«Για να βγει κέρδος από μια επιχείρηση, πρέπει να πουληθούν τα εμπορεύματα, να βρεθούν αγοραστές. Και αγοραστής πρέπει να είναι κατ' ανάγκην όλη η μάζα του πληθυσμού, γιατί οι τεράστιες επιχειρήσεις παράγουν βουνά ολόκληρα από προϊόντα.

*

Σ' όλες όμως τις κεφαλαιοκρατικές χώρες τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς: από εργάτες που παίρνουν ένα πενιχρότατο μεροκάματο, από αγρότες που, στη μεγάλη τους μάζα, ζουν χειρότερα κι από τους εργάτες.

*

Και να που, όταν η μεγάλη βιομηχανία σε περίοδο άνθησης παίρνει φόρα για να παράγει όσο το δυνατό περισσότερα, ρίχνει στην αγορά τόσο μεγάλη ποσότητα προϊόντων, που δεν είναι σε θέση να τα πληρώσει η φτωχή πλειονότητα του λαού.

*

Αυξάνει ολοένα ο αριθμός των μηχανών, των εργαλείων, των αποθηκών, των σιδηροδρόμων κτλ., όμως, από καιρό σε καιρό διακόπτεται αυτή η αύξηση, γιατί η μάζα του λαού, για την οποία, σε τελευταία ανάλυση, προορίζονται όλοι αυτοί οι βελτιωμένοι τρόποι παραγωγής, παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης.

*

Η κρίση δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λάου, αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση.

*

Η κρίση δείχνει ότι οι εργάτες δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στην πάλη για μερικές παραχωρήσεις από μέρους των κεφαλαιοκρατών: στην περίοδο της αναζωογόνησης της βιομηχανίας μπορούν να καταχτηθούν τέτοιες παραχωρήσεις (...) όμως επέρχεται η κρίση και οι κεφαλαιοκράτες όχι μόνο παίρνουν πίσω τις παραχωρήσεις που έκαναν, αλλά και επωφελούνται από την αδυναμία των εργατών για να κατεβάσουν ακόμα πιο πολύ τα μεροκάματα.

*

Κι αυτό θα συνεχίζεται αναπότρεπτα, ώσπου οι στρατιές του σοσιαλιστικού προλεταριάτου να γκρεμίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου και της ατομικής ιδιοχτησίας».

*

(Β. Ι. ΛΕΝΙΝ, απόσπασμα από το άρθρο «Τα διδάγματα της κρίσης», δημοσιεύτηκε στην «Ισκρα» τον Αύγουστο του 1901, «Απαντα», τόμος 5ος, σελ. 85 - 86, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»).

«Συνήθως ούτε καν προσέχουμε πόσο βαθιά έχουν φωλιάσει μέσα μας οι αντιδημοκρατικές συνήθειες και προλήψεις για την "ιερότητα" της αστικής ιδιοκτησίας. Οταν ένας μηχανικός ή τραπεζίτης δημοσιεύει τα έσοδα και τα έξοδα του εργάτη, τα στοιχεία για τα μεροκάματά του και για την παραγωγικότητα της εργασίας του, αυτό θεωρείται υπερνόμιμο και δίκαιο. Κανενός δεν του περνάει από το μυαλό να δει σ' αυτό επιβουλή στην "ιδιωτική ζωή" του εργάτη, "χαφιεδισμό ή κατάδοση" (...). Η αστική κοινωνία θεωρεί την εργασία και το μεροκάματο των μισθωτών εργατών δικό της ανοιχτό βιβλίο, όπου ο κάθε αστός έχει το δικαίωμα να ρίχνει μια ματιά, πάντα να ξεσκεπάζει την τάδε "πολυτέλεια" του εργάτη, την τάδε δήθεν "τεμπελιά" του κτλ.

Και ο αντίστροφος έλεγχος; Τι θα γινόταν, αν το δημοκρατικό κράτος καλούσε τα συνδικάτα των υπαλλήλων, των εμποροϋπαλλήλων, των υπηρετών να ελέγξουν τα έσοδα και τα έξοδα των καπιταλιστών, να δημοσιεύσουν τα σχετικά στοιχεία (...);

Τι άγρια ουρλιαχτά θα έβγαζε η αστική τάξη ενάντια στους "χαφιεδισμούς", ενάντια στις "καταδόσεις"! Οταν τα "αφεντικά" ελέγχουν τους υπηρέτες, οι καπιταλιστές τους εργάτες, αυτό θεωρείται ότι είναι μέσα στα πράγματα, η ιδιωτική ζωή του εργαζόμενου (...) δεν θεωρείται απαραβίαστη, η αστική τάξη έχει το δικαίωμα να ζητάει λογαριασμό από κάθε "μισθωτό δούλο", να βγάζει κάθε στιγμή στη δημοσιότητα τα έσοδα και τα έξοδά του. Οταν όμως οι καταπιεζόμενοι αποτολμήσουν να ελέγξουν τον καταπιεστή, να αποκαλύψουν τα έσοδα και τα έξοδά του, να ξεσκεπάσουν την πολυτέλειά του (...) έ, όχι, η αστική τάξη δεν θα επιτρέψει "χαφιεδισμούς" και "καταδόσεις"!».

*

(Λένιν, Απαντα, τόμος 34ος, σελ. 189 - 190).

***

Και τώρα - μιας και το έφερε η κουβέντα:

Ολοι αυτοί που επί ένα χρόνο έχουν μετατρέψει τις τηλεοπτικές συχνότητες σε κυβερνητικά χειρουργικά εργαλεία λοβοτομής του χειμαζόμενου λαού,

όλοι αυτοί που εκπροσωπούν τα χαλκεία της συκοφάντησης των εργαζόμενων, τους οποίους αποκαλούν «υψηλόμισθους», «τεμπέληδες» και «βολεμένους»,

όλοι αυτοί που με την ίδια χυδαιότητα που επιτίθενται στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, τώρα με την ίδια «πατριωτική ευθύνη» στηρίζουν την κυβέρνηση που εξανδραποδίζει τον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα,

όλες αυτές οι σπουδαίες και όλοι αυτοί οι σπουδαίοι, σαν τον κύριο που την Κυριακή το βράδυ μοιράστηκε μαζί μας την «MEGA - λειώδη» άποψη πως η κυβέρνηση ήταν «αναγκασμένη» να ρίξει τους μισθούς στα 500 ευρώ το μήνα,

πόσα παίρνουν;

*

Πόσο πληρώνεται από τα «αφεντικά» ο κόπος τους (και κυρίως η αναισχυντία τους), να λένε ότι είναι «ρετιρέ» ο εργαζόμενος των 1.000, των 1.500 και των 2.000 ευρώ το μήνα;

Και πόσο αληθεύει ότι η αφρόκρεμα, ένιοι εξ' αυτών που κάθε βράδυ παπαγαλίζουν τα κυβερνητικά «ραβασάκια» περί «προκλητικά αμειβόμενων εργαζόμενων», για τους εαυτούς τους έχουν εξασφαλίσει φανερές ετήσιες απολαβές πάνω από εκατό (!), πάνω από διακόσιες (!!) και πάνω από τριακόσιες (!!!) χιλιάδες;

*

Στο πλαίσιο, λοιπόν, της εγνωσμένης στράτευσης τους στο πλευρό της αντικειμενικής, της ολόπλευρης και της εις βάθος ενημέρωσης:

Μήπως σχεδιάζουν να κάνουν κάποιο ρεπορτάζ και να μας πουν πόσο πάει το «μεροκάματο» ενός χορτάτου τηλεοπτικού αστέρα, από εκείνους που λένε στους εργάτες ότι είναι «εθνικά επιβεβλημένο» να ζήσουν με «τρεις κι εξήντα»;

*

Υ.Γ.: Μη σπεύσουν να ισχυριστούν ότι τα ποσά των εκατοντάδων χιλιάδων που παίρνουν οι εν λόγω (ένεκα της αναμφισβήτητης αξίας τους), ακόμα κι αν είναι προκλητικά, εντούτοις δεν επιβαρύνουν το δημόσιο ταμείο, αφού πρόκειται για αμοιβές που τις λαμβάνουν στον ιδιωτικό τομέα.

Ακριβώς εκεί, στον ιδιωτικό τομέα, βρίσκεται και ο εργαζόμενος στο εργοστάσιο, στο γραφείο και στο εμπορικό, που του λένε να ζήσει με 700 ευρώ το μήνα (μεικτά). Αυτός ο εργαζόμενος, με τα ψίχουλα, πώς και γίνεται να το «επιβαρύνει» το «δημοσιο ταμείο», αλλά το δημόσιο ταμείο ουδόλως επιβαρύνεται από το «παντεσπάνι» των άλλων;

Πώς το εξηγούν αυτό οι «τηλε-αναλυτές»;