις που κάνει καθημερινά εφ' όλης της ύλης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι τοποθετήσεις της πρώην υπουργού για την απεργία των ναυτεργατών, όπου ταυτιζόμενη πλήρως με τα ψέματα και τις συκοφαντίες των εφοπλιστών επιρρίπτει τις ευθύνες σε «μια μικρή ομάδα κομματικών συνδικαλιστών», η οποία, όπως δήλωσε, «αποφάσισε να συνεχίσει τον αποκλεισμό της Κρήτης και των άλλων νησιών». Εννοείται ότι η Ντ. Μπακογιάννη πουθενά δε βλέπει την παραμικρή ευθύνη στους εφοπλιστές. Προφανώς γιατί θεωρεί αυτονόητο και φυσιολογικό οι εφοπλιστές να παίρνουν εκατοντάδες εκατομμύρια κρατική επιχορήγηση αλλά τα νησιά να παραμένουν δίχως ακτοπλοϊκή συγκοινωνία τον υπόλοιπο καιρό, θεωρεί αυτονόητο να έχουν διπλασιάσει και τριπλασιάσει τα ναύλα στα χρόνια της απελευθέρωσης μετά το 2003, θεωρεί αυτονόητο δικαίωμα των εφοπλιστών να μετατρέπουν τα καράβια τους σε γαλέρες με τους ναυτικούς σε ρόλο σύγχρονων δούλων, δίχως εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, κ.ο.κ. Προφανώς αυτή είναι η αποστολή του νέου κόμματος, να πρωτοστατήσει στο τσάκισμα των αγώνων των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως άλλωστε έχει διακηρύξει από τη μέρα της ίδρυσής του. Ομως και οι εργαζόμενοι και ο λαός δε θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια...

Κουτοπονηριές

«Τι έχεις «Βήμα»; Οτι είχα πάντα...». 'Η για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, όταν δε μου βγαίνει δυνατότητα πλαγιοκόπησης του ΚΚΕ τη «γεννάω» με φανταστικά σενάρια. Ετσι για άλλη μια φορά, στο «Βήμα της Κυριακής» με τίτλο «Η «σιδηρά κυρία» του Περισσού και οι επίδοξοι μνηστήρες» διαβάζουμε την ικανότητα του «ρεπόρτερ» να φτιάχνει σενάρια αλλαγής ηγεσίας του ΚΚΕ. Για την ακρίβεια, ούτε σενάριο υπάρχει, απλά κουτοπόνηροι συνειρμοί με αφορμή τα αποτελέσματα στις πρόσφατες εκλογές τοπικής διοίκησης. Αξιος ο μισθός κι ας έλειπε αυτή τη φορά ακόμα και η δημιουργική φαντασία των προηγούμενων σεναρίων.