Φανταστείτε το μόνο: Μια χώρα που ο πρωθυπουργός της θα έβγαινε εκτός συνόρων και σε κάθε του επαφή, όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν, θα την περιέγραφε (τη χώρα του) σαν «χώρα της διαφθοράς και της λαμογιάς».

Φανταστείτε την ίδια χώρα να διαθέτει έναν υπουργό Οικονομικών που θα έδινε συνεντεύξεις Τύπου ανά τον κόσμο για να καταγγείλει την αναξιοπιστία της χώρας (της χώρας του), να μεταφέρει «ανέκδοτα» σχετικά με τα «στατίστικς» της χώρας (της χώρας του) και να χασκογελάει.

Φανταστείτε επίσης τον υπουργό Δημόσιας Τάξης αυτής της χώρας να συνευρίσκεται με παράγοντες ξένων κρατών που έχουν διαδραματίσει δυναστικό ρόλο στην ιστορία του τόπου του, να επιβεβαιώνει ότι οι υπό την πολιτική εποπτεία του μυστικές υπηρεσίες (άρα και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες) γνωρίζουν τους προβοκάτορες - τρομοκράτες που δρουν στο εσωτερικό, να τους περιγράφει τη χώρα (τη χώρα του) σαν ξέφραγο αμπέλι, και στο τέλος να τους διαβεβαιώνει ότι εκείνος θα τη βάλει σε «τάξη», ώστε να συμβαδίζει με τις επιθυμίες τους.

*

Τι συμπέρασμα - μα την αλήθεια - θα έβγαζε κανείς γι' αυτού του είδους τους ταγούς, αν όχι ότι η κυβέρνησή τους συμπεριφέρεται στον τόπο (στον τόπο τους) με τρόπο χειρότερο κι από τον τρόπο της χειρότερης μητριάς.

Τι άλλη απόδειξη θα χρειαζόταν ότι όλοι αυτοί που βρέθηκαν και κάθισαν στο «σβέρκο» της δύσμοιρης χώρας, την «υπηρετούν» όχι ως εκπρόσωποι του λαού της, αλλά με ως «διοικητές» - εντεταλμένοι κάποιας «προϊσταμένης αρχής».

Οτι η συμπεριφορά τους απέναντι στο λαό αυτής της χώρας είναι συμπεριφορά κάποιου υπερόπτη εξουσιαστή απέναντι σε ιθαγενείς.

Οτι το ύφος τους αποπνέει εκείνο το απεχθές «άρωμα» του ρομποτοειδούς και γκρίζου τεχνοκράτη, του βγαλμένου από τον πλουτοκρατικό «σωλήνα», του σπουδαγμένου να βλέπει το λαό και τη χώρα σαν «εταιρεία», την οποία ανέλαβε να την «σώσει» οδηγώντας την σε «εκκαθάριση εν λειτουργία».

*

Αλήθεια, πόσο άτυχη θα ήταν μια τέτοια χώρα. Πόσο τραγικά δυστυχής και ταυτόχρονα «μοιραίος» θα ήταν ο λαός της, επιλέγοντας να έχει κάτι τέτοιους να τον «εκπροσωπούν» και να τον κυβερνούν.

Και πόσο τυχερή χώρα είναι η Ελλάδα, αφού ο πρωθυπουργός της, ο υπουργός των Οικονομικών της και ο πρώην υπουργός για την Προστασία των Πολιτών της δεν κάνουν τέτοια πράγματα...

«Είμαστε σοβαροί και δουλεύουμε σοβαρά».

(Χρήστος Πρωτόπαππας, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ)

*

«Η σημερινή κυβέρνηση είναι μια κυβέρνηση σοβαρότητας».

(Γιώργος Πεταλωτής, κυβερνητικός εκπρόσωπος)

***

Κατόπιν των ανωτέρω διαβεβαιώσεων, ενδεικτικών της σοβαρότητας μιας κυβέρνησης που είναι τόσο σοβαρή ώστε οι αξιωματούχοι της να δηλώνουν (στα σοβαρά) ότι είναι σοβαροί, ας απολαύσουμε το απόσπασμα από ένα προπολεμικό χρονογράφημα του Κώστα Βάρναλη.

Δημοσιεύτηκε το καλοκαίρι του 1939 στην εφημερίδα «Πρωία»:

*

«-- Πες μας, κυρ Νικολή, πώς σκότωσες με μια τουφεκιά ένα λαγό, μια πέρδικα κι' ένα σκάρο!

-- Πενήντα χρόνια κυνηγάω τις πέρδικες στη Σύρα... τις ξαίρω όλες. Είμαι ο ονομαστός άρχων Νικολής ο περδικάς. Ημουνα ο κυριάρχης του νησιού στις πέρδικες. Ποτές δε μου έτυχε τέτοιο πράμα: να σκοτώσω με μια τουφεκιά ένα ζώο, ένα πουλί κι' ένα ψάρι. Κι εγώ που το συζητάω δεν το πιστεύω. Αλλ' αφού έγινε: Να τ' αφήσω να χαθεί;

-- Πολύ σωστά, φωνάζουν όλοι.

-- Το λοιπόν, που λέτε βρε παιδιά, είχα βγει μαζί με τον υπηρέτη μου το Γιάννη. Ανέβαινα μια πλαγιά. Αξαφνα ακούω έναν κότσο (αρσενικιά πέρδικα) να γελαηδά.

