Δε φτάνει το κύμα καταστολής των απεργιών των εργαζομένων στον ΗΣΑΠ, στην ΕΘΕΛ και τον ΗΛΠΑΠ και ποινικοποίησης των κινητοποιήσεών τους από την κυβέρνηση, χτες ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια στηρίζοντας αυτή την ταχτική προχώρησαν και σε ένα ακόμη βήμα. Πρόβαλαν ως ένα ακόμη μέσο για τον τερματισμό των κινητοποιήσεων τον λεγόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό», δηλαδή καλλιεργούσαν την ανάγκη εναντίωσης άλλων εργαζομένων στους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες. Κάποιος δημοσιολόγος μάλιστα Μεγάλου καναλιού μίλησε μέχρι και για ξύλο στους συνδικαλιστές. Πράγματι, καθημερινά γίνονται φανατικότεροι των κυβερνητικών στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής και στην πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Η τρομοκρατία και η καταστολή της κυβέρνησης σε βάρος των εργαζομένων πρέπει να συναντήσουν την κατακραυγή και την αλληλεγγύη όλου του λαού. Η πάλη κατά των αυξήσεων στα εισιτήρια, κατά της συρρίκνωσης και της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων συγκοινωνιών δεν είναι συντεχνιακή, υπηρετεί το λαϊκό δικαίωμα για σύγχρονες και φθηνές συγκοινωνίες. Και ταυτόχρονα να μεγαλώνει η αποστροφή στην αστική ενημέρωση. Είναι αντιλαϊκή, γίνεται επικίνδυνη.

Δεν υπάρχει μέρα που το κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ. να μη ρίχνει νερό στο μύλο της αντεργατικής πολιτικής, που να μην ταυτίζεται και να μην υπερασπίζει κάθε αντιλαϊκό μέτρο. Ετσι, σε πρόσφατες δηλώσεις του ο ΛΑ.Ο.Σ., ως συνεπής φορέας και αυτός της αντιδραστικής επέλασης, δίπλα στην κυβέρνηση και στη ΝΔ, στοχοποιεί αυτή τη φορά τους εργαζόμενους που εργάζονται με το καθεστώς των ΒΑΕ και δικαιώνει τα σχέδια της κυβέρνησης. Σχολιάζει μάλιστα ότι ορισμένα επαγγέλματα «εντάχθηκαν αναίτια στα βαρέα και ανθυγιεινά» και καλεί την κυβέρνηση «να δει το θέμα με σοβαρότητα». Ας μην ανησυχεί ο ΛΑ.Ο.Σ., η κυβέρνηση βλέπει και αυτό το θέμα με πολλή σοβαρότητα, όπως άλλωστε όλα τα θέματα που θέτουν επί τάπητος οι βιομήχανοι και τα μονοπώλια, όπως δηλαδή κάνει και με την αξίωσή τους για τον αποχαρακτηρισμό εκατοντάδων επαγγελμάτων και κλάδων. Η πρεμούρα του ΛΑ.Ο.Σ. να προχωρήσει η κυβέρνηση το αντεργατικό της έργο μαρτυρά για πολλοστή φορά πως - παρά τις λαϊκίστικες κορόνες του - είναι και παραμένει κόμμα της αντίδρασης, κόμμα που έχει ταχθεί αναφανδόν στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας.

Ασφαιρα πυρά εκτοξεύει στην κυβέρνηση ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., Γ. Καρατζαφέρης, σε ό,τι αφορά στην εξωτερική πολιτική. Το πρόβλημά του δεν είναι η κατεύθυνσή της βεβαίως, αλλά ποιους ιμπεριαλιστές θα επιλέξει η Ελλάδα για «προστάτες». Ηταν αποκαλυπτικός σε συνέντευξή του στο ρ/σ «Ράδιο 9». Δήλωσε μεταξύ άλλων: «Στις συναντήσεις που είχα με τον πρωθυπουργό του έλεγα: "Αυτός είναι ο δρόμος για να περάσουμε την κρίση όρθιοι και αλώβητοι". Ισραήλ, Γαλλία και Ρωσία. Η Ρωσία μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο, αν της δοθεί ρόλος εδώ στο Αιγαίο. Αυτός ο χώρος ιστορικά αποτελεί τη λεκάνη των διεθνών εξελίξεων. Αν δεν θέλουν την Ρωσία, τότε ο κ. Παπανδρέου πρέπει να ξεχάσει τον στόχο που έχει βάλει να γίνει ΓΓ του ΟΗΕ το 2012, γιατί θα πρέπει να υπάρχει η σύμφωνη γνώμη όλων των χωρών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αν θέλουμε να είμαστε ευφυείς σαν χώρα και θέλουμε να αναπτυχθούμε μόνοι μας και να ανοίξουμε τον δικό μας δρόμο, μπορούμε να δώσουμε το Νεώριο στους Ρώσους με δέσμευση την προστασία των γύρω γειτονιών»... Και ο νοών νοείτω...

