Από τη συζήτηση με τους δημοσιογράφους

-- Καταρχήν, να σταθώ γενικότερα στο θέμα των απολύσεων. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους είναι οξύτατος και το μεγάλο ψάρι τρώει το σχετικά μικρότερο. Επομένως, ένας παράγοντας είναι αυτός, γιατί υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που οδηγούν στις απολύσεις στο καπιταλιστικό σύστημα. Παραδείγματος χάρη, η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας. Χρειάζεται όλο και λιγότερη ζωντανή εργατική δύναμη και επομένως η ανεργία ή η διαχείρισή της με αυτές τις μορφές που λες, είναι αναπόφευκτη για το κεφάλαιο στον καπιταλισμό. Ο εργαζόμενος πρέπει να δει αλλιώς τα πράγματα. Αρα, λοιπόν, η ανεργία με αυτήν την έννοια είναι φυσιολογικό να μεγαλώνει.

Υπάρχουν επιχειρήσεις που μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, ενώ έχουν μεγάλη κερδοφορία στην Ελλάδα. Εδώ, βεβαίως, μπορεί το κίνημα να στραφεί άμεσα και εναντίον αυτών των ιδιοκτητών, οι οποίοι αφού έφαγαν - έφαγαν και χόρτασαν κέρδη στην Ελλάδα, σηκώνονται και φεύγουν.

Χτες, ο Χρυσοχοΐδης είπε ότι πρέπει να αποκτήσει εξαγωγικό προσανατολισμό η Ελλάδα. Δηλαδή, επιχειρήσεις και κεφάλαια έξω. Αυτό δε θα αυξήσει την ανεργία; Επομένως, χρειάζεται πάλη και στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις εναντίον του κλεισίματος, να αποδείξεις δηλαδή ότι κλείνουν, γιατί θέλουν περισσότερα κέρδη και όχι τίποτε άλλο.

Υπάρχουν επιχειρήσεις που πραγματικά δεν μπορούν να σταθούν, έχουν ζημιά και μεγάλες επιχειρήσεις και μεσαίες και πολύ περισσότερο μικρές που έχουν και ένα - δύο εργαζόμενους.

Βεβαίως, πρέπει να γίνει ο αγώνας εναντίον της ανεργίας, αλλά αυτός ο αγώνας, όπως και συνολικά, συνδέεται καθοριστικά με τον αγώνα εναντίον του καπιταλιστικού συστήματος. Εναντίον της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Ο άλλος έχει ζημιά, θα σου πει: δεν μπορώ να κρατήσω την επιχείρηση. Υπάρχει η λύση που προτείνει η ΓΣΕΕ και άλλοι, επιδοτήστε τις επιχειρήσεις. Τα ξαναπαίρνουν, δηλαδή, από τους εργαζόμενους, επιδοτούν τις επιχειρήσεις. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Βεβαίως, υπάρχουν περιπτώσεις που τρώνε τα λεφτά από τους εργαζόμενους, καθυστερούν ή τους βάζουν να κάνουν αυτό που λες.

Εμείς παλεύουμε για την κατάργηση της ανεργίας και η κατάργηση της ανεργίας συνδέεται πραγματικά με την ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας.

Δεν εγκαταλείπουμε τους εργαζόμενους. Αποκαλύπτουμε γιατί γίνονται οι απολύσεις. Παλεύουμε για να μη μείνουν στο δρόμο, για υψηλά επιδόματα ανεργίας. Παλεύουμε για να γίνουν διορισμοί και θέσεις εργασίας. Δεν είναι απλό πράγμα αυτό. Ακόμα και αυτός ο εργαζόμενος που, κάτω από το φόβο της απόλυσης, υπογράψει κάτι τέτοιο, τι θα του πούμε; Θα τον κολλήσουμε στον τοίχο; Αυτός πρέπει να δυναμώσει την πάλη του, αυτό που λέμε, με όρους ρήξης και αντεπίθεσης.

