Η πολιτικοποίηση, η πολιτική πάλη, πρέπει να συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της λύσης του βασικού προβλήματος που είναι το πρόβλημα της εξουσίας. Η ανατροπή σε επίπεδο εξουσίας είναι, και πρέπει να είναι, ο σκοπός και το περιεχόμενο της ταξικής πάλης

Η μεγάλη συμμετοχή οφείλεται τόσο στην όξυνση των προβλημάτων της εργατικής τάξης όσο και στη δράση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, που όλο το προηγούμενο διάστημα έδωσε τη μάχη με καλύτερο σχέδιο και επιμονή, με περισσότερες γενικές συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, περισσότερες συσκέψεις, περιοδείες στις εργατογειτονιές, συζητήσεις και δουλειά εργάτη τον εργάτη. Η αυξημένη συμμετοχή, παρά τις διάφορες προσπάθειες να μην υπάρξει τέτοια, με το επιχείρημα ότι η κινητοποίηση γίνεται μετά την ψήφιση του νόμου για τις επιχειρησιακές συμβάσεις, ανέδειξε ακριβώς ότι οι εργάτες αντιλήφθηκαν τη συμμετοχή τους στην απεργία ως ένα ακόμα βήμα στην απαραίτητη κλιμάκωση του αγώνα.

Το ΠΑΜΕ βγήκε ενισχυμένο, ανέβασε και άλλο το κύρος του στη συνείδηση των εργατών. Πείρα-παρακαταθήκη για τη συνέχεια και την κλιμάκωση της σύγκρουσης με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Τώρα τα συνδικάτα, οι ομοσπονδίες, όλες οι δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος δίνουν ιδιαίτερο βάρος, μεγαλύτερη επιμονή με σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή, σχέδιο και συντονισμό κατά κλάδο και επιχείρηση συνεχίζοντας τη μάχη για να εμποδίσουμε, να αποτρέψουμε τα χειρότερα που έρχονται. Να γιατί χρειάζεται καθένας, καθεμιά να συμβάλουμε στην οργάνωση των εργατών σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε μικρή και μεγάλη επιχείρηση, με στόχο να μην εφαρμοστούν οι αντεργατικοί νόμοι που ισοπεδώνουν τα δικαιώματα και τη ζωή της εργατικής τάξης. Και παράλληλα, να πολιτικοποιείται ο αγώνας, να γίνεται πιο καθαρή και η προοπτική της σύγκρουσης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, την άλλη κοινωνία που θα υπηρετεί τις ανάγκες της εργατικής τάξης.

Αλλωστε η εργατική τάξη πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι σήμερα, τώρα, δεν αρκούν οι απεργιακοί αγώνες για να εξασφαλίσουν την ικανοποίηση όλων των αναγκών της. Οσο δυναμικοί και αν είναι οι αγώνες της, στην καλύτερη περίπτωση οι εργαζόμενοι να χάσουν λιγότερα, αλλά και τότε θα είναι χαμένοι. Αντικειμενικά σήμερα δεν μπορεί να επιλυθούν τα προβλήματα δίχως την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας. Βεβαίως, οι αγώνες όταν αναπτυχθούν μπορεί να εμποδίσουν, να δυσκολέψουν, να κερδίσουν χρόνο... Αλλά η οριστική λύση των προβλημάτων απαιτεί ρήξη με την πολιτική και την εξουσία των μονοπωλίων. Επομένως απαιτείται κίνημα που παλεύει, αναπτύσσεται, έχει τη συνέπεια και να φτάσει την πάλη ως το επίπεδο της εξουσίας.

