Ο πρωθυπουργός καταγγέλλει ως «αντιπατριώτες» όσους δεν ψηφίζουν το κόμμα του!

Ο αντιπρόεδρός του υβρίζει ως «κοπρίτες» όσους πλήττονται από την κυβερνητική πολιτική.

Οι παρακαθήμενοι στο υπουργικό συμβούλιο στοχοποιούν κοινωνικά στρώματα ως «ρετιρέ» και «συντεχνίες».

*

Πάνω στο έδαφος μιας ολοένα εντεινόμενης ιδεολογικής τρομοκρατίας,

και ενώ τόσο οι επίδοξοι δολοφόνοι της Κούνεβα, όσο και οι δολοφόνοι των τριών εργαζομένων της «Μαρφίν» παραμένουν ασύλληπτοι,

οι συντεταγμένοι φορείς του «κράτους του νόμου και της τάξης», υποβοηθούμενοι από τους θύλακες της καθεστωτικής γιάφκας των ΜΜΕ, οικοδομούν μια επιεικώς «περίεργη» καθημερινότητα:

• Πριν από ένα χρόνο έφτασαν στο σημείο να ενεργοποιήσουν ακόμα και τον «τρομονόμο» εναντίον μαθητών στη Λάρισα, επειδή διαδήλωσαν με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
• Τύποι με κουκούλες και μυδράλια, οι οποίοι συνιστούν το σκοτεινό σήμα κατατεθέν της Αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και αποτελούν το τηλεοπτικό ντεκόρ των «αντιτρομοκρατικών εξιχνιάσεων και αποκαλύψεων», παρελαύνουν επιδεικτικά από τις τηλεοράσεις, γνωστοποιώντας στην κοινή γνώμη ποιο είναι το μοντέλο των «προστατών» που πρέπει να αποδεχτεί.
• Δεν υπάρχει πορεία, κινητοποίηση, απεργιακός αγώνας, διαδήλωση, στην οποία οι «αντιεξουσιαστές» της κυβέρνησης να μην ακροβολίζουν μια ολόκληρη στρατιά από χαφιέδες με πολιτικά, από κρανοφόρους και κουκουλοφόρους, οι οποίοι έχουν εντοπιστεί επ' αυτοφώρω να βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με τις ένστολες δυνάμεις καταστολής.
• Πριν μερικούς μήνες, εξέχουσες φυσιογνωμίες της τάξης των δημοσιολόγων ζητούσαν ακόμα και την «αναστολή διατάξεων του Συντάγματος» που αφορούν σε κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, ενώ τα σιαμαία αδερφάκια τους δε χάνουν ευκαιρία να καταγγέλλουν ως «βία» την αντίσταση του λαού στην εργασιακή και εισοδηματική του λεηλασία.
• Η κρατική αυθαιρεσία όχι μόνο δεν επιχειρείται να κρυφτεί, αλλά πολλές φορές διαφημίζεται κιόλας - όπως στις περιπτώσεις των γκανγκστερικού τύπου συλλήψεων «υπόπτων τρομοκρατών», όπως συνέβη την περασμένη βδομάδα με στέλεχος του ΣΥΝ - σε μια εμφανή προσπάθεια εμπέδωσης στην κοινωνία κλίματος φόβου.
• Πέρα από τη «δημοκρατία» των επιστρατεύσεων εργαζομένων, πέρα από την επαναλαμβανόμενη τακτική των δικαστικών οργάνων να αποφαίνονται ότι το δικαίωμα της απεργίας συνιστά «κατάχρηση» και «παρανομία», στο τακτικό «μενού» της κυβερνητικής και τηλεοπτικής προπαγάνδας περιλαμβάνεται η εκτόξευση της κατηγορίας περί «ανομίας» απέναντι σε κάθε μορφή λαϊκής αντίδρασης εναντίον της εφαρμοζόμενης πολιτικής.
• Εκπεφρασμένη επιθυμία των κρατούντων, αλλά και του συνόλου σχεδόν του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι να επεκτείνουν τη νομιμοποίηση του φακελώματος σε όλο το φάσμα των πολιτικών ελευθεριών, προχωρώντας - με πρόσχημα τα οικονομικά των κομμάτων - ακόμα και στην καταγραφή του πολιτικού φρονήματος των πολιτών!