Γιατί τώρα υπάρχει και το εξής πονηρό.

Υπάρχει το ζήτημα της μετάταξης, η οποία μπορεί να είναι και προθάλαμος για απόλυση, και αρχίζουν τώρα βουλευτάδες και οι καινούργιοι δήμαρχοι να λένε: αυτούς τους 20 να τους μετατάξετε εκεί, αυτούς τους 30 να τους μετατάξετε αλλού. Ολα τα ρουσφέτια θα συνεχιστούν, θα φύγουν από το κράτος και θα πάνε παρακάτω.

Τώρα θα μπλέξουν το κίνημα σ' αυτό το παιχνίδι των μετατάξεων. Και λες πώς να μεταταγούν; Δηλαδή αυτοί οι 20 να μεταταγούν εκεί. Οι άλλοι; Εμείς λέμε κανένας απολυμένος, κανένας να μη χάσει τη δουλειά. Στο διά ταύτα τώρα το ΚΚΕ τι να κάνει; Οι 3 μηχανικοί να πάνε εκεί, οι 5 οδοντίατροι εκεί, οι 4 πιλότοι να πάνε εκεί. Μπορεί να κάνει τέτοια πρόταση;

Να γιατί, λοιπόν, από τα ίδια τα πράγματα μπαίνει το ζήτημα άλλου δρόμου ανάπτυξης, άλλης εξουσίας.

Τώρα για τα Μέσα Ενημέρωσης. Εγώ δε θα τα ονόμαζα «φούσκα». Τι θα πει «φούσκα»; Τα Μέσα Ενημέρωσης καταρχήν δεν είναι Μέσα που φτιάχνονται για να βγάλουν κέρδη άμεσα. Ιδιαίτερα ραδιόφωνο, τηλεόραση δεν έχουν άμεσα κέρδη, και μιλάω για όλα. Οι επιχειρηματίες στήνουν αυτά τα Μέσα, το κάνουν γιατί είναι ένα μέσο παρέμβασης στο συσχετισμό δύναμης και γιατί είναι και μέσο πίεσης των κυβερνητικών κομμάτων για να παίρνουν κάποιες δουλειές, προμήθειες, να κάνουν έργα κ.λπ.

Επομένως, εξηγείται γιατί έχουμε τη διόγκωση των Μέσων Ενημέρωσης και ιδιαίτερα των ιδιωτικών. Και τα κρατικά τον ίδιο ρόλο παίζουν. Βεβαίως, έχεις και άλλα Μέσα Ενημέρωσης που μπορεί να τα κάνει ένας μαζικός φορέας, ένα κόμμα όπως το ΚΚΕ ή άλλα κόμματα, που είναι μέσα στο ρόλο της προπαγάνδας. Δεν προπαγανδίζεις μόνο με το φυλλάδιο και την εφημερίδα. Προπαγανδίζεις και με το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Εσοδα δεν έχεις. Με την εφημερίδα κάνεις εξόρμηση και μαζεύεις και κανένα ευρώ, αλλά από το ραδιόφωνο και από την τηλεόραση τι να μαζέψεις;

Είναι πολύ φυσικό να υπάρχει κρίση και ιδιαίτερα στα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης που μπλέκουν με εκπομπές, παραγωγές και ανταγωνισμό μεταξύ τους σε άρτον και θεάματα. Δεν θα το έλεγα ότι είναι «φούσκα». Να το ξεκαθαρίσουμε. Γιατί δηλαδή, πρέπει να υπάρχουν δύο Μέσα Ενημέρωσης; Εκεί θα πάμε δυστυχώς, αφού δεν μπορούν να κρατηθούν. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Η πάλη κατά της ανεργίας δεν μπορεί να περιοριστεί σε έναν κλάδο, σε ένα εργοστάσιο. Αυτό είναι το θέμα.

Εγώ τι καταλαβαίνω όταν ακούω να μιλούν για «φούσκα». Οτι το κάθε κανάλι, το κάθε ραδιόφωνο λέει «εγώ να επιβιώσω και εσείς είστε περιττοί». Ποιος κρίνει το ποιος είναι περιττός; Η ακροαματικότητα το πολύ - πολύ.

Λοιπόν, η ανεργία καλπάζει! Γι' αυτό ο αγώνας των ανέργων πρέπει να είναι μαζί με τον εργαζόμενο, ανεξάρτητα από εργασιακές σχέσεις και εδώ μπαίνει το ζήτημα αυτό που λέμε, αντεπίθεση, ρήξη, ανατροπή. Αυτή είναι η απάντηση. Και όσο να γίνει αυτό, παλεύουμε για επιδόματα ανεργίας, κ.λπ. Πώς θα το αντιμετωπίσεις το ζήτημα; Να βγούμε και να πούμε να κλείσουν κάποια κανάλια για να μείνουν εκείνα και τα άλλα; Αυτοί που λένε ότι κάποια πρέπει να κλείσουν γιατί περισσεύουν και να μείνουν μόνο δυο - τρία, είναι κι αυτό επικίνδυνο.

-- Κυρία Παπαρήγα, μιλήσατε για παρεμπόδιση των μέτρων και ήθελα να σας ρωτήσω: Το αίτημα να σταματήσει η χώρα να πληρώνει τόκους και χρεολύσια στους πιστωτές της δε βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση;

-- Εμείς ούτε σκοτωνόμαστε μήπως δεν πληρώσει η κυβέρνηση μια δόση ούτε παλεύουμε για να είναι εντάξει στους πιστωτές της. Εμείς κατ' αρχήν αποκαλύπτουμε πού οφείλεται το χρέος, γιατί έγιναν τα δάνεια. Είναι μείζον ζήτημα αυτό.

Το να πάμε και να πούμε στην κυβέρνηση «μην πληρώνεις», θα σου απαντήσει «άμα δεν πληρώσω, θα μου κατάσχουν...» εδώ αποφάσισαν, κάνουν μέχρι κατασχέσεις χρημάτων. Αν το αποκόψουμε αυτό από τη συνολική πορεία των πραγμάτων και την πάλη για την εξουσία, θα αφήσουμε το εξής κενό. Θα βγει και θα πει η κυβέρνηση: «Με συγχωρείτε αγαπητοί μου, αλλά θα μου δεσμεύσει τα πάντα, θα γίνουν κατασχέσεις, θα μου κόψει το ΕΣΠΑ, θα μου κόψει εκείνο, θα μου κόψει το άλλο» και ένα μεγάλο μέρος του λαού, με μόνο αυτό το αίτημα έτσι όπως τίθεται, θα υποταχθεί ακόμη περισσότερο στην κυρίαρχη πολιτική.

Γι' αυτό εμείς έχουμε πει ότι η λαϊκή εξουσία καλά θα κάνει να μην πληρώσει τίποτε. Αλλά για να το κάνεις πρέπει να έχεις στα χέρια σου τις επιχειρήσεις. Να είναι κοινωνική ιδιοκτησία.

Οπως ένας που χρωστάει στην Τράπεζα θα έρθουν να του πάρουν το σπίτι. Γι' αυτό λέμε ότι θέλει μαζικό αγώνα για να μην σου κόψουν το φως, το νερό.

Οι μορφές πάλης και δράσης πρέπει να αντιστοιχούν στην ένταση των προβλημάτων.

Αλλά επιμένουμε ότι πρέπει να υπάρξει κατεύθυνση, ποια είναι η έκβαση του αγώνα και πώς. Αλλιώς είναι ένα μεμονωμένο αίτημα, το οποίο μπορεί να παγιδεύσει το Κίνημα και να το φέρει σε μεγαλύτερη ηττοπάθεια.