Την ίδια στιγμή, οι τιμές σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης και υπηρεσίες αυξάνονται συνεχώς, και μάλιστα στην περίοδο της κρίσης. Ετσι, στο διάστημα Σεπτέμβρης 2009 - Σεπτέμβρης 2010, σημειώθηκαν οι ακόλουθες αυξήσεις:

• 17,7% στην ομάδα μεταφορές (αυξήσεις στις βενζίνες, τιμές αυτοκινήτων, διόδια - τέλη κυκλοφορίας).
• 17,7% στην ομάδα αλκοολούχα ποτά - καπνός (λόγω της τριπλής αύξησης των φόρων κατανάλωσης και του ΦΠΑ).
• 8% στην ομάδα στέγαση (αυξήσεις σε πετρέλαιο θέρμανσης, ηλεκτρισμού, ενοίκιο κατοικιών).
• 4,5% στην ομάδα άλλα αγαθά και υπηρεσίες (αυξήσεις σε ασφάλιστρα αυτοκινήτων, κοσμήματα, ρολόγια, κ.λπ.)
• 3,2% στην ομάδα ξενοδοχεία - καφέ - εστιατόρια.
• 3% στην ομάδα επικοινωνίες, λόγω αύξησης των τιμών της κινητής τηλεφωνίας.
• 2,4% στην ομάδα ένδυση - υπόδηση.
• 2,1% στην ομάδα διατροφή - μη αλκοολούχα ποτά.
• 1,6% στην ομάδα διαρκή αγαθά είδη νοικοκυριού, ενώ ακολουθούν οι άλλες ομάδες με μικρότερες αυξήσεις.

Και ενώ αυξάνονται οι τιμές, οι μισθοί των εργαζομένων όχι απλά παραμένουν καθηλωμένοι σε επίπεδα πολύ πίσω από τις σύγχρονες ανάγκες, αλλά επί της ουσίας έχουν υποστεί μείωση εξαιτίας των συνεχόμενων ανατιμήσεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι με βάση την κλαδική σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων (πλειοψηφούν οι κυβερνητικές - εργοδοτικές δυνάμεις), ο καθαρός μισθός στην τελευταία κατηγορία διαμορφώνεται στα 672,64 ευρώ καθαρά (μεικτός 878,70 ευρώ). Ο μεικτός μισθός ενός υπαλλήλου γραφείου είναι στα 860 περίπου ευρώ και εκεί περίπου κινούνται οι μισθοί για τη μεγάλη πλειοψηφία στις υπηρεσίες και το εμπόριο. Οσο η παραγωγή και η οικονομία ρυθμίζεται από τους κανόνες της αγοράς, θα χτυπιέται αμείωτα και η ανάγκη για εργασία με πλήρη δικαιώματα και η πρόσβαση της λαϊκής οικογένειας σε φτηνά και ασφαλή προϊόντα. Τα μονοπώλια που κονταροχτυπιούνται για τον έλεγχο της αγοράς δεν «τσακώνονται» για το ποιο θα εξυπηρετήσει καλύτερα τη λαϊκή οικογένεια, αλλά για το ποιο θα διασφαλίσει τα μεγαλύτερα κέρδη.

Η πραγματικότητα, που ενδεικτικά καταγράφεται με τα παραπάνω στοιχεία, αποκαλύπτει ότι το κεφάλαιο ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες κρίσης έχει στα χέρια του όλα τα όπλα που του δίνει η πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ, προκειμένου να την ξεπεράσει σε βάρος των εργαζομένων μειώνοντάς τους δραστικά το εισόδημα. Σ' αυτό, άλλωστε, αποσκοπεί ο νόμος για τις επιχειρησιακές συμβάσεις που καταργεί τις κλαδικές, στέλνοντας στον Προκρούστη τους μισθούς, ενώ την ίδια ώρα η ακρίβεια φουντώνει. Εδώ, ουσιαστικά, έχουμε καταστροφή εργατικής δύναμης με την αδυναμία ικανοποίησης στοιχειωδών αναγκών των εργατικών οικογενειών, ενώ την ίδια ώρα αυξάνει τις τιμές όχι λόγω μισθών, αλλά για αύξηση των κερδών του. Πραγματικότητα, που θα συνεχιστεί το ίδιο επώδυνη για τους εργαζόμενους και μετά την κρίση. Να γιατί χρειάζεται οργάνωση στα ταξικά συνδικάτα, ενίσχυσή τους, ένταση της ενιαίας ταξικής πάλης εργατών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους, κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου, ως την ανατροπή της εξουσίας του.