Για όλα τα παραπάνω απαιτείται η άνοδος της ικανότητας του Κόμματος και του ταξικού κινήματος να συνδέονται με πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες, να συμβάλλουν στην είσοδο στην οργανωμένη πάλη νέων εργατικών μαζών, των γυναικών, των νέων. Να οργανώνουν τη δράση τους, τις συμμαχίες τους και ταυτόχρονα να γίνεται πιο βαθιά δουλειά, για να συνειδητοποιείται η ανάγκη του αγώνα για την εξουσία. Να συνδεθεί, δηλαδή, πιο στενά και πιο άμεσα η πάλη του εργατικού κινήματος με το πρόβλημα της εξουσίας. Πάλη για αλλαγή τάξης στην εξουσία και όχι εναλλαγή κομμάτων. Εκφράζει την ετοιμότητα του Κόμματος να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις που γεννιούνται για νέους πιο σύνθετους και πιο σκληρούς αγώνες, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Απαιτείται ταυτόχρονα δράση για τη μαζικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος και την αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στις γραμμές του, όπου είναι ισχυρή η δύναμη και η επιρροή των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων. Απαιτεί συστηματική προσπάθεια, όξυνση της πάλης με στόχο να χρεοκοπήσουν και να ηττηθούν αυτές οι αντιλήψεις, επιτελική δράση για να αυξηθεί η επιρροή του Κόμματος στις γραμμές της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος και να ισχυροποιηθούν οι δυνάμεις του ταξικού πόλου. Αλλά επίσης κρίσιμο ζήτημα στη δράση είναι η σύνδεση της οικονομικής με την πολιτική πάλη, τόσο στην καθημερινή μας δράση αυτοτελώς ως Κόμμα, όσο και μέσα στο κίνημα.

Δεν αρκεί η ένταση των οικονομικών αγώνων και της πολεμικής στις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές, για να οδηγεί αυτόματα στην άνοδο της πολιτικής συνείδησης και της πολιτικής πάλης.

Απ' αυτή την άποψη είναι άκρως επίκαιρα τα ζητήματα που έθεσε η Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ για τη δουλειά στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνημα, αναδεικνύοντας ποιο είναι το κίνημα που χρειάζεται σήμερα ο εργαζόμενος λαός. Παρουσιάζουμε λοιπόν ορισμένα αποσπάσματα που συμβάλλουν στη συνειδητοποίηση της παραπάνω αναγκαιότητας.

«Τα οικονομικά προβλήματα, γενικότερα τα προβλήματα ζωής και δουλειάς της εργατικής τάξης είναι οπωσδήποτε η βάση των αγώνων και της συσπείρωσής της και πρέπει ο αγώνας αυτός να διεξάγεται ασταμάτητα και σε επίπεδο κλάδου και σε επίπεδο κάθε επιχείρησης και μάλιστα στη βάση της γνώσης με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια των συνθηκών που επικρατούν σε κάθε συγκεκριμένο χώρο. Οσο όμως κι αν οξυνθεί αυτή η πάλη, ακόμα και αν πάρει τις πιο ανεβασμένες μορφές δεν οδηγεί αυτόματα σε ταξική πολιτική συνείδηση.

Η πάλη του εργατικού κινήματος θα είναι πάντα περιορισμένη και χωρίς προοπτική, αν δε διεξάγεται συνδυασμένα με όλες τις μορφές, ιδεολογική, πολιτική, οικονομική, αν ο αγώνας δεν υποτάσσεται στη συγκέντρωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης για τη νίκη σε επίπεδο εξουσίας, για την κατάργηση της εξουσίας των μονοπωλίων και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Απαιτείται, επομένως, πιο βαθιά ιδεολογική και πολιτική δουλειά, για να αποκαλύπτονται οι μηχανισμοί εκμετάλλευσης και κυρίως οι όροι για την κατάργησή τους. Η πάλη της εργατικής τάξης για το μεροκάματο, για τις συνθήκες δουλειάς, για τα ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματά της κλπ. είναι αγώνας που αφορά τους όρους διαπραγμάτευσης πώλησης της εργατικής δύναμης. Είναι πάλη βεβαίως υποχρεωτική, και πρέπει να διεξάγεται αμείωτα, αλλά είναι πάντα περιορισμένη, καθώς αντιμετωπίζει μόνο μια πλευρά των καπιταλιστικών σχέσεων, της οικονομικής και πολιτικής στρατηγικής του κεφαλαίου και του κράτους. Είναι αγώνας για την προστασία της από την εκμεταλλευτική μανία της εργοδοσίας. Είναι σχολείο συνειδητοποίησης τι σημαίνει και πώς πραγματοποιείται η ταξική εκμετάλλευση.