-- Για σημάδεψε το μέρος κι όταν γυρίσουμε τον σκοτώνω.

Στο γυρισμό ξαναλέω του μικρού:

-- Ανθρωποι είμαστε, μπορεί να μην τον πετύχω. Συ να βλέπεις προς πού θα λακήξει: κατά τις φρασκομηλιές ή κατά τα θυμάρια. Κι εγώ ξαίρω κατόπι. Δε θα μου γλυτώσει.

Η πλαγιά ήτανε απότομη κι έπεφτε ίσα στη θάλασσα. Είδα το κεφάλι της πέρδικας μέσα από τα χόρτα. Σημαδεύω. Αδειάζω το όπλο. Το πουλί κατρακύλισε.

-- Πήγαινε πάρ' το, λέγω του μικρού.

Ο μικρός έψαξε εκεί που του είπα και σηκώνει ένα... λαγό.

-- Λαγό σκότωσες, αφεντικό;

-- Οχι, του λέω! Για ψάξε πιο πέρα. Οχι δίπλα. Πιο δεξιά. Να εκεί...

Ο μικρός έψαξε και βρήκε την πέρδικα. Δεν είχα ακόμα συνέρθει κι' ακούω κάτου από τη θάλασσα ένα παιδί, που ψάρευε με το καλάμι: πέρκες, γύλους, σπάρους και κανάκια.

-- Αϊ, μπάρμπα! Τι είνε αυτό που τσαλαβουτά και σπαράζει μέσα στο νερό;

Στέλνω το μικρό να ιδή. Οταν έφθασε, άρχισε να μου φωνάζη από κάτω:

-- Ενα πράμα με κόκκινες και πράσινες βούλλες σπαράζει μέσα στο νερό. Θα 'νε καμμιά άλλη πέρδικα, που θα χτύπησες.

-- Βρε για πέσε μέσα και πιάστο να ιδούμε.

Το παιδί γδύθηκε, έπεσε στη θάλασσα κι έβγαλε ένα σκάρο (ο σκάρος είνε η μπεκάτσα της θάλασσας) τόσον δα, με συμπάθειο... Κι' εγώ που το συζητάω δεν το πιστεύω. Αλλ' αφού έγινε; Να μην το πω;

Κι' η "χορωδία" άρχισε όρθια: "Τα πουλιά που πετούν στον αέρα δεν τα πιάνει κανένας καιρός...".

Ενας άγνωστος σηκώθηκε και πήγε κι' έσφιξε το χέρι του κυρ Νικολή:

-- Σε συγχαίρω, συνάδελφε.

-- Τι! Είστε και του λόγου σας κυνηγός;

-- Οχι! Ψεύτης».

Κάτι ήθελε να πει χτες το ΛΑ.Ο.Σ. για τα οικονομικά του ΚΚΕ και εξέδωσε μια ανακοίνωση για «σκελετούς» στα «υπόγεια» του ΚΚΕ «βουλγαρικής προέλευσης»...

Πριν, πάντως, τα στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. ανακατέψουν ξανά τη χύτρα της γνωστής προβοκατόρικης «ευφυίας» τους, πριν ανοίξουν και πάλι το καπάκι του «ΕΑΜοβουλγαροκτόνου» οχετού και «πατριωτισμού» τους, ας απαντήσουν:

α) Ποιο το ακριβές ποσό που - σύμφωνα με δηλώσεις του - τους «έχωσε» ο μεγαλοκαπιταλιστής Εμφιετζόγλου στις εκλογές του 2007;

β) Τι γίνεται με εκείνα τα «στοιχεία» για τις «σχέσεις του ΚΚΕ με την εταιρεία Γερμανός» που τα διακινούσαν ως κολαούζοι του ΠΑΣΟΚ και του Πάγκαλου, αλλά εδώ και τέσσερα χρόνια παραμένουν άφαντα;

γ) Τόσο ανοιχτομάτηδες που είναι ώστε να μπορούν να βλέπουν μέχρι και στα «υπόγεια»... εκ Βουλγαρίας, θα έχουν διαπιστώσει ότι ούτε στη Βουλή, ούτε στα «υπόγεια», ούτε στα «ισόγεια», ούτε πουθενά αλλού το ΚΚΕ διαθέτει στη σύνθεσή του πρώην ΕΥΠίτες (τους λένε και ΚΥΠίτες), σε αντίθεση με τα «ρετιρέ» της δικής τους κοινοβουλευτικής ομάδας.

Ηταν τέτοιας ευπρέπειας, κοσμιότητας και κομψότητας η συμπεριφορά των κ.κ. Λυριτζή και Οικονόμου χτες προς τον δήμαρχο Στυλίδας Απ. Γκλέτσο, που ελπίζουμε να μην περάσει απαρατήρητη από τους εργολάβους των εθνικών οδών.

Προτείνουμε στον τηλεοπτικό «Σκάι» να προμηθεύσει όλες τις εταιρείες εργολάβων με φωτογραφίες των συντελεστών της πρωινής ζώνης του, οι οποίοι με τη σειρά τους να τις αναρτήσουν στα γκισέ των διοδίων, με την αυστηρή εντολή προς τους υπαλλήλους που αναγκάζονται να εισπράττουν τα «λύτρα» από τους εποχούμενους, όταν αναγνωρίζουν τους δυο κυρίους, να τους αφήνουν και μόνο αυτούς (άντε και τους κ.κ. Μανδραβέλη - Πρετεντέρη) να διέρχονται ελευθέρως.