Με τη δημιουργία ειδικού φορέα που θα διαχειρίζεται τα δικαιώματα του ελληνικού δημοσίου στον τομέα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων, μετά από σχετική απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, η κυβέρνηση προχωρά στο επόμενο βήμα παραχώρησης του φυσικού πλούτου της χώρας στο μεγάλο κεφάλαιο. Η αποστολή του φορέα συνάδει απόλυτα με τη συνολική ενεργειακή κυβερνητική πολιτική, στη βάση της οποίας η Ενέργεια, αλλά και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας εκχωρούνται αποκλειστικά στους ιδιώτες, σε εφαρμογή και της γενικότερης πολιτικής της ΕΕ.

Τα βασικά σημεία του υπό διαμόρφωση νομοσχεδίου παρουσιάστηκαν χτες από την υπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Τ. Μπιρμπίλη. Σύμφωνα με τα όσα ανακοινώθηκαν, ο φορέας θα είναι ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων Α.Ε.» (ΕΔΕΥ Α.Ε.) «με σκοπό την άσκηση και διαχείριση για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου των αποκλειστικών δικαιωμάτων του στην αναζήτηση, έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της χώρας, καθώς και τη διαχείριση, τον έλεγχο και την παρακολούθηση των σχετικών συμβάσεων που συνάπτονται ή έχουν συναφθεί στο παρελθόν από το Δημόσιο».

Μεταξύ των αρμοδιοτήτων του φορέα, θα είναι: «Παροχή εισηγήσεων και γνωμοδοτήσεων στο Δημόσιο σχετικών με τη διαχείριση των αποκλειστικών δικαιωμάτων του Δημοσίου για την αναζήτηση, έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Διερεύνηση και αξιολόγηση του δυναμικού της χώρας σε υδρογονάνθρακες. Διαχείριση των στοιχείων και δεδομένων που αποκτήθηκαν στο παρελθόν ή θα αποκτώνται στο μέλλον κατά τη διάρκεια εργασιών. Εισήγηση προς τον υπουργό ΠΕΚΑ των προτεινόμενων περιοχών προς παραχώρηση, καθώς και του τύπου της σύμβασης. Προετοιμασία και διεξαγωγή των σχετικών διαγωνισμών, καθώς και αξιολόγηση των προσφορών για την παροχή δικαιωμάτων επί των ανωτέρω περιοχών. Αξιολόγηση των αιτήσεων άδειας αναζήτησης. Σύνταξη, διαπραγμάτευση και εισήγηση προς υπογραφή των σχεδίων των σχετικών συμβάσεων, Προεδρικών Διαταγμάτων και Υπουργικών Αποφάσεων. Εκπόνηση οικονομοτεχνικών αποτιμήσεων και ανάλυση επιχειρηματικών κινδύνων και κατάρτιση οικονομοτεχνικών μελετών ανάπτυξης κοιτασμάτων».

Ο διαγωνισμός «ΠΙΖΑ» ξεκίνησε το 1997 προκειμένου να συμβάλει στην κεντρική αποτίμηση της εξέλιξης των αστικών εκπαιδευτικών συστημάτων. Χρησίμευσε επίσης για να αξιοποιηθούν τα δήθεν ουδέτερα πορίσματά του προκειμένου να περιτυλίξει με επιστημονικοφανές περιτύλιγμα τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της εκπαίδευσης και ως μέσο πίεσης στη λαϊκή συνείδηση για να αποδεχτεί την αξιολόγηση της Παιδείας στα μέτρα και τα σταθμά των επιχειρήσεων. Να κάνει δηλαδή δικό της πρόβλημα το πρόβλημα των αστών.

Μάλιστα, οι αλλαγές στα αναλυτικά προγράμματα και τα σχολικά βιβλία που σχεδιάστηκαν από το ΠΑΣΟΚ και εφαρμόσθηκαν από τη ΝΔ υλοποίησαν τις κατευθυντήριες γραμμές του κεφαλαίου που απαιτούσε αλλαγές με πρόφαση τις χαμηλές επιδόσεις των μαθητών μας στο διεθνή διαγωνισμό. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Αναλυτικά προγράμματα όπου η γνώση απαξιώνεται και υποκαθίσταται από δεξιότητες χρηστικού, επιφανειακά επικοινωνιακού περιεχομένου, βιβλία που χαρακτηρίζονται από αντιεπιστημονικότητα, αποσπασματικότητα, ιδεολογική μονομέρεια, αντικομμουνισμό.

Ε, λοιπόν, είναι αυτά τα βιβλία που σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας συνέβαλαν στη σχετικά μικρή άνοδο των επιδόσεων των Ελλήνων μαθητών στο διαγωνισμό «ΠΙΖΑ», που ανακοινώθηκαν πρόσφατα. Είναι τα ίδια βιβλία που χαρακτηρίστηκαν ακατάλληλα για τους μαθητές από τις Ομοσπονδίες Γονέων και Εκπαιδευτικών, επιβάρυναν τις λαϊκές οικογένειες με πρόσθετα βάρη και αύξησαν τα κέρδη των εκδοτικών ομίλων. Τώρα, κανείς δε δικαιούται να σφυρίζει ανήξερος! Τα νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία και κυρίως αυτά που θα έρθουν είναι επικίνδυνα για τη λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της. Είναι όμως κερδοφόρα για το κεφάλαιο.

Θα ήταν παράλειψη να μη γίνει μικρή αναφορά στο ιδεολογικο-πολιτικό περιεχόμενο των θεμάτων του «ΠΙΖΑ», το οποίο έχει αναλάβει να προγυμνάσει τους μαθητές με θέματα όπως: Να επικοινωνούν εποικοδομητικά με τον εργοδότη, να αποδέχονται ότι θα δουλεύουν από τα 15 ως τα 65 και εθελοντικά μέχρι τα 80, να θεωρούν φυσικό να εργάζονται 60 ώρες τη βδομάδα, να θεωρούν ότι θα είναι άνεργοι γιατί ψάχνουν για μόνιμη δουλειά, με άλλα λόγια να αποδέχονται τον εργασιακό μεσαίωνα (από θέματα «ΠΙΖΑ» του 2000). Είναι και αυτός βασικός στόχος της εκπαίδευσης στο αστικό κράτος: Η παραγωγή φτηνού, αμόρφωτου, χωρίς δικαιώματα και ενσωματωμένου εργατικού δυναμικού.