*

Ολα τα παραπάνω είναι απλώς ενδεικτικά. Και άκρως ανησυχητικά. Τόσο ώστε να τίθεται ευθέως το ερώτημα: «Πού το πάτε, κύριοι;»

Το Δίστομο, λοιπόν. Κοντά 70 χρόνια από τη σφαγή με το ελληνικό κράτος των Πλαστήρων, των Παπάγων, των Μητσοτάκηδων, των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου να φτύνει πάνω στη μνήμη. Με τον τελευταίο των Παπανδρέου, τον σημερινό πρωθυπουργό, να φτύνει πάνω και στην έννοια της πατριωτικής τιμής.

Γιατί αν υπήρχε τέτοια, τότε αυτοί που κυβερνάνε σήμερα δε θα είχαν το θράσος να καμώνονται τους «μαχητές» μιας υπόθεσης που την έχουν ξεπουλήσει όσο κανένας άλλος.

Γιατί αν ήταν «λεβέντες» θα μας το είχαν αποδείξει αρνούμενοι να αναφωνήσουν εκείνα τα απίθανα «συγγνώμην - συγγνώμην - συγγνώμην» προς τη Γερμανία διά στόματος Πάγκαλου, το 1994. Αν ήταν «λεβέντες» θα μας είχαν εξηγήσει κάπως πιο πειστικά τι έγιναν εκείνα τα «περίστροφα» του πρωθυπουργού κατά της Μέρκελ, εν έτει 2010.

*

Και εν πάση περιπτώσει:

Αν ήταν «λεβέντες», θα το είχαν θέσει το θέμα μια φορά (έστω μία!) σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων με τη Γερμανία. Δε θα χρειαζόταν να διοργανώνουν επισκέψεις εσωτερικής κατανάλωσης στη Χάγη για να μας αποδείξουν τη «λεβεντιά» τους. Εδώ δίπλα είναι το υπουργείο Δικαιοσύνης. Το ελληνικό υπουργείο Δικαιοσύνης. Επομένως:

1) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε δίνει την εντολή στον υπουργό του να επιτρέψει την εφαρμογή της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (137/1997), το οποίο, μετά από προσφυγή των Διστομιτών, υποχρέωνε το γερμανικό δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων, αλλά την κρατάει «παγωμένη»;

2) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε δίνει εντολή στον υπουργό του να εφαρμοστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (12/2000), με την οποία απορρίπτονταν οι γερμανικές αιτιάσεις περί ετεροδικίας και κατέστη αμετάκλητη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, σύμφωνα με την οποία επιβαλλόταν η δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα, αλλά την κρατάει «παγωμένη» από την εποχή που ήταν πρωθυπουργός ο Σημίτης και ο ίδιος ήταν υπουργός Εξωτερικών;

3) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε διαμορφώνει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο και δεν αναπέμπει την υπόθεση στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο ώστε να ακυρωθεί η ιταμή απόφαση που αναγνωρίζει δικαίωμα ετεροδικίας στους σφαγείς του ελληνικού λαού;

*

Συμπέρασμα:

Λίγα πράγματα είναι τόσο ντροπιαστικά όσο η προσποιητή λεβεντιά.

Λίγα πράγματα είναι τόσο ανάξια όσο η κάλπικη ανδρειοσύνη.

Λίγα πράγματα είναι τόσο θλιβερά όσο ο κορδακισμός εκείνων που θέλουν να μετρούν σαν μπόι τον ψοφοδεή ίσκιο τους.

Και πραγματικά: Λίγα πράγματα είναι τόσο απεχθή όσο το να παρακολουθείς τους γλοιώδεις γλείφτες και τους αυλοκόλακες να επιδαψιλεύουν ύμνους και να απαγγέλλουν θούριους για τη «γενναιότητα» των εξόφθαλμα «γυμνών βασιλέων» που υπηρετούν.

Σε παραγραφή οδηγείται (και) το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.

Γεγονός που καθόλου δεν πρέπει να εκπλήσσει, δεδομένης και της υπόσχεσης που είχαν δώσει οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ: «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»...