Οσες κατακτήσεις όμως κι αν αποσπάσει η εργατική τάξη με τον αγώνα της, δεν αλλάζουν τη θέση της. Μπορεί να βελτιώνουν κάπως τις συνθήκες ζωής της προσωρινά, αλλά δε μετακινούν στο ελάχιστο τη θέση της στις σχέσεις παραγωγής, που είναι σχέσεις εκμετάλλευσης, εξάρτησης από το κεφάλαιο, σχέση μισθωτού σκλάβου. Ο νόμος της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης αποκλείει κάθε ελάττωση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας που απειλεί τη συσσώρευση του κοινωνικού κεφαλαίου, το αφεντικό παραμένει πάντα αφεντικό. Στις σημερινές μάλιστα συνθήκες, όπου ο διεθνής ιμπεριαλισμός στην Ευρώπη και στην Ελλάδα έχει εξαντλήσει τα όποια περιθώρια είχε σε παραχωρήσεις, όπως κατά την περίοδο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ή τα πρώτα χρόνια μετά το 1974 στην Ελλάδα, σε συνθήκες όπου ανατρέπονται η μία μετά την άλλη όλες οι βασικές κατακτήσεις της θα επιδεινώνεται συνολικά η θέση της εργατικής τάξης όσο δεν ξεκαθαρίζεται ότι η ουσία και ο σκοπός της ταξικής πάλης βρίσκονται στην κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, όσο δεν εξουδετερώνονται οι αυταπάτες ότι είναι δυνατό με μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού να ικανοποιούνται βασικές ανάγκες και να υπάρξουν άμεσες και ουσιαστικές λύσεις στο έδαφος του καπιταλισμού.

Η οξυμένη πάλη με τις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις που προσαρμόζονται διαρκώς και η οριστική χρεοκοπία τους είναι ένας από τους βασικούς όρους ταξικής συνειδητοποίησης, ενώ οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες είναι μια εκδήλωση αυτών των αντιλήψεων. Οταν, επομένως, μιλάμε για πολιτικοποίηση της πάλης πρέπει να είναι σαφές τι περιεχόμενο δίνουμε. Δεν αφορά απλά και μόνο την αντιπαράθεση και έκφραση της δυσαρέσκειας προς την εκάστοτε κυβέρνηση των αστικών κομμάτων ή τις κυβερνήσεις συνεργασίας στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης. Η πολιτικοποίηση, η πολιτική πάλη, πρέπει να συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της λύσης του βασικού προβλήματος που είναι το πρόβλημα της εξουσίας. Η ανατροπή σε επίπεδο εξουσίας είναι, και πρέπει να είναι, ο σκοπός και το περιεχόμενο της ταξικής πάλης, ανεξάρτητα αν θα υπάρχει βαθύτερη συμφωνία για το τι σημαίνει σοσιαλιστική επανάσταση, πότε και πώς διεξάγεται».

«Επίσης, πρέπει να συνειδητοποιηθεί βαθύτερα ότι οι σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης δεν εξαρτώνται μόνο από το επίπεδο του μισθού ή του μεροκάματου. Εχει αδικαιολόγητα καθυστερήσει η συνειδητοποίηση ότι αναπόσπαστο μέρος του αγώνα είναι η εξειδίκευση της πολιτικής μας για τις γυναίκες, τη νεολαία, τα νέα ζευγάρια, για το σύνολο των αναγκών της οικογένειας. Βήματα έχουν γίνει, αλλά δεν είναι σταθερά και κυρίως δε βάζουν σε κίνηση πλατιές εργατικές και λαϊκές γυναικείες και νεολαιίστικες μάζες.

Η δράση με βάση μόνο την εμπειρία, οι αποσπασματικές προσπάθειες, όσο μαχητικές και επίμονες να είναι, από τα καθοδηγητικά όργανα και τις ΚΟΒ, δεν αρκούν για την εξάλειψη των ανεπαρκειών που σημειώνονται.

Η διαλεκτική σχέση οικονομίας και πολιτικής απαιτεί συστηματική, διαρκή θεωρητική δουλειά, να εμπλουτίζεται το ιδεολογικό - πολιτικό μας μέτωπο με ζωντανά, από την επικαιρότητα, παραδείγματα και εκτιμήσεις, αλλά και με στοιχεία από την παρακολούθηση του αντιπάλου για το πώς επιχειρηματολογεί, για τους ελιγμούς που κάνει, για το πώς επηρεάζει τη λαϊκή ψυχολογία. Πολλές φορές μιλάμε ή δουλεύουμε χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτόν τον παράγοντα πώς, δηλαδή, δουλεύει ο αντίπαλος και συχνά φαίνεται τυποποιημένη η προπαγάνδα μας. Η σχέση οικονομίας και πολιτικής πρέπει να αποτελέσει σήμερα το βάθρο της ιδεολογικής δουλειάς μέσα στο Κόμμα και γύρω από αυτό, πράγμα που θα συμβάλει, εκτός των άλλων, και στη βαθύτερη κατανόηση των συμπερασμάτων για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση».