Η ψευτοδιαβούλευση που ξεκίνησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για το νέο νόμο - πλαίσιο στα ΑΕΙ ανέδειξε παλιές και νέες (ή σωστότερα με το μανδύα του «νέου») πτυχές της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στους πολιτικούς εκπροσώπους της στρατηγικής του κεφαλαίου και του οπορτουνισμού από τη μια (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και λοιποί) και στις δυνάμεις που υπερασπίζονται τα δίκια της φτωχής λαϊκής οικογένειας και το δικαίωμα να σπουδάσει τα παιδιά της, όπως το ΜΑΣ και η ΔΗΠΑΚ. Αυτή η αντιπαράθεση παίρνει οξυμένα χαρακτηριστικά στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κρίσης, τόσο γιατί η νεολαία, τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων πλήττονται ιδιαίτερα από την αντιλαϊκή επίθεση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΕΕ - τρόικας, όσο και γιατί το αστικό πολιτικό σύστημα επεξεργάζεται για τη φοιτητική νεολαία και τους πανεπιστημιακούς έναν ειδικό ρόλο στήριξης των αντεργατικών μέτρων, τους θέλουν συμπαραστάτες και προπαγανδιστές της στρατηγικής του κεφαλαίου.

Καταρχήν, πρέπει να πούμε ότι ο εκφυλισμός του φοιτητικού κινήματος, οι άμαζες Γενικές Συνελεύσεις, η απογοήτευση και ο ατομικισμός είναι φαινόμενα, αφενός, της τακτικής των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων στα πανεπιστήμια. Αφετέρου, η ίδια η κοινωνική σύνθεση των φοιτητών, ιδιαίτερα σε Σχολές όπως τα Πολυτεχνεία, οι Ιατρικές και Νομικές, όπου περνούν όλο και περισσότερο παιδιά με τις απαραίτητες οικονομικές δυνατότητες, οδηγεί στην αποδοχή της κυρίαρχης ιδεολογίας, που φορείς της στα ΑΕΙ - ΤΕΙ είναι οι ΔΑΠ - ΠΑΣΠ, οι φοιτητικές δηλαδή παρατάξεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ.

Οι δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στους φοιτητές - σπουδαστές και στους καθηγητές δουλεύουν με συνέπεια την πολιτική του κεφαλαίου και του μνημονίου, καλλιεργούν την αντίληψη ότι τα μέτρα σε Εργασιακό, Ασφαλιστικό, Συλλογικές Συμβάσεις, Υγεία και Παιδεία είναι αναγκαία για την ανάκαμψη, εννοώντας τη σωτηρία της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Δουλεύουν με συνέπεια την «ανάγκη των περικοπών και στην Ανώτατη Εκπαίδευση», την «ανάγκη του Πανεπιστημίου - επιχείρηση» για να συμβάλει στο «αναπτυξιακό μοντέλο» της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. «Κιχ» δεν έχουν βγάλει σε καμιά Σχολή για τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, που γίνονται μονοετείς και διετείς καταρτίσεις, γιατί αυτή είναι η ουσία της πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, που τα κόμματά τους την έχουν ψηφίσει και με τα δυο χέρια, την υλοποιούν με περισσό ζήλο. Αντίθετα, καλοδέχονται τους βιομήχανους που θα διδάσκουν και θα εμπορεύονται εκπαιδευτικά προϊόντα στη μεγάλη ενιαία εκπαιδευτική αγορά. Τους καλούν κιόλας να κάνουν από κοινού διαφημιστικές εκδηλώσεις που τις ονομάζουν «επιστημονικές ημερίδες», μην τυχόν και τους ξεφύγει κανένας φοιτητής από το «μαντρί» της επιχειρηματικότητας, μην τυχόν και σηκώσει κανείς κεφάλι απέναντι στην προκλητική κερδοφορία των αφεντικών του και στους όρους που τη διασφαλίζουν, που δεν είναι άλλοι από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ούτε λέξη δεν ψελλίζουν για τα λεφτά που και σήμερα πληρώνουν φοιτητές και σπουδαστές και θα πληρώνουν ακόμα περισσότερο με δάνεια και «κάρτες», για να πάρουν μια θέση σε άθλιες εστίες και λέσχες, κακογραμμένα και ακριβά συγγράμματα που γεμίζουν τις τσέπες εργολάβων και μεγάλων εκδοτικών οίκων. Και δε μιλάνε γι' αυτά γιατί τα κόμματά τους δεν είναι με τα παιδιά των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών οικογενειών, αλλά με τους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοεκδότες. Αυτών τα συμφέροντα υπερασπίζονται και προωθούν και μέσα στα Πανεπιστήμια.

Είναι εκ του πονηρού οι φωνές που σηκώνουν συντονισμένα ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, οι καθηγητές των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, οι Σύγκλητοι, οι ηγεσίες ΠΟΣΔΕΠ και ΟΣΕΠ-ΤΕΙ για τις «ξενόφερτες» διοικήσεις που επιβάλλει ο νέος νόμος - πλαίσιο. Στην ουσία, προβάλλουν και επιχειρηματολογούν με μανία υπέρ του «αυτοδιοίκητου», δηλαδή της απευθείας συναλλαγής Πανεπιστημίων και ΤΕΙ με τις επιχειρήσεις, χωρίς το παραμικρό θεσμικό ή γραφειοκρατικό εμπόδιο που τους καθυστερεί από το να απλώσουν χέρι στην πίτα. Η μοναδική τους ένσταση είναι ως προς το αν οι μάνατζερ πρέπει να είναι ξένοι ή ντόπιοι, επιχειρηματίες ή καθηγητές, αφού και οι ίδιοι έχουν δώσει διαπιστευτήρια ότι μπορούν μια χαρά να παίξουν αυτόν το ρόλο. Καθόλου δε ζημιώνονται οι επιχειρήσεις από τους Ελληνες μεγαλοκαθηγητές που τόσα χρόνια τώρα έχουν αλισβερίσι με τα μονοπώλια μέσα από ερευνητικά προγράμματα και διάφορες εταιρικές συμπράξεις. Εκ του πονηρού είναι και οι δήθεν «αγανακτισμένες» φωνές αυτών που ζητούν αύξηση της χρηματοδότησης της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Αλλωστε, το κεφάλαιο και οι οργανισμοί του (ΕΕ, ΔΝΤ) σχεδιάζουν να χρηματοδοτήσουν αδρά τα Πανεπιστήμια, γιατί αυτά αποδεικνύονται - από τη διεθνή πείρα - πολύ κερδοφόρες και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις. Η χρηματοδότηση των ΑΕΙ από μόνη της, όταν ακούγεται σαν αίτημα από τα στόματα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ΠΟΣΔΕΠ, ΟΣΕΠ), σημαίνει ό,τι και η πολιτική τους: Περισσότερες συμπράξεις δημόσιου - ιδιωτικού τομέα, λεφτά του κρατικού προϋπολογισμού που θα πηγαίνουν, κυρίως μέσω της έρευνας, στις τσέπες των επιχειρηματιών, σημαίνει τελικά επένδυση του κεφαλαίου στην Ανώτατη Εκπαίδευση για να ρίξει την τιμή του επιστημονικού δυναμικού.

Η υπεράσπιση της στρατηγικής του κεφαλαίου από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ δε θα ήταν τόσο αποτελεσματική αν δε συνέδραμαν ιδεολογικά και πρακτικά και τα διάφορα οπορτουνιστικά αναχώματα (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΕΑΑΚ και λοιποί). Μαζί συνδιαμορφώνουν επιτροπάτα και κείμενα δήθεν «αντιδιαλόγου» για να υπερασπιστούν το «αυτοδιοίκητο» που, ιδιαίτερα οι οπορτουνιστές, το εμφανίζουν ως πανάκεια στο ξεπούλημα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Τι να πούνε άλλωστε για τους κύκλους σπουδών και τα περίφημα «προσόντα», τα ιδιωτικά κολέγια, που είναι μια πραγματικότητα σήμερα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, όταν αυτή σχεδιάστηκε από τα επιτελεία της ΕΕ που γι' αυτούς είναι μονόδρομος; Στην ψευτο-επαναστατική επιχειρηματολογία τους κάνουν τα πάντα για να μη θίξουν, να συσκοτίσουν την πραγματικότητα: Οτι η ΕΕ είναι μηχανισμός του κεφαλαίου, ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν εξωραΐζεται.

Είναι πολύ επικίνδυνη η αντίληψή τους, την οποία καλλιεργούν από κοινού με τις δυνάμεις κυρίως του ΠΑΣΟΚ, ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα είναι ενιαία και πάνω από ταξικούς διαχωρισμούς, ότι ο σπουδαστής που εργάζεται είναι το ίδιο με αυτόν που ετοιμάζεται να φύγει για μεταπτυχιακά στο Χάρβαρντ, ότι ο συμβασιούχος καθηγητής είναι το ίδιο με τους μεγαλοκαθηγητές των παχυλών μισθών και των κοινοτικών προγραμμάτων. Οτι πρέπει να κοιτάξουμε «τα συμφέροντα των φοιτητών», ότι μπορεί να υπάρξει ανατρεπτικό «πανεκπαιδευτικό μέτωπο» πέρα και μακριά από τους αγώνες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Πατάει βαθιά στην ελιτίστικη ρεφορμιστική προσέγγιση - πολύ βολική στους κεφαλαιοκράτες - ότι το φοιτητικό κίνημα μπορεί να είναι πρωτοπορία των κοινωνικών αγώνων, ότι το σύστημα τελικά μπορεί να αλλάξει από τα μέσα, αφήνοντας άθικτη την εξουσία των μονοπωλίων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να δούμε και τις «επιθέσεις φιλίας» που μας κάνουν κυρίως οι οπορτουνιστικές δυνάμεις - για λογαριασμό και των αστικών κομμάτων - στα ΑΕΙ το τελευταίο διάστημα. Είναι έτοιμοι να συναινέσουν στην περιγραφή της αντιλαϊκής πολιτικής από τις δυνάμεις του ΜΑΣ, της ΔΗΠΑΚ, αρκεί να κάνουμε σκόντο στο πλαίσιο πάλης, να κόψουμε και να ράψουμε το κοστούμι για να χωρά στη στρατηγική του κεφαλαίου. Δε θα τους κάνουμε τη χάρη.

Για μας η προοπτική είναι ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που αποτελεί τον άξονα ο οποίος καθορίζει το «ποιος με ποιον και για ποιον». Πάνω σε αυτόν τίθεται ξεκάθαρα το δίλημμα «με το λαό ή με τα μονοπώλια», «με το δίκιο και την εξουσία της εργατικής τάξης ή του κεφαλαίου» κι εκεί αποκαλύπτονται, δε χωράνε ούτε μισόλογα ούτε επαναστατικές κορόνες. Ανάγκη για μας δεν είναι να σωθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Κάθε άλλο. Ανάγκη είναι η συμμαχία εργατών, φτωχών αγροτών, μικροεπαγγελματιών, φτωχών γυναικών και νέων και από αυτό ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.